นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 365

เมื่อสือฮว่าเห็นว่าเขาไม่คิดเล็กคิดน้อยในเรื่องนี้ก็โล่งใจ

หลังกินข้าวเสร็จ ฮ่อฉวนสือให้เธอขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าชั้นบน โดยบอกว่าเขาจะพาเธอออกไปเล่น

วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์และอากาศภายนอกดี สือฮว่าได้พักอยู่ที่เฉียนสุ่ยวาน เป็นเวลานาน เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนี้ เขาก็รีบขึ้นไปชั้นบน

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงมา ฮ่อฉวนสือกำลังอธิบายบางสิ่งให้หนานสือ สีหน้าทั้งคู่นั้นดูไม่ค่อยดีนัก

แต่เมื่อเห็นเธอ สีหน้าของฮ่อฉวนสือก็อ่อนลงอีกครั้ง "เก็บเพิ่มเยอะอีกหน่อย ซิ่วหยูและคนอื่นๆก็จะไปด้วย คาดว่าจะเที่ยวเล่นที่นั่นหลายวัน"

สือฮว่ารู้สึกสงสัยเล็กน้อย ทำไมจะออกไปเล่นในเวลานี้?

แต่เมื่อได้ยินเขาพูดอย่างนั้นก็ไม่ได้ปฏิเสธ เก็บเสื้อผ้าหลายชุดใส่ลงในกระเป๋าเดินทาง

ฮ่อฉวนสือพาเธอไป แม้แต่หนานสือก็ไม่คิดที่จะพาไปด้วย และนั้นนั่งเครื่องบินส่วนตัว

ตันเวยและซิ่วหยูได้รออยู่ที่นั้นแล้ว สีหน้าของตันเวยไม่ค่อยดีนัก คาดว่าจะถูกพวกเขาลากมาด้วย

ที่ที่พวกเขาไปนั้นเป็นเกาะที่มีน้ำทะเลสีฟ้าอยู่ทุกที่อย่างไม่มีที่สิ้นสุด

หลังจากลงจากเครื่องบินแล้ว ซิ่วหยูก็อยู้ติดข้างตันเวยอยู่ตลอด ทั้งถือสัมภาระ ทั้งถือร่ม ซึ่งยุ่งและวุ่นวายมาก

สีหน้าเดิมของตันเวยนั้นก็ดูไม่ดีนัก อย่างไรก็ตามใครก็ตามที่กำลังเรียนอยู่ แต่กลับถูกคนมาชิงตัวออกไปนั้นก็คงจะไม่พอใจ และยังมีนักเรียนจำนวนมากที่มองดูอยู่อีกด้วย

มหาวิทยาลัยไม่ได้ดีไปกว่าโรงเรียนมัธยม เป็นเรื่องปกติที่จะมีการเรียนในวันหยุดสุดสัปดาห์

แต่ซิ่วหยูลักพาตัวไปครึ่งทางและเพื่อนร่วมชั้นก็เต็มไปด้วยเสียงตื่นตระหนก จนตอนนี้เธอก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรให้ผู้ประจำชั้นฟังยังไง

หลายคนนั้นพักอยู่ในโรงแรม เดิมทีสือฮว่านั้นต้องการไปหาตันเวยเพื่อพูดคุยเรื่องบางอย่าง แต่ทันทีที่เขาเดินไปถึงประตู ได้ยิน ซิ่วหยูบอกว่าเขาจะตรวจร่างกายของตันเวย ต่อมาก็เป็นเสียงที่ทำให้คนนั้นหน้าแดง

มุมปากของเธอกระตุกและปิดประตูให้พวกเขา

โรงแรมอยู่ติดกับทะเล เดินออกไปเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงชายหาด เธอนอนคว่ำบนระเบียง และเห็นฮ่อฉวนสือกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ คิ้วนั้นขมวดแน่นตลอดเวลา

สือฮว่าอยู่ห่างกันมากจึงได้ยินไม่ชัด

ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา ซึ่งเป็นโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ที่เพิ่งเปลี่ยน

เธอเดิหารอบๆห้องและพบว่าหากระเป๋าตัวเองไม่เจอ

ในเวลานี้ฮ่อฉวนสือก็กลับมาพอดี เธอรีบเงยหน้าขึ้น "กระเป๋าฉันลืมไว้ที่บ้านใช่ไหม？ โทรศัพท์ก็อยู่ในนั้นด้วย "

ดวงตาของฮ่อฉวนสือเป็นประกายและโอบเอวเธอไว้ "คงจะลืมไว้แล้วมั่ง ไม่เป็นไร คุณใช้โทรศัพท์ผมโทรก็ได้"

สือฮว่านั้นก็ไม่ได้คิดมาก เมื่อพระอาทิตย์ตกดินที่ขอบฟ้า เธอแทบรอไม่ไหวที่จะลากฮ่อฉวนสือออกไปที่ชายหาด

เกาะนี้เป็นของส่วนตัวของซิ่วหยู คุณชายในบ้านคนรวยก็แบบนี้ เมื่อถึงวันเกิดก็ชอบซื้อเกาะและเรือยอทช์ให้ตัวเอง

มีคนทำความสะอาดชายหาดบนเกาะอยู่ตลอด เหยียบลงไปก็จะนุ่มๆ สือฮว่าถอดรองเท้าออกแล้วเหยียบลงบนทราย

ฮ่อฉวนสือกลัวว่าเธอจะเป็นหวัดและอยากจะห้ามไว้ แต่เมื่อเห็นเธอมีความสุขขนาดนี้ จึงพูดอะไรไม่ได้

ตั้งแต่เธอเสียเด็กคนนั้นไปเธอก็ไม่ได้ออกมาเล่นนานแล้ว

เขาเดินตามหลังเธอไป รอยเท้าหลายก้าวนั้นพิงกันและกัน และเดินไปไกล

โทรศัพท์ของฮ่อฉวนสือดังขึ้น ซึ่งทำลายความสวยงามในช่วงเวลานี้

เขาก้มหน้าลง ปิดโทรศัพท์มือถือตัวเองลงอย่างแผ่วเบา และไม่สนใจมัน

เวลาหนึ่งทุ่ม ในที่สุดซิ่วหยูและตันเวยก็ออกมา

สือสำลักจนน้ำตาซึม ตระกูลซิ่วกำลังอะไรออกมาออกมากันแน่ ที่พูดตัดความสัมพันธ์ได้เต็มปากอย่างเรียบง่ายแบบนี้

มุมปากของตันเวยกระตุกพลางลดสายตาลง

ผู้ชายคนนี้ก็เป็นแบบนี้ ทำสิ่งต่างๆตามทางปกติ มักจะพาเธอไปยังทางเบี่ยง แต่ถนนสายนี้กลับยังเต็มไปด้วยดอกไม้ ดอกไม้ที่เขามอบให้เธอ

คำพูดนี้ของซิ่วหยูไม่ได้ล้อเล่น ก่อนที่เขาจะมานั้นได้ส่งให้คนยื่นเอกสารตัดขาดความสัมพันธ์ไปให้ตระกูลซิ่วแล้ว คาดว่าชายชราตระกูลซิ่วน่าจะเห็นแล้ว

ค่ำคืนนี้ลิขิตมาให้ไม่เท่ากัน จิงตูนั้นวุ่นวายจนเละเป็นโจ๊กไปแล้ว แต่คนไม่กี่คนที่อยู่บนเกาะนั้นกลับมีวันที่อบอุ่นเป็นพิเศษ

อย่างไรก็ตามในเช้าวันรุ่งขึ้น เกาะที่สงบสุขแต่เดิมนั้นกลับโกลาหลขึ้น คนในตระกูลซิ่วนั้นมาเป็นจำนวนมาก และเตะประตูห้องที่ซิ่วหยูออกทันที

ซิ่วหยูเอาผ้าห่มคลุมตันเวยไว้ทันที ตัวเองนั้นก็ถูกคนมองจนไม่เหลือหลอ

ชายชราอยู่ในทีมและซื่อสัตย์สุจริตมาตลอดชีวิต ถ้าจะล้มก็คงล้มเพราะหลานชายที่ดื้อรั้นคนเดียว!

"แต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วกลับจิงตู!"

เสียงของเขานั้นน่าเกรงขามมาก หางตานั้นเหลือบมองไปยังส่วนสำคัญของซิ่วหยูแล้วหัวเราะเยาะ"ขนก็ยังไม่ขึ้น ยังจะมาตัดความสัมพันธ์กับที่บ้านตามคนอื่น"

ซิ่วหยูเป็นผู้ชายและเป็นผู้ชายที่ผู้ใหญ่แล้วด้วย เมื่อถูกคนอื่นทำให้อับอาย ใบหน้านั้นก็ร้อนผ่าว

"ปู่ ภรรยาในอนาคตของฉันอยู่ที่นี่ ปู่ช่วยไว้หน้าผมหน่อยได้ไหม？"

ตันเวยถูกซ่อนตัวอยู่ในผ้าห่มทั้งตัว เธอได้ยินเพียงเสียงของชายชราเท่านั้น ซึ่งมองไม่เห็นอีกฝ่าย

"ช่วยไว้หน้าแก! ถ้าวันนี้ฉันไว้หน้าแก ฉันก็เป็นหลานชายของแก! จะกลิ้งไปใส่เสื้อผ้าตอนนี้แล้วกลับจิงตูกับฉัน หรือจะกลับจิงตูแบบเปลือยเปล่าแบบนี้"

ชายชราตระกูลซิ่วไม่เคยเข้าร่วมการต่อสู้ในจิงตู เขาอยู่ในทีมมาเกือบตลอดทั้งปี อารมณ์นั้นร้อนมาก และยังพูดจาตามใจอีกด้วย