นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 423

"สือฮว่า คุณจะกินไหม"

ซือรั่วเฉินยังคงถือปิงถังหูหลุอยู่ในมือ จ้องมองที่เธออย่างสงสัย

สือฮว่าหยิบมันขึ้นมาหนึ่งชิ้นแล้วมองออกไปไกลๆ "คุณบอกว่ารถจะมาในเดือนนี้ จริงไหม?"

ซือรั่วเฉิน ลูบหัวเขา ตาสับสน "น่าจะใช่ สิ่งที่บันทึกในปฏิทินไม่มีทางผิด"

สือฮว่า ไม่ได้พูดอะไร ในขณะนี้ เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากรออย่างเงียบ ๆ

เธอกินปิงถังหูหลุพวงนี้อย่างช้ามากๆ และเธอก็นั่งบนหินก้อนใหญ่นี้จนแสงสีทองสุดท้ายหายไป เธอลุกขึ้น ตบฝุ่นบนเสื้อผ้าของเธอ แล้วกลับเข้าไปในห้อง

ห้องของ ซือรั่วเฉิน อยู่ถัดจากห้องของเธอ ทันทีที่เขานอนลง เสียงของชายคนนั้นก็ดังขึ้นจากภายนอกว่า "ใครอยู่ในบ้านของฉัน?"

มาอีกแล้ว

เธอเอาผ้าห่มคลุมศีรษะและไม่อยากคุยกับเธออีก

แม้ว่าจะมีโรคแปลกๆ มากมายในโลก แต่มีแค่โรคซือรัวเฉิน ที่ทำให้เธอรู้สึกพูดไม่ออกมากที่สุด

ถ้าเป็นเพื่อนเขา เขาจะลืมคนในวันละหลายร้อยครั้ง และหัวใจของเขาจะไม่แตกสลายเหรอ

การรอคอยอย่างมึนงงเช่นนี้หลับไปจนรุ่งสางสามารถทำลายเจตจำนงของผู้คนได้อย่างง่ายดาย นอกจากนี้ตอนเช้า เธอมีความฝันว่าฮ่อฉวนสือกไลังบอกลาเธอ

เธออยากจะไล่ตาม แต่เธอก็จับขอบเสื้อผ้าของเขาไม่ได้สักนิด

ความฝันนี้ทำให้เธอรู้สึกตื่นตระหนกเธอรู้สึกว่าเธอไม่สามารถรอขบวนรถมาได้แล้วและเธอต้องการออกไปตามลำพัง

แต่ทันทีที่เธอบอกความคิดนี้กับซือรั่วเฉิน ซือรั่วเฉินก็กรีดร้องด้วยความประหลาดใจ

"จะบ้าหรือไง รู้ไหมถ้าจะออกไปข้างนอกต้องเข้าป่าริมทะเล อากาศที่นั้นร้อนอบอ้าวและเต็มไปด้วยแมลงมีพิษ งูและมด อาจจะโหดกว่าเพื่อนตัวน้อยที่ฉันเลี้ยงไว้ สือฮว่า คุณรู้หรือไม่ว่ามีโรคที่น่ากลัวหลายอย่างที่ทำลายล้างมนุษย์ในประวัติศาสตร์หรือไม่ พวกเขาทั้งหมดวิ่งออกจากป่าบริสุทธิ์เหล่านี้ ถ้าคุณอยากผ่านพ้น เป็นไปไม่ได้เลย บางทีคุณอาจจะถูกแมลงมีพิษกัดตาย"

ซือรั่วเฉินดูจริงจัง วางมือบนไหล่ของเธอ "เธอไม่ควรมีความคิดแบบนั้น"

ในขณะที่เขาพูด เขาเปิดหนังสือบันทึกของเขา และอ่านบันทึกข้างต้นบางส่วนให้เธอฟังอย่างเคร่งขรึม "ฉันบอกกับคุณนะว่าป่านี้ถูกรื้อค้นโดยมดเมื่อหลายสิบปีก่อนและโลกทั้งใบก็ล้นหลาม แม้แต่ใบไม้ก็ไม่ปล่อยให้รอดได้ มดชนิดนั้นเรียกว่ามดเดินดิน ฉันคิดว่าเธอก็ไม่ได้ไร้การศึกษานะ พอเธอมีความารถแล้ว สามารถค้นาชื่อมดพวกนนี้บนอินเทอร์เน็ตดูน่าจะมีการบันทึกไว้ นี่เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวมาก ภายในไม่กี่วินาที หนังศีรษะขนาดใหญ่สามารถกลายเป็นโครงกระดูกที่ขาวได้"

สือฮว่าเคยเห็นบันทึกเกี่ยวกับการเดินขบวนมดในหนังสือและอดไม่ได้ที่จะรู้สึกชาที่หนังศีรษะของเขา ทำไมอะไรๆก็มี? !

ซือรั่วเฉิน กลัวว่าความคิดของเธอจะไม่ถูกปัดเป่าและพูดต่อว่า"ฉันเกรงว่าเธอไม่รู้ ป่าที่อยู่ไม่ไกลจากเรา ได้ฆ่าทีมสำรวจจากหลายประเทศ ทีมสำรวจมืออาชีพคือการสำรวจธรรมชาติ แต่ทีมสำรวจจำนวนมากประกอบด้วยนายน้อยขอวตระกูลรวยๆทีสนับนุน มีอยู่ปีหนึ่ง พวกนายน้อยคุณหนู ไปสำรวจป่านั้น คนเดียวที่รอดชีวิต ไม่รู้ว่าแมลงอะไรกัดเขา และผิวก็ลอกเหมือนงู เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยอย่างสิ้นเชิง เข้าใจไหม ตอนนั้นฮ่อหมิง ต้องการพาฉันออกไปเพราะที่นี้น่ากลัว บรรยากาศที่ร้อนชื้นสามารถหล่อเลี้ยงแมลงมีพิษร้ายแรงได้มากมาย แต่ฉันชอบที่นี่มาก"

สือฮว่าถอนหายใจ ผิวลอก? กลายเป็นคนละคน?

ทำไมเหมือนการนิทานตำนานขนาดนี้

เช่นเดียวกับที่เธอรู้จักเมืองแห่งความบาปในตอนแรก ภายในขอบเขตเกินความเข้าใจของเธอ สิ่งเหล่านี้ไม่ควรมีอยู่จริง

แต่หลังจากคิดดูแล้ว มีความลึกลับมากมายที่ยังไม่มีคำแก้บนโลกใบนี้ที่แม้แต่นักวิทยาศาสตร์ก็ช่วยไม่ได้ เธอจะนึกถึงอะไรได้อีก

หลังจากฟังคำพูดของซือรั่วเฉิน เธอก็ขจัดความคิดที่จะออกไปโดยสิ้นเชิง

แต่เมื่อเวลาผ่านไปเธอกลับคิดถึง ฮอ่ฉวนสือมากขึ้นเรื่อยๆ

สถานการณ์ของ ฮ่อฉวนสือ ในตอนนี้ก็แย่มากเช่นกัน นับตั้งแต่มีการประกาศตัวตนของศพนั้นเขาก็ล้มป่วยไม่ฟื้นเลย

แม้จะตื่นมาบ้างแต่ก็ยังจับปากกาไม่แน่นเหมือนคนแก่ที่กำลังจะตายซึ่งไม่รู้ว่าเมื่อไรเขาจะตาย

หวี่ป๋ายเยี่ยนมองหาหมอทีละคน แต่ทุกคนบอกว่าไม่มีทาง นี่มันเป็นโรคทางหัวใจ

ดวงตาของ ยวี่ป๋ายเยี่ยน เปลี่ยนเป็นสีแดงในทันที และเขาก็กัดฟันและมองไปยังคนบนเตียง "แค่ผู้หญิงคนเดียวเอง! คุณก็จะตายแบบนี้เลยเหรอ?! นอกจากนี้ ใครจะรู้วาสผลประเมินอาจถูกคนอื่นเข้ามาแทรก อาจมีคนแค่ต้องการใช้มัน วิธีนี้ที่จะทำลายคุณ อาหมิง เข้มแข็งหน่อย คุณไม่รู้ว่าโลกภายนอกเป็นเช่นไร ความเย่อหยิ่งของตระกูลหมิงยิ่งเย่อหยิ่งขึ้นทุกวัน และเริ่มทดสอบขีดจำกัดความอดทนของเราแล้ว"

ตระกูลหมิงได้เคลื่อนไหวเล็ก ๆ น้อย ๆ ในอาณาเขตของพวกเขาและจิตใจของพวกเขาก็ชัดเจน พวกเขาต้องการประกาศสงครามอย่างเปิดเผย

ดวงตาของฮ่อฉวนสือเป็นประกาย ราวกับว่าจู่ๆ ก็นึกถึงอะไรบางอย่าง เขาลุกขึ้นจากเตียงแล้วพูดว่า "ตรวจสอบอุตสาหกรรมของซือรั่วเฉินในเมืองแห่งความบาปหน่อย"