องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 119

แจกันดอกไม้ว่างเปล่า

สีหน้าฉู่หยุนหานแย่ลงเล็กน้อย หัวใจดำดิ่ง

เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของหยุนหลิง เซียวปี้เฉิงยังเจาะจงให้คนค้นทั้งในและนอกห้อง แต่ก็ไม่พบวัตถุต้องสงสัยเหมือนเดิม

ตวนอ๋องอดถามขึ้นไม่ได้ “ไม่มีจริงหรือ”

หยุนหลิงพูดขึ้นเรียบๆ “อย่างไร เหมือนว่าเจ้าอยากให้เป็นข้านะ อยากให้ความสัมพันธ์พวกเราพี่น้องขาดสะบั้นหรือ”

ตวนอ๋องหน้าตึงไม่พูด เขารู้ดีว่าถ้าเรื่องปะทะฝีปาก ตนมิใช่คู่ต่อสู้ของหยุนหลิง ดังนั้นจึงปิดปากเสีย

ในมุมหนึ่ง ฉู่หยุนหานที่เสื้อผ้าหน้าผมยุ่งเหยิงพึมพำกับตัวเองเบาๆ “ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้...”

นางเป็นคนเอากระดาษแผ่นนั้นใส่เข้าไปเอง ทำไมถึงหายไปอย่างไม่มีสาเหตุได้

นางมั่นใจว่าขณะนั้นไม่มีใครเห็น และคนเดียวที่เข้ามาก็มีแต่เซียวปี้เฉิง

หรือว่า...

ฉู่หยุนหานคล้ายคิดอะไรได้ ความเหลือเชื่อปราดผ่านในดวงตา

นางเงยหน้าขึ้น มองมาทางเซียวปี้เฉิงพรึบ หัวใจสั่นระรัว แทบจะกระแทกออกมาจากทรวงอก

เซียวปี้เฉิงมองมาทางนางด้วยใบหน้าปราศจากอารมณ์ แม้นัยน์ตาดำสนิททั้งสองยังคงไร้แววเหมือนอย่างเคย แต่ฉู่หยุนหานกลับรู้สึกเหมือนเขากำลังมองทะลุเข้ามาในหัวใจของนาง

จากนั้นเซียวปี้เฉิงก็สั่งให้องครักษ์นำตัวชาวประมงที่ช่วยฉู่หยุนหานมาสอบถาม

“ทุกท่านโปรดอย่าได้โกรธ ข้าน้อยไม่รู้อะไรทั้งนั้น เพียงรับคำสั่งทำงาน!”

ชาวประมงใจเสาะ เมื่อเห็นไป๋ลู่ถูกจับ ก็สารภาพออกมาหมดเปลือกด้วยสีหน้าแตกตื่น

“พระชายาจิ้งบอกว่างานเลี้ยงบนเรือสำราญคืนนี้จะมีคนตกแม่น้ำ ขอเพียงข้าน้อยช่วยคนขึ้นมาทันที แล้วพาเข้าฝั่งที่มีคนมากที่สุด ก็จะตกรางวัลข้าน้อยสิบตำลึงเป็นการตอบแทน...”

เซียวปี้เฉิงมองเขาด้วยสายตาเย็นเฉียบ “แน่ใจว่าพระชายาจิ้งสั่งกับเจ้าเองนะ”

ชาวประมงชะงัก ตอบ “ก็มิใช่ขอรับแม่นางไป๋ลู่ท่านนี้บอกข้าอีกที นางบอกว่านางคือสาวใช้คนสนิทของพระชายาจิ้งขอรับ ”

เขาไม่เคยพบหยุนหลิงตัวจริง

“ชายาของข้ากำลังตั้งครรภ์ เรื่องในคืนนี้มากน้อยก็ทำให้นางตกใจ จำเป็นต้องกลับจวนพักผ่อนจึงจะดี”

แม้ตวนอ๋องจะไร้เดียงสา แต่ก็ใช่ว่าจะโง่งมจนหมดทางเยียวยา อีกทั้งตระหนักดีว่าก่อนที่หลักฐานจะยืนยันความผิด จะกักตัวหยุนหลิงไม่ได้เป็นอันขาด

แต่เมื่อเหลือบเห็นท่าทางอกสั่นขวัญหายของฉู่หยุนหานแล้ว ก็อดขวางเซียวปี้เฉิงด้วยความโกรธไม่ได้

“ช้าก่อน พวกเจ้าคิดจะไปอย่างนี้หรือ”

เซียวปี้เฉิงขมวดคิ้ว “พี่ใหญ่?”

ตวนอ๋องสายตาเคร่งเครียด มองหยุนหลิง ยืนกรานเอ่ย “ถึงเรื่องที่แม่นางหรงตกน้ำจะไม่เกี่ยวกับฉู่หยุนหลิง แล้วหยุนหานเล่า การตกน้ำของหยุนหานคือฝีมือนางผู้เดียวกระมัง เรื่องนี้นางยอมรับเองนะ!”

หยุนหลิวหัวร่อ เอ่ย “ข้ายอมรับเมื่อไร”

“เมื่อกี้เจ้าพูดว่าเรื่องที่หยุนหานตกน้ำเกี่ยวกับเจ้าจริง”

“นางตกจากเรือของข้า ก็ต้องเกี่ยวกับข้าอยู่แล้ว ข้าไม่ได้บอกว่าข้าถีบนางลงไปสักหน่อย”