องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 126

“ที่แท้ที่ยัยอัปลักษณ์นั่นพูดก็เป็นความจริง”

ครู่หนึ่งแล้ว สายตาของเยียนอ๋องก็เคร่มขรึมมืดมน อดรนทนไม่ไหว ทุบถ้วยน้ำชาแรงๆ น้ำเสียงโกรธเกรี้ยว

“ทีแรกเป็นนางที่เปลี่ยนใจก่อน ต้องการให้พี่สามกับยัยอัปลักษณ์เป็นบันไดชิงอำนาจและผลประโยชน์!”

เขาเติบโตมากับเซียวปี้เฉิงแต่เล็ก ความสัมพันธ์แน่นแฟ้นอย่างยิ่ง เพราะเหตุนี้จึงเห็นฉู่หยุนหานเป็นดั่งพี่น้อง ดีกับนางยิ่งกว่าเหล่าองค์หญิงที่มีสัมพันธ์ทางสายเลือดในวังหลวง

แต่สาวน้อยที่เขาเห็นเป็นดั่งครอบครัว กลับทรยศญาติที่เขาให้ความสำคัญที่สุด!

“ข้าไม่เข้าใจ...ทำไม!”

เยียนอ๋องหอบหายใจ ทรวงอกกระเพื่อมไม่หยุด เขาได้รับการกระทบกระเทือนอย่างมากชัดเจน

เขารู้มาโดยตลอด ว่าฉู่หยุนหานติดใจกับฐานะบุตรีอนุภรรยาอยู่บ้าง ทว่านางไม่รู้สึกหรือ ด้วยการปกป้องและความลำเอียงของเซียวปี้เฉิง นางจึงเป็นผู้ที่เหล่าสตรีสูงศักดิ์ในเมืองหลวงต่างอิจฉาตาร้อนตลอดหลายปีนี้

เซียวปี้เฉิงเปลี่ยนสีหน้าเล็กน้อย เขาปลอบใจคนไม่เก่ง ได้แต่วางมือไว้บนบ่าของเยียนอ๋อง

อยู่นานหลินซินจึงได้สติ แก้ต่างให้ฉู่หยุนหานอย่างไม่รู้ตัว “...หยุนหานไม่น่าจะเป็นคนอย่างนั้นจึงจะถูก บางทีเรื่องนี้อาจมีสาเหตุอื่น หรือว่านางมีความจำเป็นอะไรที่พูดไม่ได้”

เยียนอ๋องตาแดง โพล่งพูดขึ้นมาด้วยความโกรธ “นางยังมีอะไรที่พูดไม่ได้อีก ก็แค่เห็นว่าข้ากับพี่สาม คนหนึ่งพิการ คนหนึ่งตาบอด เลยอยากจะไปเกาะคนอื่นก็เท่านั้น!”

ช่างน่าขัน เขายังโง่งมเรียกร้องแทนฉู่หยุนหานตลอดเวลา ปะทะกับหยุนหลิงหลายต่อหลายครั้ง แล้วยังถึงกับด่าทอนาง

เมื่อเห็นเยียนอ๋องอารมณ์เดือด เย่เจ๋อเฟิงจึงขมวดคิ้วเตือนไม่ได้ “ท่านแม่ ท่านก็อย่าได้แก้ต่างให้นางอีกเลย”

สีหน้าหลินซินแย่เล็กน้อย “เฟิงเอ๋อร์...เจ้าก็ไม่เชื่อหยุนหาน?”

แต่เขาพอจะเดาสาเหตุได้ น่าจะเพราะ...อิจฉา

อิจฉาที่หยุนหลิงมีวิชาแพทย์สูงส่ง อิจฉาที่นางเป็นแค่สาวน้อยอายุสิบเจ็ด แต่ความรู้ทางการแพทย์กลับอยู่เหนือนางที่ตรากตรำเรียนกว่าสามสิบปี

เส้นเลือดฝอยกระจายไปทั่วดวงตาเยียนอ๋อง เห็นได้ชัดว่าแค้นการทรยศหักหลังของฉู่หยุนหานหนัก เมื่อนั้นสายตาหลินก็ซับซ้อน ปิดปากไม่พูดมากอีก

เยียนอ๋องปรับอารมณ์ให้เป็นปกติ จ้องเซียวปี้เฉิงเขม็ง “พี่สาม พี่ใหญ่รู้เรื่องนี้หรือไม่”

เซียวปี้เฉิงตอบเสียงหนัก “เขายังไม่รู้เรื่องที่ข้ากลับมามองเห็นแล้ว และข้าก็ไม่ได้ให้เขาดูกระดาษนี่ แต่สถาณการณ์ในตอนนั้น คนที่ตาสว่างย่อมมองออก เขาก็แค่...เลือกที่จะมองไม่เห็นเท่านั้น”

เห็นได้ชัดว่าในส่วนลึกของหัวใจ ตวนอ๋องรู้ว่าเรื่องนี้ผิดปกติ แต่เพราะจิตใจที่ว้าวุ่น เขาที่สงบและอบอุ่นเสมอมาจึงเสียกิริยาในตอนที่อยู่บนเรือ