องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 488

ตำหนักเฟิ่งอี๋ได้จุดตะเกียงไว้แล้ว เดินผ่านทางเดินยาวของตำหนักเฟิ่งอี๋มีโคมไฟสีแดงขนาดใหญ่แขวนอยู่ทั้งสองฟากฝั่ง ในวังนั้นโคมไฟก็ถูกแบ่งตามลำดับชั้นด้วย โคมไฟสีแดงมีเพียงตำหนักเฟิ่งอี๋ของฮองเฮาเท่านั้นที่สามารถแขวนได้

นางสนมอื่นๆนั้นจะมีโคมไฟสีต่างกัน

ฮองเฮาระดับชั้นหนึ่ง พระสนมเอกระดับชั้นหนึ่ง พระสนมระดับชั้นหนึ่ง ระดับชั้นถัดลงไประดับหนึ่งไม่เทียบเท่าระดับหนึ่ง

ฮองเฮาเป็นโคมสีแดงขนาดใหญ่ พระสนมเอกเป็นโคมสีแดง โคมของพระสนมนั้นงดงามเป็นที่สุดซึ่งมีสีที่อ่อนกว่าเล็กน้อย

ทางเดินอันยาวนักโดยมีความยาวหน้าหลังสองร้อยกว่าเมตรซึ่งแสดงให้เห็นว่าตำหนักเฟิ่งอี๋เป็นที่หนึ่งในวังหลวง

ตลอดทางนั้นฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกแปลกเนื่องด้วยไร้ซึ่งผู้คน ในอดีตไม่ว่าองค์จักรพรรดิอวี้ตี้จะเสด็จไปยังตำหนักใด ก็จะมีข้าหลวงคอยรับเสด็จอยู่ไม่น้อย วันนี้มีเพียงขันทีน้อยที่อยู่เบื้องหลังของพระองค์

“ถวายบังคมฝ่าบาทเพคะ” มีคนออกมาจากตำหนักเฟิ่งอี๋และคลานเข้าไปยังด้านใน

“ลุกขึ้น ฮองเฮาอยู่ที่ใด?” องค์จักรพรรดิอวี้ตี้ทรงถาม

"ทูลฝ่าบาท ฮองเฮงเพิ่งจำอ่านบทธรรมะเพคะ"

องค์จักรพรรดิอวี้ตี้ทอดพระเนตรมองแล้วเสด็จเข้าไปก่อน จากนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็ตามมา

เมื่อถึงห้องบรรทมของตำหนักเฟิ่งอี๋สิ่งแรกที่ฉีเฟยอวิ๋นเห็นคือสถานที่ไหว้พระซึ่งจัดตั้งใหม่ ในวังจัดสถานที่ไหว้พระใหม่หรือ?

ฉีเฟยอวิ๋นเสียอาการเล็กน้อย

องค์จักรพรรดิอวี้ตี้ทรงเสด็จไปยังอีกฝั่งหนึ่งของห้องพระ ตรงนั้นมีโต๊ะอยู่ ถัดจากโต๊ะเป็นเตียงมังกรที่ห้องบรรทมของฮองเฮาเฉินอวิ๋นชู

“ฮองเฮา ฝ่าบาทเสด็จมาเพคะ” สาวใช้ในวังทูลเฉินอวิ๋นชู จากนั้นเฉินอวิ๋นชูก็วางลูกปัดพุทธในมือแล้วออกมาจากห้องพระ

ฉีเฟยอวิ๋นยืนอยู่ฝั่งหนึ่ง เฉินอวิ๋นชูออกมาแล้วฉีเฟยอวิ๋นก็รีบถวายเคารพ: "ถวายความเคารพฮองเฮาเพคะ"

“สีกาไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้” เฉินอวิ๋นชูตรัสแล้วก็เสด็จไปยังที่องค์จักรพรรดิอวี้ตี้จากนั้นย่อกายถวายพระพร

แล้วไม่ได้ตรัสสิ่งใดก็ทรงลุกขึ้นแล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นมอง เฉินอวิ๋นชูอย่างละเอียดซึ่งสวมเสื้อผ้าที่ค่อนข้างเรียบง่ายและสง่างาม ไม่มีเครื่องประดับผมบนศีรษะเพียงแค่ม้วนผมและไม่ได้แต่งหน้า ตัวคนนั้นก็ซูบผอมลง

“วันนี้ข้ามาต้องการพักอยู่ในตำหนักเฟิ่งอี๋นี้ ไม่รู้ว่าฮองเฮาจะสมัครใจหรือไม่?” องค์จักรพรรดิอวี้ตี้ทรงตรัสเช่นนี้ฉีเฟยอวิ๋นก็เกิดเสียงดังครึกโครมขึ้นในใจ รู้สึกว่าฝ่าบาทก็มีเวลาที่ขึ้นเตียงไม่ได้เช่นกัน

“วันนี้ไม่สะดวกเพคะ ฝ่าบาททรงอภัยด้วย!” การปฏิเสธของเฉินอวิ๋นชูนั้นไม่ได้ปฏิเสธเด็ดขาดเช่นนั้น แต่ในตัวอักษรนั้นมีความขัดแย้งอยู่ในความนึกคิดของพระนาง

องค์จักรพรรดิอวี้ตี้ทรงทอดพระเนตรไปยังฉีเฟยอวิ๋น: "วันนี้พระชายาเย่ข้าวังมา ฮองเฮาสวดมนต์อยู่ในวังเพียงลำพังเช่นนั้นมานั่งสมาธิด้วยกันดีกว่า"

เฉินอวิ๋นชูมองย้อนกลับไปยังฉีเฟยอวิ๋นแล้วจึงได้เชิญฉีเฟยอวิ๋นให้ไปนั่งลง

ในใจของฉีเฟยอวิ๋นคลุ้มคลั่งไม่สงบสุข นี่คือสิ่งใดกันนะ?

เดินเข้าไปนั่งลงกับฮองเฮาแล้วฉีเฟยอวิ๋นก็เงียบเชียบ

เฉินอวิ๋นชูทรงถามว่า: "พระชายาเย่มองเรื่องเหตุจูงใจเช่นไร?"

“หม่อมฉันไม่เชื่อเรื่องเหตุและผลเท่าไรนัก” ในเมื่อถูกถามฉีเฟยอวิ๋นก็ทำได้เพียงพูดคุยเป็นเพื่อนพระนาง

เฉินอวิ๋นชูทอดพระเนตรไปยังฉีเฟยอวิ๋น"เพราะเหตุใดหล่ะ?"

“ไม่ได้เพราะเหตุใด มองจากในมุมมองใดๆ สาเหตุคือต้นกำเนิดและเหตุคือโอกาส เมื่อมีที่มารวมถึงโอกาสก็คือการได้รับ

ง่ายดายเช่นนี้เอง"

เฉินอวิ๋นชูทอดพระเนตรไปยังฉีเฟยอวิ๋นอย่างไม่ใส่ใจ องค์จักรพรรดิอวี้ตี้ก็กำลังคิดคำอธิบายไว้เช่นนี้จึงเห็นด้วยอยู่บ้างถึงได้ทรงพระสรวลขึ้น

เฉินอวิ๋นชูทรงถามว่า: “พระชายาเย่รู้เรื่องหลักธรรมหรือไม่?”

“รู้อยู่บ้าง หนทางแห่งพุทธศาสนา!” ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวต่อ

ใบหน้าของเฉินอวิ๋นชูค่อยๆบังเกิดความสับสนขึ้น: "หนทางแห่งพุทธศาสนา?"

“ธรรมนั้นเป็นกายของผู้บำเพ็ญหลังจากตรัสรู้แล้ว ส่วนหลักบัญญัตินั้นเป็นวิถีทางของพระพุทธศาสนาซึ่งครอบคลุมทุกสิ่งนับพันนับหมื่น

ในนั้นได้แก่ บุญ ปรากฏการณ์ หนทาง ความดีชั่ว ความโลภ ความเกลียดชัง ความไม่รู้ ความสงสัยและอื่นๆ......

“เจ้าว่าสิ่งใด?” เฉินอวิ๋นชูตกใจและไม่กล้าคิด

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า: "พระนางเพคะ การปฏิบัติธรรมไม่ผิดแต่รบกวนถึงผู้อื่นนั้นเป็นความผิดพลาดอันใหญ่หลวง ในตำแหน่งใดๆก็มีหน้าที่นั้นๆ ภาระหน้าที่ของพระนางคือดูแลประชาราษฎร์ใต้หล้า ดูแลวังหลวงเพื่อฝ่าบาท และเป็นแบบอย่างให้แก่สตรีทั่วทั้งใต้หล้า

คิดว่าเมืองต้าเหลียงในตอนนี้เจริญรุ่งเรืองประชาราษฎร์แข็งแกร่งและบ้านเมืองสงบสุข หากฮองเฮาทรงออกบวชแล้วสตรีแต่ละคนกระทำตาม บุรุษในเมืองต้าเหลียงรักแต่ไม่สามารถมีได้ เช่นนั้นไม่ใช่ว่าจะท้อแท้สิ้นหวังหรอกหรือเพคะ?"

เฉินอวิ๋นชูงุนงง: "บุรุษท้อแท้สิ้นหวังแล้วเกี่ยวข้องกับสตรีเช่นไร?"

“เกี่ยวข้องกันแน่นอน บุรุษหาเลี้ยงชีพอยู่นอกบ้านเพื่อให้ภรรยาและลูกๆมีชีวิตที่ดี ส่วนทหารที่ปกป้องชายแดนเพื่อป้องกันไม่ให้ศัตรูมารุกรานปกป้องคุ้มครองภรรยาและลูกๆในเรือน

หากภรรยาออกบวช บุรุษคิดว่าสู้ตายในสนามรบก็ไม่มีความหมาย การที่ชาติบ้านเมืองจะล่มสลายลงก็อยู่ไม่ไกลแล้ว"

".......แต่พระพุทธเจ้าของข้า......"

“พระพุทธเจ้านั้นทรงมีพระเมตตาอย่างยิ่ง แต่พระพุทธเจ้าไม่เคยบอกว่าสตรีจะทำตามสามีไม่ได้ และไม่เคยบอกว่าไม่สมดังใจหมายก็ออกบวช

โคมไฟสีเขียวและธรรมเก่าแก่นั้นย่อมดีอยู่แล้ว แต่ไร้บุญวาสนาแล้วไม่กลัวว่าจะไปรบกวนพุทธศาสนาหรือ?

พระพุทธศาสนาเป็นสถานที่แห่งการปฏิบัติธรรมอันบริสุทธิ์ เหตุใดพระนางถึงได้นำความวุ่นวายโกลาหลทางโลกนี้เข้ามาสู่ประตูพระพุทธศาสนาด้วยหล่ะ?

หากพระนางพบเจอปมในใจจริง ก็ปล่อยปมในใจลงจะไม่ดีกว่าหรือ

การปล่อยวางคือการเติมเต็ม เติมเต็มตนเองและเติมเต็มผู้อื่นด้วย อีกทั้งยิ่งเติมเต็มทั่วหล้า

คิดว่าพุทธสาวกนั้นมีฤทธานุภาพพิชิตโลกได้จริงหรือ?

หากเป็นเช่นนั้นพุทธสาวกนั้นรู้แจ้งถึงความปั่นป่วนและกระวนกระวายของสิ่งทั้งปวงและความเศร้ารันทด แต่กลับไม่เข้าใจในความรักและเกลียดชังที่พัวพันอยู่ในโลกนี้ เมื่อเขาเข้าสู่โลกมนุษย์แล้วนั้นมิใช่การบำเพ็ญพียรที่ใดกัน!

หากพุทธสาวกปฏิบัติธรรม เช่นนั้นผู้คนรอบกายเขาที่เคยถือกำเกิดพบเจอจะไม่หลุดพ้นหรือ?

ในเมื่อเป็นการหลุดพ้นเช่นนั้นทุกคนที่เคยพบเจอต่างก็ปฏิบัติธรรมอยู่ในโลกนี้ทั้งสิ้น

การปฏิบัติธรรมเดิมทีนั้นไม่ตายตัว เป็นทุกข์ เป็นสุข......เป็นหนทางสุดท้ายแห่งการปฏิบัติธรรมนี้ทั้งสิ้น พระพุทธเจ้าของเราทรงเห็นอกเห็นใจจึงหลุดพ้นจากความทุกข์ทั้งปวง หวังว่าพระนางจะทรงปล่อยอสูรร้ายในใจไป ไม่เสียแรงที่พระพุทธเจ้าของเราได้หลุดพ้น! ชีวิตในชาติหน้าจึงจะหลุดพ้นจากทะเลแห่งความทุกข์ได้! เข้าสู่ความสุขสันต์ในเร็ววัน! "