องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 85

“เอาล่ะ ไม่มีอะไรแล้วก็อย่ามาวุ่นวายอยู่ในเรือนฉางหนิงเลย ร้องห่มร้องไห้อยู่ได้ ข้าหายใจไม่สะดวกแล้ว”

ไท่ซ่างหวงแก่แล้วก็หายใจไม่ค่อยสะดวก ตอนเขาอยู่ ไทเฮาไม่จุดธูปด้วยซ้ำ เฟิงฮองเฮาเห็นเขาเหนื่อยแล้ว เป้าหมายของตัวเองก็สำเร็จแล้วด้วย จึงรีบพาองค์หญิงหกเดินออกไป

หยุนหลิงกับเซียวปี้เฉิงก็กำลังจะออกไป แต่กลับถูกไท่ซ่างหวงเรียกไว้ก่อน

“พวกเจ้าสองคนอย่าเพิ่งรีบกลับ เดี๋ยวกินข้าวเย็นเสร็จค่อยกลับจวนก็ไม่สาย ข้ายังมีของจะให้เจ้าสามอีก”

เซียวปี้เฉิงอึ้ง หลายปีมานี้ เหมือนนี่จะเป็นครั้งแรกที่ไท่ซ่างหวงให้ของขวัญแก่เขา

ไท่ซ่างหวงน้อยครั้งมากที่จะให้ของขวัญลูกหลานอย่างพวกเขา ถ้าตอนเด็กใครได้ขนมจากเขา ก็มีสิทธิ์อวดหลายวันเลยล่ะ

เซียวปี้เฉิงมีพรสวรรค์ด้านศิลปะต่อสู้ ตอนนั้นไท่ซ่างหวงเคยสอนวิชาการใช้หอกให้เขามาหลายปี ไม่เคยให้รางวัลมีแต่ลงโทษเท่านั้น

ตอนนั้นพอได้ยินว่าไท่ซ่างหวงจะมอบของให้เขา เขาก็รู้สึกตื่นเต้นมากจริงๆ

ไท่ซ่างหวงกลับไปที่ห้องนอน สายตามองไปยังหอกพู่แดงที่วางอยู่ชั้นวางอาวุธ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยตีนกาก็เผยให้เห็นสายตาร้อนระอุที่ยากจะเก็บซ่อนไว้

“ตอนนั้นที่ข้าสอนวิทยายุทธกับเจ้า มีอาวุธมากมายบนชั้นวางอาวุธ แต่เจ้ากลับชอบหอกพู่แดงด้ามนี้ ยังถามข้าว่า ถ้าเจ้าศึกษาวิชาหอกนี้เสร็จแล้ว จะมอบหอกด้ามนี้ให้แก่เจ้าไหม”

เซียวปี้เฉิงยิ้มอ่อนๆ ใบหน้าก็รู้สึกซาบซึ้งใจมาก “ตอนนั้นท่านยังเดิมพันกับข้าว่า ถ้าข้าชนะบนสงครามสิบครั้ง ก็จะมอบหอกด้ามนี้ให้แก่ข้า”

หยุนหลิงมองดูหอกพู่แดงที่ไม่มีอะไรโดดเด่นเลย

หอกที่มีท่อนเหล็กสีดำพร้อมกับหัวอันแหลมคม ถึงแม้ภายนอกจะดูธรรมดา แต่นางก็สัมผัสได้ถึงพลังอาฆาตจากอาวุธนั้น

อาวุธเย็นที่มีกลิ่นเหล็ก แถมยังมีกลิ่นคาวเลือดผสมอยู่ด้วย เกรงว่าผู้ที่โดนหอกนี้ฆ่าจะต้องมีนับไม่ถ้วนแน่

เซียวปี้เฉิงสีหน้ามืดมน “เสียดายที่ตอนนี้หลานไม่อาจทำตามประสงค์ของท่านได้แล้ว……”

เก่งจริงๆ!

หยุนหลิงแอบชมในใจ สำหรับชายชราอายุเจ็ดสิบกว่าแล้ว กระบวนท่านี้ของไท่ซ่างหวงรับได้ว่าตกตะลึงมาก

“หอกด้ามนี้ไม่รู้ว่าคร่าชีวิตของพวกโจรทูเจวี๋ยไปแล้วเท่าไหร่ ตอนนั้นข้าใช้หอกด้ามนี้แย่งเมืองของต้าโจวกลับมาได้สิบกว่าเมือง”

“ราชาทูเจวี๋ยรุ่นก่อน ตายอยู่ในหอกด้ามนี้!”

เซียวปี้เฉิงอดไม่ได้ตัวสั่น มองดูหอกยาวด้วยสีหน้าที่ยกย่องและนับถือจากใจจริง

ไท่ซ่างหวงเดินไปอย่างเชื่องช้า ชักหอกพู่แดงออกแล้วเก็บลูกปี่แป่ขึ้นมา เอาเข้าปากอย่างไม่รังเกียจ

“สงครามสองปีก่อนกับทูเจวี๋ย ถึงแม้ต้าโจวจะบาดเจ็บสาหัส แต่ทูเจวี๋ยก็สาหัสไม่แพ้กัน สองปีมานี้เจ้าไม่ได้นำกองทัพสู้สงคราม พวกเขาก็ไม่กล้ารุกรานเรา”