องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 125

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หลินซินก็เก็บอารมณ์ไม่อยู่ก่อน ตบโต๊ะเอ่ยด้วยความโกรธ “นางเป็นคนทำจริงๆ หรือ แล้วเหตุใดต่อหน้าหรงซื่อจื่อกับฉู่หยุนเจ๋อ ปี้เฉิงเจ้าถึงได้ปกป้องนางครั้งแล้วครั้งเล่าล่ะ หรือว่าเจ้าไม่รู้ ว่านางทำร้ายหยุนหานอนาถขนาดไหน!”

สีหน้าเยียนอ๋องพลันเปลี่ยนเป็นไม่สู้ดี “พี่สาม หรือว่าเพราะขาของข้า ท่านก็เลยปล่อยให้นางทำตามอำเภอใจหรือ...”

นอกจากนี้ เขาคิดเหตุผลที่เซียวปี้เฉิงปกป้องหยุนหลิงอีกไม่ได้แล้วจริงๆ

เซียวปี้เฉิงส่ายหน้า เอ่ยช้าๆ เสียงหนัก “ที่ข้าปกป้องนาง เพราะนางไม่ได้รับความเป็นธรรมจริง สำหรับฉู่หยุนหาน...”

ครู่หนึ่งแล้ว น้ำเสียงของเขาก็เย็นชาขึ้นมาบางส่วน

“ทั้งหมด นางหาเรื่องใส่ตัวเอง!”

หลินซินพลันเปลี่ยนสีหน้า เบิกตาโพลง “ปี้เฉิง เจ้าว่าอะไรน่ะ”

นางไม่เข้าใจ ทำไมเซียวปี้เฉิงที่อ่อนโยนกับฉู่หยุนหานมาตลอดถึงได้กล่าวคำพูดเช่นนี้ออกมาได้

เซียวปี้เฉิงยกมือขึ้นเล็กน้อย นิ้วเรียวยาวสองนิ้วคีบกระดาษยับยู่ยี่แผ่นหนึ่ง วางลงบนโต๊ะหิน

แววตาของเขาเย็นชา เล่าแผนการชั่วร้ายที่เกิดขึ้นบนเรือริมแม่น้ำทั้งหมดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

“เจ้าบอกว่าหยุนหานคิดวางแผนทำร้ายหรงฉาน แล้วโยนความผิดมาให้ฉู่หยุนหลิง?” เมื่อฟังจบ สีหน้าหลินซินก็ตะลึง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ “จะเป็นไปได้อย่างไร!”

นัยน์ตาเซียวปี้เฉิงมืดสนิท เอ่ยเสียงเย็นชา “ข้าเห็นกับตา นางเอากระดาษแผ่นนี้ใส่ไว้ในแจกันดอกไม้ ยังจะเท็จได้อีกหรือ”

ครั้นได้ยินดังนั้น คนที่อยู่ที่นั่นต่างตะลึงงัน

“พี่สาม ดวงตาท่านหายดีแล้วหรือ”

เซียวปี้เฉิงพยักหน้า “เริ่มค่อยๆ ฟื้นฟูระยะหนึ่งแล้ว นางไม่รู้ ก็เลยทำเรื่องนี้ต่อหน้าข้า”

เขาไม่คิดเสแสร้งต่อ ถึงอย่างไรตามการบอกของหยุนหลิงในตอนแรก สิ้นเดือนนี้ดวงตาทั้งสองของเขาก็จะหายเป็นปกติแล้ว ตอนนี้ก็เหลืออีกแค่ไม่กี่วัน

“ที่ยัยอัปลักษณ์พูดในตอนนั้นคือความจริง?”

ผู้ที่กล่าวโทษว่าเลวทรามอัปลักษณ์ในทีแรก บัดนี้กลับกลายเป็นผู้เคราะห์ร้ายซึ่งบริสุทธิ์ ชั่วขณะ เยียนอ๋องรับไม่ได้อยู่บ้าง

ถ้านี่จึงจะเป็นความจริง เช่นนั้นหยุนหลิงถีบฉู่หยุนหานตกน้ำแล้วจะอย่างไร ถูกนางทำร้ายจนเป็นแบบนี้ ต่อให้สังหารอีกฝ่ายก็ไม่เกินไป

“ทำไม...ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้...”

เยียนอ๋องนั่งตกตะลึงอยู่บนเก้าอี้หวาย เอ่ยพึมพำ

เหตุใดดรุณีผู้สะอาดบริสุทธิ์ราวกับดอกบัวหิมะบนภูเขาสวรรค์ในใจเขา จึงทำเรื่องชั่วร้ายจนน่าขนลุกเช่นนี้ได้

ในวันที่แสดงอาทิตย์ร้อนแรงเดือนหก เยียนอ๋องรู้สึกเพียงหัวในเย็นเฉียบราวกับแอ่งน้ำหนาวเหน็บเสียดกระดูก มีบางอย่างพังทลายลงในชั่วพริบตา