องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 31

ฉีเฟยอวิ๋นเปิดขวดเล็ก ๆ และกินยาลงไปสองเม็ดก่อน

จักรพรรดิวี้ตี้กลับไปนั่งลงที่เก้าอี้

ฉีเฟยอวิ๋นรู้ว่าจักรพรรดิวี้ตี้กำลังรออยู่ ถ้าหนานกงเย่ไม่เป็นอะไรและนางก็ยังไม่ตาย เขาจึงจะกิน

สวีกงกงเฝ้ามองหนานกงเย่กินลงไป และรอนานกว่าครึ่งชั่วชาม ก่อนที่จะออกจากห้องโถงด้านข้างแล้วกลับไป

ในเวลานี้ฉีเฟยอวิ๋นยังคงสบายดี จักรพรรดิอวี้ตี้หยิบขวดยาในมือของฉีเฟยอวิ๋น และกินลงไปสองเม็ด

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พระชายาเย่จะมาที่พระที่นั่งบำรุงฤทัยวันละหนึ่งครั้ง เพื่อคลายความกลัดกลุ้มให้ข้า อ๋องเย่สุขภาพไม่ค่อยดี ถ้าพระชายาเย่อยากจะไปดูแลก็สามารถไปที่นั่นได้วันละครั้ง โดยให้เวลาหนึ่งก้านธูป！”

“ขอบพระทัยฝ่าบาทเพคะ！”

จากนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็ออกจากพระที่นั่งบำรุงฤทัยในทันที และไม่ได้ไปที่ห้องโถงด้านข้าง

ทังเหอเห็นฉีเฟยอวิ๋นจากระยะไกล และรีบเดินมาที่ลานหน้าพระที่นั่งบำรุงฤทัยอย่างรวดเร็ว เมื่อตามฉีเฟยอวิ๋นมาทันแล้ว เขาก็ถามนางเรื่องยาที่สวีกงกงนำมาให้

เมื่อฉีเฟยอวิ๋นเดินไปถึงที่ประตูวัง นางก็ถูกทังเหอขวางไว้：“พระชายาช้าก่อนพ่ะย่ะค่ะ！”

ฉีเฟยอวิ๋นมองไป：“ข้ามีเรื่องอะไรที่ต้องกลับไป ไม่ต้องมาขวางข้า！”

ฉีเฟยอวิ๋นขึ้นไปบนรถม้า และบอกให้อาหม่านเคลื่อนรถม้าออกไป

ทังเหอไม่มีโอกาสได้พูด และทำได้เพียงเฝ้ามองฉีเฟยอวิ๋นจากไป

ห้องโถงด้านข้าง

“ไปกันแล้วหรือ？”

ในเวลานี้หนานกงเย่มองไปที่ทังเหอด้วยความรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ทังเหอก็รู้สึกประหลาดใจมากเช่นกัน：“พ่ะย่ะค่ะ ไปอย่างสงบเงียบมาก”

ด้วยนิสัยของนางแล้ว นางจะไม่พูดอะไรเลยหรือ？ช่างแปลกจริง ๆ แต่ถ้าพูดก็คงจะไม่สงบเงียบและประหลาดใจจนถึงตอนนี้

ร่างกายของหนานกงเย่ไม่ได้ฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว แม้ว่าจะใช้ยาขนานวิเศษของฉีเฟยอวิ๋น แต่ร่างกายของเขาก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นมากนัก

“ไปแล้วก็ดี ข้าเห็นแล้วก็หงุดหงิดใจ”

หนานกงเย่ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มและไม่นอนก็หลับไป

ทังเหอถอยออกไป และยืนอยู่ที่หน้าประตูด้วยความกลัดกลุ้ม

ฝ่าบาทส่งยามาและบอกว่าเป็นยาบำรุง แต่ในเวลานี้ท่านอ๋องเย่ป่วยหนัก ไม่ว่ายาใด ๆ ก็ไม่ดี

ไม่รู้ว่าฝ่าบาททรงคิดอย่างไร？

ฉีเฟยอวิ๋นกลับไปพักผ่อนที่บ้านสักพัก และงีบหลับตอนกลางวัน ในช่วงตอนเย็นนางวางแผนที่จะลุกขึ้นและไปน้อมทักทายแม่ทัพฉี เพื่อดูว่าพ่อของนางกำลังทำอะไรอยู่ มีเงาของคนคนหนึ่งเดินเข้ามาจากประตูจากด้านนอก แล้วพุ่งมาตรงหน้านาง ฉีเฟยอวิ๋นหลบไม่ทัน นางกำลังจะถูกแทง

มีเสียงตะโกนที่หน้าประตูด้วยความโกรธที่ประตู：“ให้ตายเถอะ ข้าจะตีเจ้าให้ตาย！”

ร่างของแม่ทัพฉีปรากฏอยู่ที่ประตู เขาคว้าแขนของฉีเฟยอวิ๋นไว้ และเอามืออีกข้างเหวี่ยงพวกอันธพาลออกจากประตูไป ฉีเฟยอวิ๋นยืนนิ่งและได้รับการคุ้มกันจากคนสี่ห้าคน และมีการต่อสู้กันข้างใน

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้กังวลเกี่ยวกับแม่ทัพฉี ในเมื่อสามารถพานางออกมาได้ เขาต้องมีฝีมือที่จะต่อสู้กับคนคนนั้นได้อย่างง่ายดาย ซึ่งบ่งบอกได้ว่าไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน

คนในจวนมากันไม่น้อย พ่อบ้านสั่งให้คนคุ้มกันฉีเฟยอวิ๋น และไม่นานคนคนนั้นก็ถูกโยนออกไป แม่ทัพฉีเดินตามออกไปและตีจนล้มลง คนคนนั้นเบิกตากว้างและร่างของเขาก็หงายหลังล้มลงที่พื้นและไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ

“ฮึ กล้าที่จะลอบสังหารบุตรสาวของข้า ไปตายซะ！” แม่ทัพฉีพูดโดยไม่หันหลังว่า：“ทหาร เอามันไปเก็บ แล้วรอให้ข้าไปหาขอคำวินิจฉัยจากฝ่าบาทก่อน”

ฉีเฟยอวิ๋นไม่สนใจเรื่องนี้ เพียงแต่ใครที่เป็นคนลอบสังหารนาง

ไอ้สวะ！

“ท่านพ่อ ลำบากท่านแล้ว ดีที่ได้ท่านช่วยไว้ มิเช่นนั้นลูกคงจะตายด้วยน้ำมือของผู้ที่ลอบสังหาร” ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปตรงหน้าแม่ทัพฉี

เมื่อพ่อลูกเดินไปที่มุมอื่น แม่ทัพฉีจึงจับมือฉีเฟยอวิ๋นด้วยสีหน้ากังวล และเดินไปที่ห้องฝึกซ้อมของตัวเอง

ฉีเฟยอวิ๋นน่าจะเดาได้ว่าพ่อคนนี้ตามใจบุตรสาวมาโดยตลอด

แม่ทัพฉีหันกลับมาและกล่าวว่า：“พ่อจะไปคุยกับฝ่าบาท ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องให้พวกเจ้าได้อยู่ด้วยกัน และให้หนานกงเย่ปฏิบัติต่อเจ้าอย่างดี”

ฉีเฟยอวิ๋นเกือบจะหัวเราะออกมา เป็นไปอย่างที่คิดไว้！

“ท่านพ่อ ลูกจะไม่โง่อีกแล้ว เรื่องคราวนี้ถ้าเป็นเพราะหนานกงเย่ตายเช่นนี้ ลูกคงต้องเป็นม่าย ถ้าแม่ม่ายอยากแต่งงานใหม่ก็คงจะไม่เหมาะสม”

“หือ？”

แม่ทัพฉีตกตะลึง และไม่รู้ว่าสิ่งที่ฉีเฟยอวิ๋นพูดนั้นจริงหรือเท็จ

แต่เมื่อคิดอย่างรอบคอบแล้วก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ

ฉีเฟยอวิ๋นพยายามอย่างไม่ลดละ：“ท่านพ่อ ลูกก็แค่รู้สึกว่าการตายหนานกงเย่ เป็นเรื่องดีสำหรับหญิงที่ออกเรือนอย่างลูกอย่างไร”

แม่ทัพฉีเงียบไปครู่หนึ่ง เขายิ้มมุมปาก：“อืม อวิ๋นอวิ๋นเก่งมาก！”

ฉีเฟยอวิ๋นกลอกตา เก่งอะไรกัน เห็นได้ชัดว่านางหลอกลวง

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปรอบ ๆ และถามว่า：“ท่านพ่อ ปกติแล้วท่านฝึกเหนื่อยหรือไม่？”

“ไม่เหนื่อย การฝึกก็เหมือนการกินและการนอน สำหรับพ่อแล้วนี่คืออาหารสามมื้อต่อวัน” แม่ทัพฉีตบหน้าอกของตัวเอง

“ท่านพ่อ ข้าอยากเรียนการต่อสู้ด้วย มีอะไรที่เหมาะกับเด็กผู้หญิงบ้างหรือไม่？” เมื่อฉีเฟยอวิ๋นกล่าวเช่นนี้ แม่ทัพฉีก็งุนงง

“อวิ๋นอวิ๋น ไม่ใช่ว่าเจ้าไม่ชอบหรือ？”

“ท่านพ่อ คนเราก็สามารถเปลี่ยนกันได้ เมื่อก่อนข้าเคยชอบหนานกงเย่ แต่ตอนนี้ไม่ชอบแล้ว？”

แม่ทัพฉีไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ฉีเฟยอวิ๋นพูดนั้นจริงหรือเท็จ แต่เขาคิดว่าหากสามารถเป็นการต่อสู้นิดหน่อย ต่อให้ไม่มีชื่อเสียงในฐานะบุตรสาวของท่านแม่ทัพเใหญ่ นางก็จะสามารถปกป้องตัวเองได้

ถึงอย่างไรเขาก็ต้องแก่ขึ้น และไม่สามารถปกป้องบุตรสาวของเขาได้ตลอดไป