องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 152

เจาเหรินตี้คิดไม่ถึงว่าเขาจะปฏิเสธได้อย่างเด็ดขาดขนาดนี้ เบิกตาโตพร้อมพูดขึ้นว่า “ทำไมเจ้าไม่แต่งงานกับเวินหวยหยู? ที่ผ่านมาเจ้าไม่พอใจกับการที่ข้าให้เจ้าแต่งงานกับฉู่หยุนหลิงมาตลอดไม่ใช่หรือ ตอนนี้ข้ายกเวินหวยหยูให้เจ้า ถือเป็นการชดเชย”

สีหน้าเซียวปี้เฉิงเปลี่ยนไป พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงเข้มว่า “ขอบพระทัยในความเมตตาของเสด็จพ่อ แต่ตอนนี้ลูกกับหยุนหลิงรักใคร่กันดี ไม่ต้องชดเชย”

เจาเหรินตี้ไม่ได้สติกลับมาอยู่เนิ่นนาน

ลูกสามของเขาคนนี้เป็นคนเงียบขรึมไม่ค่อยพูดมาตั้งแต่เด็ก และก็ไม่เคยมีเรื่องอะไรที่กล้าขัดคำสั่งของเขา แม้แต่วันนั้นที่บังคับให้เขาแต่งงานกับฉู่หยุนหลิง ทั้งๆที่ไม่ยินดีอย่างที่สุด แต่สุดท้ายก็ยอมทำตาม

พอตอนนี้ ให้เขาแต่งงานมีชายารอง เขาปฏิเสธทันทีอย่างต้องฉุกคิดสักนิดเลย

“เจ้าเห็นว่าสกุลเวินไม่มีอำนาจแล้ว จึงไม่สนใจเวินหวยหยูหรือ?”

เซียวปี้เฉิงส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงแข็งว่า “ลูกเพียงแค่ไม่อยากมีชายารอง โดยเฉพาะตอนนี้ สายตาของลูกเพิ่งหายดีก็รีบแต่งงานกับคนอื่น คนอื่นจะมองหยุนหลิงยังไง? ยิ่งไปกว่านั้นหยุนหลิงยังกำลังตั้งครรภ์อยู่ ลูกไม่อยากทำให้นางไม่สบายใจ”

ที่แท้ก็ทำเพื่อนางเด็กคนนั้น

ท่าทีเจาเหรินตี้เปลี่ยนไปอย่างประหลาด พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าคงไม่ได้หลงรักนางใช่ไหม?”

เซียวปี้เฉิงเงียบไม่ตอบ เท่ากับเป็นการยอมรับ สีหน้าเจาเหรินตี้เปลี่ยนไปอย่างยิ่งพูดไม่ออก

จากหญิงสาวที่งดงามที่สุดในเมืองหลวงไปหาหญิงสาวที่อัปลักษณ์ที่สุดในเมืองหลวง ความชอบของเจ้าสามเปลี่ยนไปไว้เกินไปไหม

ไหนบอกว่าสายตาของเขาหายดีแล้วไม่ใช่หรือ? ทำไมดูเหมือนยังตาบอดอย่างรุนแรง

“ไม่ได้ ยังไงเจ้าก็จะต้องแต่งงานกับเวินหวยหยูให้นางเป็นชายารอง เรื่องนี้จะไม่เปลี่ยนแปลง”

น้ำเสียงเจาเหรินตี้แฝงไปด้วยความโกรธเคือง เขายังคิดว่ามีอะไรผิดพลาดตรงไหนหรือเปล่า สุดท้ายกลับเป็นเพราะความรักที่มีต่อผู้หญิงคนหนึ่ง เซียวปี้เฉิงไม่เห็นแก่ส่วนรวมแบบนี้ ทำให้เขาขุ่นเคืองใจอย่างมาก

เซียวปี้เฉิงก็ร้อนใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ขอเสด็จพ่อพิจารณาใหม่”

“ข้าครุ่นคิดพิจารณาดีแล้วถึงตัดสินใจให้เจ้าแต่งงานกับเวินหวยหยู เจ้าสาม เจ้าไม่เข้าใจความตั้งใจของข้าจริงๆหรือ?”

“เรื่องนี้จะไม่เปลี่ยนแปลง ตกลงตามนี้แหละ”

เดิมเซียวปี้เฉิงอยากเข้าไปกล่อมเขาให้หายโกรธด้วยความเป็นห่วง ได้ยินแบบนี้ท่าทีก็เปลี่ยนไปทันที พร้อมรีบพูดขึ้นว่า “ลูกแต่งไม่ได้จริงๆ”

“ทำไมถึงแต่งไม่ได้?”

เพราะความทำให้คับขันเซียวปี้เฉิงคิดขึ้นมาได้อย่างฉับพลัน พร้อมพูดขึ้นว่า “ลูก....ลูกไม่มีเงิน ใช่ ลูกไม่มีเงิน”

“ก่อนหน้านี้ที่ลูกแต่งงานกับหยุนหลิง เอาเงินเก็บสองพันห้าร้อยตำลึงจ่ายออกไปหมดแล้ว ตอนนี้ค่อนข้างขัดสน งานทุกอย่างในจวนล้วนอาศัยสินสอดของหยุนหลิง หมูที่เลี้ยงไว้หลังจวนก็ผอมแห้งหมดแล้ว จะเอาเงินที่ไหนมาสู่ขอชายารอง?”

“ยังไงเวินหวยหยูก็เป็นสายเลือดเดียวของผิงหยางอ๋อง ลูกจะสู่ขอนางอย่างไม่มีอะไรเลยคงไม่ดีใช่ไหม? หากเป็นที่ร่ำลือออกไป คนอื่นจะเห็นว่าราชวงศ์ของเราดูแคลนนาง”

เซียวปี้เฉิงพูดขึ้นมาอย่างฉะฉาน เจาเหรินตี้ที่โกรธโมโหนิ่งอึ้งพูดไม่ออก