องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 214
พอพูดถึงตรงนี้ ผู้คนที่อยู่บริเวณนั้นต่างนั่งคุกเข่าลง “พวกกระหม่อมรับประกัน เรื่องการเสียชีวิตของจงชินอ๋อง ไม่ใช่การกระทำของท่านอ๋องเย่ ขอให้ฝ่าบาทพิจารณา คืนตำแหน่งผู้สำเร็จราชการแทนแก่ท่านอ๋องเย่ด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”
องค์จักรพรรดิอวี้ตี้ส่ายหน้ากล่าวว่า “เหล่าอ้ายชิงกำลังบังคับข้าหรือ?”
“พวกกระหม่อมมิกล้าพ่ะย่ะค่ะ”
องค์จักรพรรดิอวี้ตี้กล่าวอย่างจนปัญญาว่า “พวกเจ้าไม่กล้าหรือ นี่ก็ไม่ใช่ว่าออกมากันหมดแล้วหรือ?เสด็จอาใหญ่มาแล้ว พวกเจ้ากลัวไม้ตะบองแส้ที่อยู่ในมือนาง แต่ละคนเลยมาบีบบังคับข้า!”
องค์จักรพรรดิอวี้ตี้หมุนตัวขึ้นไปบนที่สูง และนั่งมองอยู่บนบัลลังก์มังกรด้วยสายตาเย็นชา อย่างน่าเกรงขาม
“ข้าไม่อนุญาต!”
พูดจบองค์จักรพรรดิอวี้ตี้เลยหมุนตัวเดินไป องค์หญิงใหญ่มองไปก็ไม่ได้รั้งองค์จักรพรรดิอวี้ตี้ พระองค์ลุกขึ้นก็เดินไปเลยเช่นกัน
คนอื่นๆเงยหน้าขึ้นชำเลืองมอง ดูเหมือนว่าอากับหลานชายเป็นกลุ่มเดียวกัน เพียงแค่วิธีการของพวกเขามันค่อนข้างลึกลับ
ท่านแม่ทัพฉีลุกขึ้นก่อน
คนอื่นๆถึงได้ลุกขึ้นตาม เวลานั้นแม่ทัพฉีก็ได้เดินออกไปแล้ว
ราชครูจวินมององค์จักรพรรดิอวี้ตี้ที่เดินออกไป จากนั้นก็ออกไปเช่นกัน
เสนาบดีเฉินมีโอกาสเลยกล่าวถามว่า”ราชครู”
ราชครูจวินเดินไปแล้วกล่าวว่า”เสนาบดีเฉินมีสิ่งใดจะกล่าวหรือ?”
“เรื่องนี้ไม่สามารถปล่อยให้เหล่าจงชินเครือญาติขององค์จักรพรรดิกำเริบเสิบสานได้อีกต่อไปแล้ว”มหาเสนาบดีเฉินกับราชครูจวินนั้นมีบุญคุณความแค้นส่วนตัวกัน แต่ทว่าเวลานี้เขากับราชครูจวินมีความแค้นต่อศัตรูเหมือนกัน
เพราะว่าพวกเขาล้วนมีความจงรักภักดีต่อองค์จักรพรรดิ และความคิดของจงชินเครือญาตินั้นต่างกับพวกเขา
ราชครูจวินกล่าวว่า”องค์หญิงใหญ่ออกหน้าแล้ว เรื่องนี้ดูว่าองค์หญิงใหญ่จะจัดการอย่างไรกันเถอะ”
“อืม”
มหาเสนาบดีเฉินก็คิดเช่นนั้น แต่เหล่าจงชินก็ยังไม่เก็บอาการ เช่นนั้นเขาก็ต้องคุยเรื่องนี้กับราชครูจวินแล้ว
ฉีกั๋วกงเดินอยู่ด้านหน้ากับต้ากั๋วจิ้ว
ต้ากั๋วจิ้วสีหน้าอึมครึม ฉีกั๋วกงเลยถามว่า “กั๋วจิ้วคิดเห็นอย่างไรหรือ?”
“เชอะ ไม่มีอะไรต้องคิด”
ฉีกั๋วกงหัว้ราะหึหึในลำคอกล่าวว่า “คนแก่อย่างข้าก็เป็นเรื่องการทหาร ความคิดค่อนข้างตรงไปตรงมา“
ต้ากั๋วจิ้วเลยกล่าวว่า”เช่นนั้นก็ไม่ต้องพูดแล้วล่ะ”
ต้ากั๋วจิ้วกลับไปก่อน เสี่ยวกั๋วจิ้วมองแล้วเลยเดินมาทางฉีกั๋วกง
“ท่านปู่กั๋วกง”
“อันกั๋วจิ้ว”
“กั๋วกงคิดว่าเรื่องนี้ผู้ใดเป็นผู้กระทำหรือ?”
“ข้าก็ไม่รู้สิ”ฉีกั๋วกงกล่าวอย่างราบเรียบ
เสี่ยวกั๋วกงยิ้มกล่าวว่า”ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ ท่านปู่กั๋วกง ข้ายังมีภารกิจ ขอตัวก่อนนะ”
กล่าวจบเสี่ยวกั๋วจิ้วก็เดินออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว เสนาบดีเฉินชำเลืองมองแล้วก็เดินไป
ท่านอ๋องหย่งจวิ้นเห็นเสี่ยวกั๋วจิ้วเดินไป เขาก็เดินตามไปด้วยเพราะว่ามีเรื่องจะคุยกับเสี่ยวกั๋วจิ้ว
ราชครูจวินกับฉีกั๋วกงเดินด้วยกันอย่างไม่เร่งรีบ
ราชครูจวินเลยกล่าวขึ้นว่า “ดูเหมือนว่าเจ้าเสือน้อยจะติดปีกเสียแล้ว”
ฉีกั๋วกงหัวเราะหึหึกล่าวว่า “เจ้าเสือน้อยนี่เก่งเสียจริง”
“.....”
ทั้งสองเดินเคียงไหล่กันไป แต่กลับไม่ได้พูดอะไรกันมากมาย พอออกจากนอกพระราชวังก็ต่างคนต่างไป
ฉีเฟยอวิ๋นได้ยินเสียงวุ่นวายโหวกเหวกดังอยู่หน้าประตูตั้งแต่เช้า ลืมตาจะลุกขึ้น ออกแรงใช้มือดันเอวลุกขึ้น ชำเลืองมองดู หนานกงเย่ก็ตื่นแล้ว
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่ประตู ไม่มีคนเฝ้าพวกเขา เธอเลยจูบหนานกงเย่หนึ่งที
หนานกงเย่ชอบความรู้สึกเช่นนี้ เลยออกแรงกอดฉีเฟยอวิ๋น
ผู้หญิงที่นี่ส่วนใหญ่จะสงวนท่าที หวานหยาดเยิ้ม เขินอาย มิสู้เธอที่เป็นตัวของตัวเองเป็นอิสระ
หนานกงเย่มองที่ประตู พลิกตัวนำฉีเฟยอวิ๋นวางไว้ใต้ร่าง ลูบคลำ แล้วก็อยากจะถอดกางเกงออก ฉีเฟยอวิ๋นกอบกุมมือของเขาไว้ ส่ายศีรษะแล้วชำเลืองมองที่ประตู
“เช่นนั้นก็ไม่ใช่ว่าจะต้องกลับคุกแล้วหรือ?”
”ไม่หรอกน่า แต่ว่านอนอยู่ที่นี่ไม่กี่วันก็ดีจริง”
ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้กล่าวพูด หนานกงเย่พูดอีกว่า”ข้าอยากพักอีกไม่กี่วัน อวิ๋นอวิ๋นทำตามปกติที่เคยทำเถอะ”
“ท่านอ๋อง....”ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวอย่างลังเลใจ
หนานกงเย่ยังเป็นท่าทางอย่างนั้น กล่าวว่า”อืม”
“หากไม่รับพิษ ยังมีวิธีอื่นหรือไม่?
“มีมากมาย แต่ข้าอยากให้อวิ๋นอวิ๋นมา”
“....”ดวงตาของฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้หลบลง เธอตาค้าง ก็เพื่อสิ่งนี้หรือ?
เป็นสถานการณ์ที่จนปัญญาทำตัวไม่ถูก ฉีเฟยอวิ๋นเลยลุกขึ้นยืน
ด้านนอกมีเสียงโหวกเหวกโวยวาย ที่ไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรกัน
“ท่านอ๋อง หม่อมฉันไปดูก่อนนะ”
หนานกงเย่เลยปล่อยฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นห่มผ้าให้หนานกงเย่ แล้วจูบแก้มของเขา เธอถึงได้ออกไปด้านนอก
หนานกงเย่พลิกตัวขึ้นเอียงตัวมอง มือจับใบหน้า มองฉีเฟยอวิ๋นที่เดินไปทางประตู
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกว่าแววตาด้านหลังร้อนดั่งเปลวเพลิง เธอเลยหันกลับไปมองหนานกงเย่ หนานกงเย่แสยะริมฝีปาก ฉีเฟยอวิ๋นมองบนใส่เขา แล้วหมุนตัวไปที่ประตู ผลักออกแล้วกลับมามองหนานกงเย่อีกที หนานกงเย่ก็นอนลงไปแล้ว คล้ายดั่งว่าไม่ได้ลุกขึ้นมาเลย
ฉีเฟยอวิ๋นหมุนตัวออกไปแล้วปิดประตู
ตรงประตูไม่มีคน ฉีเฟยอวิ๋นวางใจลงมาก ถึงอย่างไรหากคนรู้ว่าหนานกงเย่หลอกลวงเสแสร้งนั้นมันจะไม่ดี
แต่ด้านหน้าเรือนเสียงดังเอะอะมาก ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปดูเลยเห็นอาอวี่เคาะประตูอยู่ด้านนอก
“ข้าต้องการพบท่านอ๋อง”อาอวี่กำลังเคาะประตู
คนของศาลพิเศษกลางกำลังพูดคุยกับอาอวี่ว่า ใครก็ไม่สามารถเข้าด้านในนั้นได้
ด้านนอกยังมีคนอื่น โดยรวมคือโหวกเหวกโวยวายมาก
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ