องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 434

ยังไม่ทันที่รถม้าของฉีเฟยอวิ๋นและหนานกงเย่จะมาถึง ฝูงอีกากลุ่มหนึ่งก็ออกมาต้อนรับ ฉีเฟยอวิ๋นลงจากรถม้าตามหนานกงเย่ไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง แต่ทันทีที่เข้าป่าไปได้ไม่นานกลับเห็นอีกานอนตายเกลื่อนกลาดอยู่เต็มพื้น

แต่อีกาเหล่านี้ยังตัวเล็กมาก ไม่ได้มีขนาดใหญ่เหมือนกับเจ้าแห่งอีกา

ส่วนเจ้าแห่งอีกาก็กำลังเข่นฆ่าฝูงอีกาตัวอื่นอยู่เป็นวงกว้าง

ฉีเฟยอวิ๋นเห็นดังนั้นก็รีบตะโกนออกไป : “เจ้าแห่งอีกา....”

เมื่อเจ้าแห่งอีกาได้ยินก็ส่งเสียงขานรับพลางบินกลับมาเกาะบนไหล่ของหนานกงเย่ ฉีเฟยอวิ๋นไม่สบอารมณ์อย่างมาก : “เจ้าแห่งอีกา ทำเช่นนี้มันเกินไปหน่อยนะ คนที่ทำร้ายฝูงอีกาพวกเจ้าไม่ใช่พวกเขา พวกเขายังเล็กอยู่เลย เหตุใดเจ้าถึงต้องทำเช่นนี้ เจ้าทำเกินไปหน่อยนะ”

“กา กา.....” เจ้าแห่งอีกาไม่พอใจ เขาถูกอีกาฝูงนี้สร้างความอัปยศ

“แต่พวกเขายังบริสุทธิ์ ข้ารู้ว่าหากพวกเขาไม่เชื่อฟังจะต้องถูกฆ่า แต่พวกเจ้าก็เป็นพวกเดียวกัน เจ้ายังฆ่าไม่มีเหลือ เจ้ากำลังกบฏต่อฟ้าดิน ข้าช่วยพวกเจ้าไม่ได้ให้พวกเจ้ามาทำร้ายพวกเดียวกัน เจ้ารีบเรียกฝูงอีกาของเจ้ากลับมาเดี๋ยวนี้ ห้ามฆ่าพวกบริสุทธิ์เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นนายน้อยของเจ้าไม่พอใจแน่”

เมื่อเอ่ยถึงนายน้อยเจ้าแห่งอีกาก็แสดงท่าทีหวาดกลัวทันใด มันมองไปยังท้องของฉีเฟยอวิ๋น และส่งเสียงร้องกากาออกมาทันที ไม่พูดจาไร้สาระอีก

ฝูงอีกาพากันบินกลับมา เกาะอยู่ด้านข้าง

ฉีเฟยอวิ๋นมองท้องแวบหนึ่ง แม้ว่าจะรู้สึกแปลกใจที่สามารถออกคำสั่งนกได้ แต่ฉีเฟยอวิ๋นก็รับได้ เด็ก ๆ ที่อยู่ในท้องของนางล้วนเป็นความจริงที่น่ามหัศจรรย์

ฉีเฟยอวิ๋นเดินต่อไปข้างหน้าตรงเข้าไปในส่วนลึกของป่า นางมองไปรอบ ๆ ด้าน อีกาที่มีขนาดปกติเหล่านั้นล้วนซ่อนตัว นางสัมผัสได้ถึงความหวาดกลัวและความหวาดผวาของฝูงอีกาเหล่านี้ อีกทั้งนางก็เหมือนจะได้ยินอีกาบางตัวพร่ำบอกให้ปกป้ององค์หญิง

ฉีเฟยอวิ๋นเดินต่อไปข้างหน้า กระทั่งเงยหน้ามองต้นไม้ที่ค่อนข้างใหญ่มากต้นหนึ่ง

บนต้นไม้นั้นเต็มไปด้วยอีกาที่กำลังเฝ้าอารักขา ฉีเฟยอวิ๋นเงยหน้ามองหนานกงเย่ที่อยู่ด้านหลัง ซึ่งมีเจ้าแห่งอีกาเกาะอยู่บนไหล่ของเขา

“เจ้าแห่งอีกา เจ้าไปนำอีกาที่อยู่ในรังด้านบนออกมาสิ จำไว้ว่าห้ามทำร้ายตัวไหนเด็ดขาด ข้าต้องการใช้ประโยชน์จากนาง”

เจ้าแห่งอีกาส่งเสียงร้องพร้อมกับทะยานสู่ท้องฟ้า ตามมาด้วยการปะทะกันระหว่างอีกาฝูงหนึ่งกับเจ้าแห่งอีกา แต่เพราะเจ้าแห่งอีกานั้นตัวใหญ่ และโหดร้าย ไม่นานฝูงอีกาเหล่านั้นก็ร่วงตกลงไปบนพื้น

ฉีเฟยอวิ๋นมองออกไป แม้ว่าจะไม่ตาย แต่ก็บาดเจ็บสาหัส

เจ้าแห่งอีกาอยากให้เจ้าอีกาตัวนั้นออกมาจากรัง แต่คาดไม่ถึงว่านั่นจะเป็นอีกาที่แสนโหดเหี้ยมเช่นเดียวกัน ทันทีที่มันบินออกมาก็ทำการปะทะกับเจ้าแห่งอีกาอย่างรวดเร็ว ฉีเฟยอวิ๋นมองดูอีกาตัวเล็กและตัวใหญ่สองตัวนั้น กำลังต่อสู้กันอย่างไม่มีตัวไหนยอมกัน

แต่ที่น่าแปลกคือเจ้าแห่งอีกากลับทาบไม่ติด ร่วงหล่นลงมาหลายครั้งแต่สุดท้ายก็บินกลับขึ้นไปใหม่

แต่สุดท้ายเจ้าอีกาตัวนั้นก็พ่ายแพ้ร่วงลงมา เมื่อเห็นตนเองแพ้แล้ว เจ้าอีกาตัวนั้นก็พุ่งศีรษะกระแทกกับต้นไม้ตันใหญ่ ฉีเฟยอวิ๋นร้อนใจจึงรีบตะโกนออกไป : “ขวางนางไว้”

เจ้าแห่งอีกานั้นมีความเร็วยิ่งกว่า รีบพุ่งเข้าไปขวางเจ้าอีกาตัวนั้นทันที เจ้าอีกาตัวนั้นจึงกระแทกเขาอย่างรุนแรง ทำให้เจ้าอีกาและเจ้าแห่งอีการ่วงหล่นลงมาพร้อมกัน หนานกงเย่กระโดดพุ่งไปรับอีกาทั้งสองตัวไว้ ตัวหนึ่งมอบให้กับฉีเฟยอวิ๋น อีกตัวเขาอุ้มมันไว้เอง

ฉีเฟยอวิ๋นกวาดตามองไปยังเจ้าอีกาตัวนั้น เมื่อพบว่าไม่เป็นอะไร จึงหันไปตรวจอาการของเจ้าแห่งอีกา

เจ้าแห่งอีกาเองก็ไม่เป็นอะไรมากนัก ยังคงยืนเฝ้าสังเกตการณ์อยู่บนไหล่ของหนานกงเย่

ฉีเฟยอวิ๋นลูบไปบนตัวของเจ้าอีกาและกล่าวว่า : “สำหรับเจ้าแล้วพวกเจ้าแตกต่าง เจ้าเป็นนกของข้า แต่สำหรับข้าแล้วพวกเจ้าไม่มีอะไรแตกต่าง เจ้าคือราชาของฝูง นางเองก็เช่นกัน”

ฉีเฟยอวิ๋นหมุนตัวและเดินไปยังสถานที่ที่เงียบสงบ พลางลูบไปบนตัวของเจ้าอีกา : “เจ้าไปกับข้า ปล่อยฝูงของเจ้า เป็นอย่างไร?”

เจ้าอีกาไม่สนใจ ฉีเฟยอวิ๋นจึงกล่าวว่า : “เจ้าสัมผัสถึงแรงปาฏิหาริย์ของเด็กน้อยที่อยู่ในท้องข้าหรือไม่?”

เจ้าอีกาเพิ่งเห็นท้องของฉีเฟยอวิ๋น จึงได้ขานรับนาง

ฉีเฟยอวิ๋นไม่คิดว่าจะวิเศษถึงเพียงนี้ นางแค่คิดอยากช่วยเจ้าอีกาที่นี่เท่านั้น

“เช่นนั้นก็ไปกันเถอะ” ฉีเฟยอวิ๋นอุ้มเจ้าอีกา หมุนตัวและเดินออกจากป่าไป

คำอธิบายนี้ชัดเจนที่สุดแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นนำเจ้าอีกาที่อยู่ในมือมอบให้เจ้าแห่งอีกา : “ข้ามอบนางให้เจ้า เจ้าต้องดูแลนางอย่างดี ถึงอย่างไรฝูงของนางก็ถูกเจ้าฆ่าไปมากมายเพียงนั้น หากจะให้นางไปกับเจ้าดูท่าคงยาก แต่เจ้าไม่ต้องรีบร้อนไป เพราะถึงอย่างไรนี่ก็คือคู่ของเจ้า”

เจ้าแห่งอีกามองไปทางเจ้าอีกาที่บินกลับไปข้างกายของฉีเฟยอวิ๋น พร้อมกับแสดงสีหน้าเอียงอาย ไม่กล้าเข้าใกล้ ฉีเฟยอวิ๋นจึงได้แต่ขบขัน : “ดูไม่ออกเลย เจ้าแห่งอีกาจะรักหยกถนอมบุปผา ทะนุถนอมเพศตรงข้ามเช่นนี้”

เจ้าแห่งอีกาเมินหน้าไปทางอื่น ไม่อยากโต้แย้งกับฉีเฟยอวิ๋น

รถม้ากลับมาถึงที่พัก ฉีเฟยอวิ๋นมองเวลา จากนั้นก็เดินตามหนานกงเย่กลับไปพักผ่อนบนที่พัก

พริบตาเดียวเวลาที่กำหนดไว้ก็มาถึง ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและตามหนานกงเย่ออกไป พวกเขาตรงไปยังเมืองถาถ่าน เฝ้ามองกองทัพที่ตั้งแถวอยู่ด้านล่าง หนานกงเย่ยกมือขึ้น แค่เขาโบกมือเพียงครั้งเดียว ท่านแม่ทัพฉีก็จะออกคำสั่งเคลื่อนทัพทันที เมืองถาถ่านในตอนนี้ เดิมทีไม่มีความสามารถในการต้านศัตรูได้

ไม่นานเมืองถาถ่านก็จะถูกโจมตีจนพังพินาศ แต่ฉีเฟยอวิ๋นและหนานกงเย่รู้ดี หากเมืองถาถ่านพังทลาย สิ่งที่พวกเจาต้องรับมือต่อไปคือสงครามที่ยาวนานหลายปี ความมั่งคั่งของเมืองต้าเหลียงได้ทุ่มอย่างสุดกำลังให้แก่สงคราม แต่ถึงอย่างก็คงถอยกลับไม่ได้อีกแล้ว สงครามก็คือสงคราม ไม่มีทางป็นเรื่องดี อีกทั้งสงครามก็นำมาซึ่งความเสียหายอย่างมหาศาลด้วย

หนานกงเย่มองไปทางฉีเฟยอวิ๋น : “ข้าจะให้เจ้าแห่งอีกาไปส่งเจ้า”

“อื้อ”

ฉีเฟยอวิ๋นเองก็จนปัญญา ไหน ๆ เรื่องก็มาถึงขนาดนี้แล้ว ใครก็คงจะเปลี่ยนแปลงไม่ได้ สงครามของทั้งสองเมืองไม่ใช่เรื่องที่นางจะแก้ไขเปลี่ยนแปลงได้ นางทำได้แค่ให้หนานกงเย่วางใจ

มือของหนานกงเย่กำลังจะโบกออกคำสั่ง แต่ในตอนนั้นเองถังหลงก็วิ่งเข้ามา : “ท่านอ๋อง ช้าก่อน!”

หนานกงเย่จึงหันไปมองถังหลง ถังหลงรีบเดินมาตรงหน้าของหนานกงเย่ จากนั้นก็ยกมือขึ้นคารวะพลางกล่าวว่า : “เมืองของเรายอมจำนนแล้วพ่ะย่ะค่ะ นี่คือหนังสือยอมจำนน”

ถังหลงถือสารจากองค์จักรพรรดิฉบับหนึ่งอยู่ในมือ จากนั้นก็ส่งมอบให้แก่หนานกงเย่ เขารับมันมาอ่านรอบหนึ่ง และยื่นมันให้กับฉีเฟยอวิ๋น นางจึงเปิดอ่าน ด้านบนมีตัวอักษรที่ไม่รู้จักกลุ่มหนึ่ง จากนั้นก็เก็บมันด้วยความเศร้าใจ

หนานกงเย่กล่าวขึ้นว่า : “ในเมื่อยอมจำนนแล้ว เช่นนั้นก็แขวนธงขาว เปิดประตูเมืองให้ทหารเราเข้าไป ข้ารับรองว่าพวกเจ้าจะไม่เป็นอะไร กองทัพของเมืองต้าเหลียงจะไม่ทำร้ายราษฎร์ในเมืองของพวกเจ้า และไม่เผาบ้าน เข่นฆ่าหรือปล้นสะดมใด ๆ ”

“.....” ถังหลงลังเลครู่หนึ่ง : “พ่ะย่ะค่ะ！”