องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 46

เฟิงฮูหยินแทบกระอักเลือด นางไม่คาดหวังต่อหยุนหลิงอีก หันไปขอร้องตวนอ๋องแทน

“ท่านอ๋อง! ช่วยน้องชายของท่านด้วย ท่านจะมองดูเหยียนเอ๋อร์ตายไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้นะ!”

ตวนอ๋องถูกฮองเฮาปกป้องมาอย่างดี ไม่เคยเห็นเรื่องที่ร้ายแรงขนาดนี้มาก่อน จึงมองไปยังเซียวปี้เฉิงกับหยุนหลิงอย่างทำตัวไม่ถูก

“ฉู่หยุนหลิง เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชีวิตคน ยิ่งไปกว่านั้น ป้าสะใภ้ยังบอกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิด เจ้า……ใจอ่อนสักครั้ง ช่วยหน่อยไม่ได้เลยหรือไง?”

หยุนหลิงหัวเราะ “คิดว่าข้าถูกม้าถีบกะลาเหมือนเจ้าหรือไง จะช่วยคนที่คิดจะทำร้ายข้าได้ยังไง?”

“แต่ว่า ถ้าไม่ทำอะไรเลยก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ รอคุณชายเหยียนตายแล้ว ข้าค่อยช่วยเฟิงฮูหยินเก็บศพแล้วกัน”

เซียวปี้เฉิงกระตุกมุมปาก ปีศาจสาวผู้คนนี้ช่างร้ายกาจจริงๆ เขาสงสัยว่าเฟิงเหยียนยังไม่ตาย เฟิงฮูหยินจะตายเพราะคำพูดนางเสียก่อน

เป็นไปตามที่คิดไว้ พอได้ยินคำนี้ เฟิงฮูหยินก็แทบหายใจไม่ออกและสลบลงไป

“นังคนชั้นต่ำ! เจ้ามันคนไร้น้ำใจ! เจ้าต้องไม่ตายดีแน่!”

เฟิงฮูหยินไม่คาดหวังกับหยุนหลิงอีกต่อไป ตะคอกด่าออกมาโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เดี๋ยวร้องไห้เดี๋ยวด่า

หยุนหลิงยักไหล่ ไม่สนใจคำพูดของเฟิงฮูหยิน

ได้ยินเสียงดังจากทางนี้ หลินซินก็เข็นรถเข็นไม้เยียนอ๋องเข้ามาที่ห้องโถง

พอได้รับรู้เรื่องแล้ว หลินซินก็มองไปยังหยุนหลิงด้วยสายตาที่โมโห

“หมอควรคิดถึงคนไข้เสมอ ชีวิตคนทั้งคนอยู่ตรงหน้า เจ้ากลับไม่รู้สึกอะไรเลย ช่างโหดเหี้ยมเสียจริง!”

เซียวปี้เฉิงทำหน้าบึ้งตึง พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ข้าไม่อนุญาตให้หยุนหลิงรักษาเขาเอง ข้าพูดแล้ว วันนี้ใครกล้าช่วยเฟิงเหยียน นั่นก็คือผู้สมรู้ร่วมคิด!”

เยียนอ๋องตะลึง พี่สามจะเอาชีวิตของเฟิงเหยียนงั้นเหรอ!

หลินซินมองเซียวปี้เฉิงอย่างไม่อยากจะเชื่อ เหมือนไม่คิดว่าลูกศิษย์ที่เคารพอาจารย์เสมออย่างเขาจะกล้าขัดคำสั่งของนาง

“ปี้เฉิง……”

“ไม่ว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้นเพราะอะไร ความจริงก็คือเฟิงเหยียนนำงูพิษเจ้ามาในจวนจิ้งอ๋อง วันนี้โชคดีที่หยุนหลิงเจอเสียก่อน ถ้าเกิดงูพิษตัวนั้นแอบเลื้อยออกมาโดยที่ไม่มีใครรู้ กัดหยุนหลิงเข้า กัดหมอหลวงเข้า และกัดเสด็จปู่เข้า ใครจะรับผิดชอบ!”

คำพูดของเซียวปี้เฉิงเหมือนเสียงสายฟ้าฟาด ทำเอาทุกคนที่เห็นใจเฟิงเหยียนก็เปลี่ยนความคิดทันที

นั่นสิ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร คนที่นำงูพิษเข้ามาในจวนจิ้งอ๋องคือเฟิงเหยียน

เซียวปี้เฉิงสีหน้าเย็นยะเยือก “เฟิงเหยียนคือผู้ลอบสังหารองค์ชาย ถึงเกิดไท่ซ่างหวงเป็นอะไรไป อย่าว่าแต่เฟิงเหยียนที่ต้องตายเลย ถึงแม้จะเป็นเสนาบดีฝ่ายซ้ายก็ยากที่จะพ้นโทษอยู่ดี”

“เฟิงฮูหยิน ท่านควรดีใจที่คนที่ถูกกัดเป็นเฟิงเหยียน ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่น ตระกูลเฟิงของพวกเจ้าคงจะจบสิ้นกันแล้ว!”

เฟิงฮูหยินทรุดลงไปกองกับพื้น สีหน้าหม่นหมอง และรู้ว่าเรื่องนี้มันร้ายแรงแค่ไหน

นางน้ำตาไหลพราก พูดพึมพำว่า “หรือว่า……จะปล่อยให้เหยียนเอ๋อร์ตายไปแบบนี้งั้นเหรอ?”

หยุนหลิงถอนหายใจ “งูพิษตัวนี้มีพิษร้ายแรง ไม่ได้ถอนง่ายขนาดนั้น แต่มีวิธีหนึ่งที่สามารถช่วยเขาได้”

สายตาของเฟิงฮูหยินก็กลับมาเปล่งประกายอีกครั้ง “วิธีอะไร?”

หยุนหลิงพูดเสียงทุ้มต่ำว่า “ตอนนี้พิษงูยังไม่กระจายไปทั่วร่างกาย ต้องตัดแขนข้างขวาออกเสีย”

เฟิงเหยียนอึ้ง ร้องห่มร้องไห้อีกครั้ง

“ท่านแม่! ไม่นะ ข้าไม่อยากแขนขาด!”

หลินซินพูดอย่างไม่เห็นด้วย “การช่วยเหลือชีวิตคนเป็นบุญกุศลยิ่ง ทั้งที่เจ้ารู้ว่าสามารถถอนพิษเขาได้ เหตุใดจึงต้องตัดแขนเขาข้างหนึ่งด้วย”

ตอนนี้สิ่งที่นางคิดคือ เรื่องของอุกกาบาต

“เสด็จพ่อ ดาวสวรรค์ที่จะให้ก่อนหน้านั้น ท่านจะประทานให้ข้าเมื่อไหร่เพคะ?”

ได้ยินคำนี้ สีหน้าของเจาเหรินตี้ก็เปลี่ยนไป

“เกิดปัญหานิดหน่อย ตอนนี้เกรงว่ายังจะให้เจ้าไม่ได้ จำต้องเลื่อนวันไปอีก”

หยุนหลิงผิดหวังมาก ถามถึงสาเหตุ เจาเหรินตี้กลับไม่ยอมตอบตรงๆ จากนั้นก็รีบประทานรางวัลอื่นให้นางแทน แล้วให้เซียวปี้เฉิงรับนำตัวนางออกไป

ระหว่างทางที่กลับจวน หยุนหลิงนั่งอยู่ในรถม้า ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกแปลกๆ

“เสด็จพ่อคงไม่ได้กลับคำใช่ไหม? หรือเขาคิดจะจับเสือมือเปล่า ให้ข้ามีลูกกับเจ้าโดยไม่ได้อะไรตอบแทน?”

เซียวปี้เฉิงได้ยินแล้วก็หมดคำจะพูดทันที “คำพูดของวิญญูชน แม้รถเทียมม้าสี่ตัวก็ยากที่จะตามทัน เสด็จพ่อไม่ใช่ว่าไม่อยากให้เจ้า แค่กำลังประสบปัญหาอยู่”

“เจ้าพูดแบบนี้ เหมือนเจ้ารู้สาเหตุเลยนะ?”

เซียวปี้เฉิงพยักหน้า “ตอนเข้าวัง บังเอิญได้ยินฝูกงกงพูดขึ้น”

ตอนแรกเจาเหรินตี้ว่าจะทุบเอาชิ้นส่วนดาวสวรรค์นั่น แบ่งให้หยุนหลิง แต่ใครจะรู้ว่าดาวสวรรค์นั่นแข่งยิ่งกว่าอะไรดี ลองไปหลายวิธีแล้วก็ยังทำไม่ได้ จึงต้องยอมแพ้

หยุนหลิงได้ยินแล้วก็ไม่อยู่เฉย “นี่ไม่ใช่การจับเสือมือเปล่าเหรอ?”

เจาเหรินตี้ไม่มีทางเอาอุกกาบาตให้นางทั้งก้อนแน่ ถึงนางจะคลอดลูกชายออกมาได้ ก็คงไม่ได้เศษซากของอุกกาบาตด้วยซ้ำ

ทันใดนั้นหยุนหลิงก็หมดอาลัยตายอยากทันที

“ข้าเหนื่อยแล้ว ข้าอยากอยู่เงียบๆ”