องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 429

ถังหลงจัดการตามที่ฉีเฟยอวิ๋นพูด และส่งคนเข้ามาใกล้ผู้คนบนพื้นดิน เป็นไปตามที่คาดไว้ ไม่มีการถูกพิษ

เมื่อจวินโม่ซางตื่นขึ้นมาก็เห็นหญิงรูปร่างอ้วนคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกล และกำลังมองดูเขาด้วยความงุนงง

“คุณชายฟื้นแล้ว？” ถังหลงก้าวไปข้างหน้าและช่วยจวินโม่ซาง เขาประหลาดใจมาก

“เหตุใดเจ้าถึงไม่เป็นอะไร？”

ถังหลงกล่าวว่า：“เคราะห์ดีที่มีพระชายาเย่ นางให้ยาถอนพิษแก่ข้า”

“ฮึ นางให้ยาถอนพิษแก่เจ้ารึ？” จวินโม่ซางไม่สามารถโกรธได้ เพราะเมื่อเขาโกรธ เขาจะเจ็บหน้าอกและรู้สึกอึดอัด

จวินโม่ซางจับหน้าอกไว้และมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น：“ดูไม่ออกเลยจริง ๆ ว่าเจ้ามีความสามารถเช่นนี้ด้วย”

ในเวลานี้ฉีเฟยอวิ๋นหันหลังกลับไป นางไปอาบน้ำและเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าของแคว้นงอู๋โยวที่ดูสบายขึ้น

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่จวินโม่ซางอย่างเฉยเมย：“การที่เจ้าจับข้ามานั้นมันง่าย แต่เกรงว่าการที่เจ้าจะส่งข้ากลับไปนั้นมันจะไม่ง่ายเลย นอกเสียจากว่าเจ้าจะรับปากว่าเจ้าจะยอมจำนน มิเช่นนั้นก็รอโรคระบาดเป็นเวลาสามปี”

“เจ้า……” เมื่อจวินโม่ซางโกรธก็รู้สึกเจ็บหน้าอก และทำได้เพียงแค่เอนกายลงบนเตียงเท่านั้น

ในเวลานี้ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“วันนี้ประชาชนในเมืองของเจ้าจะมือไม้อ่อนแรง และเวียนหัวตาลาย แน่นอนว่าบางคนที่ร่างกายแข็งแรงดีอาจจะไม่เป็นอะไร แต่เพราะเป็นโรคระบาด เจ้าจะไม่สามารถอยู่รอดได้นานนัก การที่กองทัพของข้าจะโจมตีกำแพงเมืองของพวกเจ้านั้นอยู่ใกล้แค่เอื้อม ส่วนเจ้า……เจ้าต้องชดใช้ในสิ่งที่เจ้าพูด”

“ข้างั้นรึ？” จวินโม่ซางดูเหมือนจะลืมสิ่งที่เขาพูดไปแล้ว

ถังหลงเตือนว่า：“พระชายาเป็นคนใจดี เพียงแต่ทนการดูถูกดูแคลนไม่ได้ คุณชายสั่งให้คนเปลื้องเสื้อผ้าของพระชายา พระชายาถึงได้ทรงกริ้วเช่นนี้”

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกขบขัน：“คุณชายถัง ท่านเหมือนกับคุณชายทังของบ้านข้าเลย เป็นผู้ที่มีวาทศิลป์ เห็นได้ว่านี่เป็นเรื่องที่ไม่ดี แต่พวกเจ้าก็พูดจนกลายเป็นเรื่องดี”

“พระชายาทรงใจดีจริง ๆ แม้ว่าจะถูกนำตัวมาที่นี่และได้รับความไม่เป็นธรรม แต่จนกระทั่งตอนนี้พระชายาก็ยังไม่ได้ฆ่าใครเลย ถังหลงรู้สึกซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณ”

ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปนั่งและหยิบแก้วน้ำมาจิบ：“คุณชายถัง ข้าหิวแล้ว มีอะไรกินบ้างหรือไม่？”

“ข้าจะสั่งให้คนไปเตรียมเดี๋ยวนี้เลย รบกวนพระชายาช่วยดูแลคุณชาย และได้โปรดให้ยาถอนพิษแก่คุณชายด้วย อย่างน้อยเขาก็จะได้มีเรี่ยวแรงเดิน”

“กินข้าวก่อน แล้วค่อยดูอารมณ์อีกที” ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองที่จวินโม่ซาง นางเพียงแค่ยิ้ม แต่ไม่ได้คิดเรื่องยาถอนพิษเลยจริง ๆ ไม่ตายหรอกและนางก็ไม่อยากจะไปถาม

อาหารพร้อมแล้ว กับข้าวสี่อย่าง ซุปหนึ่งถ้วย มีทั้งปลาและเนื้อสัตว์

ฉีเฟยอวิ๋นดื่มซุปก่อน แต่ก็ไม่ชินกับมัน

หลังจากทานอาหารอิ่มแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ลุกขึ้น

ในเวลานี้จวินโม่ซางกำลังจ้องไปที่ฉีเฟยอวิ๋นอย่างโกรธจัด และถังหลงก็กำลังรอฉีเฟยอวิ๋นมอบยาถอนพิษให้เป็นรางวัล

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้น：“ข้ารู้สึกเหนื่อยนิดหน่อยและต้องการพักผ่อน ช่วยจัดเตรียมให้ข้าด้วย”

“ได้ขอรับ”

ถังหลงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากไปทำตามคำสั่งของฉีเฟยอวิ๋น และฉีเฟยอวิ๋นก็นอนหลับไปทั้งคืน

ในตอนกลางคืน มีการบุกโจมตีที่นอกเมืองแล้ว ถังหลงจึงรีบเปิดประตูเมืองในทันทีและไปพบหนานกงเย่ด้วยตนเอง

“พระชายาของข้าล่ะ？” ในเวลานี้หนานกงเย่นั่งอยู่บนหลังม้า

“เจ้าหญิงของกษัตริย์องค์นี้อยู่ที่ไหน” หนานกงเย่นั่งบนหลังม้าในเวลานี้ และไม่ได้สวมเสื้อเกราะ แต่ดูสง่างามและน่าเกรงขามยิ่งกว่าเดิม

แม่ทัพฉีถามว่า：“บุตรสาวของข้าถูกพวกเจ้าทำร้ายหรือไม่？”

“มิกล้า ในเวลานี้พระชายากำลังพักผ่อนอยู่ เมื่อเย็นทรงเสวยได้ดี และในตอนนี้ทุกอย่างก็เรียบร้อยดี หากแม่ทัพฉีและท่านอ๋องเย่ต้องการจะพบพระชายาก็ตามลงมาได้เลย”

“ท่านพ่อตา ข้าจะไปดูก่อน ท่านพ่อตาเฝ้าดูการเปลี่ยนแปลงอยู่ที่นี่ แต่หลังจากนี้สองวัน หากข้าและอวิ๋นอวิ๋นยังไม่ออกมาก็บุกเข้าไปโจมตีได้”

“ไปกันเถอะ”

“ขอรับ”

“งั้นหรือ？” หนานกงเย่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ฉีเฟยอวิ๋นอยากจะลุกขึ้นยืน และหนานกงเย่ก็เห็นว่าขาของนางบวมมากขึ้น ดังนั้นจึงเอาขาของนางมาวางไว้บนขาของเขา และบีบขาให้ฉีเฟยอวิ๋น

ฉีเฟยอวิ๋นชินกับมันแล้ว นางเอนกายพิงหัวเตียงและมองไปที่หนานกงเย่ จากนั้นก็อธิบายว่า：“มีคนมาจากนอกกระโจมและบอกว่าท่านอ๋องเชิญให้หม่อมฉันไปที่ห้องทรมาน เมื่อหม่อมฉันอ๋องมาและเห็นว่าเขาเป็นคนของท่านอ๋องจึงไม่ได้สงสัย หม่อมฉันจึงตามเขาออกไป เขาไม่ได้ไปห้องทรมาน แต่เขาพาหม่อมฉันไปข้างหน้า เมื่อหม่อมฉันเห็นว่ามาผิดทางก็รู้ว่าถูกหลอก และไม่สามารถกลับไปได้แล้ว หม่อมฉันเป็นเช่นนี้……”

ใบหน้าของฉีเฟยอวิ๋นดูน่าสงสาร หากไม่มีรูปร่างเช่นนี้ แน่นอนว่าย่อมเจรจาได้ง่ายขึ้น！

ใบหน้าของหนานกงเย่ทรุดลง：“ยังจะกล้าพูดอีก？ ไม่มีวิธีอื่นแล้วจริง ๆ หรือ？”

ฉีเฟยอวิ๋นทำอะไรไม่ถูก：“กล่าวอย่างไม่ปิดบังเพคะ หม่อมฉันต้องการของบางอย่าง”

หนานกงเย่จึงสงบจิตสงบใจลง：“：“ข้าไม่มีของอะไรเลย และต้องการรีบมาที่นี่อีก？”

“พัดหนึ่งเล่ม” ฉีเฟยอวิ๋นนึกถึงพัดในมือของจวินโม่ซาง

“พัด？” แววตาของหนานกงเย่เย็นชา：“ข้ามีความคิดหนึ่ง”

“มีความคิดอะไรเพคะ？” ฉีเฟยอวิ๋นจริงจังมาก

หนานกงเย่วางเท้าของฉีเฟยอวิ๋นลง：“บีบคอเจ้าให้ตาย！”

ฉีเฟยอวิ๋นทำหน้าตาตกใจ：“ท่านอ๋องทำใจหรือเพคะ？”

“ทำใจได้หรือไม่ได้ บีบคอให้ตาย เดี๋ยวก็รู้”

หนานกงเย่ลุกขึ้น แม้ว่าสีหน้าของเขาจะดูไม่ค่อยพอใจและไม่แยแส แต่เขาก็ระมัดระวังอยู่เสมอ หลังจากที่เขาลุกขึ้นแล้วเขาก็ถามว่า：“จะลงจากเตียงหรือไม่？”

“อืม” ฉีเฟยอวิ๋นกำลังจะลุกจากเตียง แล้วหนานกงเย่ก็ยื่นมือไปช่วยพยุงนางให้ลุกจากเตียง

จนถึงตอนนี้ถังหลงก็ยังไม่เข้าใจว่าสตรีอย่างฉีเฟยอวิ๋นมีเสน่ห์ตรงไหน ถึงสามารถจับท่านอ๋องเย่แห่งต้าเหลียงมาเป็นเชลยได้！