องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 73

หยุนหลิงกดไหล่ของหรงจ้านไว้ นิ้วมือดึงคอเสื้อของเขาเข้ามา

“อย่าขยับ กระดูกซี่โครงของเจ้าหักไปหนึ่งท่อน”

ได้ยินดังนั้น หรงจ้านก็รู้สึกเจ็บแปล๊บๆมาจากหน้าอก เจ็บจนเหงื่อบนหน้าผากแตกพลั่ก

ภายใต้ความเจ็บปวดนั้น เขากัดฟันแน่น ไม่ร้องออกมาเลย ความเข้มแข็งนั้นขัดต่อใบหน้าอันงดงามและอ่อนแอของเขามาก

หรงฉานตื่นเต้นจนวิ่งเข้าไป พูดเสียงสะอื้นว่า “พี่ใหญ่ เมื่อกี้พี่ทำฉานเอ๋อร์ตกใจหมดเลย!”

“ไม่ต้องร้องไห้แล้ว ข้าไม่เป็นไรแล้วล่ะ” หรงจ้านก็ถึงทำหน้าสบายๆ แล้วปลอบใจนางเสียงเบา

ต่อมาเขาก็มองไปยังหยุนหลิง สายตาแจ่มใส “ข้ามีนามว่าหรงจ้าน เมื่อครู่ต้องขอบใจแม่นางที่ช่วยข้าไว้ ขอบใจแม่นางมากจริงๆ”

“ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้ สบายมาก” หยุนหลิงพูดด้วยรอยยิ้ม แล้วถามไปว่า “เหตุใดเจ้าถึงเป็นเช่นนี้ได้ล่ะ?”

“พี่ใหญ่ข้าร่างกายอ่อนแอมาตั้งแต่เด็ก เป็นโรคประจำตัวอยู่แล้ว” หรงฉานปาดน้ำตาแล้วอธิบาย “ปกติก็กินยาตลอด สองปีมานี้ก็น้อยครั้งที่อาการจะกำเริบ แต่ใครจะรู้ว่าอาการจะกำเริบวันนี้”

เขาไม่ได้เอายามาด้วยพอดี ระหว่างทางที่หาหมอก็เสียเวลาอีก จึงทำให้อาการทรุดลงและอันตรายมากขึ้น ทำเอาหรงฉานตกใจไปหมด

“ปกติพกยาติดตัวหน่อยก็ดี” หยุนหลิงพยักหน้า “ขอโทษด้วยนะ เมื่อครู่ข้ารีบช่วยเจ้า จึงทำให้กระดูกซี่โครงเจ้าหัก ช่วงนี้คงต้องนอนพักบนเตียงแล้วล่ะ โปรดเจ้าเข้าใจ”

เขาหยุดหายใจกะทันหัน คิดว่าเขาน่าจะเป็นโรคหัวใจ ถึงว่าร่างกายถึงอ่อนปวกเปียกไปหมด

โรคหัวใจเป็นโรคที่ไม่ได้ป้องกันกันง่ายๆ อาจจะกำเริบได้ทุกครั้ง

หรงจ้านได้ยินดังนั้น ก็ส่ายหน้าเบาๆ “แม่นางเกรงใจเกินไปแล้ว ข้ายังต้องขอบใจท่านด้วยซ้ำ”

หรงฉานสูดน้ำมูก ยิ้มแย้มสดใส “ข้าชื่อหรงฉาน นี่คือพี่ชายข้า หรงจ้าน แม่นางเป็นผู้ใดหรือ ชื่ออะไร?”

กลัวอะไรก็มาอย่างนั้นสินะ หยุนหลิงได้ยินเขาถามแบบนี้ ก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “บ้านข้าอยู่ที่เมืองตะวันออก หรงซื่อจื่อพักผ่อนก่อนจะดีกว่า ไม่จำเป็นต้องไปหาข้าถึงบ้านหรอก”

“ตอนนี้ก็ใกล้เย็นแล้ว ข้ายังมีผู้ป่วยที่ต้องดูแลที่บ้าน ไม่รบกวนพวกท่านสองคนแล้ว”

พูดจบ หยุนหลิงก็บอกให้ตงชิงถือยาสมุนไพรที่ซื้อไว้ก่อนหน้านี้ จากนั้นก็รีบเดินออกไปทันที

หรงฉานจ้องมองแผ่นหลังของนาง นานมากกว่าจะลดสายตาลง “แม่นางหลินรีบไป ยังไม่ทันได้ถามให้ชัดเจนเลยว่านางอยู่ที่ไหน”

หันหลังไปมองหรงจ้าน เห็นเขามองทิศทางที่หยุนหลิงจากไปอย่างเหม่อลอย

“พี่ใหญ่ นางไปแล้ว พี่ยังมองอะไรอีก? หรือหลงรักแม่นางหลินเข้าให้แล้ว?”

ถึงแม้จะพูดเล่น หรงฉานก็แอบคิดในใจ แม่นางผู้นั้นงดงามมาก ถึงแม้จะเป็นผู้หญิงเหมือนกัน ก็ยากที่จะละสายตาออกจากนางได้