องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 499

หนานกงเย่ทำหน้าบึ้งตึงออกมาจากในวัง ฉีเฟยอวิ๋นได้ยินเสียงเขาเดินมาถึงรถม้า จึงเปิดม่านบนรถม้าออกไปมองหนานกงเย่ ไห่กงกงสะบัดแส้หางจามรีและเปิดพระราชโองการ：“พระพันปีทรงมีพระราชโองการ พระชายาเย่รับพระราชโองการ”

ฉีเฟยอวิ๋นลงมาจากรถม้าและคุกเข่าลงเพื่อรับพระราชโองการ ไห่กงกงกล่าวว่า：“ข้าเข้ามาในวังแห่งนี้ด้วยตัวเอง และไม่กล้ากระทำความผิด แต่วันนี้ข้าทำผิดพลาดอย่างมิอาจให้อภัยได้ เป็นข้าเองที่หละหลวมและยากที่จะลบล้างความผิด ข้าจะไปขอรับโทษจากบรรพบุรุษ

พระชายาเย่กตัญญูกตเวทีเป็นอันดับแรกเสมอ อ๋องเย่มีใจเป็นห่วงข้า และขอให้พระชายาเย่ไปเป็นเพื่อนข้า อนุญาต！”

ฉีเฟยอวิ๋นตัดสินใจไม่ถูก นี่มันอะไรกัน？

การโจมตีและการแก้แค้น？

ฉีเฟยอวิ๋นรับพระราชโองการ ไห่กงกงรีบกล่าวว่า：“พระพันปีจะเสด็จไปที่ศาลบรรพชน วันนี้พระชายาเย่กลับไปเตรียมการเถอะพ่ะย่ะค่ะ แล้วยามจื่อค่อยมา”

“ขอบคุณกงกงที่เตือน”

ฉีเฟยอวิ๋นยิ้มไม่ออกจริง ๆ การเป็นพระชายาทำไมถึงได้ไม่อิสระเช่นนี้

“เอาล่ะ กงกงกลับไปเถอะ ข้าก็จะกลับแล้ว”

หนานกงเย่ขึ้นไปบนรถม้า แล้วฉีเฟยอวิ๋นก็ตามขึ้นไป เมื่อคิดว่าจะไม่ได้เจอลูก ๆ อันเป็นที่รักสิบกว่าวัน ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกอาลัยอาวรณ์

นางนั่งอยู่ในรถม้าและอยากจะร้องไห้ แต่ก็ไม่พูดอะไร

หนานกงเย่รู้สึกลำบากใจ เขากอดฉีเฟยอวิ๋นไว้และกล่าวว่า：“ข้าก็อาลัยอาวรณ์เช่นกัน！”

“……”

ทั้งสองกลับไปจวนแม่ทัพ ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกสงสารลูก ๆ นางจูบทีละคนและไปนอน

เมื่อถึงยามจื่อฉีเฟยอวิ๋นก็เข้าไปในวัง หลังจากที่รออยู่ในวังสองสามชั่วยาม ฉีเฟยอวิ๋นเผลอหลับในขณะที่ยืนอยู่

ในขณะที่ฉีเฟยอวิ๋นกำลังหลับ นางรู้สึกว่ามีเสื้อคลุมมาคลุมบนไหล่ของนาง ฉีเฟยอวิ๋นลืมตาขึ้นอย่างตกตะลึง เมื่อหันกลับไปมอง นางก็เห็นหนานกงเย่ยืนอยู่ข้าง ๆ และกำลังเอาเสื้อคลุมคลุมให้นาง เขาดึงมือของนางไปที่ริมฝีปากแล้วพ่นลมออกจากปาก จากนั้นก็เอามือของนางเข้าไปในเสื้อ

ในเวลานี้มือของฉีเฟยอวิ๋นเย็นเฉียบ ทั้งสองคนหดตัวลง หนานกงเย่จับมือของฉีเฟยอวิ๋นไว้และมองนางอย่างไม่สบอารมณ์ ไม่ว่าจะหนาวสักแค่ไหนเขาก็ไม่รู้สึกว่าหนาว

“ทำไมเจ้าโง่เขลาเช่นนี้ บอกให้ยืนตรงนี้เจ้าก็ยืน หากให้เจ้าไปตายเจ้าก็คงไป ไม่มีใครอยู่ ทำไมเจ้าถึงไม่ไปพักผ่อน？”

“ไม่ถูกกฎระเบียบเพคะ” ฉีเฟยอวิ๋นยิ้ม

“ฮึ！” หนานกงเย่รู้สึกหนักใจและไม่อยากพูดอะไร

ฉีเฟยอวิ๋นถามว่า：“ท่านอ๋องมาได้อย่างไรเพคะ？”

ไห่กงกงรีบกล่าวว่า：“ท่านอ๋องไม่ได้หายไปไหนพ่ะย่ะค่ะ ทรงยืนรออยู่ตรงนี้”

ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองไห่กงกงแล้วยิ้ม：“กงกงไปพักผ่อนก่อนเถอะ ใกล้จะรุ่งสางแล้ว พวกเราจะยืนอีกสักเดี๋ยว”

“พ่ะย่ะค่ะ” ไห่กงกงเดินตรงไป ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับมามองใบหน้าอันหล่อเหลาของหนานกงเย่และจูบลงบนริมฝีปากของเขา

สีหน้าของหนานกงเย่ทรุดลง แล้วดึงฉีเฟยอวิ๋นเข้ามาไว้ในอ้อมแขนของเขา เขากอดฉีเฟยอวิ๋นไว้แน่น และจ้องมองไปที่ประตูของตำหนักเฉาเฟิ่งด้วยแววตาที่เหมือนคบเพลิง

ในเวลานี้ฉีเฟยอวิ๋นสัมผัสได้ถึงความไม่พอใจและความไม่เต็มใจของหนานกงเย่ นางเกาะแขนของหนานกงเย่：“ท่านอ๋อง พระองค์เคยคิดที่จะล้มเลิกทั้งหมดหรือไม่เพคะ？”

“ไม่เคย” หนานกงเย่กล่าวอย่างเย็นชา

“แล้วตอนนี้ท่านอ๋องทรงคิดอะไรอยู่เพคะ？”

“ข้าคิดที่จะทำให้เฉาเหวินและพวกเขาน่าสมเพช”

“……” ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้จริง ๆ

ฉีเฟยอวิ๋นออกมาจากอ้อมแขนของหนานกงเย่：“ท่านอ๋องทรงเคยได้ยินเรื่องการกวาดล้างลิ่วเหอหรือไม่เพคะ？”

“ไม่เคย” หนานกงเย่เลิกคิ้วขึ้น เขาดูกระตือรือร้นและอารมณ์ดี

ฉีเฟยอวิ๋นกลัวว่าเขาจะกลัดกลุ้ม จึงใช้สมาธิตรวจดูร่างกายของเขา และพบว่าหัวใจของเขาเต้นเร็วกว่าปกติ และเห็นได้ชัดว่าเกิดจากความโกรธ

เมื่อนึกถึงข้อเสียของหนานกงเย่เวลาที่โกรธจัดแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นจึงหาสิ่งที่น่าสนใจมาพูดกับเขา

หนานกงเย่ไม่เคยได้ยินมาก่อนและให้สนใจเป็นอย่างมาก ฉีเฟยอวิ๋นจึงพูดถึงเรื่องการกวาดล้างลิ่วเหอและหนานกงเย่ฟังอย่างตั้งใจ ไห่กงกงเดินออกมาจากข้างในและเตือนว่า：“ได้เวลาแล้ว พระชายาเย่ไปกับบ่าวเถอะพ่ะย่ะค่ะ”

หนานกงเย่จับมือของฉีเฟยอวิ๋น ราวกับว่าจะมีใครมาแย่งพระชายาของเขาไป ไห่กงกงสะดุ้งตกใจ เขาไม่ได้เห็นอ๋องเย่แสดงสีหน้าและท่าทางเช่นนี้มาหลายปีแล้ว ในความทรงจำของเขา ดูเหมือนว่าจะเป็นตอนที่อดีตจักรพรรดิเสด็จจากไป หนานกงเย่จับมือไว้และไม่ยอมปล่อย

“เหล่าทหารที่ชายแดนกำลังจะเข้าสู่ฤดูหนาว ข้ารออีกไม่ได้แล้ว ต้องนำเงินไปเปลี่ยนเป็นของใช้ในฤดูหนาวและส่งไป

ที่นี่มอบให้เป็นหน้าที่ของเจ้า พระชายาไม่อยู่ หากมีอะไรก็ไปหาหวังฮวายอัน”

“พ่ะย่ะค่ะ” หนานกงเย่ออกเดินทางในตอนบ่ายของวันนั้น และระหว่างทางก็เตรียมข้าว ฟาง และผ้าฝ้ายไปด้วย

ที่ศาลบรรพชน

พระพันปีนั่งลงและมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นฝังเข็มให้พระพันปี จนพระพันปีรู้สึกสบายขึ้นและนั่งลืมตาอยู่ตรงนั้น

“หากข้าไม่เรียกเจ้า เจ้าก็คงจะลืมข้าไปแล้ว เพราะเจ้ามีลูก ๆ อันเป็นที่รักและลืมข้าไปแล้ว”

“หม่อมฉันมิกล้า？หม่อมฉันคิดถึงเสด็จแม่เสมอเพคะ” ฉีเฟยอวิ๋นพูดไปพลางและถอนเข็นไปพลาง

พระพันปียิ้มในทันที：“ทำไมข้าถึงดูไม่ออกเลย？เจ้าเข้ามาในวังหลายครั้งแล้ว แต่ก็ไม่เอาเครื่องประทินโฉมมาให้ข้า แถมยังจะไม่มาคารวะอีก”

“เสด็จแม่ทรงตำหนิหม่อมฉัน เห็นได้ชัดว่าหม่อมฉันหวาดกลัว” สีหน้าของฉีเฟยอวิ๋นดูงุนงง

พระพันปียิ้มชอบใจ：“ทำไมรึ？”

“เสด็จแม่……หม่อมฉันมิกล้าพูดเพคะ”

“ความผิดของฮองเฮากลายเป็นคุณงามความดีงั้นรึ？” พระพันปีหลับตาลงและปล่อยให้ฉีเฟยอวิ๋นถอนเข็มให้นาง

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกเศร้าใจ：“ในเมื่อเสด็จแม่ทรงทราบแล้ว เหตุใดถึงต้องถามอีกล่ะเพคะ？”

“ข้าเห็นว่าเจ้าทั้งฉลาดและโง่เขลา ไม่สำคัญว่าใครจะเป็นฮองเฮา ขอเพียงแค่นางเชื่อฟังก็เพียงพอแล้ว หากฝ่าบาททรงมีหลักการขั้นพื้นฐาน คนฉลาดเช่นเจ้าก็สามารถเป็นฮองเฮาได้ คำนึงถึงเหล่าราษฎร จงรักภักดีต่อฝ่าบาท ยังจะมีอะไรที่เป็นไม่ได้อีก

เพียงแต่……”

พระพันปีถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ และฉีเฟยอวิ๋นก็เงียบไม่พูดไม่จา

ถึงอย่างไรเฉินอวิ๋นชูก็มิใช่คนดี！