องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 47

เซียวปี้เฉิงไอกระแอม ถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจว่า “เหตุใดเจ้าถึงอยากได้เศษดาวสวรรค์ขนาดนั้น?”

“มีประโยชน์ต่อการบำเพ็ญของข้า”

“ถึงว่า ตอนเจ้าเห็นหินก้อนนั้นครั้งแรก ถึงได้ตาเป็นประกายขนาดนั้น ที่แท้ก็เพื่อเพิ่มพลังมารของเจ้านี่เอง”

เซียวปี้เฉิงครุ่นคิดสักพัก ก็ถามต่อว่า “ในเมื่อเจ้าไม่ใช่มนุษย์ ไม่ทราบว่ามีวิธีตัดดาวสวรรค์ไหม?”

“มีสิ แต่ต้องลองก่อนถึงจะรู้ว่าได้ไหม”

หยุนหลิงจำได้ว่า ชาติก่อนตอนอยู่ในห้องทดลองของสมาคม พลังวิญญาณสามารถตัดอุกกาบาตกับหยกชนิดพิเศษได้ แต่หินพวกนั้นสามารถตัดได้ด้วยพลังวิญญาณ ก็ต้องตัดได้ด้วยวิธีทั่วไปเหมือนกัน

วิธีการธรรมดาอย่างเจาเหรินตี้ไม่มีทางตัดอุกกาบาตได้แน่นอน หยุนหลิงเพิ่งเคยเจอครั้งแรก ไม่รู้ว่าด้วยพลังวิญญาณอันน้อยนิดในตอนนี้ของนาง จะสามารถตัดมันได้หรือเปล่า

นานๆทีเซียวปี้เฉิงจะได้ยินน้ำเสียงที่หดหู่ของหยุนหลิง ยังไม่รอเขารู้ตัว เขาก็พูดออกไปเสียแล้ว

“ในเมื่อหินก้อนนั้นสำคัญต่อเจ้ามาก งั้นข้าจะขอเสด็จพ่อแทนเจ้านะ”

หยุนหลิงสายตาเป็นประกาย ขยับเข้าไปหาอย่างกระตือรือร้น “เจ้าบอด เจ้าพูดจริงเหรอ?”

รถม้าโยกไปหมด พื้นที่ก็ไม่ได้ใหญ่มาก เซียวปี้เฉิงรับรู้ได้ว่าหยุนหลิงแทบจะคลานขึ้นมาอยู่บนตัวของเขาแล้ว มีเส้นผมบางเส้นแตะโดนปลายนิ้วของเขา

กลิ่นหอมที่คุ้นเคยอบอวลที่ปลายจมูก เขาไม่สนใจความจั๊กจี้ที่นิ้วของตัวเอง และพยักหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“เรื่องที่ข้าตกลงกับเจ้า ข้าจะทำได้แน่นอน แต่อย่างมากก็ยืมมาได้แค่ห้าวัน ถ้าเจ้าไม่สามารถตัดหินก้อนนี้ได้ สุดท้ายก็ต้องคืนให้เสด็จพ่ออยู่ดี”

หยุนหลิงก็ถึงพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้าบอด บางทีเจ้าก็พึ่งพาได้เหมือนกันนะ เทียบกับตอนแรกที่เจอกัน เจ้าน่ารักมากกว่าแต่ก่อนเยอะเลย”

เซียวปี้เฉิงยิ้มบางๆ “งั้นข้าช่วยเจ้าไว้ จะได้อะไรตอบแทนล่ะ?”

“อยากได้อะไรก็ว่ามาได้เลย”

นานๆทีนางจะอารมณ์ดี ขอแค่เป็นคำขอที่ไม่เกินเหตุ ก็ได้ทั้งนั้น

“ทำอาหารให้ข้ากินทุกวัน ข้าชอบกินอาหารฝีมือของเจ้า”

“ไม่มีปัญหา ต่อไปข้าจะทำอาหารอร่อยๆให้เจ้าได้กิน!”

เซียวปี้เฉิงได้ยินแล้วก็อดไม่ได้หัวเราะออกมา

นอกรถม้า ลู่ชีที่ขับรถม้าก็แอบบ่นพึมพำในใจ

ท่านอ๋องของเขาไม่เคยยิ้มแบบนี้มานานแล้ว พระชายาเป็นคนที่แปลกจริงๆ

เรื่องของเฟิงเหยียนจบลงไปด้วยดี ต่อมาหยุนหลิงได้ยินมาว่า เจ้าชั่วนั่นไม่ยอมให้ตัดแขน ตระกูลเฟิงจึงต้องตามหาหมอมาถอนพิษให้กับเขา

ต่อมา ถึงแม้เฟิงเหยียนจะรอดแล้ว แต่พิษกลับกระจายไปทั่วร่างกาย จึงทำให้ต้องนอนพิการอยู่บนเตียง ตอนนี้เป็นผู้ป่วยติดเตียงไปแล้ว

ตงชิงถอนหายใจ พูดว่า “ถ้าพิษในร่างกายเฟิงเหยียนไม่ได้รับการกำจัด เกรงว่าจะต้องนอนติดเตียงไปตลอดชีวิต ตัดแขนยังจะดีกว่าอีก”

หยุนหลิงกำลังเตรียมยาใหม่ที่รักษาเยียนอ๋องกับเซียวปี้เฉิง ได้ยินคำพูดของตงชิง ก็หัวเราะออกมาทันที

“กรรมตามสนองน่ะสิ เมื่อก่อนรังแกคนไปเยอะขนาดนั้น แค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ”

ตงชิงพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “พระชายาพูดถูก เมื่อก่อนตอนที่ท่านเป็นลูกสาวคนโตของจวนเหวินกั๋วกง เฟิงเหยียนก็ชอบรังแกท่านตลอด ตอนนี้กรรมตามสนองเขาแล้วล่ะ!”

“เอาล่ะ เจ้าไปพักผ่อนเถอะ ข้ายังต้องไปฝังเข็มที่เรือนซู่สือ”

ตงชิงพูดอย่างเป็นห่วงว่า “ช่วงนี้พระชายาคงเหนื่อยแย่ เอาแต่ไปหาท่านอ๋องเที่ยงคืนตลอด”

เป็นไปตามที่คิดไว้ เซียวปี้เฉิงอึ้งสักพัก ก็ถามด้วยน้ำเสียงแปลกๆว่า “……คำพูดนี้หมายความว่ายังไงกัน?”

“จะหมายความว่ายังไงล่ะ ก็หมายความตามนั้น” หยุนหลิงยักไหล่ หัวเราะอย่างไม่สนใจ “ปีศาจกับคนไม่เหมือนกัน ก่อนพวกเราจะกลายเป็นมนุษย์ พวกเราไม่ได้ใส่เสื้อผ้านะ”

นางคงจะบอกเรื่องที่ชาติก่อน นางเป็นหนูทดลอง ถูกคนถอดเสื้อผ้าจนหมด แล้วเขี่ยไปมาอย่างกับปลาในตลาด พูดไปเซียวปี้เฉิงก็ไม่เข้าใจอยู่ดี

ยังดีที่เซียวปี้เฉิงคิดว่านางเป็นปีศาจมาตลอด จึงไม่สงสัยกับคำอธิบายนี้

“ถึงว่า ปีศาจอย่างพวกเจ้าคงจะไม่มีความละอายใจเลย……”

ถึงว่าก่อนหน้านี้ ตอนที่แนบชิดกันขนาดนั้น เขาหน้าแดงก่ำอย่างกับกุ้ง แต่หยุนหลิงกลับไม่ได้สังเกตเห็นและรู้สึกอย่างนั้นเลย

ปีศาจจะเหมือนกับคนได้ยังไงล่ะ

แต่ไม่รู้ว่าทำไม เซียวปี้เฉิงกลับรู้สึกไม่สบายใจ และรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

“ปีศาจ โลกของปีศาจเป็นอย่างไร?”

หยุนหลิงพิงอ่างอาบน้ำแล้วหลับตานอน หาวแล้วพูดอย่างเชื่องช้าว่า “โลกของปีศาจนับถือกันด้วยพลัง บางสำนักจะเลือดเด็กที่แสดงพลังและมีพรสวรรค์มากักขังและฝึกฝนอย่างเข้มงวดและหนักหน่วง เพื่อที่พวกนางโตขึ้นมาแล้วจะได้เป็นประโยชน์ต่อสำนัก”

“บางสำนัก……เพื่อไม่ให้ลูกศิษย์หนีไป จะใช้วิธีการโหดร้าย ถ้าลูกศิษย์อยากได้อิสระ จะต้องยอมเสียสละอย่างมาก……”

เซียวปี้เฉิงขมวดคิ้ว “โลกของปีศาจฟังแล้ว ทำไมเหมือนวิธีที่ยุคทาสเลยล่ะ”

เขานึกขึ้นได้รางๆว่า หยุนหลิงเหมือนจะเคยพูดถึงเรื่องสำนักของตัวเอง แต่เวลาพูดถึงทีไร ก็จะจิตตกทุกที

เขาถามเสียงเบาว่า “ยัยปีศาจ เจ้ามาจากสำนักไหนกันแน่?”