องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 339

ผลสุดท้ายคือมู่เหมียนและหนานกงเย่ลงมือพร้อมกัน เฉินอวิ๋นเอ๋อร์กรีดร้อง ไม้ไผ่และปิ่นปักผมแทงลงไปบนฝ่ามือ

เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ตัวสั่นด้วยความเจ็บปวด และมองไปที่มืออย่างงุนงง

นางไม่คาดคิดว่ามือของนางจะกลายเป็นเช่นนี้ เพียงเพราะนางต้องการจะตบฉีเฟยอวิ๋น

ฉีเฟยอวิ๋นก็ตกใจเช่นกัน ความสามารถในการป้องกันตัวของนางต่ำเกินไป และถูกลูกพี่ลูกน้องคู่นี้โจมตีอย่างรุนแรง

หนานกงเย่ลุกขึ้นและเดินไปที่ข้าง ๆ ฉีเฟยอวิ๋น：“ในเมื่อไม่ได้รับบาดเจ็บจนถึงแก่ชีวิต อวิ๋นอวิ๋นก็ไม่จำเป็นต้องลำบากเช่นนั้น คนบางคนตอบแทนคุณด้วยการเนรคุณ”

เสนาบดีเฉินตัวสั่นด้วยความตกใจ เขาเหลือบมองเฉินอวิ๋นเอ๋อร์ และมองไปที่หนานกงเย่：“ท่านอ๋อง ข้าจะให้คำอธิบายแก่พระองค์ในเรื่องนี้พ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่จำเป็นต้องอธิบาย เพียงแค่วันหน้าไม่มาหาเรื่องพระชายาอีก ข้าก็พอใจแล้ว” หนานกงเย่ไร้ความปรานีใด ๆ และจูงมือฉีเฟยอวิ๋นออกไป

ฉีเฟยอวิ๋นถูกพาตัวไปด้านข้างและหมอโจวก็กลับมาแล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ยุ่งยากผู้อื่น นางหยิบกล่องยาออกมาเปิด ถึงอย่างไรก็เป็นสิ่งที่นางเตรียมไว้ในการศึกษาวิจัย

หลังจากเปิดแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ทดสอบการแพ้ของเฉินอวิ๋นเจี๋ย และเตรียมยาอื่น ๆ ในช่วงรอสังเกตอาการ

“พระชายาทรงอะไรพ่ะย่ะค่ะ เหตุใดต้องห่อหุ้มผิวหนังด้วย？” ในตอนนี้หมอโจวเป็นลูกศิษย์ของฉีเฟยอวิ๋น พระชายาให้เกียรติเขาและสอนวิชาแพทย์มากมายให้แก่เขา เขาได้รับความรู้มาไม่น้อยเลยและคิดว่าวันหน้าหากไม่มีพระชายา เขาก็สามารถยืนด้วยตัวเองได้

เพียงแต่เขาต้องการที่จะเรียนรู้ให้มาก เพื่อที่จะช่วยรักษาผู้คน

ดังนั้นเขาจึงชอบถาม ฉีเฟยอวิ๋นดูออก นางจึงตอบทุกคำถาม ในเมื่อหมอโจวต้องการที่จะเรียนรู้ นางก็จะไม่หวงวิชา

“นี่เป็นการทดสอบการแพ้ เพื่อดูว่าร่างกายจะปฏิเสธยาหรือไม่ นี่คือยาแก้อักเสบชนิดหนึ่ง หลังจากที่ฉีดแล้วบางคนจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง ในกรณีที่รุนแรงอาจถึงแก่ชวิต และในรายที่ไม่รุนแรงอาจมีผื่นขึ้น คัน และหมดสติ……และปฏิกิริยาอื่นอีกมากมาย

สิ่งที่ข้าต้องสังเกตในตอนนี้คือบริเวณนี้มีอาการคัน แสบร้อน หรือมีผื่นแดงหรือไม่……

ถ้าหากไม่มีอาการใด ๆ ก็แสดงว่าไม่มีปัญหาและสามารถฉีดยาได้”

ฉีเฟยอวิ๋นอธิบายอย่างละเอียด เป็นเรื่องยากสำหรับคนอื่นที่จะเข้าใจเรื่องนี้ แต่หมอโจวเข้าใจในสิ่งที่ฉีเฟยอวิ๋นพูด เขารีบพยักหน้า：“เข้าใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ ขอบพระทัยพระชายาที่ทรงถ่ายทอดความรู้ให้”

“หมอโจวไม่ต้องเกรงใจ วันหน้าหากเปิดสถาบันการแพทย์ หมอโจวจะต้องไปเป็นผู้สอน ถึงตอนนั้นหมอของโจวก็ต้องจะทำเช่นเดียวกัน”

“พ่ะย่ะค่ะ”

หลังจากที่รออยู่สักครู่ ฉีเฟยอวิ๋นก็แน่ใจว่าไม่มีอาการแพ้ นางจึงฉีดยาแก้อักเสบให้เฉินอวิ๋นเจี๋ย

นางนำมาเพียงพอสำหรับใช้ครึ่งเดือน

จากนั้นนางก็พันแผลให้เฉินอวิ๋นเจี๋ยใหม่อีกครั้ง

คราวนี้หนานกงเย่คงจะไม่พอใจมาก เมื่อเห็นว่าฉีเฟยอวิ๋นคลายเสื้อผ้าออกให้เฉินอวิ๋นเจี๋ย สีหน้าของเขาก็ดูไม่ได้ในทันที

มู่เหมียนเดินเข้ามา：“ข้าเอง เดี๋ยวข้าทำเอง”

เดิมทีฉีเฟยอวิ๋นก็เห็นด้วย แต่เมื่อคิดว่ามู่เหมียนไม่เข้าใจอะไรเลย นางจึงกล่าวว่า：“ไม่ต้องหรอก ให้หมอโจวทำจะดีกว่า”

ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองหนานกงเย่ที่กำลังยืนโกรธจัดอยู่ข้าง ๆ ใจแคบมาก！

ฉีเฟยอวิ๋นออกมาและกล่าวว่า：“ท่านอ๋อง หม่อมฉันเหนื่อยแล้ว และอยากจะกลับไปพักผ่อน ไว้เดี๋ยวเราค่อยมาวันหลัง ที่นี่ปล่อยให้เป็นหน้าที่หมอโจวและมู่เหนียนเถอะเพคะ”

“อืม”

ถึงอย่างไรเฉินอวิ๋นเจี๋ยก็มีบุญคุณกับหม่อมฉัน”

แววตาของหนานกงเย่ดูเย็นชา：“อวิ๋นอวิ๋น เจ้าคงไม่ได้ชอบเขาใช่หรือไม่？”

“เหอะ……” ฉีเฟยอวิ๋นหัวเราะเยาะ：“ท่านอ๋อง หม่อมฉันชอบใครหรือไม่ชอบใคร ท่านอ๋องดูไม่ออกหรือเพคะ？”

“……” หนานกงเย่พูดไม่ออก เขาเชื่อว่าฉีเฟยอวิ๋นชอบเขา และเดิมทีเฉินอวิ๋นเจี๋ยก็ไม่ได้เป็นภัยคุกคามต่อพวกเขา ภัยคุกคามที่ใหญ่ที่สุดของเขาคือซูมู่หรงที่มองไม่เห็นและไม่มีตัวตนคนนั้น

“ท่านอ๋อง ท่านคิดว่าอาการบาดเจ็บของเฉินอวิ๋นเจี๋ยสาหัสหรือไม่？” ฉีเฟยอวิ๋นต้องการให้หนานกงเย่รู้ว่าการกระทำนั้นโหดร้ายมากเกินไป

หนานกงเย่รู้สึกประหลาดใจ：“ข้าไม่ได้ลงมืออย่างโหดเหี้ยมเช่นนั้น อวิ๋นอวิ๋นตรวจสอบอย่างชัดเจนแล้วหรือไม่？และแน่ใจว่าอวัยวะภายในของเขาได้รับบาดเจ็บ？”

“ท่านอ๋อง ยังไม่เชื่อหม่อมฉันอีกหรือเพคะ？”

“เช่นนั้นก็แปลกมาก ข้ารู้จักหนักเบามาโดยตลอด ดาบนี้ไม่ทำร้ายไปถึงอวัยวะภายใน มันเพียงแค่เข้าไปในเนื้อและมีเลือดออกมาเท่านั้น”

“……ท่านอ๋องหมายความว่าอย่างไรเพคะ？” ฉีเฟยอวิ๋นประหลาดใจ และท่าทางของนางก็จริงจังมากขึ้น

นางออกมาจากอ้อมแขนของหนานกงเย่ และมองไปที่ใบหน้าของเขาอย่างละเอียดถี่ถ้วน หนานกงเย่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง：“ดูเหมือนว่าจะมีคนยื่นมือเข้ามาแทรกในเหตุการณ์นี้ เป็นข้าที่ประมาท”

“ท่านอ๋อง เช่นนั้นในตอนนี้ควรจะทำอย่างไรดีเพคะ？” ฉีเฟยอวิ่นไม่เคยคาดคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อนว่าจะมีบางอย่างน่าแปลกใจในเรื่องนี้

หนานกงเย่ส่ายหัว：“ยังไม่รู้ ข้าจะลองคิดดูก่อน”

เมื่อพูดว่าจะลองคิดดูแล้ว หนานกงเย่ก็บีบคางของฉีเฟยอวิ๋นและถามว่า：“อวิ๋นอวิ๋น ข้าถามเจ้าหน่อย เจ้าเจอซูมู่หรงหรือไม่？”

บรรยากาศมืดมนและเหน็บหนาว ฉีเฟยอวิ๋นเย็นสันหลังวาบ นางมองไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของหนานกงเย่ ราวกับว่าเห็นปีศาจพันปี เมื่ออ้าปากก็น่ากลัวและเมื่อมองมาก็น่าสยดสยอง