องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 150

หลังจากเข้ามาในตำหนักแล้วก็ไม่มีใครอยู่เลย เฉินอวิ๋นชูกล่าวว่า：“พระชายาเย่ไม่จำเป็นต้องเกรงใจ มีอะไรก็บอกข้ามาเถิด”

“ฮองเอาเพคะ เมื่อครู่หม่อมฉันไปที่ตำหนักจิ่นซิ่วเพื่อตรวจชีพจรให้พระสนมเอกเซียว แม้ว่าพระสนมเอกเซียวจะทรงแข็งแรงทั้งมารดาและบุตร แต่เป็นเพราะพระสนมเอกเซียวทรงลมปราณหัวใจติดขัด ทำให้พระพักตร์ซีดเซียว พระวรกายอ่อนแรง หากเป็นในระยะนาน เกรงว่าจะเกิดเรื่องขึ้นได้เพคะ”

ฉีเฟยอวิ๋นบอกตามความจริง นางได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องนี้ให้ฮองเฮาจัดการจะดีกว่า

เฉินอวิ๋นชูสะเทือนใจเล็กน้อย และมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นอย่างตัวสั่น

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้ไปกราบทูลต่อฝ่าบาท แต่แอบมาบอกนางที่นี่

คิดไปคิดมาแล้ว นางก็แผนสูง

ปล่อยไว้ไม่ได้แล้ว

เฉินอวิ๋นชูลังเลอยู่ครู่หนึ่ง：“เรื่องนี้ควรจะกราบทูลต่อฝ่าบาท”

“หม่อมฉันก็อยากจะกราบทูลต่อฝ่าบาทเพคะ แต่มีคนอยู่มาก หากหม่อมฉันพูดออกไป เกรงว่าจะทำให้คนในวังพูดต่อ ๆ กันออกไปเพคะ

หม่อมฉันจึงมาบอกเรื่องนี้แก่ฮองเฮา เพื่อหลีกเลี่ยงความยุ่งยากเพคะ”

“หากเป็นอย่างที่เจ้าว่าคนในวังพูดจาซี้ซั้ว เกรงว่าจะมีคนลือว่าข้าเป็นที่โปรดปรานในวัง จนทำให้พระสนมเอกเซียวทรงลมปราณหัวใจติดขัด และจะเป็นการไม่ดีสำหรับฝ่าบาท！”

หลังจากที่ฉีเฟยอวิ๋นบอกเฉินอวิ๋นชูแล้ว นางก็ออกไปจากตำหนักเฟิ่งอี๋

สวีกงกงรีบมารอฉีเฟยอวิ๋นอยู่ที่ด้านนอกตำหนักเฟิ่งอี๋ เมื่อพบนางแล้วก็พานางไปที่ตำหนักบำรุงฤทัย

“สวีกงกงบอกข้าว่าพระสนมเอกเซียวลมปราณหัวใจติดขัด มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ ？” จักรพรรดิอวี้ตี้ดูเคร่งขรึมและไม่ได้ถูกหลอกได้ง่าย ๆ

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“ทูลฝ่าบาท เป็นเรื่องจริงเพคะ”

“สวีกงกง ออกไปเถอะ” จักรพรรดิอวี้ตี้ลุกขึ้น และสวีกงกงก็ถอยออกไปในทันที

ด้านในตำหนักบำรุงฤทัยเหลือเพียงฉีเฟยอวิ๋นและจักรพรรดิอวี้ตี้เท่านั้น จักรพรรดิอวี้ตี้มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น และฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกอึดอัดใจ

“คราวก่อนเรื่องของเฉาเหม่ยเหริน เป็นเรื่องจริงหรือ ？”

จักรพรรดิอวี้ตี้กล่าวอย่างราบเรียบ ฉีเฟยอวิ๋นทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ ใจของจักรพรรดิยากที่จะคาดเดา เป็นอย่างที่คิดไว้！

ในเวลานี้กลับไม่ถามถึงเรื่องฮองเฮาและพระสนมเอกเซียว แต่กลับถามถึงเฉาเหม่ยเหริน เรื่องของเฉาเหม่ยเหรินผ่านมานานแล้ว หากจะถามก็ควรจะถามตั้งนานแล้ว เพิ่งจะมาถามตอนนี้ ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ？

“ทูลฝ่าบาท เป็นความจริงเพคะ” ฉีเฟยอวิ๋นตอบตามความจริง

จักรพรรดิอวี้ตี้ครุ่นคิด：“ต่อไปเมื่อเจ้าอยู่กับข้า เจ้าไม่ต้องระแวดระวังเช่นนี้หรอก และไม่ต้องคุกเข่าให้ข้า ปฏิบัติต่อข้าในฐานะสหายก็ได้”

“หม่อมฉันมิกล้าเพคะ”

ฉีเฟยอวิ๋นไม่อยากหาเรื่องตาย รักษาระยะห่างไว้จะดีกว่า

จักรพรรดิอวี้ตี้จ้องมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น สีหน้าของเขาทรุดลงในทันที：“โง่เขลา！”

“เพคะ！”

ฉีเฟยอวิ๋นอ่อนน้อม และจักรพรรดิอวี้ตี้ก็หัวเราะเยาะ：“พวกเจ้าพ่อลูกสาวช่างเหมือนกันจริง ๆ！เวลาที่ควรฉลาดก็ฉลาด เวลาที่เลอะเลือนก็น่าโมโหเสียจริง ！”

“หม่อมฉันหวาดกลัวเพคะ！” ฉีเฟยอวิ๋นรีบตอบกลับ และจักรพรรดิอวี้ตี้ก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องงาน แต่หลับนึกถึงหนานกงเย่

น่าเสียดายที่วันนี้หนานกงเย่ไปดูตู้ฟางจุน และคงจะไม่ได้กลับมาในเร็ว ๆ นี้ ฉีเฟยอวิ๋นจึงต้องรับมือแทน

จักรพรรดิอวี้ตี้ยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตรัสถามว่า：“พูดเรื่องของพระสนมเอกเซียวมาเถิด นางลมปราณหัวใจติดขัด จะส่งผลกระทบต่อหรงเอ๋อร์หรือไม่ ？”

“แน่นอนเพคะ เพียงแต่ช่วงนี้จะยังไม่เป็นอันตรายมากนัก หม่อมฉันจะไปเตรียมยาอันไทส่านอวี้เพคะ (ยาป้องกันทารกในครรภ์และแก้อาการกลัดกลุ้ม) และพระอาการก็จะบรรเทาลง

แต่ลมปราณหัวใจติดขัดนั้นเกิดจากอารมณ์ ยาของหม่อมฉันสามารถบรรเทาได้เพียงชั่วคราวเท่านั้น ไม่สามารถรักษาให้หายได้ในคราวเดียวเพคะ ”

“ข้าเข้าใจ ที่พระสนมเอกเซียวต้องลมปราณหัวใจติดขัดก็เป็นเพราะข้า ข้าละเลยนาง จึงทำให้เกิดเรื่องเช่นนี้” จักรพรรดิอวี้ตี้ไม่ทรงหลบเลี่ยงเรื่องนี้

ฉีเฟยอวิ๋นบอกตามความจริง：“หม่อมฉันได้กราบทูลเรื่องนี้แก่ฮองเฮาแล้วเพคะ และขอให้พระองค์ทรงกราบทูลเรื่องนี้ หม่อมฉันมีความผิดที่พูดเรื่องนี้ที่ตำหนักเฟิ่งอี๋ อาจจะมีคนในตำหนักเฟิ่งอี๋พูดเรื่องนี้ออกไป

หากมีคนรู้น้อยเท่าไร่ก็ยิ่งดี แต่หากมีคนรู้มากเกินไปก็จะยุ่งวุ่นวายเพคะ”

“สิ่งที่เจ้าพูดก็มีเหตุผล เช่นนั้นข้าจะไปพบพระสนมเอกเซียว เจ้าก็กลับไปเถอะ”

“หม่อมฉันทูลลาเพคะ”

ฉีเฟยอวิ๋นรีบจากไปโดยไม่เงยหน้าขึ้น นางหยิบไข่มุกมรกตแล้วถอยออกไป

จักรพรรดิอวี้ตี้จ้องไปที่ฉีเฟยอวิ๋นที่ถอยออกไปอยู่ครู่หนึ่ง และรู้สึกขบขัน

ฉีจือซาน ข้าเชื่อว่าเจ้าไม่มีทางปิดบังข้าอย่างแน่นอน

แต่ในตอนนี้เจ้าจะอธิบายอย่างไร ？

หลังจากที่ฉีเฟยอวิ๋นออกมาจากวังแล้ว ฮองเฮาก็ทรงขอพระราชโองการ เนื่องจากความรักในครอบครัว นางจึงทานอาหารไม่ลง เพื่อที่จะทำให้ฮองเฮาทรงสบายพระทัย ฝ่าบาทจึงอนุญาตให้ฮองเฮาเสด็จกลับจวนไปเยี่ยมญาติได้เป็นเวลาสามวัน

เมื่อฉีเฟยอวิ๋นกลับมาถึงจวน นางก็ได้ยินข่าว แม้แต่ในวังหลวงก็ยากที่จะคาดเดา

ประการแรกแสดงให้เห็นถึงความโปรดปรานของฝ่าบาทที่มีต่อฮองเฮา ประการที่สองคือพระเมตตาที่มอบให้แก่พระสนมเอกเซียว

จักรพรรดิอี้ตี้มีเพียงสองเฉินอวิ๋นชูที่เป็นฮองเฮาและพระสนมเอกเซียว เมื่อฮองเฮาเสด็จกลับจวนไปเยี่ยมญาติ ฝ่าบาทก็ต้องหาคนมาอยู่เป็นเพื่อน แต่ไม่ต้องให้พระสนมเอกเซียวเสด็จมาหา ฝ่าบาทก็เสด็จไปหาด้วยตนเอง

นี่แหละหนาผู้ชาย！

ฉีเฟยอวิ๋นยังคงพูดถึงเรื่องนี้

เดิมทีตอนที่หนานกงเย่ยังไม่มีนาง เขาก็มีความฮึกเหิมประดุจมังกรและเสือที่ผาดโผนเช่นกัน แต่ในทุกวันนี้เพียงแค่ห่างไกลจากนาง เขาก็กินอะไรไม่ลง อารมณ์หงุดหงิด และไม่มีกะจิตกะใจจะทำงาน

เฉินอวิ๋นเอ๋อร์เดินไปข้างหน้าและถอนสายบัว：“คารวะพระชายาเย่เพคะ”

“คุณหนูเฉินไม่จำเป็นต้องมากพิธี”

“……” เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ลุกขึ้นและเดินถอยหลังไปสองก้าว ถ้าในเวลาปกติ ตามกฎแล้ว เฉินอวิ๋นเอ๋อร์จะต้องกล่าวขอบคุณ แต่วันนี้นางกลับไม่ขอบคุณ

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้สนใจ ครั้งนี้ที่นางมาจวนเสนาบดี นางไม่ได้มาทำให้เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ขุ่นเคือง ดังนั้นจึงไม่ควรก่อเรื่องโดยไม่จำเป็น ฮูหยินของเสนาบดีมองไปที่เฉินอวิ๋นเอ๋อร์อย่างไม่พอใจ และกล่าวว่า：“บังอาจ แม้แต่มารยาทก็ลืมไปแล้วหรือ ใครก็ได้ คุณหนูสามไม่รู้จักมารยาท ทำให้จวนเสนาบดีต้องขายหน้า พานางไปสำนึกผิดที่ศาลบรรพชน สามวันให้หลังจากที่ฮองเฮาทรงเสด็จกลับวังแล้ว จึงค่อยลงโทษ”

“ท่านแม่” เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ไม่คิดว่าจะเป็นเช่นนี้

ฉีเฟยอวิ๋นชื่นชมฮูหยินของเสนาบดี ที่แท้นางก็ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป

ไม่น่าแปลกใจเลยที่เฉินอวิ๋นเอ๋อร์สามารถนั่งในตำแหน่งฮองเฮาได้อย่างมั่นคง มีแม่ที่เจ้าเล่ห์เช่นนี้ แน่นอนว่าลูกสาวก็จะต้องไม่ธรรมดา

“หยุดเรียกข้าได้แล้ว เจ้าทำให้จวนเสนาบดีต้องขายหน้า ไม่ต้องมาเรียกข้า” ฮูหยินของเสนาบดีพูดด้วยสีหน้าเย็นชา และคนใช้ที่อยู่ข้าง ๆ ทั้งสองคนก็พาเฉินอวิ๋นเอ๋อร์ออกไป

“ทำให้พระชายาต้องรู้สึกขบขันแล้ว เชิญเสด็จเพคะพระชายา” ฮูหยินของเสนาบดีเชิญฉีเฟยอวิ๋นเข้าไปด้วยตนเอง

ฉีเฟยอวิ๋นพยักหน้าและเดินตามไป

จวนเสนาบดีได้เตรียมการไว้แล้ว ฉีเฟยอวิ๋นถูกนำตัวไปพบฮองเฮาเฉินอวิ๋นชู และเมื่อได้พบกับเฉินอวิ๋นชู ฉีเฟยอวิ๋นก็เตรียมที่จะถวายบังคม แต่ถูกฉีเฟยอวิ๋นหยุดไว้

“ระหว่างเจ้ากับข้า ไม่จำเป็นต้องเป็นทำเช่นนั้น ยกเว้นไปเถอะ”

ฉีเฟยอวิ๋นใจคอห่อเหี่ยว สถานการณ์ในตอนนี้เปลี่ยนไปแล้วหรือ ？

“ฮองเฮาเพคะ หม่อมฉันจะตรวจดูพระอาการให้เพคะ”

ฉีเฟยอวิ๋นไม่จำเป็นต้องเกรงใจ ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นสิ่งที่นางต้องทำ

เฉินอวิ๋นชูนั่งลงและวางข้อมือให้เข้าที่ ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลงและตรวจจับชีพจร นางขมวดคิ้วและกล่าวว่า：“ฮองเฮาเพคะ ถุงหอมที่ฝ่าบาททรงประทานให้พระองค์ก่อนหน้านี้ล่ะเพคะ ？”

เฉินอวิ๋นชูตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง นางเอามือไปคลำหาและสีหน้าของนางก็เปลี่ยนไป：“หายไปแล้ว ？”

ฉีเฟยอวิ๋นเอามือออกและมองไปรอบ ๆ ตัวนาง เฉินอวิ๋นชูก็มองหาด้วยเช่นกัน

ในห้องนี้มีคนเพียงไม่กี่คน นางจากฮูหยินของเสนาบดีแล้วก็มีกงกงและสาวใช้ที่อยู่ใกล้ชิด และมีองครักษ์ที่คอยติดตาม

แววตาของเฉินอวิ๋นชูดูไม่พอใจ：“ทุกคคนออกไปเถอะ”

ฮูหยินของเสนาบดีนำพาคนถอยออกไปในทันที และไม่มีใครอยู่ในห้องแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและกล่าวว่า：“หม่อมฉันจะไปเตรียมเดี๋ยวนี้เพคะ ฮองเฮาได้โปรดระงับโทสะด้วยเพคะ

“ทุกอย่างคงต้องรบกวนเจ้าแล้ว”

เฉินอวิ๋นชูคลำหาตามร่างกาย และแน่ใจว่าถุงหอมได้หายไปแล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นสั่งให้อาอวี่กลับไปที่จวนอ๋องเย่และอาอวี่ก็รีบกลับไป ก่อนที่จะมืดเขาก็นำสิ่งที่ ฉีเฟยอวิ๋นต้องการมาให้ ฉีเฟยอวิ๋นอยู่ในห้องของเฉินอวิ๋นชู และเตรียมที่จะทำถุงหอมให้เฉินอวิ๋นชู