องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 159

หรงฉานดีใจจนพรวดลุกขึ้นมาจากเก้าอี้พร้อมพูดขึ้นว่า “พี่หยุนหลิง เจ้าพูดเป็นความจริงหรือเปล่า?”

อู่อานกงก็มองดูนางอย่างตกตะลึง พร้อมพูดขึ้นว่า “หยุนหลิง เจ้าอย่าพูดอะไรที่เป็นไปไม่ได้นะ”

หยุนหลิงครุ่นคิด แล้วก็ยิ้มพูดตอบขึ้นว่า “ความจริงแล้ว ที่ผ่านมาข้าเคยชอบปลูกต้นไม้ดอกหญ้าที่สุด เพื่อให้สามารถช่วยเหลือดอกไม้ใบหญ้าที่แห้งตายพวกนั้น ข้าเคยคิดค้นปุ๋ยที่มีประสิทธิภาพดีอย่างหนึ่ง….ซึ่งเป็นสูตรยาที่มีประสิทธิภาพดีอย่างมาก

สูตรยาที่พูดถึง ที่จริงก็คือสารละลายธาตุอาหารเท่านั้นเอง ภพที่แล้วตอนที่หยุนหลิงทำวิจัยอยู่ในองค์กรล้วนต้องได้ใช้

ยุคสมัยนี้ไม่มีสารเติมแต่งปุ๋ย แต่การจะหมักสารละลายธาตุอาหารบางชนิดด้วยตนเองนั้นไม่ใช่ปัญหา

“ถึงแม้จะไม่สามารถรับประกันได้ 100% แต่หลังจากที่ข้าใช้แล้วประสิทธิผลล้วนไม่เลว สามารถลองดูได้ เพียงแค่ไม่รู้ว่าอู่อานกงจะยินยอมยกเมล็ดพันธุ์ให้ข้าได้ไหม”

หยุนหลิงมีพลังวิญญาณติดตัว คิดอยากที่จะทำให้เมล็ดพันธุ์ที่เหี่ยวตายแล้วงอกขึ้นมาใหม่ ถึงแม้จะเป็นเรื่องยาก แต่ก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้

พลังวิญญาณมีพลังวิเศษที่เผด็จการและก็อัศจรรย์ เคยมีนักวิจัยบ่งชี้ว่า พลังวิญญาณของมนุษย์เมื่อถึงที่สุดแล้ว สิ่งที่ปรากฏออกมาน่าจะเป็นความสามารถพิเศษที่หลากหลาย

ส่วนสารละลายธาตุอาหาร เป็นเพียงข้ออ้างที่นางจะใช้พลังจิตในการทำให้พืชเจริญเติบโตขึ้นเท่านั้นเอง

“ข้ายินยอมยกให้เจ้า”

ไม่รอให้หรงฉานพูดขอร้อง อู่อานกงก็ยกมือตบขา มองดูหยุนหลิงด้วยสายตาเป็นประกาย

“หยุนหลิง หากเจ้าสามารถทำให้ยาดอกบัวเจ็ดกลีบที่หายากปรากฏบนโลกนี้อีกครั้งได้จริงๆ จะถือเป็นการสร้างบุญกุศลให้กับผู้คนอย่างมาก”

หยุนหลิงมั่นใจว่าจะสามารถทำได้ แต่ตอนนี้กลับยิ้มแย้มให้กับอู่อานกง พร้อมพูดขึ้นว่า “หากทำไม่ได้ เมล็ดพันธุ์เพียงหนึ่งเดียวของท่านก็จะสูญสิ้นแล้ว”

หากสารละลายธาตุอาหารที่หยุนหลิงคิดค้นขึ้นมาใช้ได้ผล เมล็ดพันธุ์ที่รวบรวมมาหลายปีนี้ก็มีความหวังที่จะสามารถปลูกได้แล้ว

เขาวิ่งอย่างเร่งรีบ รองเท้าที่ขาดหลุดระหว่างทางไปข้างหนึ่งแล้วก็ไม่สนใจ ทำให้เซียวปี้เฉิงที่เดินผ่าน เกือบล้มหน้าทิ่ม

เซียวปี้เฉิงออกจากจวนไปแต่เช้าแล้ว เจาเหรินตี้มอบหมายให้เขาไปฝึกทหารที่ค่ายเมืองตอนตะวันออกนับตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป วันนี้เขาเดินทางไปที่ค่าย เพื่อจัดการส่งมอบงาน ตอนนี้จึงเพิ่งกลับมาถึงจวน

ลู่ชีรีบมาประคองเขาไว้ ปากก็บ่นพึมพำพูดบ่นขึ้นว่า “สายตาท่านอ๋องหายดีแล้วไม่ใช่หรือ ทำไมถึงยังมองเห็นถนนไม่ชัดเจน?”

ฮ่าๆ หรือเคยชินกับการที่มีเขาคอยอยู่เคียงข้างกายอ่ะ ห่างจากการปรนนิบัติรับใช้ของเขาไม่ได้แล้ว?

เซียวปี้เฉิงกลอกตามองบน เรียกเย่เจ๋อเฟิงมาถามความว่า “ซือจู่เร่งรีบขนาดนี้ด้วยเรื่องอะไร อย่างกับมีสุนัขไล่กัดตามก้น”