นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 369

เธอหากล่องในห้องนอนและใส่เสื้อผ้าไม่กี่ชุดลงไป

คนรับใช้ที่เห็นแบบนั้นก็พูดด้วยความเคารพ "คุณสือคะ ของของคุณมีเยอะ เดี๋ยวฉันจะให้คนไปส่งนะคะ"

ราวกับสือฮว่าไม่ได้ยิน ตอนนี้เธอเอาแต่ถอนหายในภายในใจ

"ฉันมีของที่ไหนกัน ตอนฉันแต่งเข้าก็เอาเสื้อผ้ามาไม่กี่ชุดเอง"

อันที่จริงเธออยากเป็นเหมือนผู้หญิงคนอื่น อยู่ที่นี่ไม่ไปไหน ไม่ก็คอยตามติดเขา แต่ศักดิ์ศรีของเธอก็ไม่อนุญาตให้เธอทำแบบนั้น

เธอไม่สนใจความอ่อนล้าของร่างกาย เธอหยิบกล่องเล็กๆ และออกจากเฉียนสุ่ยวานไป

เธอไม่ได้ให้คนขับรถไปส่ง และเดินออกมาไกลด้วยตัวเองและเรียกแท็กซี่

ข่าวสดกำลังพูดถึงการหย่าร้างของเธอและฮ่อฉวนสืออย่างล้นหลาม แถมบางคนก็ได้ปล่อยรูปที่ฮ่อฉวนสือออกเดทกับคนอื่น

ในชั่วข้ามคืน เธอเหมือนกับตกจากสวรรค์ร่วงลงสู่นรก

เธอไม่มีที่ไป ทันทีที่เธอลงจากรถแท็กซี่ หนานจิ่นผิงก็โทรมาและก่นด่าฮ่อฉวนสือ

"เสี่ยวฮว่าเอ๋อร์! เธอรู้ไหมว่าคนข้างนอกเขาพูดกันว่ายังไง ต่างบอกว่าเธอเป็นตัวแทนของผู้หญิงคนนั้น! แถมยังบอกด้วยว่าพอคนเขาปรากฏขึ้น เธอก็เลยต้องหลีกทาง ฉันก็คิดว่าฮ่อฉวนสือจริงใจกับเธอ แต่ไม่คิดเลยว่าเขาก็เหมือนๆ กับผู้ชายคนอื่น!"

สือฮว่าไม่พูดอะไร จู่ๆ จิงตูก็เข้าสู่ฤดูร้อน ยืนอยู่บนถนน พระอาทิตย์ที่อยู่เหนือศีรษะก็แผดเผาจนทำให้เธอแทบหายใจไม่ออก

หนานจิ่นผิงสาปแช่งอยู่อีกสักพักก็สงบลง "ตอนนี้เธอคิดจะไปไหน ฉันจะไปรับเธอเอง"

"จิ่นผิง ฉันอยากอยู่คนเดียวสักพักน่ะ"

สือฮว่าถือกล่องราวกับสุนัขจรจัด

เธอนั่งอยู่ริมถนน มองท้องฟ้าที่ค่อยๆ มืดลง

ตอนเย็น จู่ๆหนานสือก็ขับรถมาหยุดตรงหน้าเธอ ถึงแม้จะไม่อยากยอมรอบ แต่สายตาเธอก็ฉายแววถึงความหวัง จนกระทั่งเขาเปิดปากพูด

"คุณฉือครับ นี่เป็นสถานที่ที่ท่านประธานซื้อให้คุณ นี่คือใบรับรองอสังหาริมทรัพย์ครับ บ้านพักตากอากาศอย่างน้อยห้าหลังเป็นชื่อของคุณครับ"

นัยน์ตาที่วูบไหวของสือฮว่าค่อยๆดับลง และขดริมฝีปากด้วยความไม่พอใจ "เขาใจกว้างจริงนะ กลัวว่าฉันจะเข้าไปยุ่งเลยให้ค่าตอบแทนฉันมาตั้งมากขนาดนี้?"

หนานสือหลุบตาลง "คุณสือครับ คุณก็รู้ว่าท่านประธานไม่ใช่คนแบบนั้น"

"ใช่ ฉันรู้ว่าเขาไม่ใช่คนแบบนั้น งั้นคุณบอกฉันได้ไหมว่าเขาเป็นคนยังไง? เมื่อคืนเขายังอยู่บนเตียงกับฉัน แต่วันนี้กลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย แถมยังส่งข้มความมาบอกว่าไม่รักแล้ว อย่าบอกนะว่าเขาไม่ได้ส่งข้อความนั่น ถ้าเขากลัวฉันโกรธก็คงโทรมาอธิบายแล้ว ไม่ใช่ปล่อยข่าวออกไปแบบนั้น หนานสือ ฉันคิดว่าฉันรู้จักเขา แต่ตอนนี้ฉันถึงได้รู้ว่าฉันไม่รู้จักเขาเลยสักนิดจริงๆ"

หนานสือไม่ได้พูดอะไร เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ ท่านประธานถึงทำแบบนี้

แต่ท่านประธานทำแบบนี้ต้องมีเหตุผลแน่

สือฮว่าหยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมาอีกครั้ง และกดโทรหาฮ่อฉวนสือ ไม่นานทางนั้นก็รับสาย

เธอรู้ว่าเขากำลังฟังอยู่ ดวงตาก็แดงก่ำทันที

เธอหันหลังให้หนานสืออย่างอับอาย "ฮ่อฉวนสือ ฉันคิดว่าเราควรจะคุยกันดีๆ อย่างน้อยก็เห็นหน้ากัน ไม่ใช่ผ่านโทรศัพท์แบบนี้ ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าคุณพูดจริงหรือพูดโกหก คุณมาพูดต่อหน้าฉันสิ บอกว่าคุณไม่รักฉัน"

ไม่มีเสียงตอบรับ และสายก็ถูกตัดไป

สือฮว่าเหยียดริมฝีปาก ชะงักค้างอยู่กับที่

ไม่กี่นาทีต่อมาก็มีรถอีกคันหยุดตรงหน้าเธอ เป็นรถของฮ่อฉวนสือ

แม้ว่าหน้าต่างจะปิด แต่สือฮว่าก็รับรู้ว่าฮ่อฉวนสือต้องอยู่ในรถคันนี้แน่

หมิงยวิ๋นก็ไม่ได้โกรธและเบ้ปากเล็กน้อย "ฉวนสือ ฉันรอได้ อันที่จริงเรื่องนี้ก็ไม่ใช่ความผิดของคุณ ถ้าสือฮว่ารู้ความจริง เธอคงเอาเเต่หลบหน้าคุณแน่ ตอนนี้คุณปล่อยเธอไป ใจเธอก็คงคิดถึงคุณน้อยลง คุณเลือกถูกแล้ว"

พูดจบเธอก็ลงจากรถอย่างรู้ทัน

ฮ่อฉวนสือจอดรถอยู่เงียบๆ ไม่ได้ขับรถออกไปทันที

บรรยากาศรอบๆ เหมือนเงียบลงอย่างกะทันหัน เมืองนี้เป็นเมืองที่ไม่เคยหลับใหล ที่ไหนก็มีแต่เสียงครื้นเครง แต่พวกนั้นก็ห่างไกลจากเขามาก

เขาก้มหน้ามองฝ่ามือตัวเอง รู้สึกว่ามือนี้มันเต็มไปด้วยเลือดจนทำให้เขาขมวดคิ้ว

วันแรกของการหย่าร้างระหว่างสือฮว่ากับฮ่อฉวนสือ เธอตื่นขึ้นในห้องพักโรงแรมและจ้องมองเพดานอย่างไม่คุ้นเคย และยังคงรู้สึกเหลือเชื่อ

เธอลูบหัวที่ปวด และทันทีที่เธอแต่งตัวเสร็จก็มีเสียงเคาะประตูจากด้านนอก

เธอล้างหน้าล้างตาแล้วออกไปเปิดประตู

ที่ยืนอยู่ด้านนอกคือซือรั่วเฉิน และซือรั่วเฉินยังคงมีท่าทางที่สง่างาม

สือฮว่าสับสนเล็กน้อย เขารู้ได้ยังไงว่าเธออยู่ที่นี่?

เมื่อคืนเธอหาโรงแรมพัก แต่ก็ไม่ไดบอกใครนี่

ซือรั่วเฉินเลิกคิ้ว เดินผ่านเธอเข้าไปในห้อง และเดินไปที่หน้าต่าง "เธอดูด้านล่างสิ"

สือฮว่าก้มมองลงไป ก็เห็นว่ามีนักข่าวอยู่ด้านล่างเต็มไปหมด ในมือถือเครื่องไม้เครื่องมือ คาดว่าวางแผนที่จะมาสัมภาษณ์

"เธอหย่ากับฮ่อฉวนสือแถมโดนไล่ออกมาในวันเดียวกัน ตอนนี้ก็มานอนที่โรงแรม ข่าวนี้ดังมาก พวกนักข่าวต่างก็มาเพื่อสัมภาษณ์เธอน่ะ"