องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 195

เฉินอวิ๋นชูไม่ได้ยื้อไว้ ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกโล่งใจและหันหลังเดินกลับออกไป

นึกถึงเมื่อต้องมาพบหน้ากับเฉินอวิ๋นชู เธอยังนึกไม่ออกว่าจะสอบสวนเฉินอวิ๋นชูอย่างไร จึงเดินออกไปจากตำหนักเฟิ่งอี๋

ผู้คนภายในวังหลวงมีเป็นจำนวนมาก และกว้างขวาง เมื่อฉีเฟยอวิ๋นเดินออกมาจากตำหนักเฟิ่งอี๋ เธอก็เดินวนไปรอบๆ ตำหนักเฟิ่งอี๋อยู่ครู่หนึ่ง

ในที่สุดก็ไม่มีที่ไหน จึงเดินไปที่ตำหนักสุ่ยฮัว

เธอเพียงแค่รู้สึกเบื่อหน่ายจึงอยากไปหาจวินเซียวเซียว

ยังไม่ทันจะเดินไปถึงก็ได้ยินเสียงคนพูดดังจากข้างหลัง "ท่านแม่ทัพน้อย"

ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับไปมองคนที่กำลังเดินมาและสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

กลัวอะไรก็ได้เจอสิ่งนั้น ทำไมถึงเป็นเฉินอวิ๋นเจี๋ยไปได้?

เฉินอวิ๋นเจี๋ยสวมใส่ชุดสีแดงไหล่กว้าง ทำให้เขาดูน่าเกรงขามและสง่างามยิ่งขึ้น

ในมือของเฉินอวิ๋นเจี๋ยวนั้นถือกระบี่ม่อเสียมาด้วย

นางกำนัลคุกเข่าอยู่ที่พื้น เฉินอวิ๋นเจี๋ยเดินเข้ามาหาฉีเฟยอวิ๋น

"ท่านแม่ทัพน้อย"

ฉีเฟยอวิ๋นพยักหน้า เฉินอวิ๋นเจี๋ยมองฉีเฟยอวิ๋นอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวออกมา "ใบหน้าของเจ้าเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว ก่อนหน้านี้ไม่นานเจอเจ้ายังอ้วนกลมอยู่เลย ทำไมถึงผอมได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้? หรือว่าหนานกงเย่รังแกเจ้า?"

"ท่านแม่ทัพน้อยอย่าพูดเช่นนี้เลย ท่านอ๋องได้ยินเข้าจะไม่สบายใจเอาได้" ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่อธิบาย

เฉินอวิ๋นเจี๋ยไม่อยากปล่อยฉีเฟยอวิ๋นไป "เจ้าเป็นห่วงที่เขาต้องเข้าคุกไปหรือ?"

"ท่านแม่ทัพน้อยพูดจาระมัดระวังบ้างก็ดี อีกอย่างนี่เป็นเรื่องของคนอื่น ท่านแม่ทัพน้อยไม่ต้องเป็นกังวลหรอก ข้ามีธุระ เชิญท่านแม่ทัพน้อยตามสบาย"

ฉีเฟยอวิ๋นหันหลังกลับไป เฉินอวิ๋นเจี๋ยก็เดินตามหลังเธอไป

ฉีเฟยอวิ๋นจึงพูดขึ้นมาว่า "ท่านแม่ทัพน้อยไม่ได้ไปตำหนักเฟิ่งอี๋หรือ?"

"ใช่"

"เช่นนั้นตำหนักเฟิ่งอี๋ไม่ได้อยู่ทางนี้ ข้าต้องไปที่ตำหนักสุ่ยฮัว ข้าคิดว่าท่านแม่ทัพน้อยคงไม่ได้ไปตำหนักสุ่ยฮัวอย่างแน่นอน"

"เช่นนั้นก็ไม่แน่เสมอไปหรอก ไปเสียหน่อยก็ดีเหมือนกัน"

เฉินอวิ๋นเจี๋ยพูดจบก็เดินไปทางตำหนักสุ่ยฮัว ฉีเฟยอวิ๋นพูดออกมาแล้วหากไม่ไป กลับรู้สีกไม่ดีเท่าไร จึงได้เดินตามหลังไป

ไม่นานทั้งสองก็เดินไปพร้อมกัน

ฉีเฟยอวิ๋นไม่พูดอะไร เฉินอวิ๋นเจี๋ยกลับพูดมากไม่หยุด

แต่ล้วนเป็นคำพูดไร้สาระ ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้เก็บมาใส่ใจ แค่เพียงเดินตามหลังมาเท่านั้น

แต่กลับเป็นกระบี่ด้ามนั้นของเฉินอวิ๋นเจี๋ยที่ฉีเฟยอวิ๋นแอบมองอยู่สองสามครั้ง

เฉินอวิ๋นเจี๋ยโยนกระบี่มาให้ฉีเฟยอวิ๋น "หากชอบข้าจะให้เจ้า"

ฉีเฟยอวิ๋นมองกระบี่ที่กำลังจะตกลง เธอเกรงว่าจะตกลงมาใส่เท้าจึงถอยหลังไปสองก้าว

กระบี่ม่อเสียตกลงกับพื้นและเกิดเสียงดังขึ้น ฉีเฟยอวิ๋นเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว และหันกลับมาใช้มือปกป้องท้องของเธอ

นางกำนัลและขันทีบริเวณใกล้เคียงรีบคุกเข่าลง "ท่านแม่ทัพน้อยโปรดไว้ชีวิตด้วย"

ฉีเฟยอวิ๋นด่าเฉินอวิ๋นเจี๋ยในใจหลายครั้งจึงทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น

ไม่เคยพบเคยเจอคนแบบนี้มาก่อน ช่างน่ารำคาญยิ่งนัก!

หากลูกชายของเธอเปิดอะไรขึ้น ดูว่าเธอจะจัดการเขาอย่างไร

เฉินอวิ๋นเจี๋ยก้มตัวโค้งลงเก็บกระบี่ม่อเสียและถามขึ้น "เจ้าไม่ได้ชอบมีดดาบกระบี่กระบองหรอกหรือ ทำไมถึงตกใจเช่นนี้?"

"เรื่องในอดีตก็คืออดีต ปัจจุบันคือปัจจุบัน จะเหมือนกันได้อย่างไร? หรือท่านแม่ทัพน้อยลืมไปแล้วว่าข้าสูญเสียความทรงจำ!"

ฉีเฟยอวิ๋นถอยหลังมาเล็กน้อย และเดินเลี่ยงออกมาเพื่อเดินไปตำหนักสุ่ยฮัว

"ความจำเสื่อมหรือว่าเปลี่ยนเป็นคนอื่นอันนี้ข้าก็ยังไม่แน่ชัด" มีความหมายอื่นในคำพูดของเฉินอวิ๋นเจี๋ย

ฉีเฟยอวิ๋นจึงลุกขึ้นและมองไปที่เฉินอวิ๋นเจี๋ยและจวินเซียวเซียว มองดูความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดาของเขาทั้งสองคน

แต่ท่านราชครูจวินและเสนาบดีเฉินนั้นไม่ถูกกันมาแต่ไหนแต่ไร และจวินเซียวเซียวก็ถูกเลี้ยงดูแต่ในเรือนตั้งแต่เล็ก พวกเขารู้จักกัน แต่จะเป็นมิตรภาพที่แนบแน่นได้อย่างไร

จวินเซียวเซียวเดินเข้ามาใกล้ฉีเฟยอวิ๋นและกล่าวว่า "ท่านแม่ทัพน้อยเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตของข้า ครั้งหนึ่งตอนที่ข้าอายุสิบขวบถูกคนลักพาตัวไปจากจวนราชครู ท่านแม่ทัพปรากฏตัวขึ้นพอดีในขณะนั้น จึงได้ช่วยชีวิตข้าไว้

เรื่องนี้มีคนรู้ไม่มากนัก ฉะนั้นคนนอกจึงไม่รู้ว่าข้าและท่านแม่ทัพรู้จักกัน"

ฉีเฟยอวิ๋นไม่รู้จะพูดอะไร แต่เรื่องเช่นนี้ยากที่เธอจะเชื่อได้ก็เท่านั้น

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า "หม่อมฉันเพียงแค่เบื่อหน่ายและออกมาเดินเล่นเท่านั้น ในเมื่อพระสนมมีแขก เช่นนั้นหม่อมฉันก็ไม่รบกวนแล้วเพคะ หม่อมฉันขอกราบลาก่อนเพคะ"

ฉีเฟยอวิ๋นทำท่าก้มตัวโค้งคำนับโดยที่ไม่รอให้เฉินอวิ๋นเจี๋ยตอบสนองกลับ และหันหลังเดินกลับออกจากตำหนักสุ่ยฮัวออกมา

เธอต้องการไป ก็ไม่สามารถมีใครมาห้ามเธอได้

"เดี๋ยวก่อน"

แต่เมื่อฉีเฟยอวิ๋นเดินมาถึงหน้าประตูก็ถูกเฉินอวิ๋นเจี๋ยเรียกไว้ ฉีเฟยอวิ๋นอดไม่ได้ที่จะวิ่งหนีออกมาจึงหันหลังกลับไปหาเฉินอวิ๋นเจี๋ย "เชิญท่านแม่ทัพน้อยพูด"

"ข้าอยากจะมาที่นี่ตั้งแต่แรก แต่หญิงและชายเพียงลำพัง แต่ข้ากังวลใจ วันนี้จึงเลือกเวลาที่พระชายาเย่มาที่นี่ ก็เพื่อต้องการใช้เวลาของพระชายาเย่เพียงเล็กน้อยเพื่อเป็นพยานว่าข้าเพียงเข้ามาเพื่อเยี่ยมเยือนเท่านั้น หากพระชายาเย่ออกไปเช่นนี้ เช่นนั้นข้าก็อยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว"

เฉินอวิ๋นเจี๋ยเสียงดังและทรงพลัง ฉีเฟยอวิ๋นจึงไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี

แต่เฉินอวิ๋นเจี๋ยกลัวเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ?

ในระหว่างความสงสัย ฉีเฟยอวิ๋นเดินกลับเข้ามาตำหนักสุ่ยฮัวอย่างไม่เต็มใจนัก แต่เพื่อแสดงถึงความมีน้ำใจของเธอ เธอจึงทำได้เพียงยังคงอยู่

จวินเซียวเซียวเชิญให้ฉีเฟยอวิ๋นเข้ามานั่งข้างใน ฉีเฟยอวิ๋นจึงเดินตามเข้าไป

ทั้งสามคนนั่ง จวินเซียวเซียวสั่งให้คนไปจัดเตรียมน้ำชา และจวินเซียวเซียวเริ่มบทสนทนาขึ้นก่อน ระหว่างการพูดคุยก็ยังคงขอบคุณเฉินอวิ๋นเจี๋ยที่เคยช่วยชีวิตไว้

ฉีเฟยอวิ๋นก็ได้สังเกตการณ์แสดงออกของคนทั้งสอง แต่ก็ดูไม่ออกว่าทั้งสองคนมีความสัมพันธ์ส่วนตัวกันอย่างไร จึงไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ต่อ

หลังจากดื่มชา ฉีเฟยอวิ๋นก็นั่งอีกสักพักหนึ่ง เฉินอวิ๋นฉีพูดว่าจะกลับ ทั้งสองคนจึงออกมาจากตำหนักสุ่ยฮัวของจวินเซียวเซียว