องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 158

ดูแล้วเป็นเหมือนดั่งเทพจุติลงมาบนโลกมนุษย์ ตอนที่มองเห็นหยุนหลิง สายตาค่อยแฝงไปด้วยความชื่นชมยินดี

“ช่วงหลายวันนี้หรงซื่อจื่อสบายดีไหม?”

บนใบหน้าหยุนหลิง ยังคงมีปานปลอมและผ้าคลุมหน้า หันไปยิ้มให้กับหรงจ้าน

“โชคดีที่มีพระชายาจิ้งมีเมตตากรุณา ช่วยชีวิตข้าให้รอดพ้นจากอันตรายถึงสองครั้ง”

หรงจ้านพูดตอบอย่างสงบ พยายามยับยั้งหัวใจที่กระเพื่อมเหมือนดั่งคลื่นให้สงบลง

“ไม่ได้เจอมายี่สิบกว่าปี เจ้ากลับยังไม่ตาย ถือว่ามีบุญโชคดีอย่างมากแล้ว”

อู่อานกงพูดขึ้นด้วยเสียงแหบ ก้าวเดินมาข้างหน้า แล้วก็คว้าจับข้อมือหรงจ้านมาตรวจดูชีพจร พร้อมทั้งแตะจุดฝังเข็มสองสามจุดอย่างรวดเร็วบนหน้าอกของเขา

เขาลงมืออย่างค่อนข้างหยาบคาย หรงจ้านขมวดคิ้วเล็กน้อย แก้มทั้งสองมีเลือดฝาดขึ้นมาเล็กน้อยจากความเจ็บปวด

แต่ไม่ได้แสดงถึงความไม่พอใจ พูดขอบคุณอย่างจริงใจว่า “และก็ขอบคุณสูตรยาที่อู่อานกงทิ้งไว้ให้ ข้าซาบซึ้งใจอย่างมาก”

หลายปีมานี้ เขาอาศัยตำรับยาที่อู่อานกงทิ้งไว้ให้ จึงสามารถอยู่มาถึงปัจจุบันได้โดยปราศจากอันตรายใดๆ

หรงฉานเป็นห่วงพี่ชายตนเอง จึงอดไม่ได้ที่จะเดินไปถามขึ้นอย่างเป็นห่วงว่า “อู่อานกง พี่หยุนหลิง อาการป่วยของพี่ชายข้าสามารถรักษาให้หายขาดได้ไหม?”

อู่อานกงขมวดคิ้ว สักพักค่อยพูดขึ้นอย่างถอนหายใจว่า “ยาก....ยากมาก”

สีหน้าหรงฉานฉายแววผิดหวัง แล้วก็หันไปมองดูหยุนหลิงอย่างมีความหวัง

หยุนหลิงจึงจำต้องพูดตามความจริงว่า “ความจริงแล้ว ข้าก็ยังไม่สามารถรับประกันได้ หรงซื่อจื่อไม่ได้เป็นโรคหัวใจมาตั้งแต่เกิด แต่เพราะในร่างกายมีพิษหลงเหลืออยู่มายี่สิบกว่าปีแล้ว ได้ทำลายไปถึงหัวใจและปอด ซึ่งไม่ง่ายเลยที่จะล้างพิษ”

พลังวิญญาณสามารถรักษาโรคได้อย่างมากมาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งมีประสิทธิภาพสำหรับโรคทางจิตที่เกี่ยวข้องกับสมอง

อู่อานกงลูบหนวดเคราที่ยุ่งเหยิง พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่ว่าจะไม่มีความหวังเลยสักนิด”

เมื่อพูดสร็จ ทุกคนต่างหันไปมองเขา

“พิษในร่างกายของพี่ชายเจ้านั้น มียาสมุนชนิดหนึ่งเรียกว่าเม็ดดอกบัวเจ็ดกลีบสามารถถอนพิษได้ แต่ดอกบัวเจ็ดกลีบนี้ สูญพันธุ์ไปตั้งแต่เมื่อหลายสิบปีมาแล้ว ในมือของข้ามีเมล็ดพันธุ์ แต่เมล็ดพันธุ์นั้นเหี่ยวแห้งตายไปนานแล้ว”

ได้ยินแบบนี้ ความรู้สึกของพวกหรงฉานเป็นเหมือนกับการขี่รถไฟเหาะ บินขึ้นสู่ท้องฟ้าและตกลงสู่หุบเหว

แม้แต่หรงจ้าน แววตาหม่นหมองลงอย่างไม่สามารถปกปิด

เห็นน้ำตาหรงฉานเอ่อล้นดวงตาแล้ว หยุนหลิงสงบจิตใจ ริมฝีปากขยับพูดขึ้นว่า

“ยกให้ข้า ข้าอาจมีหนทางปลูกดอกบัวเจ็ดกลีบขึ้นมาได้”