องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 202

“ท่านอ๋อง หรงชินอ๋องคือท่านอ๋องของตระกูลใดหรือเพคะ？” ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวถึงคนผู้นี้ และเป็นเพราะหรงชินอ๋องกล่าวว่าวันนั้นเขาออกมาจากจวนอ๋องเย่ และหนานกงเซวียนเคยบอกเขาเรื่องที่จะไปที่จวนกั๋วกง

ใบหน้าที่ยิ้มแย้มและหล่อเหลาของหนานกงเย่เริ่มเคร่งขรึม

“เขาเป็นพระโอรสของเสด็จอาเจ็ด มีความสามารถทั้งบุ๋นและบู๊มาตั้งแต่เด็ก เขาเป็นหนึ่งในผู้ปรีชาสามารถที่หาได้ยาก แต่จักรพรรดิองค์ก่อนไม่อนุญาตให้อ๋องแปดแทรกแซงงานราชการของแผ่นดิน พวกเขาจึงทำได้แค่อยู่เฉย ๆ ในจวน” หนานกงเย่อธิบายและพาฉีเฟยอวิ๋นเข้าไปในคุก

เขาชี้ไปที่ชายหนุ่มในวัยยี่สิบปีกว่าเพื่อให้ฉีเฟยอวิ๋นดู：“เขาคือหรงชินอ๋อง”

ฉีเฟยอวิ๋นสังเกตอย่างละเอียด：“ช่างดูเป็นผู้ที่ที่มีความสามารถจริง ๆ”

“น่าเสียดาย”

ฉีเฟยอวิ๋นไม่เข้าใจ：“ท่านอ๋องหมายความว่าอย่างไรเพคะ？”

หนานกงเย่พาฉีเฟยอวิ๋นออกไปก่อน ในขณะที่เดิน เขาก็อธิบายให้ฉีเฟยอวิ๋นฟังว่า：“อวิ๋นอวิ๋นคงไม่คิดว่าหรงชินอ๋องทำเรื่องนี้จริง ๆ หรอกนะ？”

“แล้วยังมีผู้อื่นอีกหรือเพคะ？” ฉีเฟยอวิ๋นไม่ค่อยเข้าใจ นางเป็นเพียงหมอทหาร กล่าวได้ว่าเป็นผู้ที่อยู่ในแวดวงการแพทย์ และการจัดการคดีก็ไม่ใช่ความสามารถพิเศษของนาง

“เรื่องนี้ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่สามารถสังหารอ๋องแปดได้ แต่ข้าก็จะไม่ปล่อยให้คนผู้นี้เป็นอันตรายต่อพวกเขา

พวกเขาต้องการใครสักคนที่ออกมาเพื่อให้ข้าเชือด และรอดูว่าข้าจะทำอย่างไรก็เท่านั้น”

“เข้าใจแล้วเพคะ ท่านอ๋องต้องการจะเขียนเสือให้วัวกลัว ดังนั้นขอแค่มีคนออกมายอมรับ ก็จะสามารถปล่อยคนได้ แต่การที่จะยอมรับได้นั้นยังต้องค้นหาเบาะแสบางอย่าง ท่านอ๋องตวนได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนั้น ไม่อาจมองข้ามได้”

“ถูกต้อง”

หนานกงเย่เดินออกมานอกคุกและกล่าวว่า：“เรียกไต่สวนหรงชินอ๋อง หากเขาไม่พูดก็ใช้วิธีการทรมาน”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกชื่นชมท่าทีในการออกคำสั่งของหนานกงเย่ ช่างเข้าท่าเสียจริง

“ท่านอ๋องเพคะ พระองค์ทรงเรียกไต่สวนอยู่ที่นี่ เช่นนั้นหม่อมฉันจะไปที่ตลาด หม่อมฉันจะไปดูร้านค้า และถือโอกาสกลับไปที่จวนอ๋องเพคะ”

“ไปเถอะ เดินทางระมัดระวังด้วย อาอวี่ เจ้าไปเป็นเพื่อนพระชายา”

“พ่ะย่ะค่ะ”

หลังจากบอกกล่าวแล้ว ทั้งสองก็แยกกันไป ฉีเฟยอวิ๋นไปที่ตลาดก่อน ไม่นานทังเหอก็ได้รับข่าว และไปรอฉีเฟยอวิ๋นที่ร้านค้าแล้ว

แม้ว่าจะรู้สึกเสียดาย ที่ปรึกษาที่สง่างามของเขาที่ไม่ได้ทำ แต่ต้องสอนเด็กกลุ่มหนึ่งให้เล่าเรียนอยู่ที่ลานหลังจวนอ๋อง แม้ว่าจะจัดตั้งสถาบันสอนหนังสือ แต่ก็ยังต้องดูแลร้านค้า

เขาค้าขายข่าวสาร ช่างทำให้เขาลำบากเสียจริง

ไม่นานฉีเฟยอวิ๋นก็มาถึงตลาด ร้านแรกเป็นร้านที่ฉีเฟยอวิ๋นต้องการทำเสื้อผ้า รองเท้า และหมวก ทุกอย่างในร้านได้เตรียมพร้อมแล้ว หญิงปักผ้าก็มาแล้ว แต่ยังไม่ได้เปิดกิจการ

ทังเหอรอฉีเฟยอวิ๋นอยู่ที่หน้าร้าน ฉีเฟยอวิ๋นลงจากรถม้าและมองดู นางค่อนข้างพอใจ

ทังเหอรีบก้าวมาข้างหน้า：“พระชายา”

“เข้าไปข้างในกันเถอะ” ฉีเฟยอวิ๋นเดินเข้าไปดู ในร้านมีหญิงปักผ้าและผู้ช่วย ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปดูรอบ ๆ และซักถามทีละคน

หากสามารถทำได้ก็อยู่ หากไม่สามารถทำได้ก็ไปอยู่ในจวนก่อน

“คุณชายทัง ช่วงนี้ลำบากท่านแล้ว”

“ไม่เป็นไรพ่ะย่ะค่ะ”

ทังเหอจะกล้าพูดว่าลำบากได้อย่างไรกัน

ฉีเฟยอวิ๋นเรียกหญิงปักผ้ามาปักผ้า และนางก็ดูด้วยตนเอง เมื่อนางรู้สึกพอใจแล้วก็จะมอบหมายให้พวกนางทำ ในร้านค้ายังมีช่างตัดเสื้ออีกประมาณสามสิบคน ลานหน้าร้านและหลังร้านก็กว้างขวางมาก

ทังเหอเดินตามฉีเฟยอวิ๋นไปสักพักก่อนที่จะกล่าวว่า：“พระชายา ผู้น้อยมีเรื่องบางอย่างพ่ะย่ะค่ะ”

“พูดมาเถอะ”

ฉีเฟยอวิ๋นยังต้องจะไปที่ร้านอื่นอีกสองร้าน และต้องการเชิญคนมาพูดถึงร้านนั้น ซึ่งก็ยุ่งมากเช่นกัน

เดินไปเดินมาจนใกล้จะมืดแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นจึงกลับไปที่จวนอ๋องเย่ และพ่อบ้านก็ได้รับข่าวแล้วเช่นกัน และรีบนำสมุดบัญชีในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาของจวนอ๋องเย่มาตรวจดู

ฉีเฟยอวิ๋นดื่มน้ำและไปทำงานต่อที่ลานบ้าน นางโบกมือ：“พ่อบ้านไปดูก่อนเลย เดี๋ยวข้าว่างแล้วค่อยว่ากัน ข้าต้องไปทำยาและต้องศึกษาเรื่องเข็มฉีดยา”

พ่อบ้านรู้สึกละอายจนเหงื่อตก เขาก็อยากดูแต่ไม่มีเงิน

“พระชายาพ่ะย่ะค่ะ เงินภายในจวนขาดแคลน ไม่สามารถจ่ายเงินเดือนนี้ได้ และต้องซื้อข้าวเพิ่มด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

พ่อบ้านรู้สึกเศร้าใจเป็นอย่างมาก ฉีเฟยอวิ๋นหยิบสมุดบัญชีไปดู และคิดอะไรบางอย่าง

“ไปขอยืมจวนอ๋องตวนมาก่อนเถิด แล้วค่อยว่ากัน”

พ่อบ้านตกตะลึง：“พระชายา ต้องไปยืมเงินจริง ๆ หรือพ่ะย่ะค่ะ？”

“หรือว่าไม่ต้องไปที่จวนอ๋องตวน ท่านอ๋องตวนไม่อยู่ และพระชายาตวนก็เป็นคนใจแคบ เกรงว่าจะไม่ให้พวกเขายืมเงิน สู้ไปที่จวนท่านราชครูจะดีกว่า ข้าจะเขียนบันทึก แล้วท่านก็ไปยืมเงินที่จวนท่านราชครู”

ฉีเฟยอวิ๋นไปเขียนบันทึกการยืมเงิน และเขียนว่าต้องการจะยืมเงินหนึ่งหมื่นห้าพันตำลึง

พ่อบ้านมองดูบันทึกนั้นด้วยความงุนงง：“มากมายเช่นนี้เลยหรือพ่ะย่ะค่ะ？”

“ถ้าหากจวนท่านราชครูไม่มีเงิน พวกเขาก็จะต้องรวบรวม ตอนนี้เรายังไม่มีเงิน และข้าก็ต้องคืนเงินให้องค์หญิงใหญ่ หากน้อยไปมันจะไม่พอ ยิ่งไปกว่านั้นไม่สามารถไปยืมเงินได้บ่อย ๆ จึงต้องยืมเยอะ ๆ ในคราวเดียว

ท่านบอกท่านราชครูว่าหากมีคนในจวนเจ็บป่วยอะไร เข้ายินดีที่จะทำการรักษาให้ ถือว่าเป็นดอกเบี้ย ส่วนเงินจะคืนเมื่อไหร่นั้น ข้าต้องรอกำไรที่ได้จากร้านค้า แล้วจะจ่ายคืนให้”

“……”

พ่อบ้านถือบันทึกการยืมเงินอยู่นานและยังไม่ไป ฉีเฟยอวิ๋นจึงถามว่า：“ข้ายุ่งมาก หรือว่าจะให้ข้าไปด้วยตนเอง？”

“พระชายา เรากับจวนท่านราชครูไม่ได้ไปมาหาสู่กัน การไปยืมเงินมากมายเช่นนี้ พวกเขาจะให้ยืมหรือพ่ะย่ะค่ะ？” พ่อบ้านไม่เต็มใจที่จะไป เพียงแต่ไปแล้วก็คงจะเสียเวลาเปล่า สู้ไม่ไปเสียจะดีกว่า！”

ฉีเฟยอวิ๋นยิ้ม：“ไม่ต้องกังวล พวกเขาจะให้ยืมอย่างแน่นอน！”