องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 101

ฉีเฟยอวิ๋นอธิบายโดยไม่รู้ตัว：“ท่านอ๋อง เรื่องเช่นนี้ปฏิบัติมากเกินไปจะทำร้ายร่างกายนะเพคะ หม่อมฉันไม่ดูตาม้าตาเรือ เป็นหม่อมฉันที่……”

ปากเล็ก ๆ ของนางพูดเจื้อยแจ้วจนเขาทนไม่ไหว จึงถือโอกาสจะปิดกั้นเสีย

พูดจาไร้สาระมากความเช่นนั้นก็เพราะต้องการให้เขาออกไป

เขารู้สึกว่านางได้ผลประโยชน์แล้วจะไม่รับผิดชอบผลที่ตามมา และต้องการจากไป

ดีเช่นนั้นที่ไหนกัน

ฉีเฟยอวิ๋นเพิ่งจะเข้าใจว่าติดค้างแล้วก็ย่อมต้องคืน

แต่ก่อนที่ฉีเฟยอวิ๋นจะถูกโยนออกไป นางยอมตายดีกว่ายอมก้มหัวให้ และไม่ยอมที่จะเข้าใกล้

“ข้าไม่อยากใช้กำลัง”

หนานกงเย่ทำหน้าบึ้งตึง เรื่องนี้ไม่ทำไม่ได้

ฉีเฟยอวิ๋นกอดผ้าห่ม：“มีเรื่องหนึ่งที่จำเป็นต้องพูดเพคะ”

“พูดไปพลางทำไปพลาง” หนานกงเย่กอดฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นส่ายหัว

“เช่นนั้นก็ว่ามา”

“วันนั้นที่ท่านกับจวินฉูฉู่อยู่ที่ตำหนักข้างในวัง ตอนที่หม่อมฉันเข้าไปทรงกำลังทำอะไรกันอยู่เพคะ ？” เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกไม่สบายใจ หากไม่ได้มีอะไรกันก็แล้วไป แต่ในตอนนี้ต้องถามเรื่องนี้ให้ชัดเจน นางกลุ้มใจทุกครั้งที่นึกขึ้นได้

หนานกงเย่นึกขี้นได้และไม่อยากปิดบัง：“วันนั้นพระชายาตวนมาเยี่ยมข้า นางบอกว่ามีเรื่องที่อยากจะคุยกันตามลำพัง และข้าก็อยากฟังว่านางอยากจะพูดอะไร จึงตอบตกลง”

“หือ ？” ฉีเฟยอวิ๋นไม่เชื่อ

หนานกงเย่ไม่สบอารมณ์：“วันนั้นร่างกายของข้าเป็นเช่นนั้น มีอะไรน่าสงสัยกัน ？

“อย่างไรก็ตาม เสื้อผ้าของนางขาดรุ่งริ่ง และร่างกายของท่านก็เปลือยเปล่า หากท่านบอกว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพียงแค่พูดคุยกัน แค่พูดคุยกันท่านต้องถอดเสื้อผ้า และเสื้อผ้าของนางต้องขาดรุ่งริ่งด้วยหรือ

พวกท่านเป็นน้องสามีกับพี่สะใภ้ ไม่กลัวว่าหากเรื่องแพร่กระจายออกไปจะทำให้ราชวงศ์ต้องเสื่อมเสียและถูกครหาให้อับอายหรือ ？” ฉีเฟยอวิ๋นยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ

“ข้าประพฤติตนเหมาะสม เรื่องวันนั้นข้าสามารถสาบานได้ หากสิ่งที่ข้ากล่าวในวันนั้นไม่เป็นความจริง ข้ายอมให้ม้าห้าตัวแยกข้าออกเป็นชิ้น ๆ อย่างทุกข์ทรมาน บ้านเมืองและตระกูลพังพินาศย่อยยับ”

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกดีขึ้น：“ท่านไม่ได้ทำเรื่องไม่ดีจริง ๆ หรือ ？”

“จริง ๆ ” หนานกงเย่ยกผ้าห่มขึ้นและแทรกตัวเข้าไปข้างใน ฉีเฟยอวิ๋นไม่ปฏิเสธ และทั้งสองก็แนบชิดอิงแอบกัน

แต่ไม่มีใครรีบร้อน ฉีเฟยอวิ๋นยังคงมีบางอย่างจะพูด

“หากมีอะไรก็ถามให้ชัดเจนในวันนี้ เพราะวันหน้าข้าอาจจะไม่พูด” หนานกงเย่ก็ตั้งใจที่จะชี้แจงเรื่องนี้ให้ชัดเจน เก็บไว้ก็จะเป็นมูลเหตุแห่งความหายนะ

“แล้วพวกท่านถอดเสื้อผ้ากันทำไม ？” ฉีเฟยอวิ๋นแปลกใจ

“เจ้า！ข้าไม่ได้สวมเสื้อผ้าแต่แรกแล้ว หรือว่าข้าไม่เคยเปลือยเปล่า ？” ฉีเฟยอวิ๋นคิดอย่างรอบคอบ มันก็เป็นเช่นจริง ๆ เวลาที่นางอยู่เขาก็ไม่ได้ถอดเสื้อผ้ามากเกินไป

“ส่วนพระชายาตวน วันนั้นนางบอกกับข้าว่าที่นางอภิเษกสมรสกับอ๋องตวน เป็นเพราะถูกราชครูจวินบีบบังคับ เธอยังบอกด้วยว่านางทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ ข้าไม่ตอบสนอง นางจึงเปิดเสื้อผ้าแล้วหันหลังให้ข้าดู ที่หลังของนางมีร่องรอยของการถูกตี”

ฉีเฟยอวิ๋นประหลาดใจ：“เช่นนั้นก็แสดงว่าจวินฉูฉู่ยังมีใจให้ท่าน ไม่ช้าก็เร็วคงต้อง……”

“ไร้สาระ นางเป็นพระชายาตวน และเป็นพี่สะใภ้รองของข้า กฎหมายไม่ปรานีใคร ต่อให้ข้าเลอะเลือนก็จะไม่ทำเรื่องเหมือนเช่นบรรพบุรุษอย่างแน่นอน”

นางเป็นพระชายาตวน ข้าเป็นอ๋องเย่ มีความเกี่ยวพันกันเพียงแค่น้องสามีกับพี่สะใภ้เท่านั้น ไม่มีทางเป็นอื่นไปได้” สีหน้าของหนานกงเย่ดูแน่วแน่ ฉีเฟยอวิ๋นประหลาดใจ

“เช่นนั้นก็หมายความว่าท่านไม่ได้คิดอะไรกับนางมานานแล้ว ？”

“คิดอะไรหรือ ？”

เมื่อฉีเฟยอวิ๋นคิดจะขัดขืนก็สายไปเสียแล้ว นางจึงทำได้เพียงตอบสนองต่อการมาของหนานกงเย่

นางกำลังจะพลิกตัวไปข้างหน้า แต่หนานกงเย่ที่อยู่ด้านหลังไม่มีความนุ่มนวลใด ๆ เลย และใช้ศิลปะการต่อสู้ทั้งสิบแปดท่า

ตกดึกก็นอนพัก และถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาทำต่ออีกครั้ง

ไม่ได้ออกจากห้องเป็นเวลาสามวันติดต่อกัน และไม่นานเรื่องก็แพร่กระจายออกไปทั่วจวนอ๋องเย่ว่าพระชายาเย่ได้รับความโปรดปรานจากอ๋องเย่แล้ว อายุก็มากพูดไปแล้วก็รู้สึกเขินอาย และอายุน้อยพูดไปแล้วก็รู้สึกหน้าแดง

ในช่วงหลายวันที่ผ่านมาฉีเฟยอวิ๋นได้ยินแต่เรื่องนี้ จนนางไม่กล้าที่จะพบเจอผู้คน นอกจากทำยาอยู่แต่ในห้องแล้ว พอตกกลางคืนก็ถูกหนานกงเย่ทำมิดีมิร้าย

วันนี้ท้องฟ้ามืดช้า และหนานกงเย่ก็กลับตอนมืดแล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นอยู่ในจวนอย่างเบื่อหน่าย แต่ก็ไม่เป็นไร นางทำไพ่กระดาษ และกำลังจะเล่นไพ่กับอาอวี่ หงเถาและลี่ว์หลิ่ว แต่เพิ่งจะเริ่มเล่นก็มีคนวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน

“พระชายาพ่ะย่ะค่ะ มีคนถูกพิษที่สวนหลังจวน พระองค์ทรงเสด็จไปดูหน่อยเถิดพ่ะย่ะค่ะ หมอประจำจวนก็ไม่รู้ว่าคืออะไร” พ่อบ้านรีบกล่าวอย่างเร่งรีบ

ฉีเฟยอวิ๋นไม่สนใจอะไรและรีบไปที่สวนหลังจวน เมื่อมาถึงสวนหลังจวนแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้ว่าเป็นแม่นมในจวนที่ถูกพิษ จะว่าไปแล้วแม่นมคนนี้ก็หน้าตาคุ้น ๆ แต่ฉีเฟยอวิ๋นลืมไปแล้วเคยเจอแม่นมคนนี้เมื่อไหร่

“ขอข้าดูหน่อย” ฉีเฟยอวิ๋นคุกเข่าลงและจับมือของแม่นม แม่นมก้มหน้าลงและไม่กล้าที่จะมองฉีเฟยอวิ๋น แต่ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่ได้ถือสา

ฉีเฟยอวิ๋นเริ่มใช้สมาธิและตกตะลึงไปขณะหนึ่ง นางเปิดแขนเสื้อของแม่นมขึ้นเพื่อดู มิน่าล่ะ แม่นมถึงมีแผลที่แขน

“ท่านทำเช่นนี้ได้อย่างไร ？”

คนในจวนไม่รู้ว่าแม่นมถูกพิษ และเชื่อว่าแม่นมเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองถูกพิษ พ่อบ้านบอกว่ามีคนถูกพิษ เพราะเห็นว่าริมฝีปากของแม่นมเปลี่ยนเป็นม่วงคล้ำ เขาจึงคิดว่าแม่นมน่าจะถูกพิษ

แต่แผลที่ถูกซ่อนอยู่ในแขนเสื้อ มีเพียงแม่นมเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ แม้ว่าจะเห็นแผลแล้ว แต่แม่นมคงจะไม่รู้ว่าตัวเองถูกพิษ

เมื่อได้ยินฉีเฟยอวิ๋นถามเช่นนี้ แม่นมก็ลุกขึ้นและคุกเข่าลงตรงหน้าฉีเฟยอวิ๋น นางร้องไห้ไปพลางโขกศีรษะไปพลาง และขอให้ฉีเฟยอวิ๋นช่วยชีวิต