องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 127

หยุนหลิงพูดถูก เขาปลุกคนที่แสร้งหลับให้ตื่นไม่ได้ จะเห็นกระดาษหรือไม่ก็ไม่ต่าง

สายตามืดมนของเยียนอ๋องมองถ้วยน้ำชาที่แตกละเอียด เอ่ยเสียงเย็น “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ สิ้นเดือนพวกเขาแต่งงาน ข้าก็ไม่ไปแล้ว พี่สามส่งของขวัญแสดงความยินดีไปให้ข้าเถอะ”

เขากำลังขีดเส้นแบ่งความสัมพันธ์ระหว่างตนเองกับฉู่หยุนหาน

เซียวปี้เฉิงพยักหน้า ขณะกำลังจะออกจากเรือนเยี่ยนหุย ก็ได้ยินเสียงลังเลของเยียนอ๋องดังขึ้น

“พี่สาม เรื่องนี้หยุนหลิงถูกวิพากษวิจารณ์ไม่น้อย...ท่านคิดจะจัดการอย่างไร”

เซียวปี้เฉิงหยุดฝีเท้า ความเย็นเยือกในดวงตาวูบวาบ “ข้าจะจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยเอง จะไม่ให้นางต้องรับกับความไม่เป็นธรรมต่อ”

เยียนอ๋องพยักหน้าด้วยสายตาซับซ้อน สุดท้ายจึงเอ่ย “...พี่สาม โปรดขอโทษกับนางแทนข้าด้วย”

ใช่ว่าเขาจะลดทิฐิขอโทษด้วยตัวเองไม่ได้ แต่เวลานี้เขายังไม่รู้ว่าควรจะเผชิญหน้ากับหยุนหลิงอย่างไร

เขาเคยปรักปรำนาง ต่อกรกับนาง...แต่นางกลับไม่ถือสา ขจัดพิษเย็นให้เขา ทั้งยังทำให้เขามีความหวังที่จะยืนได้อีกครั้ง

สายตาเซียวปี้เฉิงผ่อนคลายลงเล็กน้อย น้ำเสียงอ่อนลงอย่างยากจะพบเห็น “ได้”

จากนั้นเขาก็ออกจากเรือนเยี่ยนหุย เรียกเฉียวเย่ สั่งให้เขาชักนำทิศทางการวิพากษ์วิจารณ์ในเมืองหลวง

แรกเริ่ม กลุ่มคนรักการนินทาในเมืองหลวงต่างวิพากษวิจารณ์เรื่องนี้กันจนสนุกปาก ตีนมใส่ไข่ในสมองว่าฉู่หยุนหลิงหญิงอัปลักษณ์ชั่วช้าเป็นผู้ทำขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่

แต่หลังจากผ่านไปไม่กี่วัน ทุกคนเห็นจวนจิ้งอ๋องสงบไร้คลื่นลม แถมคนของจวนเจิ้นกั๋วกงยังมามอบของขวัญขอบคุณถึงจวน ข่าวลือก็เริ่มเปลี่ยนทิศอย่างช้าๆ

กอปรกับเซียวปี้เฉิงแอบให้คนชักจูง ไม่นานผู้คนจึงเบนความสนใจออกจากตัวหยุนหลิง

“คาดว่าเรื่องนี้คงไม่เกี่ยวข้องกับพระชายาจิ้ง ถ้านางวางแผนทำร้ายแม่นางหยุนหานตกน้ำจริง ทำไมจิ้งอ๋องถึงยังอยู่เฉยได้เล่า!”

“นั่นสิ ข้าได้ยินมา คืนนั้นคุณหนูหรงของจวนเจิ้นกั๋วกงก็อยู่บนเรือด้วย เห็นว่านางกับพระชายาจิ้งสนิทสนมกันดีมาก!”

“ถ้าพระชายาจิ้งหลงใหลตวนอ๋องหัวปักหัวปำจริง นางจะดีกับคุณหนูหรงได้อย่างไร ที่แม่นางหยุนหานตกน้ำก็คงเป็นเรื่องสุดวิสัยนั่นแหละ”

“เฮ้อ แม่นางหยุนหานผู้นี้ก็ดวงไม่ดีเอาเสียเลย ข้าได้ยินว่านางเสียกิริยาในงานเลี้ยงบนเรือสำราญ เรื่องแต่งงานกับตวนอ๋อง เกรงว่า...”

การวิพากษวิจารณ์ของเหล่าคนรักการนินทา ค่อยๆ เบนความสนใจไปที่ตัวฉู่หยุนหาน

สองวันนี้ ฉู่หยุนหานผ่านไปด้วยความลำบาก

หลังจากตกน้ำในคืนนั้นแล้ว นางก็ไม่สบายเป็นหวัด นอนพักรักษาตัวอยู่กับเตียงติดต่อกันหลายวัน

เหลียนฮูหยินโล่งอก เอ่ยด้วยสายตาโฉดชั่วเย็นชา “ตอนนี้ก็ผ่านไปสามวันแล้ว คืนนี้นางต้องได้ไปยมโลกแน่”

ครั้นได้ยิน ใบหน้าฉู่หยุนหานจึงมีความสะใจบางส่วน

สองแม่ลูกแทบทนรอข่าวการตายของหยุนหลิงไม่ไหว แต่หนึ่งวันผ่านไป สองวันผ่านไป ในจวนจิ้งอ๋องกลับไม่มีวี่แวว

ในที่สุดเหลียนฮูหยินก็นั่งไม่ติด การแสร้งทำเป็นอ่อนโยนแบบที่แล้วมาไม่ไหวอีก “เจ้าว่านางดมกำยานดับวิญญาณไปแล้วไม่ใช่หรือ จะเป็นไปได้อย่างไร!”

ฉู่หยุนหานรีบพูด “นางเข้าห้องนั้นไปแล้วจริงๆ!”

ก็ขณะที่สองแม่ลูกกำลังแตกตื่นลนลานอยู่นั้นเอง ราชโองการจากวังหลวงก็ส่งเข้าจวนเหวินกั๋วกง

ฉู่หยุนหานความประพฤติและคุณธรรมเสื่อมเสีย เจาเหรินตี้เก็บราชโองการที่ให้ประทานสมรสนางกับตวนอ๋องคืน

นางยังคงได้แต่งกับตวนอ๋องเหมือนเดิม แต่เป็นได้แค่...อนุภรรยา

อนุภรรยา!

เมื่อได้ยินคำนี้แล้ว ฉู่หยุนหานก็เป็นลมไปในทันที