องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 323

จวินเซียวเซียวเดินไปยังเบื้องหน้าขององค์จักรพรรดิอวี้ตี้ แล้วยืนอยู่ตรงนั้นรอให้องค์จักรพรรดิอวี้ตี้พระราชทานอนุญาตให้นางนั่งลง นางถึงได้นั่งลง

“เสด็จแม่ให้หม่อมฉันมาดูเพคะ”

จวินเซียวเซียวนั่งลงแล้วกราบทูล นางรู้ถึงจุดประสงค์ที่นางมาก็เพื่อมาเป็นพยาน

องค์จักรพรรดิอวี้ตี้ทรงถามว่า: "ร่างกายของเจ้าดีขึ้นบ้างหรือไม่?"

“ทูลฝ่าบาท ดีขึ้นแล้วเพคะ!”

จวินเซียวเซียวไม่ได้พบองค์จักรพรรดิอวี้ตี้มาเป็นเวลาหลายวันแล้ว เหตุผลที่มาในวันนี้เป็นพระประสงค์ของพระพันปีซึ่งนางเข้าใจดี

นางไม่ไขว่คว้าสิ่งใด ทุกอย่างขึ้นอยู่กับโชคชะตา

ช่วงนี้นางสวมชุดเจ้าจอมสีดอกท้อพร้อมทั้งปักปิ่นสีชาดประดับไข่มุกสีขาวบนศีรษะของนาง นางทรงดูแลรักษาร่างกายได้ดี ใบหน้าของนางราวดอกท้อพร้อมทั้งแต่งกายตามแต่ใจหมายราวกับดอกชบาซึ่งโผล่พ้นน้ำ องค์จักรพรรดิอวี้ตี้ทรงมองตั้งแต่หัวจรดเท้าตั้งแต่นางเข้ามาแล้ว

อย่างไรก็เป็นผู้หญิงของเขาเอง และในบางครั้งพระองค์ก็คิดอะไรบางอย่างอยู่

โดยเฉพาะเรื่องที่ฮองเฮาทรงไม่อยู่แล้ว

แม้ว่าพระองค์จะทรงคิดถึงฮองเฮาแต่ก็มีช่วงเวลาที่ทรงฟุ้งซ่าน

“พระชายาเย่สืบเรื่องราวกระจ่างชัดแล้วหรือไม่? อ๋องเย่ส่งคนเข้าวังมากราบทูลว่าเป็นภรรยาม่ายของกั๋วกงอาวุโสตระกูลเฉินที่ถูกรังแก มีเรื่องเช่นนี้หรือไม่?”

องค์จักรพรรดิอวี้ตี้มองไปยังฉีเฟยอวิ๋น จากนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็กล่าวว่า: "มีเรื่องเช่นนี้จริงเพคะ และหม่อมฉันก็ได้ตรวจสอบแล้ว หม่อมฉันจะเขียนออกมาแล้วถวายให้ฝ่าบาททรงทอดพระเนตรทันทีเพคะ"

"ไปเถอะ"

องค์จักรพรรดิอวี้ตี้สั่งการไป สวีกงกงก็รีบถวายขึ้นทันที มีคนจัดโต๊ะไว้เรียบร้อยจากนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็ได้เขียนการสืบคดีที่ผ่านมา

“ฝ่าบาท มีพยานอยู่ที่นี่ นางเป็นแม่นมของฮูหยินใหญ่เฉินกั๋วกง สามารถเบิกตัวนางเข้ามาเพื่อสอบถามได้พะย่ะค่ะ” หนานกงเย่กล่าว

จักรพรรดิอวี้พยักหน้า: “เบิกตัว”

แม่นมสวีเข้าประตูไปแล้วรีบคุกเข่าลงอย่างรวดเร็วแล้วก้มศีรษะคำนับ เริ่มกล่าวถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น สีพระพักตร์ของจักรพรรดิอวี้ตี้ยิ่งอยู่ยิ่งดูไม่ได้ จากนั้นก็จับศีรษะมังกรบนบัลลังก์มังกรแน่น

“ช่างกล้าหาญชาญชัยซะจริง โจวฉางเหวินคงเบื่อหน่ายกับชีวิตแล้ว ในเมื่อเสี่ยวกั๋วจิ้วได้เห็นเรื่องนี้ด้วยแล้ว เรียกเขาเข้าวังมาเฝ้า”

สวีกงกงกำลังยุ่งอยู่กับการเรียกตัวมาเข้าเฝ้า

รอจนกระทั่งฉีเฟยอวิ๋นเขียนเรื่องราวที่ผ่านมาถวายให้กับองค์จักรพรรดิอวี้ตี้ หวังฮวายอันก็ได้เข้าวังมาแล้ว

คิดว่าเขาก็ไม่เต็มใจ ขณะที่เข้าประตูมาเหลือบมองฉีเฟยอวิ๋นด้วยความโมโหแล้วเข้าไปกราบทูล

หลังจากผ่านการสอบสวนอย่างรวดเร็ว จักรพรรดิอวี้ตี้ทรงกริ้วจึงรับสั่งให้กุมขังโจวฉางเหวินและคนอื่นๆเข้าคุกหลวงและมอบหมายเรื่องของตระกูลเฉินให้หนานกงเย่จัดการ รอการสอบสวนกระจ่างแล้วก็ให้ประหารชีวิต

"เรื่องนี้สำหรับในวันนี้พอแค่นี้ ในเมื่อแม่นมสวีบอกว่าการตายของกั๋วกงอาวุโสนั้นถูกปรักปรำ ก็รอให้ฮูหยินกั๋วกงฟื้นขึ้นมาแล้วค่อยพูดคุยเรื่องนี้กัน

ท่านทั้งหลายออกไปก่อนเถอะ

ข้าก็เหนื่อยแล้วเช่นกัน ให้พระสนมเอกอยู่ต่อ"

"เพคะ"

พระมเหสีหวาทรงลุกขึ้นแล้วทอดพระเนตรไปยังองค์จักรพรรดิอวี้ตี้: “ฝ่าบาท คนของตระกูลเฉินรังแกกันเกินไปแล้ว ไม่เห็นกฎหมายอยู่ในสายตาต้องลงโทษสถานหนักนะเพคะ”

จักรพรรดิอวี้ตี้ลูบพระเศียรของพระองค์: "ข้ารู้แล้ว"

พระมเหสีหวาถึงได้ทรงหันหลังเสด็จออกไป ฉีเฟยอวิ๋นและคนอื่นๆก็ถอยหลังออกไป ออกจากประตูไปฉีเฟยอวิ๋นก็เห็นพระมเหสีหวาทรงรออยู่ตรงนั้น เมื่อแม่นมสวีออกมาพระนางก็พาแม่นมสวีไป ตลอดทางนั้นยังคุยกับแม่นมสวีอย่างสนิทสนมเสมือนว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกสงสัยว่าความสัมพันธ์ระหว่างพระมเหสีหวากับหญิงชราเป็นเช่นไรกันแน่

เดิมทีนางต้องการถามหนานกงเย่แต่หนานกงเย่ไม่ยอมบอก นางก็ไม่ยอมให้โอกาสนี้กับหนานกงเย่ อาศัยช่วงจังหวะที่แม่ทัพฉียังไปได้ไม่ไกลจึงเดินไปหาแม่ทัพฉี

หนานกงเย่กำลังคุยกับราชครูจวิน คนข้างกายก็จากไปราวกับลมพัดแรง เขารู้สึกว่าผิดปกติจึงได้ตามไปทว่าคนผู้นั้นได้ติดหนึบไปซะแล้ว เขายังจะกล่าวสิ่งใดได้อีก?

เหลือบมองไปยังฉีเฟยอวิ๋นกับแม่ทัพฉี เขาจึงต้องยอมรับชะตากรรมรอกลับไปเผชิญกับปัญหาใหญ่

ฉีเฟยอวิ๋นถามแม่ทัพฉีว่า: “ท่านพ่อ พระมเหสีหวากับฮูหยินใหญ่เฉินกั๋วกงคุ้นเคยกันมากเลยหรือ?”

“ก็ต้องคุ้นเคยกันเป็นธรรมดาอยู่แล้ว หลายปีก่อนฮูหยินเฉินกั๋วกงได้เคยช่วยชีวิตพระมเหสีหว่า ขณะที่พระมเหสีหวาทรงประสูติพระโอรสเป็นนางที่ได้ให้การคุ้มครองอ๋องตวน ตอนนั้นในวังมีคนทำร้ายพระมเหสีหวาโดยกล่าวหาว่าพระมเหสีหวามีความสัมพันธ์ส่วนพระองค์กับองครักษ์ พระโอรสนั้นมิใช่ของฝ่าบาท

ไม่กล้าหวังให้ท่านอ๋องได้ตามใจหมายทุกเรื่อง หวังเพียงท่านอ๋องปลอดภัยและอยู่พร้อมหน้ากันทั้งครอบครัว"

หนานกงเย่มองไปยังฉีเฟยอวิ๋นข้างๆ นางหลับตาพร้อมกับคิ้วอันงดงาม ทว่านางก็ช่างสวยงามยิ่งนัก

หนานกงเย่หันหน้ากลับ: "ขอให้บรรพบุรุษเป็นใจด้วย"

“ขอให้บรรพบุรุษเป็นใจด้วย”

กล่าวจบหนานกงเย่ก็ลุกขึ้นมา ส่วนฉีเฟยอวิ๋นเงยหน้าขึ้นก็ถูกดึงขึ้นมาแล้ว

หันหลังกลับแล้วถูกนำตัวออกไปจากนั้นฉีเฟยอวิ๋นจึงถามว่า:“เช่นนี้ก็สำเร็จแล้วหรือ?”

หนานกงเย่ยิ้ม: "บรรพบุรุษจะต้องยินดีจนตายแน่ ไม่ ยินดีจนฟื้นคืนชีพ"

“……”

ฉีเฟยอวิ๋นเศร้าสร้อย เพียงเพราะนางกล่าวเช่นนั้นหรือ?

เช่นนั้นคือบรรพบุรุษยินดีจนจะฟื้นคืนชีพขึ้นมาหรือว่าเขายินดีจนจะตาย?

ตลอดทางที่เดินมาทั้งสองคนดูเหมือนไม่เห็นผู้ใดเลย หนานกงเย่ระมัดระวังปกป้องคุ้มครองฉีเฟยอวิ๋นอยู่ตลอด

ทั้งสองคนออกมาจากในวังอาอวี่ก็รออยู่ตรงด้านนอก หลังจากขึ้นรถม้าแล้วอาอวี่จึงได้กล่าวว่า:“ท่านอ๋อง เมื่อครู่ได้รับรายงานจากม้าเร็วว่ามีตระกูลเฉินนั้นมีคนหนีไปแล้ว”

“ใช่หรือ ข้าจะไปดู ส่งพระชายากลับไป”

“ท่านอ๋องข้าอยากไป” ฉีเฟยอวิ๋นไม่อยากกลับไปเพียงผู้เดียวรู้สึกว่าไร้ความหมายและก็เป็นห่วงหนานกงเย่ด้วย

ในเวลานี้ฉีเฟยอวิ๋นถึงได้ตระหนักว่าเวลาที่ชอบใครสักคน เพียงแค่เรื่องเล็กน้อยก็กลัวว่าเขาจะเกิดเรื่อง

หนานกงเย่ไม่ถือสาจึงได้พยักหน้า

รถม้าของอาอวี่ไล่ตามคนไป แต่ไม่ได้ไปเร็วเนื่องจากกลัวว่าฉีเฟยอวิ๋นจะไม่สบาย

แต่ข้างหน้าของพวกเขานั้นมีคนเริ่มไล่ตามไปแล้ว พวกเขาเพียงแค่ออกไปดูเท่านั้น