องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 398

หนานกงเย่ลุกขึ้นและมองกระจกอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันไปมองฉีเฟยอวิ๋น “พาข้าไปดูที่ที่พวกเจ้าฝึกซ้อมหน่อยเถิด”

ฉีเฟยอวิ๋นวุ่นวายใจนิดหน่อย “ท่านอย่าไปไหนไกลนัก ที่นี่ไม่เหมือนที่ของท่าน”

“ข้าจะไป” หนานกงเย่ยืนกรานอย่างไว้อำนาจ ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกจนปัญญากับเขาและคิดได้แค่ว่าหลังจากนี้เขาจะต้องคิดหาวิธีไปด้วยตัวเองแน่

แทนที่จะให้เป็นแบบนั้นสู้เธอพาเขาไปจะดีกว่า

“ถ้าท่านจะไปดูก็ได้”

“ข้าจะไม่ทำตัววุ่นวาย” คำสัญญาของหนานกงเย่ทำให้ฉีเฟยอวิ๋นยอมแพ้ ฝีปากของชายผู้นี้เชื่อถือไม่ค่อยได้ แต่จะไม่รับปากก็เป็นอะไรที่ดูคลุมเครือ

ฉีเฟยอวิ๋นทิ้งโน้ตเอาไว้แผ่นหนึ่งและพาหนานกงเย่ไปที่สนามฝึก

พวกเขาใช้ที่นี่เป็นฐานที่มั่น สถาบันวิจัยอยู่ห่างจากสนามฝึกไปพอสมควร ถ้าจะขับรถไปก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งชั่วโมง

ฉีเฟยอวิ๋นหารถมาคันหนึ่ง แต่หนานกงเย่อยากจะเป็นคนขับ

ฉีเฟยอวิ๋นยืนอยู่ข้างๆ อย่างกลุ้มใจ “ท่านต้องเห็นการปล่อยจรวด ท่านขึ้นไปบนท้องฟ้าได้เลยนะ!"

หนานกงเย่คิดเป็นจริงเป็นจัง “จรวดยอดเยี่ยมขนาดนั้นเลยรึ”

“ท่านอย่าพูดอะไรเลย ไม่อย่างนั้นก็ไม่ต้องขึ้นรถกันแล้ว” ฉีเฟยอวิ๋นขึ้นรถและพาหนานกงเย่ไปที่สนามฝึก ฉีเฟยอวิ๋นได้แต่หวังว่านี่จะเป็นแค่ความฝัน

หนานกงเย่นิ่งเงียบไปตลอดทางและเอาแต่จ้องมองคอนโซลรถ ฉีเฟยอวิ๋นมองเขาอย่างสงสารและพูดถึงเรื่องทักษะการขับรถให้เขาฟัง ซึ่งเขาก็จดจำไว้

ที่สนามฝึกมีคนฝึกซ้อมอยู่ อันหลิงกลัวว่าจะมีใครเห็นจึงไม่กล้าพาหนานกงเย่เข้าไปใกล้ ดังนั้นเธอจึงส่งกล้องส่องทางไกลให้หนานกงเย่ “ท่านดูสิ อย่าเข้าไปใกล้เลย ถ้าพวกเขาเห็นเข้าจะมาจับพวกเราเสียเปล่าๆ เราไม่มีตัวตนที่นี่”

หนานกงเย่เชื่อฟังแต่โดยดีและยืนขึ้นเพื่อดูการฝึก

ฉีเฟยอวิ๋นมองท่ายืนที่ดูองอาจกล้าหาญของเขา เธอเกิดความรู้สึกบางอย่างที่ไม่อาจบรรยายได้ แม้ว่าเธอไม่รู้ว่าหนานกงเย่คิดจะทำอะไรก็ตาม

เมื่อถามใจตัวเองดูก็พบว่าผู้ชายคนนี้เป็นดั่งทองคำแท่ง ไม่ว่าอยู่ที่ไหนก็เปล่งประกาย!

ทั้งยังเป็นเปล่งประกายจนแสบตาเสียด้วย!

หลังจากมองดูอยู่ครู่หนึ่งหนานกงเย่ก็ส่งกล้องส่องทางไกลให้ฉีเฟยอวิ๋น “เอากลับไปด้วย”

ฉีเฟยอวิ๋นรู้ดีว่าเขาก็คือโจรคนหนึ่ง เห็นอะไรก็อยากได้ไปหมด

ขณะที่ฉีเฟยอวิ๋นกำลังคิดจะขับรถกลับ เขาก็เอ่ยขึ้นมาว่า “ข้าขอขับ”

“ท่านล้อเล่นเหรอ” ฉีเฟยอวิ๋นกลัวว่าชีวิตน้อยๆ ของเธอจะหาไม่

ชีวิตหาไม่ก็ไม่เป็นไร แต่เธอยังไม่ได้ไปเอายามาเลย

“พูดจริง” หนานกงเย่มีสีหน้าจริงจัง ฉีเฟยอวิ๋นจึงทำได้แค่ต้องมอบรถให้หนานกงเย่ ตายเป็นตายก็แล้วกัน

หนานกงเย่ขึ้นรถและนั่งอยู่อย่างนั้นครู่หนึ่ง พอนึกถึงว่าเขาเป็นท่านอ๋องมาจากสมัยโบราณ ฉีเฟยอวิ๋นก็อดกังวลใจไม่ได้ แต่เธอจะทำอะไรได้เล่า

เขาอยากขับ ถ้าตายจะโทษใครได้

แต่แล้วก็เกิดปาฏิหาริย์ หนานกงเย่สตาร์ทรถและขับออกไป นอกจากนี้เขายังมองกระจกมองข้างและใช้คลัตช์กับคันเร่งได้อีกด้วย

ยานพาหนะทางการทหารไม่ได้ใช้เกียร์อัตโนมัติ เขามองฉีเฟยอวิ๋นก้มหน้าลงขณะที่เขากำลังคุมเครื่องยนต์ นอกจากนี้เขายังถอยรถได้และเข้าเกียร์ได้ตรงตำแหน่งที่ถูกต้อง

หนานกงเย่ไม่ได้รู้สึกลิงโลดจนถึงกับไม่มีสติขณะที่ขับรถ และฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่เห็นว่าเขาจะดูตื่นเต้นจนประหม่าสักเท่าไหร่เลย

เขามองกระจกมองหลังอย่างเป็นมืออาชีพราวกับว่าเขาเป็นคนขับรถคนหนึ่ง ดูไม่ขัดตาเลยแม้แต่น้อย

ฉีเฟยอวิ๋นที่ชื่นชมเขาได้แต่งงงัน

รถกลับไปทางเดิม และฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่มีอะไรจะพูด

เธอได้แต่นึกดีใจที่คนอย่างหนานกงเย่เกิดในยุคสมัยที่ไม่มีวิทยาการที่ทันสมัย ไม่อย่างนั้นคงไม่รู้เลยว่าเขาจะกลายเป็นคนแบบไหน

เมื่อเทียบกันแล้ว ซูมู่หรงดูเหมือนจะไม่ได้เป็นขนาดนี้

ฉีเฟยอวิ๋นลงมาจากรถเมื่อหนานกงเย่จอดรถเรียบร้อยแล้ว หนานกงเย่มองรถอย่างใจลอย ฉีเฟยอวิ๋นมองเขาออกทันที ไม่รอให้หนานกงเย่พูดอะไรฉีเฟยอวิ๋นก็รีบบอกเขาว่า “รถใหญ่เกินไป เอากลับไปไม่ได้”

“อืม”

หนานกงเย่ดูเหมือนจะเข้าใจเหตุผลดี ดังนั้นเขาจึงหันหลังและเดินจากไป

ทั้งสองคนกลับไปที่ห้องพักของซูมู่หรง ฉีเฟยอวิ๋นมองหาเป้ทหารและนำทุกอย่างที่หนานกงเย่ต้องการเอากลับไปด้วยใส่เข้าไป

“ไสหัวไปซะ!"

หนานกงเย่ผลักซูมู่หรงออกไป แววตาเปล่งรัศมีที่เยียบเย็นราวและคมกริบราวมีด

“หัวหน้า ดูแลตัวเองด้วย!” ฉีเฟยอวิ๋นร้องไห้และซบหน้าลงกับอกของหนานกงเย่ หนานกงเย่กระชับอ้อมแขนและมองซูมู่หรงอย่างเย็นชา

ซูมู่หรงเตือนหนานกงเย่ “ถ้านายปฏิบัติไม่ดีกับเธอ ฉันจะไปเอาชีวิตนาย!"

……

หนานกงเย่ยังไม่ทันจะพูดอะไร ตรงหน้าก็ดูเหมือนจะมีหมอกควัน และทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไป

หนานกงเย่รู้สึกเหมือนอยู่ในที่โล่งกว้างซึ่งปกคลุมไปด้วยเมฆหมอก แต่เขาไม่เห็นฉีเฟยอวิ๋น หนานกงเย่หันกลับไปมอง “อวิ๋นอวิ๋น”

ฉีเฟยอวิ๋นตื่นขึ้นมาก่อนและลุกขึ้นไปดูหนานกงเย่ เธอเหยียดมือลองทดสอบดูและพบว่าเขายังคงหายใจ แต่ลมหายใจของเขาอ่อนมาก

ฉีเฟยอวิ๋นรีบตรวจสอบร่างกายทันที เขาเหมือนคนที่ตายแล้วและร่างกายกำลังเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างน่าอัศจรรย์

ฉีเฟยอวิ่นรีบลงจากเตียงและพลิกหาอยู่ครู่หนึ่งจึงพบธาตุต่อมบนไต จากนั้นจึงฉีดยาให้หนานกงเย่

“ท่านห้ามเป็นอะไรนะ” ฉีเฟยอวิ๋นกลัวมากจนแทบจะร้องไห้

หนานกงเย่ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาหลังจากฉีดยา เนิ่นนานกว่าจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง

เมื่อหันไปเห็นฉีเฟยอวิ๋น หนานกงเย่ก็เอื้อมมือไปดึงนางเข้ามาไว้ในอ้อมกอดและตบหลังเบาๆ “ที่นั่นไม่มีอวิ๋นอวิ๋น ข้ากลัวมากเลย!"

ฉีเฟยอวิ๋นร้องไห้ “ขอแค่เป็นท่าน หากต้องไป ข้าจะไปด้วย”

“ข้าไม่วางใจเลย ถ้าหากมีอะไรมาดลใจให้อวิ๋นอวิ๋นไม่กลับมาเล่า” หนานกงเย่คลายอ้อมแขนและรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย

ฉีเฟยอวิ๋นรีบตรวจอาการเขาและรับรู้ได้ว่าสุขภาพของหนานกงเย่อ่อนล้ามาก ราวกับว่ากำลังจะตายอย่างไรอย่างนั้น

ฉีเฟยอวิ๋นตรวจดูและทราบผลเช่นนั้น แต่นางไม่มียาใดๆ เลยเพราะคราวนี้ที่นำมาด้วยมีแต่ยาสำหรับรักษาอาการซึมเศร้า ไม่มียาสำหรับบำรุงหัวใจเลยแม้แต่น้อย

ฉีเฟยอวิ๋นกระวนกระวายใจมาก นางหยิบกริชขึ้นมาและกรีดข้อมือของตนเองเพื่อให้หนานกงเย่ดื่มเลือดโดยทันที