องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 198

ฉีเฟยอวิ๋นกำลังนอนอยู่บนเตียงของพระพันปีหนานกงเย่เข้าประตูมาเดินพุ่งตรงไปยังฉีเฟยอวิ๋น พอถึงยังตรงหน้าก็นั่งลงจับมือของฉีเฟยอวิ๋นไว้

“อวิ๋นอวิ๋น”

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันสบายดี” ฉีเฟยอวิ๋นยังคงรู้สึกตื้นตันใจ

หนานกงเย่ตรวจมองขึ้นลงฉีเฟยอวิ๋นอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อแน่ใจว่าไม่เป็นไรจึงมองลงมายังท้องของฉีเฟยอวิ๋น

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันไม่เป็นไร” รู้ว่าหนานกงเย่เป็นกังวลฉีเฟยอวิ๋นเลยรายงานความปลอดภัยให้ก่อน

หนานกงเย่ถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก: "เจ้าทำให้ข้าตกใจแทบตาย ข้ากำลังสอบปากคำพอได้ยินว่าในวังมีงูพิษข้าก็วิ่งหัวซุกหัวซุนมาเลย"

“……ท่านอ๋อง……”ฉีเฟยอวิ๋นพูดไม่ออก เห็นชัดว่าเดินมายังจะกล่าวว่าวิ่งหัวซุกหัวซุนมา

พระพันปีทรงลุกขึ้นเสด็จไปนั่งลงยังอีกฝั่งหนึ่ง ฉีเฟยอวิ๋นดึงมือออกหนานกงเย่ถึงได้นึกถึงพระพันปีแล้วจึงลุกขึ้นน้อมทักทาย: “เสด็จแม่”

“อืม เจ้ายังรู้จักกลับมา ได้ข่าวว่าเมื่อคืนเจ้าไม่อยู่ในวัง?”

“ลูกไปเรียกไต่สวน เมื่อคืนเรียกไต่สวนจนดึกดื่นจึงมิได้เข้าวังพะย่ะค่ะ” หนานกงเย่ก็อยากจะเข้าวังอย่างไรภรรยาก็อยู่ในวัง ใครจะไม่อยากอยู่เป็นเพื่อนภรรยา

แต่คนพวกนั้นไม่ยอมให้ความร่วมมือ หากเขาไม่เร่งไต่สวนก็คงจะไม่มีโอกาสมากนัก

พระพันปีทรงตรัสถามว่า: "แล้วสอบสวนเป็นเยี่ยงไรบ้าง?"

"ยังไม่มีความคืบหน้าเลยพะย่ะค่ะ"

“ไม่มีก็ปล่อยคนซะ เจ้าโตแล้วไม่ใช่เด็กๆ จับตัวพวกเขาอยู่เช่นนั้นไม่ปล่อยจะมีประโยชน์อันใด ในเมื่อจงชินอ๋องน่าสงสัยที่สุดงั้นก็ขังไว้เถอะ รอให้อ๋องตวนอาการดีขึ้นบ้างก็มอบให้อ๋องตวน”

“ลูกก็คิดไว้เช่นนี้เหมือนกันพะย่ะค่ะ” หนานกงเย่สอบปากคำแล้วก็ไม่มีปัญหาจริงๆจึงทำได้เพียงแค่ปล่อยคนไป

พระพันปีจึงทรงตรัสขึ้นว่า: "อาไห่"

"ไทเฮา"

“ไปยังตำหนักเฟิ่งอี๋แล้วเชิญฮองเฮามา”

"พะย่ะค่ะ"

ไห่กงกงเพิ่งจะออกไปอวิ๋นหลัวฉวนก็มาถึงตำหนักเฉาเฟิ่งแล้ว

“ลูกถวายบังบังคมเสด็จแม่เพคะ” อวิ๋นหลัวฉวนคุกเข่าลงคารวะ

“ลุกขึ้นเถิด” พระพันปีตรัสด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยนขึ้นมาก กับอวิ๋นหลัวฉวนไม่จำเป็นต้องเหมือนจวินฉูฉู่

"อวิ๋นหลัวฉวนลุกขึ้นจากพื้นมองไปยังฉีเฟยอวิ๋นและถามว่า: "เสด็จแม่ หม่อมฉันไปดูท่านพี่เสียนเฟยได้หรือไม่เพคะ?"

"ไปเถอะ"

อวิ๋นหลัวฉวนไปหาฉีเฟยอวิ๋นพอเห็นนางไม่เป็นไรก็โล่งอก

“ได้ยินคนในวังพูดว่าท่านเจองูพิษ ข้าเป็นห่วงจึงมาดูท่าน หากรู้แต่แรกว่าท่านไม่เป็นไรก็ไม่มาแล้ว ตอนนี้อ๋องตวนต้องทานข้าวข้าต้องกลับไปดู” อวิ๋นหลัวฉวนถือเอาเรื่องดูแลอ๋องตวนว่าเป็นหน้าที่ของนางซะแล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นคุ้นเคยกับอวิ๋นหลัวฉวนแล้ว นางพูดจาตรงไปตรงมาและไม่สนใจว่าผู้อื่นจะคิดเช่นไร

“ข้าไม่เป็นไรพักผ่อนครู่หนึ่งก็ดีขึ้นแล้ว พระชายารองอวิ๋นกลับไปกราบทูลพระมเหสีหวาว่าพรุ่งนี้ข้าจะไปดูอ๋องตวนอีก”

“ได้” เมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋นไม่เป็นไรอวิ๋นหลัวฉวนเลยคิดจะจากไป

เพิ่งหันหลังกลับก็เห็นฮองเฮาเฉินอวิ๋นชูเสด็จมา

เข้าประตูมาเฉินอวิ๋นชูคุกเข่าต่อพระพันปี: "ลูกขอถวายบังคมเสด็จแม่เพคะ"

พระพันปีแววตาเฉยเมย แม้ว่าฮองเฮาจะทรงพระครรภ์แต่ก็ไม่ได้ให้ลุกขึ้น

“ฮองเฮา เหตุใดถึงมีงูพิษอยู่ในตำหนักของเจ้า?” พระพันปีตรัสถามอย่างไม่พอพระทัย

เฉินอวิ๋นชูตอบว่า: "ลูกกำลังสืบสวนเรื่องนี้อยู่เพคะ แต่ว่าสืบสวนทั้งในและนอกตำหนักแล้วไม่มีผู้ใดรู้เรื่องนี้เลยเพคะ"

พระพันปีทรงกริ้วจัด ปัดแขนจนจานชาบนโต๊ะตกลงกับพื้นเกือบจะกระทบใบหน้าของเฉินอวิ๋นชู เฉินอวิ๋นชูไม่กล้าขยับเลยแม้แต่น้อย

“เสด็จแม่ ลูกผิดไปแล้วเพคะ"

“ท่านอ๋อง พระชายา” ป้าซีสีหน้าซีดเซียว ก่อนหน้านี้หวาดผวาและตอนนี้ก็ยังตกใจไม่หาย

“พระชายาไม่เป็นไรก็ดีแล้วเพคะ”

“ขอบคุณป้าซีห่วงใย ท่านอ๋องมาเพื่อสอบสวนเรื่องงูพิษ คนในวังก็ไม่ต้องคุกเข่าลุกขึ้นกันเถอะ ควรทำสิ่งใดก็ทำเพียงแค่ไม่จากออกไปก็พอ”

ท่านอ๋องสืบคดีอาจมีการเรียกตัวได้ตลอดเวลา อย่าให้ถึงเวลาหาคนไม่พบ"

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวจบป้าซีก็เรียกคน ฉีเฟยอวิ๋นบอกให้ป้าซีไม่ต้องติดตามมา แล้วจึงไปยังด้านในของตำหนักด้านข้าง

เข้าประตูไปฉีเฟยอวิ๋นเล่าถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้และชี้ไปยังงูห้าก้าวที่ยังไม่ได้จัดการบนพื้น

หนานกงเย่เดินไปด้านหน้าเพื่อมองดูแล้วขมวดคิ้ว

“ของสิ่งนี้ไม่มีทางคลานเข้าวังด้วยตัวเอง”

“ตัวใหญ่เช่นนี้ หากมีคนคิดจะนำเข้ามาไม่ใช่เรื่องง่าย ปืนเข้ามายังจะน่าเชื่อได้มากกว่า!”

หนานกงเย่ไม่ได้ฟังย่อตัวนั่งลงเพื่อตรวจสอบงูที่ตายไปแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปยังด้านข้างของหนานกงเย่: "อย่างไรก็ตามฮองเฮาก็ยังทรงพระครรภ์อยู่"

“พระราชโอรสกระทำผิดโทษเท่าสามัญชน เรื่องนี้หากว่ามีผู้ใดต้องการทำร้ายอวิ๋นอวิ๋น ข้าจะไม่มีทางปล่อยไป”

ฉีเฟยอวิ๋นก็ทำอะไรไม่ได้ ผู้กระทำการชั่วช้าดังศัตรูของเขา

หลังจากตรวจสอบแล้วหนานกงเย่ลุกขึ้นมองเข้าไปในเรือน เขาออกมาจากเรือนเพื่อสอบสวนทีละคน เรียกหนึ่งคนไม่พูดโบยหนึ่งรอบ เบาที่สุดโบยสามสิบทีและหนักที่สุดโบยถึงหนึ่งร้อยที

ทุกคนในตำหนักเฟิ่งอี๋นอกจากป้าซีแล้วไม่มีผู้ใดรอดพ้นไปได้

หนานกงเย่เริ่มช่วงบ่ายและโบยจนถึงเช้าของวันรุ่งขึ้นใช้เวลาในการโบยทั้งคืน

ฉีเฟยอวิ๋นหลับไปหนึ่งตื่น ด้านนอกยังมีเสียงร้องห่มร้องไห้อยู่และก็ยังคงโบยอยู่

ฉีเฟยอวิ๋นนับว่ายอมใจซะแล้ว หนานกงเย่สังหารหนึ่งคนเพื่อเตือนอีกเป็นร้อยคนซึ่งเป็นการนำความเฉลียวฉลาดมาเล่น

เขาไม่จำเป็นต้องตรวจหางูพิษ ในวังนั้นแม้แต่ไส้เดือนก็ไม่มีทางปรากฏตัวขึ้นได้อีก