องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 290

ฉีเฟยอวิ๋นหายไปทั้งวัน และหนานกงเย่ก็ไม่ได้นอนทั้งวัน เขาแทบจะบ้าคลั่ง

แม้ว่าจะถูกกั้นด้วยกำแพง แต่สำหรับหนานกงเย่แล้วนั่นเป็นโลกทั้งใบ

เขาไม่เคยตระหนักเช่นนี้มาก่อน ช่างเป็นวันที่ยากลำบากเสียจริง

นึกถึงเรื่องที่น่าเศร้าในวัยเด็ก แต่การไม่ได้เห็นฉีเฟยอวิ๋นนั้นกลับกระวนกระวาย​ใจ​ยิ่งกว่า

เดิมทีเขาคิดว่าเพียงแค่ไม่กี่วันเท่านั้น คงจะไม่เป็นไร

แต่เขาทุกข์ทรมานอย่างบ้าคลั่งตั้งแต่เริ่มต้น

ยิ่งอยากเจอแต่ไม่กล้าไปรบกวนก็ยิ่งทรมานใจ

ตอนที่ฉีเฟยอวิ๋นผลักประตูเข้าไป หนานกงเย่ก็กำลังกลัดกลุ้มใจ เห็นได้ชัดว่าเขาง่วงแล้ว แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็นอนไม่หลับ

อาหารทั้งสามมื้อล้วนวางอยู่บนโต๊ะ แต่เขาไม่กินแม้แต่คำเดียว

เขาสวมชุดซับในสีขาวแล้วนอนอยู่บนเตียง สีหน้าของเขาดูไร้อารมณ์

เมื่อประตูดังขึ้น เขาก็เหลือบไปมอง แต่คิดว่าตนเองกำลังฝัน เขาจึงไม่ได้เคลื่อนไหวใด ๆ

ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองเขาและมองไปที่อาหารที่อยู่บนโต๊ะ จากนั้นก็หันกลับไปปิดประตู แล้วเดินไปหาเขา

เมื่อเห็นนางเข้ามาใกล้มากขึ้น หนานกงเย่ก็รู้สึกแน่ใจ

ทันใดนั้นเขาก็ลุกขึ้นแล้วกระโดดลงจากเตียง ราวกับว่าไม่ได้เจอกันมาหลายปีแล้ว เขาเดินไปตรงหน้าฉีเฟยอวิ๋น และควบคุมอารมณ์ไม่ได้：“กลับมาแล้วหรือ？”

“แอ๊ะ……” ฉีเฟยอวิ๋นอดยิ้มไม่ได้ นางยกมือขึ้นแล้วลูบหัวของหนานกงเย่：“ปีศาจร้ายเข้าสิงแล้วหรือ？”

“อวิ๋นอวิ๋น ข้าจะไม่ไปจากเจ้าอีกแล้ว” หนานกงเย่รู้สึกกลัว คืนนี้หากไม่มีฉีเฟยอวิ๋นคงยากที่จะทนไหว และยากเสียยิ่งกว่าการแพ้ในสนามรบ

“……” ฉีเฟยอวิ๋นพูดไม่ออก นางเพียงแค่ไม่ได้มาเจอเขาทั้งวัน และปกติแล้วเขาก็เคยไม่ได้กลับมาตั้งสองสามวัน เหตุใดถึงทำราวกับว่าจะตายจากกัน？

หนานกงเย่จับใบหน้าของฉีเฟยอวิ๋น：“อวิ๋นอวิ๋น ข้าขาดเจ้าไม่ได้”

“……” ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกหดหู่ใจ จะบ้าไปแล้วหรือ？

ฉีเฟยอวิ๋นยกมือขึ้นและอยากจะตรวจดูให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้ป่วย

แต่ยังไม่ทันได้แตะหน้าผากของหนานกงเย่ หนานกงเย่ก็อุ้มนางขึ้นมา

ฉีเฟยอวิ๋นตกใจ：“ท่านจะทำอะไร ข้าจะตรวจดูว่าท่านไม่สบายหรือไม่”

“ข้าไม่เพียงไม่สบาย แต่ยังไม่สบายหนักมากด้วย อีกอย่างโรคนี้ก็รักษาได้ยาก จะต้องให้อวิ๋นอวิ๋นรักษาไปตลอดชีวิต”

หนานกงเย่อุ้มฉีเฟยอวิ๋นด้วยความรู้สึกเสน่หา

ฉีเฟยอวิ๋นพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง：“ท่านอ๋อง ท่านบ้าไปแล้วหรือ แค่ไม่ได้อยู่ด้วยกันเพียงคืนเดียว คงไม่จำเป็นต้องเป็นเช่นนี้？”

“จะไม่จำเป็นได้อย่างไร？”

หนานกงเย่อุ้มฉีเฟยอวิ๋นขึ้นไปบนเตียง ฉีเฟยอวิ๋นเตรียมที่จะลุกขึ้น แต่เขาก็ตามขึ้นมา ทั้งสองมองหน้ากัน

“ข้าเหนื่อยแล้ว และต้องการพักผ่อน”

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกประหลาดใจ：“ใครห้ามไม่ให้ท่านอ๋องพักผ่อนกันล่ะเพคะ？”

“ไม่มีใครห้าม เป็นข้าที่ไม่มีอวิ๋นอวิ๋น แล้วกินไม่ได้นอนไม่หลับ ดังนั้นตั้งแต่วันนี้ข้าจะนอนกอดอวิ๋นอวิ๋นทุกวัน หากไม่ใช่เพราะข้ากลัวว่าจะสูญเสียชีวิต ข้าก็คงไม่รู้ว่าการสูญเสียเป็นอย่างไร”

ฉีเฟยอวิ๋นเขินอายจนทำอะไรไม่ถูก：“เพียงเพราะไม่ได้เจอกันแค่วันเดียว จะทำให้ท่านสูญเสียชีวิตเลยหรือ ท่านอ๋อง ท่านสามารถทำให้มันลึกลับกว่านี้ได้หรือไม่？”

“……ข่าจะสูญเสียชีวิตจริง ๆ นะ เจ็บป่วยเพราะความคิดถึง” หนานกงเย่ทั้งโกรธทั้งเกลียด เหตุใดนางถึงไม่เชื่อ？

ฉีเฟยอวิ๋นสามารถเข้าใจเรื่องเล็กน้อยเช่นนั้นของผู้ชายได้ ถึงอย่างไรเรื่องนั้นก็เกิดขึ้นบ่อยครั้งและไม่สามารถควบคุมได้

นางงครรภ์แล้ว แต่ก็ไม่เห็นว่าเขาจะสงบนิ่งเลย

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อรู้ว่านางแข็งแรงกว่าคนอื่น ๆ และฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว เมื่อยังไม่เกิดอะไรขึ้นกับลูก ความกล้าหาญของเขาก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นจนควบคุมไม่ได้

ดังนั้นในเวลานี้เขาจึงกลายเป็นเช่นนี้

ฉีเฟยอวิ๋นกอดหนานกงเย่：“เลิกก่อกวนได้แล้ว！”

“ข้าจริงจังนะ！”

ฉีเฟยอวิ๋นเหนื่อยจริง ๆ！

“ข้ามาเอาเสบียง อวิ๋นอวิ๋นหลับเถอะ”

หนานกงเย่จูบนาง และเริ่มทำในสิ่งที่เขาต้องการ ฉีเฟยอวิ๋นต้องการจะปฏิเสธ แต่นางไม่มีกำลัง

หลังจากที่ตีเขาไปสองครั้ง เขาก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดใด ๆ และเมื่อนางพูดอีก เขาก็ปิดปากนาง

หลังจากนั้นนางก็อยู่ในความงุนงง นางง่วงนอนมาก แต่ก็เพลิดเพลินกับความชุ่มชื่นเช่นนี้

หลังจากพัวพันกันหลายครั้ง ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกเหนื่อยจนไม่อยากจะขยับเขยื้อน และนอนขดตัวอยู่ตรงนั้น หนานกงเย่กอดนางไว้และไม่รู้สึกว่ามันมากเกินไป

ในเมื่อเจ้าไม่เชื่อฟังก็ต้องได้รับการสั่งสอน

เช้าวันรุ่งขึ้น ฉีเฟยอวิ๋นตื่นขึ้นมาและออกไปจากเรือน

นางไปดูไป๋ซู่ซู่ ไป๋ซู่ซู่กำลังศึกษาเครื่องมือของนาง

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวสองสามคำและออกมาข้างนอก

นางต้องการเข้าไปในวังอย่างไม่ชักช้า

หนานกงเย่ไปเป็นเพื่อนฉีเฟยอวิ๋นเข้าไปในวัง เมื่อไปถึงพระที่นั่งบำรุงฤทัย ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกหดหู่ใจ มาอีกแล้วหรือนี่

“เป็นอะไรไป？” หนานกงเย่จับมือของฉีเฟยอวิ๋น และกุมมือของฉีเฟยไว้โดยไม่เดินไปไหน มันเหมือนกับการทำมือให้อุ่นขึ้น แต่ในความเป็นจริงแล้ว เขาทำให้ฉีเฟยอวิ๋นเหงื่อออกมือ

ในสภาพอากาศเช่นนี้ การกุมมือกันทำให้เหงื่อออก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสามมือเลย

แต่เขาไม่ยอมปล่อย จึงทำได้เพียงตามใจเขา

หลังจากที่ได้ยินเขาถาม ฉีเฟยอวิ๋นก็กล่าวว่า：“ถึงอย่างไรเขาก็เป็นจักรพรรดิ เมื่อเห็นก็ต้องรู้สึกเกรงกลัว ราวกับว่าศีรษะจะหลุดได้ตลอดเวลา”

หนานกงเย่หัวเราะอย่างสำราญใจ：“เจ้าวางใจได้ ตั้งแต่วันนี้ไปข้าจะปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น ข้ายืนอยู่ตรงนี้ ใครกล้าออกมาทำร้ายอวิ๋นอวิ๋น ข้าจะฆ่ามัน！”

ฉีเฟยอวิ๋นพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง นางอ้าปากค้าง สิ่งที่อยากถาม ควรถามหรือไม่ถามดี？