องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 74

หรงจ้านได้สติก็เขินจนแก้มแดงแปร๊ด ต่อมาก็ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ยังจะนิ่งเฉยอยู่อีก เจ้าอยากให้ข้านอนอยู่ที่นี่อีกนานเท่าไหร่ รีบส่งคนไปส่งจดหมายที่จวนเร็ว”

หรงฉานก็ตบหัวตัวเองแล้วแลบลิ้น เมื่อกี้นางรีบจนไม่ทันได้คิดอะไรมาก จนลืมเรื่องนี้ไปด้วย

“ข้าจะไปเดี๋ยวนี้!”

หรงจ้านเห็นท่าทางเซ่อซ่าของนาง ก็อดไม่ได้ถอนหายใจ ในใจก็อดไม่ได้มองไปยังทางที่หยุนหลิงจากไป

ตั้งแต่โบราณ ตรอกซอยทางตะวันออกของเมืองหลวงเป็นบ้านของขุนนางและพวกคนชนชั้นสูง

แต่เขาไม่เคยได้ยินว่าเมืองตะวันออกจะมีจวนสกุลหลินอยู่ด้วย?

ถ้าจะบอกว่าสกุลหลิน หรงจ้านก็นึกได้บ้านหนึ่ง อาจารย์แม่หลินซินของจิ้งอ๋องเซียวปี้เฉิงเป็นหมอที่เก่งที่สุดในเมืองหลวง

หญิงผู้นี้คงไม่ได้เป็นญาติของหลินซินหรอกนะ?

……

หยุนหลิงกลับถึงจวนจิ้งอ๋องก่อนตะวันจะลับฟ้า

ตงชิงเดินเข้าประตูใหญ่ตามแผนการ นางปีนขึ้นต้นไม้อย่างชำนาญเหมือนลิง กระโดดข้ามกำแพงแล้วแอบย่องเข้าไปในเรือนหลั่นชิง

ตอนนี้เป็นเวลากินข้าว นางแน่ใจว่าทหารลับพวกนั้นไม่อยู่แน่นอน

เปิดหน้าต่างห้องนอน หยุนหลิงหมุดตัวเข้าไปเหมือนแมว แต่ตอนได้ยินเสียงโมโหที่พยายามข่มอารมณ์โกรธไว้เต็มที่ดังขึ้น นางตกใจจนเกือบล้มขาพลิก

“กลับมาได้แล้วเหรอ?”

หยุนหลิงรีบเงยหน้ามองขึ้นไป ก็เห็นเซียวปี้เฉิงนั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าโต๊ะนิ่งๆด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

เขานั่งย้อนแสง หยุนหลิงไม่ค่อยเห็นสีหน้าของเขา แต่กลับสัมผัสได้ถึงอากาศที่ต่ำลงของรอบข้าง บรรยากาศแทบจะหนาวเหมือนฤดูหนาวอยู่แล้ว

หยุนหลิงรู้สึกผิด แล้วพูดเสียงแข็งว่า “เจ้ามาที่เรือนหลั่นชิงได้ยังไง ไท่ซ่างหวงไม่ว่าเจ้าหรือไง?”

ถ้าอีกฝ่ายรู้ว่าหยุนหลิงไม่อยู่ในจวน งั้นนางก็จะเป็นอันตรายมาก!

ทั้งบ่ายที่นั่งอยู่ในเรือนหลั่นชิง เขาเฝ้ารอนางเหมือนเฝ้ารอเป็นปี!

เห็นเขายังโกรธอยู่ และพูดด้วยความร้อนรนใจ หยุนหลิงก็อึ้งอยู่กับที่ นางก็เคยทะเลาะกับเซียวปี้เฉิงมาก่อน แต่ไม่เคยเข้มงวดเหมือนบรรยากาศในวันนี้

มีแค่ครั้งเดียวคือตอนที่เพิ่งทะลุมิติมาตรงนี้ เซียวปี้เฉิงเข้าใจผิดคิดว่านางทำให้เยียนอ๋องสลบ จนแทบจะฆ่านางได้อยู่แล้ว

แต่เทียบกับครั้งนี้ไม่ได้เลย เขาพูดอย่างโมโหและร้อนรนใจ

“ข้า……ข้าบอกแล้วไง ข้าปกป้องตัวเองได้”

หยุนหลิงพูดออกไป ถ้าเป็นเหมือนปกติ เซียวปี้เฉิงกล้าดุด่านางแบบนี้ นางคงตะโกนกลับไปตั้งนานแล้วล่ะ

แต่วันนี้พอเห็นท่าทีที่ตื่นเต้นของอีกฝ่าย นางก็อดไม่ได้พูดเสียงเบาลง “เจ้าดูสิ ข้ากลับมาอย่างปลอดภัย ไม่เป็นไรเลย……”