องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 128

หยุนหลิงไม่สนใจความผิดหวังของฉู่หยุนหานสักนิด

หลายวันนี้นางกำลังง่วนอยู่กับการผลิตยาและการปรุงกำยาน วิ่งวุ่นระหว่างห้องยาและเรือนด้านหลังทุกวัน

ถึงนางจะไม่ได้สนใจเรื่องอื่น แต่ก็รู้สึกได้ชัดเจน ว่ามีคนสองคนเปลี่ยนท่าทีต่อตนอย่างมาก

อันดับแรกคือเย่เจ๋อเฟิง

หยุนหลิงจัดตัวยาที่กำลังตากแห้ง สั่งแบบหัวก็ไม่หัน “ไปเอาสมุนไพรไป๋จื่อกับชังจู๋มาให้ข้าสักหน่อยที”

เย่เจ๋อเฟิงมองนางชืดๆ แม้ใบหน้ายังคงปราศจากอารมณ์เหมือนเดิม แต่กลับไม่แผ่กลิ่นอายห้ามเข้าใกล้เหมือนเมื่อก่อนอีก

เขาหมุนตัวจากไปทันที ไม่นานก็นำสิ่งที่นางต้องการมา

ลู่ชีกำลังนั่งยองแทะถั่วลิสงอยู่ในมุมลานบ้าน เห็นภาพแล้วก็อดจุปากไม่ได้ เอ่ยพึมพำเบาๆ

“พระชายานี่ร้ายจริงๆ ขนาดคุณชายเย่ก็ยังเรียกใช้ได้”

ในนาม เย่เจ๋อเฟิงคือองครักษ์ข้างกาย แต่อันที่จริงเขาคือหลานชายของอู่อานกง เป็นพี่น้องร่วมสาบานกับเซียวปี้เฉิง จวนจิ้งอ๋องทั้งบนและล่างต่างเห็นและปฏิบัติกับเขาเหมือนกึ่งเจ้านาย

ตงชิงกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ พอได้ยินก็เบะปาก “พระชายาบ้านเราเคยช่วยชีวิตเขาไว้ ถ้ายังวางมาดเหมือนเมื่อก่อนอีก นั่นก็ไม่รู้จักดีชั่วแล้ว!”

นางเป็นเด็กเจ้าคิดเจ้าแค้น ไม่ลืมที่เมื่อก่อนเย่เจ๋อเฟิงทำหน้าอย่างกับคนตาย

ลู่ชีเกาศีรษะ พูดขึ้นซื่อๆ “น้องสาวตงชิง เหมือนว่าเจ้าจะไม่ชอบคุณชายเย่เอาเสียมากๆ เลยนะ”

“เจ้าไม่เห็นว่าเมื่อก่อนเขามองพระชายาอย่างไรหรือ ทำท่าโมโหโทโส”

ตงชิงแค่นเสียงฮึเบาๆ เอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “อย่างกับใครติดเงินเขาพันแปดร้อยล้านอย่างนั้นแหละ พระชายาบ้านข้าไม่เคยผิดต่อเขาสักหน่อย!”

เย่เจ๋อเฟิงหูดีอย่างยิ่ง ปรายตามองตงชิงแวบหนึ่ง สีหน้าเขียวนิดๆ

แต่เขาแค่กำหมัดน้อยๆ ไม่ได้พูดอะไร พอเห็นหยุนหลิงไม่มีอะไรจะให้เขาช่วยแล้ว ก็กอดกระบี่อิงผนังหลับตาพักผ่อน

เรื่องนี้เป็นเขาที่ไม่มีเหตุผล เขาได้รับผลกระทบจากมารดาหลินซิน ครั้นมาถึงจวนอ๋องก็ไม่เคยทำหน้าตาดีใส่หยุนหลิง

ที่รู้สึกว่าตนไม่มีเหตุผลไม่เพียงแต่เย่เจ๋อเฟิง สองวันนี้เยียนอ๋องก็ตั้งค่าในใจซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้ง สุดท้ายจึงฮึดความกล้ามาเรือนหลั่นชิงด้วยตนเอง

“โอ แขกหายากนะเนี่ย” เมื่อเหยุนหลิงเห็นคนที่มาแล้ว ก็เลิกคิ้วอย่างประหลาดใจนิดๆ “ทำไมวันนี้ถึงนึกสนุกมาเรือนหลั่นชิงได้ล่ะ”

ปกติ เยียนอ๋องจะอยู่ที่เรียนเยี่ยนหุยเป็นส่วนมาก

รถเข็นไม้ไม่สะดวกเท่ารถเข็นของสมัยใหม่ ขาของเขาไม่สะดวก อีกทั้งบ้านโบราณมีเศษหินและธรณีประตูสูงมาก จะไปไหนทีต้องมีคนช่วยยกรถเข็นอย่างน้อยสองคน

เขาไม่อยากให้คนรับใช้ต้องลำบาก นานวันเข้าจึงกลายเป็นคนติดบ้าน เอาแต่อ่านนิยาย เล่นกับนกอยู่ในลานบ้านตัวเองทุกวัน

ครั้นได้ยินหยุนหลิงพูดหยอก บทพูดที่เยียนอ๋องฝึกซ้อมหลายครั้งในใจในตอนแรก ก็ลืมสนิททันที

เยียนอ๋องสีหน้าพลันแดงซ่าน เอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “ข้าบอกว่าเก็บมาได้ก็เก็บมาสิ ใครจะว่างงานเจาะจงหาของพรรค์นี้ให้เจ้ากัน!”

ตำราสองเล่มนี้ย่อมเป็นหนังสือซึ่งเหลืออยู่เพียงเล่มเดียว ที่เขาเสาะหามาด้วยความยากลำบากอยู่แล้ว ทีแรกคิดจะมอบให้หลินซินเล่มหนึ่ง ให้ฉู่หยุนหานเล่มหนึ่ง ขอบคุณพวกนางที่ทุ่มเทรักษาพิษเย็นให้เขาในสองปีนี้

แต่ตอนนี้ เขามอบให้หยุนหลิงทั้งหมด

หยุนหลิงเห็นท่าทางอีหลักอีเหลื่อของเขา มีความน่าขันเล็กน้อย “ได้ๆๆ เจ้าเก็บมา เช่นนั้นข้าจะขอรับไว้ไม่เกรงใจล่ะนะ”

สีหน้าเยียนอ๋องยังคงไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย เบือนหน้าฮึเบาๆ

“สองวันนี้แดดจัดเหลือเกิน ข้าจะกลับห้องไปนอนกลางวันแล้ว เจ้าอยู่กลางแดดทุกวัน ระวังจะดำแล้วขี้เหร่ยิ่งกว่าเดิมนะ”

กล่าวจบ เขาก็เข็นรถเข็นไม้ของตัวเอง ไปทางนอกลานบ้านราวกับเต่า

หยุนหลิงอึ้งแล้วหัวร่อ เจ้าเด็กนี่ ปีนี้ก็อายุยี่สิบแล้ว ทำไมนิสัยยังบิดเบี้ยวอย่างกับเด็กน้อยอยู่เลย

ครั้นเห็นบ่าวรับใช้พยายามดันเข็นรถให้เขา สะดุดนั่นนี่ตลอดทาง หยุนหลิงก็มองที่รถเข็นไม้ด้วยสายตามีความคิด

แต่ไหนมานางเป็นคนที่แบ่งแยกรักเกลียดชัดเจน ใครดีกับนาง นางย่อมเอาใจคนนั้น

ครั้นเห็นตำราแพทย์ที่ชำรุดเล็กน้อยในมือ หยุนหลิงก็ยิ้มตรงมุมปาก

ช่างเถอะ อีกไม่กี่เดือน เยียนอ๋องก็ลุกขึ้นยืนได้แล้ว แต่ในช่วงนี้ก็ใจดีช่วยเขาหน่อยแล้วกัน เขาจะได้ไปไหนมาไหนสบายหน่อย เร็วหน่อย