นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 446

ฮ่อฉวนสือกอดเธอแน่นและหลุบตาลง "ฉันต้องไปสักพัก จะพยายามกลับมาเร็วๆนะ"

ร่างกายสือฮว่าแข็งทื่อ รอยยิ้มที่มุมปากของเธอค่อยๆจากหายไป จะไปอีกแล้วงั้นเหรอ

แต่เธอรู้สึกว่าตัวเองมีเวลาเหลือไม่มาก

"อืม ฮ่อฉวนสือ เมื่อไหร่น้องพระจันทร์จะกลับมา ฉันคิดถึงเธอแล้ว"

ฮ่อฉวนสือกดจูบเธอที่แก้ม ดวงตาฉายแววยิ้ม "เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว"

สือฮว่ารู้สึกโล่งใจและนั่งอยู่ในอ้อมแขนของเขา "นอนเถอะ"

ไม่มีใครรู้ว่าฮ่อฉวนสือกับฉีเยี่ยนจะไปที่ไหน ไม่ว่าใครจะถามพวกเขาก็ต่างเงียบไม่พูดไม่จา

แม้แต่สือฮว่าเองก็ไม่รู้ว่าพวกเขากำลังจะไปไหน

เธออยู่ที่บ้าน กังวลไปวันๆ จนร่างกายของเธออ่อนแอลงทุกวัน

โชคดีที่สามวันหลังจากฮ่อฉวนสือไป มูนก็กลับมา แถมพาเด็กกลับมาด้วย

สือฮว่ามองไปที่เด็กคนนั้นซึ่งอายุราวๆ กับมูน และลูบหัวเขาอย่างชอบใจ "หนูชื่ออะไรเหรอ?"

"หม่ามี๊ เขาชื่อฟู่ชีชวนค่ะ หนูอยากให้เขาเป็นน้องชายหนู"

นับตั้งแต่ที่ฟู่ซีชวนเข้าเฉียนสุ่ยวานก็รู้สึกกังวลอย่างมาก

ที่แท้ครอบครัวของพี่สาวก็รวยมาก อาศัยอยู่ในคฤหาสน์ ส่วนหม่ามี๊ก็อ่อนโยนมากด้วย

ระหว่างพวกเขา ต่างราวกับฟ้ากับเหว

รู้สึกไม่ค่อยพอใจ...

สือฮว่ามองไปที่เด็ก ก็คงเข้าใจความคิดของมูน คงจะรู้สึกสงสาร

เธอลูบหัวมูน "น้องพระจันทร์โตแล้วสินะ มีความคิดเป็นของตัวเองก็ดีมากเลย ในเมื่อหนูพาซีหยวนมา งันหนูก็รับผิดชอบนะคะ"

ดวงตาของมูนเป็นประกายและยกยิ้ม "หม่ามี๊หมายความว่า หนูเลี้ยงฟู้ซีชวนได้ใช่ไหมคะ? เหมือนเลี้ยงเสี่ยวป๋าย"

สือฮว่าแทบสำลักน้ำลาย ใบหน้าแดงเล็กน้อย "พูดแบบนั้นไม่ได้นะคะ เขาคือน้องชายหนู หม่ามี๊หมายความว่าหนูพาเขากลับมาก็ต้องรับผิดชอบเป็นพี่สาวดีๆ เข้าใจไหมคะ? อีกเดี๋ยวหม่ามี๊ไม่อยู่แล้ว.."

"หม่ามี๊!"

มูนขึ้นเสียง ดวงตาแดงก่ำมองมาทางเธอ "หม่ามี๊พูดอย่างนั้นไม่ได้นะ น้องพระจันทร์เสียใจ"

สือฮว่าเม้มริมฝีปาก นัยน์ตาเศร้า เบือนหน้าหนีแล้วยิ้ม "หม่ามี๊แค่พูดเล่น หนูอย่าจริงจังสิ"

มูนหลุบตาลงแล้วจับมือเธอ "คราวหน้าอย่าพูดเล่นแบบนี้อีกนะคะ"

น้ำเสียงของเธอเหมือนผู้ใหญ่ตัวเล็กๆ ทำให้สือฮว่าที่อยู่ในอารมณ์เบื่อๆดีขึ้น "ได้สิ ไม่พูดแล้วนะ"

สายตาของฟู่ซีชวนหยุดอยู่ที่ร่างของสือฮว่า ป้าคนนี้ป่วยหนัก

"หม่ามี๊ แด๊ดดี้ล่ะคะ?"

"เขาออกจากบ้านไปแล้วล่ะ ใช้เวลาสักพักกว่าจะกลับมา ร่างกายหม่ามี๊ไม่ค่อยดี ดังนั้นซีชวนดูแลน้องพระจันทร์ดีไหมคะ?"

"หม่ามี๊ ร่างกายหม่ามี๊ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?"

เธอมองฉีเยี่ยนและกลายเป็นมาดร้าย "เธอคือคนตระกูลฉี น่าจะรู้กฎของฉันที่นี่"

ฉีเยี่ยนรู้ดีว่าเธอเกลียดชังบรรดาชายหญิงที่บีบคั้นหัวใจ คิดว่าพวกเขาสกปรก ดังนั้นเธอจะไม่รักษาโรคให้คู่รักหรือสามีภรรยา

"แต่พวกเธอเอาแหวนกับสร้อยข้อมือนี้ออกมา ดังนั้นกฎของฉันก็สามารถเปลี่ยนแปลงได้ ฮ่อฉวนสือใช่ไหม เธอไม่ได้บอกว่ารักภรรยาตัวเองมากไม่ใช่เหรอ งั้นก็เอาภรรยาเธอมาให้ฉัน รักษาโรคได้แล้วฉันจะส่งเธอกลับจิงตู ฉันจะไม่บอกว่าเธออยู่ที่ไหน ในเมื่อรักเธอ ก็หาเธอให้ได้"

"คุณป้า ทำไมต้องทำให้เขาลำบากใจขนาดนี้..."

ฉีเยี่ยนพึมพำ จู่ๆ ก็มีตะขาบถูกโยนมาบนมือจนตัวเขาแข็งทื่อ

"ลำบากเหรอ? ในเมื่อคิดว่าลำบาก ก็ออกไปจากที่นี่ซะ"

ฉีเยี่ยนไม่กล้าพูดอะไรอีก ก้มหน้าลงและเสียใจมาก

หญิงคนนั้นรับตะขาบกลับมาแล้วเยาะเย้ย "ภรรยาของเขา เธอจะตามมาก่อเรื่องทำไม ถ้าไม่ใช่ว่าเคยอุ้มตอนเด็ก ฉันคงฆ่าเธอแล้วให้แมลงกิน"

ฉีเยี่ยนไม่กล้าแม้แต่จะพูด เขารู้อยู่เสมอว่าอารมณ์ของป้าคนนี้ไม่ค่อยดี และเมื่อรวมกับความพ่ายแพ้ก็ยิ่งเข้าใจได้ยากมากขึ้น

ก่อนตัดสินใจมาที่นี่พร้อมกับฮ่อฉวนสือ เขาก็เตรียมพร้อมที่จะถูกข่มขู่และเยาะเย้ยไว้แล้ว

ฮ่อฉวนสือก้มศีรษะลงและพูดเสียงเรียบ "คุณช่วยเธอได้ใช่ไหม?"

ฝ่ายหญิงดึงผ้าผืนหนึ่งออกจากข้อมือแล้วลูบที่ผิวหนังที่เป็นหลุม "ช่วยได้ แต่หล่อนต้องเสียสละมาก ฉันได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้หล่อยถูกสะกดจิต จนถึงตอนนี้ความจำของหล่อนยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ วิธีการของฉันจะทำร้ายเธอมาก บางทีในอนาคตร่างกายของเธออาจแย่ลง ความจำก็อาจแย่ลง ฉันเห็นตัวอย่างโรคที่เธอเอามาแล้ว เมื่อโรคทางพันธุกรรมนี้เริ่มออกอาการแล้ว น้ำหนักก็จะยิ่งลดเร็ว สุดท้ายก็กลายเป็นหนังหุ้มกระดูก เธอไปหาพวกศาสตราจารย์ก็ไม่มีประโยชน์ ทุกวันนี้หมอไม่เอายาพิษมารักษาโรคแล้ว เพราะงั้นเลยไม่มีวิธีรักษาโรคทางพันธุกรรมนี้ได้ แต่ฉันบังเอิญชอบยาพิษพอดี"

"เคยเจอยวี่เย่ไหม? คนที่มีร่างกายแข็งแรงดีก็สามารถเป็นแบบนั้นได้ในช่วงเวลาสั้นๆ บ่งชี้ว่าโรคนั้นรุนแรงมาก ดังนั้นวิธีการรักษาที่ฉันใช้ก็จะรุนแรงมาก ฮ่อฉวนสือ เธอสวมสร้อยข้อมือและแหวนมา ถึงเป็นเรื่องที่ทำได้ยาก แต่สุดท้ายฉันก็ช่วยคนได้แน่นอน แต่เธอทนได้กับสิ่งตอบแทนเหรอ? บางทีเธออาจจะใช้ชีวิตที่เหลือกับผู้ชายอื่น จำเธอไม่ได้ และฉันก็จะไม่บอกเธอด้วยว่าหล่อนอยู่ที่ไหนและชื่ออะไร"

"ฉันอยากให้เธอมีชีวิตอยู่ ถ้าเธอยังมีชีวิตอยู่ ฉันก็จะตามหาเธอให้เจอ"