องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 64

หยุนหลิงเงียบไปสักพัก ในโลกนี้มีกษัตริย์ขุนนาง มีประชาชน และมีสำนักศาสนาและสำนักนักคิดต่างๆ

มีความแตกต่างระหว่างคนกับคน บางคนเกิดมาพร้อมความสามารถครอบงำสิ่งธรรมชาติ บางคนใช้เวลาทั้งชีวิตดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอด

คนสมัยใหม่ยังคำนึงถึงข้อได้เปรียบของทะเบียนบ้านกับเขตบริเวณใกล้โรงเรียนเมื่อต้องเลี้ยงลูก ยุคศักดินาที่มีมารยาททางชนชั้นที่เคร่งครัดยิ่งแย่กว่านั้น

“ที่เจ้าพูดมาก็มีเหตุผล ข้าต้องคิดเผื่อลูก ไม่ว่าจะเป็นเงื่อนไขทางวัตถุและสุขภาพจิต”

การขาดความรักจากพ่อจะส่งผลต่อการเจริญเติบโตของลูก เด็กกำพร้าอย่างหยุนหลิงนั้นรู้ซึ้งดี

“งั้นเราสองคน....อยู่ด้วยกันไปก่อน”

หยุนหลิงล้มเลิกความคิดที่จะจากไปก่อน นางเองก็ไม่มีประสบการณ์เกี่ยวกับการเลี้ยงลูก ตอนนี้การเป็นพระชายาจิ้งต่อไปเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

เซียวปี้เฉิงค่อยแอบโล่งอก พร้อมพูดขึ้นอย่างค่อนข้างจริงจังว่า “ลูกสองคนนี้ไม่เพียงเป็นลูกของเจ้า ยังเป็นลูกของข้าด้วย ไม่ว่าพวกเขาจะดูแปลกอัปลักษณ์แค่ไหน ข้าก็จะปกป้องพวกเขาให้ดี จะไม่ยอมให้พวกเขาถูกทำร้ายแม้เพียงนิด”

ต่อให้เป็นปีศาจ ก็เป็นลูกของเขา

ใบหน้าเซียวปี้เฉิงแน่วแน่ ดวงตาสุกใสดุจดั่งดวงดาว ราวกับกำลังให้คำมั่นสัญญากับนางอย่างจริงจัง

หยุนหลิงจ้องมองดูเขาอย่างว่างเปล่า รู้สึกขมขื่นและไม่เข้าใจชั่วขณะ ปลายจมูกรู้สึกแสบเล็กน้อย

หากพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดนางก็เป็นเหมือนเซียวปี้เฉิง งั้นนางก็คงไม่ถูกทอดทิ้ง มีชีวิตดิ้นรนล้มลุกคลุกคลานเอาชีวิตรอดในสภาพแวดล้อมที่โหดร้ายอำมหิตอยู่ในองค์กร

“ใครบอกว่าปีศาจจะต้องแปลกประหลาดอัปลักษณ์ ไม่เห็นหรือว่าข้าสวยขนาดไหน?” หยุนหลิงย่นจมูก พร้อมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดว่า “เอ้อ ข้าลืมไปว่าเจ้าตาบอด”

พ่อของลูกคนนี้ นางทำใจยอมรับก็ได้

เซียวปี้เฉิงแอบขำในใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ก่อนหน้านี้เจ้าบอกกับข้าว่า เจ้าหน้าตาอัปลักษณ์น่ากลัว หน้าตาเหมือนครึ่งหน้าฉู่หยุนหลิง”

เขารู้อยู่แล้ว ยัยปีศาจคนนี้ไม่มีคำพูดใดที่เชื่อถือได้

“ข้าไม่สน เขาผิดคำพูดก่อน ยังไงหินก้อนนี้ก็อยู่ในมือข้าแล้ว อย่าคิดที่จะเอากลับคืนไป” หยุนหลิงเงยหน้าจ้องมองดูเขา เอาหินปกป้องไว้แนบกาย พร้อมพูดขึ้นว่า “หากเจ้ากล้ามาห้ามข้า ข้าจะเอาหินก้อนนี้กับลูกหนีไปไกลๆ”

เซียวปี้เฉิงจนใจ อยู่ดีดีทำไมถึงพูดเรื่องหนีอีกแล้ว

“เจ้าตั้งครรภ์ท้องโตยังคิดจะหนีไปไหน?”

“เจ้าไม่ต้องสนใจว่าข้าจะไปไหน ยังไงก็มีวิธีไม่ให้พวกเจ้าหาเจอ” หยุนหลิงพูดขึ้นอย่างโมโหว่า “หากเจ้าไม่ช่วยข้า ข้าจะไปเดี๋ยวนี้ ให้ชิวซวงคลอดลูกให้เจ้าไปเถอะ”

“เรื่องนี้พูดถึงชิวซวงทำไม?” สีหน้าเซียวปี้เฉิงย่ำแย่ลง พร้อมพูดปลอมนางอย่างจนใจว่า “ได้ได้ได้ ข้าช่วยเจ้า พอใจยัง”

เขาตกอยู่ในเงื้อมมือยัยปีศาจคนนี้แล้วจริงๆ

หวังว่าเสด็จพ่อจะไม่โทษเขาที่แอบเข้าข้างศัตรู ยังไงหินก้อนนี้ สำคัญไปกว่าลูกเมียหรือ?