องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 86

ไท่ซ่างหวงโยนหอกพู่แดงให้เซียวปี้เฉิง จากนั้นเขาก็ยื่นมือออกไปรับไว้ทันที

“ชนะแบบสาหัสก็ชนะเหมือนกัน ข้าทำตามสัญญา มอบหอกพู่แดงด้ามนี้ให้แก่เจ้า”

เซียวปี้เฉิงอึ้งเล็กน้อย พูดขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า “เสด็จปู่ ท่านพูดจริงเหรอ?”

“คำพูดของวิญญูชน แม้รถเทียมม้าสี่ตัวก็ยากที่จะตามทัน ข้าไม่เหมือนพ่อเจ้านะ ถ้าสัญญาแล้วว่าจะให้แต่สุดท้ายกลับไม่ยอมให้”

ไท่ซ่างหวงเบะปาก พูดย่ำยีเจาเหรินตี้ไปหนึ่งที

อาจเป็นเพราะดีใจมากเกินไป เซียวปี้เฉิงจึงลืมแกล้งตาบอดต่อ กวัดแกว่งหอกยาวอย่างอดใจรอไม่ไหว ถือหอกอย่างทรงพลัง

“เจ้าหลานบ้า ไม่แกล้งตาบอดต่อแล้วเหรอ?” ไท่ซ่างหวงหัวเราะแล้วด่า

เซียวปี้เฉิงหน้าแดงระเรื่อ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ปิดบังท่านไม่ได้เลยจริงๆ ก็ข้าดีใจนี่นา สองปีมานี้ถึงแม้จะมองไม่เห็น แต่หลานก็ไม่เคยละทิ้งการฝึกฝนวิธีการใช้หอกเลย”

ไท่ซ่างหวงเบะปาก ไม่พูดอะไรมาก ปู่หลานสองคนอยู่ด้วยกันมาหลายปี บางเรื่องไม่จำเป็นต้องพูดมาก ก็รู้ดีแก่ใจ

หยุนหลิงเห็นเซียวปี้เฉิงตื่นเต้นดีใจขนาดนี้เป็นครั้งแรก ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสกว่าปกติ เห็นความทระนงองอาจในตอนนั้นรางๆ

“พริบตาเดียว เจ้าก็โตขนาดนี้แล้ว แต่งงานมีภรรยาแล้วด้วย แถมใกล้จะมีลูกอีก”

ไท่ซ่างหวงกวาดตามองหยุนหลิงกับเซียวปี้เฉิงด้วยสายตาซาบซึ้ง

“ตอนนั้นที่เจ้ากับหยุนหลิงแต่งงานกัน ข้าไม่ได้ไปร่วมด้วย น่าเสียดายจริงๆ มอบหอกด้ามนี้ให้กับพวกเจ้าเป็นของขวัญก็แล้วกัน”

หยุนหลิงพยักหน้า ไม่อยู่รบกวนตาแก่ที่องอาจและน่ารักอีกต่อไป นางรู้ว่าไท่ซ่างหวงหายดีแล้ว เดี๋ยวคงจะมีพวกองค์ชายองค์หญิงมากมายเข้าวังมาเยี่ยมเยียนกัน

ตอนนี้ไทเฮากลับวังแล้ว ไท่ซ่างหวงก็คงไม่อยู่จวนจิ้งอ๋องต่อไป

หยุนหลิงคิดแล้ว ก็หันกลับมาพูดว่า “วันไหนท่านคิดถึงข้าแล้ว ให้ส่งคนไปบอกนะเจ้าคะ ข้าจะเข้ามาเยี่ยมท่านเอง ถ้าอาหารที่พ่อครัวทำไม่อร่อย ท่านก็บอกข้าด้วยนะ เดี๋ยวข้ามาทำอาหารให้ท่านกินเอง”

“ยังมีพวกไก่เป็ดห่านกับหมูตัวเล็กในเรือนกุยเถียน ท่านกลับวังแล้ว ข้าจะดูแลพวกมันเป็นอย่างดี รอโตเต็มที่แล้วก็เอามากินในงานเลี้ยงเลย ข้าจะส่งคนไปรับท่านมานะเจ้าคะ!”

ไท่ซ่างหวงหวั่นไหว แต่ก็ยังทำหน้าตารังเกียจอยู่ มุมปากกลับยิ้มออกมาอย่างอดใจไม่อยู่

“รู้แล้วน่า ข้าอยู่ในวังจะไม่มีอะไรให้กินบ้างล่ะ จำเป็นต้องคิดถึงหมูสองตัวนั้นของเจ้าไหม? ลีลาอยู่ได้ ยังไม่รีบไสหัวออกไปอีก!”