องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 48

ราชครูจวินมองดูอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะกล่าวว่า：“เรื่องของตระกูล ยังไม่ถึงคราวที่เจ้าจะเข้ามายุ่ง ให้เจ้าทำเช่นไรก็ทำเช่นนั้น”

“เจ้าค่ะ ลูกสำนึกผิดแล้ว”

“ลุกขึ้นเถอะ”

จวินฉูฉู่ลุกขึ้นยืน ศีรษะของนางแตก แต่ราชครูจวินก็เมินเฉยและกล่าวว่า：“ตระกูลเฉินไม่ปรองดองกับพวกเรามาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว มีเฉินอวิ๋นชูอยู่ ตระกูลจวินก็ไม่ได้รับผลประโยชน์ใด ๆ ติดอยู่ที่ยังไม่มีโอกาส ครั้งนี้พระพันปีทรงขุ่นเคือง ยากที่จะมีโอกาสเช่นนี้ จะต้องพยายามให้ถึงที่สุด เจ้าก็ไม่ต้องเป็นกังวล ในเมื่อเจ้าเป็นบุตรสาวคนโตของตระกูลจวิน เจ้าจึงต้องรอโอกาสที่เหนือกว่าคนอื่น”

“ลูกทราบแล้วเจ้าค่ะ ขอบคุณในความกรุณาของท่านพ่อ”

“อืม ออกไปเถอะ”

“เจ้าค่ะ”

ในใจของจวินฉูฉู่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง แต่ก็จำใจต้องออกไปจากห้องหนังสือ

หลังจากออกไปแล้ว นางก็ไปหาจวินเซียวเซียว และเมื่อมาถึงหน้าประตู นางก็เห็นน้องสาวทีกำลังเฝ้าดูต้นเหมยอยู่ข้างใน

จวินเซียวเซียวรูปโฉมงดงาม นี่เป็นสิ่งที่ทุกคนในตระกูลจวินยอมรับ และได้รับการปกป้องอย่างดีมาตั้งแต่ยังเด็ก แม้แต่นางก็ยังอดอิจฉาไม่ได้

ก่อนหน้านี้ตระกูลจวินมีความตั้งใจที่จำยกนางให้พระเจ้าน้า แต่ก็ไม่ได้คาดคิดว่าจะเป็นเช่นนี้

จวินฉูฉู่รู้สึกไม่สบายใจ และเมื่อนึกถึงสิ่งที่ท่านพ่อของนางพูดเมื่อครู่ นางก็อดไม่ได้ที่จะโกรธแค้น นางคิดว่าหากจวินเซียวเซียวไม่ใช่หญิงสาวที่ต้องออกเรือน และมีตระกูลจวินคอยจัดการ ก็คงจะไม่มีชื่อเสียงมากเช่นนี้

เหตุใดในตอนนั้นนางถึงไม่ใช่？

ฝ่าบาทกับท่านอ๋องตวน ค่อนข้างต่างกัน จะเทียบกันได้อย่างไร？

จวินฉูฉู่กำลังจะจากไป แต่จวินเซียวเซียวเห็นจวินฉูฉู่อย่างไม่ได้ตั้งใจ จวินเซียวเซียวรีบเดินไปหานางด้วยรอยยิ้ม เมื่อไปถึงตรงหน้าแล้วก็ถอนสายบัว：“ท่านพี่สบายดีนะเจ้าคะ”

“เจ้าก็สบายดีนะ”

จวินฉูฉู่เดินตามเข้ามา แล้วกวาดสายตามองอย่างเฉยเมย จากนั้นก็กล่าวว่า：“เจ้าช่างมีฝีมือที่ละเอียดและงดงามนัก”

“ห้องของท่านพี่น่าจะดีกว่า ข้าชอบมาก แต่น่าเสียดายที่ในบ้านมีกฎ ข้าจึงไปที่นั่นไม่ได้ เช่นนั้น……หากท่านพี่ไม่อยู่ ข้าจะไปอยู่นะเจ้าคะ”

ดูเหมือนไม่ได้ตั้งใจ แต่เป็นการทิ่มแทงจวินฉูฉู่

จวินฉูฉู่ใจกว้างในกับเรื่องเหล่านี้ แต่เมื่อเจอเรื่องเช่นนี้กลับไม่สามารถผ่านมันไปได้

“ที่ห้องของข้ามีอะไรดีกัน เทียบกับห้องของเจ้าไม่ได้เลย ข้าต่างหากที่ต้องอิจฉาเจ้า ท่านพ่อดูแลเจ้าเป็นอย่างดีมาตั้งแต่เด็ก”

จวินเซียวเซียวไม่ใช่คนโง่ หัวสมองของนางเต็มไปด้วยแผนการ และเป็นผู้หญิงที่มีความสามารถเป็นเลิศ นางมีอาจารย์ถึงเจ็ดแปดคน และแต่ละคนก็มีความเชี่ยวชาญด้านต่าง ๆ

แม้ว่าจวินฉูฉู่จะไม่น้อยหน้า แต่ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา นางก็วางแผนได้อย่างยอดเยี่ยม แต่นางก็ละเลยหลายสิ่งหลายอย่าง เป็นจวินเซียวเซียวที่ใส่ใจในการเรียนจนในตอนนี้มีความสามารถที่ยอดเยี่ยม

แต่นางกำลังจะเติบโต ตัวอยู่ที่จวนตระกูลจวิน แต่รากอยู่ที่กำแพงเมือง แน่นอนว่าเป็นผู้หญิงที่ฉลาดกว่าคนทั่วไป

ในวันนี้นางได้รู้ถึงความประหลาดใจของจวินฉูฉู่ นางจึงยิ้มและกล่าวอย่างนิ่งสงบว่า：“เช่นนั้นหากท่านพี่ชอบข้าก็จะให้ท่านพี่”

จวินฉูฉู่ตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ถึงอย่างไรก็เป็นพี่น้องกันและกล่าวว่า：“น้องสาว หากข้าชอบ เจ้ายินดีที่จะให้ข้าหรือไม่？”

“แน่นอน เพียงแค่ท่านพี่ชอบ ไม่ว่าจะเป็นดวงดาวบนท้องฟ้าหรือว่าสมบัติบนดิน ข้าก็ยกมันให้ท่านพี่ได้”

“แล้วคนเล่า？ตำแหน่งล่ะ？” ในเวลาจวินฉูฉู่อดใจไม่ได้แล้ว นางสติเลอะเลือนจนถามออกมาเช่นนั้น จวินเซียวเซียวตอบกลับในทันที

“นี่มีอะไรกัน เขาเป็นฝ่าบาท ฝ่าบาทก็คือฝ่าบาท ไม่ใช่สิ่งที่สามารถจะเปรียบเทียบได้” อ๋องตวนพาจวินฉูฉู่เข้าไปข้างในด้วยความรักใครสนิทสนม สีหน้าของจวินฉูฉู่ดูคร่ำครวญ ในตอนนี้เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาไม่ได้นึกถึงตำแหน่งของตัวเองในวันข้างหน้าเลย

ฉีเฟยอวิ๋นออกมาจากจวนท่านแม่ทัพและมุ่งหน้าไปทางทิศใต้ นางต้องการไปหางูตัวเล็ก ๆ งูชนิดนี้มีพิษร้ายแรง แต่พิษงูสามารถสกัดออกมาใช้รักษาโรคชีวิตผู้คนได้ ดังนั้นนางจึงเสี่ยงอันตรายไปหา แม่ทัพฉีอาจจะไม่เป็นกังวลมากนัก ฉีเฟยอวิ๋นตัดสินใจที่จะปิดบังเรื่องที่นางจะไปหางู นางเพียงแค่บอกว่าจะไปหาสมุนไพรที่เนินเขาสิบลี้

แม่ทัพฉีคยได้ยินเรื่องที่บุตรสาวไปหาสมุนไพรมาบ้างแล้ว จึงวางใจเมื่อฉีเฟยอวิ๋นออกไปนอกเมือง

หลังจากที่ออกจากเมืองแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็เดินไปทางทิศใต้ และไม่มีเรื่องให้ล่าช้าระหว่างทาง ไม่นานนางก็มาถึงทุ่งหญ้าทางทิศใต้ ในเวลานี้หางูได้ไม่ง่ายนัก ภายใต้หิมะที่ตกหนัก พวกมันล้วนจำศีลกันหมด ฉีเฟยอวิ๋นเตรียมพลั่วออกมาอย่างดี

ตามรอยงูและสังเกตภูมิประเทศ ไม่นานฉีเฟยอวิ๋นก็ระบุตำแหน่งได้

นางปักพลั่วลงไปแล้วเริ่มขุดดิน

นางขุดลงไปกว่าหนึ่งเมตร และพบงูที่กำลังจำศีลอยู่

ฉีเฟยอวิ๋นสวมถุงมือแล้วหยิบมันขึ้นมาใส่ในถุงผ้าที่เตรียมไว้ และค้นหาที่อื่นต่อไป

หาได้สามตัวก็เพียงพอแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นโยนพลั่วในมือและกลับไป

เส้นทางบนภูเขานั้นเดินลำบากและหญ้าก็รก เมื่อเดินออกมาจากทุ่งหญ้าได้ ฉีเฟยอวิ๋นก็เดินไม่ไหวแล้ว อากาศหนาวจนพื้นดินจับตัวเป็นน้ำแข็ง หากยังอยู่ที่นี่คงจะแข็งตาย และในตอนนี้ร่างกายของนางก็ไม่ทนต่อสภาพความเป็นอยู่ในป่า

นางจึงมองดูว่ามีใครผ่านมาบ้างหรือไม่ และบังเอิญเห็นรถม้าวิ่งมาแต่ไกล และมุ่งหน้าไปยังเมืองหลวง นางไม่ได้คิดอะไรมาก เพียงต้องการให้อีกฝ่ายแวะรับนางไปด้วย นางจึงเดินไปที่รถม้า แต่เมื่อเห็คนที่ขับรถม้า ฉีเฟยอวิ๋นก็ด่าในใจ โลกกลมจริง ๆไม่ง่ายเลยที่จะพบรถม้าสักคนที่มุ่งหน้ากลับไปยังเมืองหลวง คิดไม่ถึงว่าจะเป็นหนานกงเย่

อาอวี่ก็ประหลาดใจเช่นกัน：“พระชายา”

ก่อนที่ฉีเฟยอวิ๋นสวมเสื้อผ้าผู้ชายแล้วไปที่จวนอ๋องเย่ อาอวี่เห็นแวบแรกก็จำได้ว่าเป็นฉีเฟยอวิ๋น ในเวลานี้ท้องฟ้ามืดครึ้ม แต่ยังเห็นได้อย่างชัดเจน