องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 99

ตอนนี้ตงชิงเตรียมน้ำชาและขนมหวานเสร็จแล้ว

องค์ชายห้าเห็นนางสวยดี ก็เลยมองตงชิงด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

“นี่เป็นข้ารับใช้ส่วนตัวของพี่สะใภ้สามเหรอ?”

“นางเป็นข้ารับใช้ที่แต่งมาพร้อมข้า”

“ถึงว่า” องค์ชายห้าทำหน้าเข้าใจ แล้วพูดชมว่า “หน้าตาสวยกว่าพวกข้างนอกเยอะเลย”

ข้ารับใช้สวยๆที่แต่งมาด้วย ปกติจะเป็นฝีมือที่ภรรยาเอกเอาไว้ใช้รักษาตำแหน่ง ก็ว่าทำไมถึงเก็บเอาไว้

ตงชิงได้ยินองค์ชายห้าพูดแบบนี้ ถึงแม้จะรู้ว่าคุณหนูไม่ได้คิดแบบนั้น แต่สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไปอยู่ดี แต่ก็ไม่กล้ามองค้อนเขาเหมือนพระชายาเสียนเพราะตัวเองเป็นแค่ข้ารับใช้

ตวนอ๋องสีหน้าชะงัก พยายามใช้สายตาส่งสัญญาณให้องค์ชายห้าระวังคำพูด

หยุนหลิงยังไม่โกรธ นางยิ้มแล้วให้ตงชิงออกไปก่อน แล้วยกขนมน้ำชาให้พวกตวนอ๋อง

“นี่เป็นขนมใหม่ที่จวนเราทำขึ้นมา พวกท่านลองชิมสิว่าถูกปากหรือไม่”

ขนมเป็นเค้กฟักทองน้ำผึ้งธรรมดา แต่ก็เป็นขนมที่มีน้อยมากในต้าโจว

องค์ชายห้าหยิบขึ้นมาแล้ววางไว้ให้เย็นก่อน ยัดขนมที่ยังร้อนๆอยู่เข้าปาก แล้วเอ่ยชมทันที

“นี่เป็นขนมที่เสด็จปู่บ่นว่าอยากกินเมื่อสองวันก่อนสินะ? ข้ารู้แล้วว่าทำไมเสด็จปู่ถึงอาละวาดห้องครัวขนาดนั้น พ่อครัวทำไม่อร่อยเท่าพี่สะใภ้สามด้วยซ้ำ”

พ่อครัวในจวนหยุนหลิงได้รับการสอนมาก่อน พ่อครัวในวังถึงจะได้สูตรและวิธีการทำ แต่หากขาดประสบการณ์จริงๆ รสชาติที่ทำออกมาก็จะไม่อร่อยเท่าไหร่

ปกติพระชายาเสียนไม่ชอบกินหวาน แต่ตอนนี้กลับอดไม่ได้กินชิ้นที่สอง “อร่อยมากจริงๆ ข้ายังไม่เคยกินขนมแบบนี้ในเมืองหลวงมาก่อนเลย”

ทั้งหอมทั้งนุ่ม หวานแต่ไม่เลี่ยน

“ถ้าชอบ เดี๋ยวตอนกลับพวกท่านก็เอากลับไปนะ” หยุนหลิงพูดด้วยรอยยิ้ม “จำได้ยินว่าเสี่ยวจวิ้นจู่อายุสองขวบแล้วสินะ? เดี๋ยวเอาขนมไปให้พี่สะใภ้รองด้วยเลย ขนมเค้กนี้นุ่มมาก เข้าปากก็ละลายทันที บีบให้ละเอียดแล้วค่อยให้เด็กกิน”

องค์ชายห้าพยักหน้าเห็นด้วย “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นพวกเราก็ไม่อยู่ต่อแล้วกัน เดี๋ยววันหลังค่อยมาเยี่ยมพี่สามใหม่”

หยุนหลิงส่งพวกเขาออกจากจวนจิ้งอ๋อง นางยืนอยู่หน้าหินสิงโตหน้าประตูใหญ่มองดูรถม้าขับออกไปไกล

เสียงกระซิบของพระชายาเสียนถูกเสียงรถม้าบดบัง

“ทหารในจวนเจ้าสามเยอะจังเลยนะ เป็นทหารจากชายแดนหมดหรือเปล่า? ดูจากภายนอกแล้ว แตกต่างจากพวกทหารในวังที่ไม่เคยผ่านศึกสงครามเลยนะ”

เสียนอ๋องจับมือนาง แล้วพูดช้าๆว่า “อา——ชิ่น——ไม่ต้อง——กลัว ข้า จะ ปก ป้อง เจ้า เอง”

มองดูสายตาที่บริสุทธิ์ของสามีตัวเอง พระชายาเสียนก็ถอนหายใจ จับมืออ๋องเสียนแล้วตบเบาๆ

“ต่อไปทางจิ้งอ๋อง……พวกเราอย่าไปหาบ่อยเลย ข้าอยากใช้ชีวิตกับเจ้าอย่างสงบไปตลอดชีวิต”

นางเป็นคนพูดจาตรงไปตรงมา ไม่ถนัดเรื่องมารยาใดๆ และจิ้งอ๋องก็ถูกกำหนดให้ยืนอยู่ท่ามกลางลมพายุ