องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 519

ไห่กงกงยิ้ม "เป็นเพราะว่าพระมเหสีหวามีความรักต่อจักรพรรดิองค์ก่อน"

"แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด แต่เป็นเพราะจักรพรรดิองค์ก่อนก็มีความรักต่อพระมเหสีหวาก่อน จักรพรรดิองด์ก่อนมีพระสนมจำนวนมาก แต่พระองค์ก็โปรดปรานพระมเหสีอย่างไม่ต้องสงสัย

หากไม่ใช่เช่นนั้นจะกล้าทำให้พระมเหสีแสดงความหยิ่งผยองต่อหน้าข้าได้อย่างไร

เพียงแต่พระมเหสีหวาก็เป็นคนที่ห่วงใยเช่นกัน นางรู้ว่าหากไม่เป็นเพราะความใจกว้างของข้า นางก็ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้

ในวังหลวงแห่งนี้จำเป็นต้องมีเล่ห์เหลี่ยมและจำเป็นต้องมีคนที่จงรักภักดีไม่คิดคดทรยศหักหลัง และยังจำเป็นต้องปิดตาข้างเดียวทำเป็นเสแสร้งแกล้งไม่รู้ไม่เห็นอะไร

คนข้างกายของจักรพรรดิทั้งสองคนนั้นนะ......ไม่เคยทำให้คนอื่นวางใจได้เลย หากไม่หาใครมาเฝ้าดูเขาไว้ ข้าไม่สามารถวางใจลงได้ ท่านอ๋องเย่ก็ไม่อาจวางใจได้!"

ไห่กงกงมองออกไป "พระพันปีพ่ะย่ะค่ะ แต่นิสัยของพระสนมหรงเต๋อและบวกกับอายุของพระองค์นั้น เรื่องนี้สามารถทำได้หรือพ่ะย่ะค่ะ?"

"ทำได้หรือไม่ได้ก็ต้องขึ้นอยู่กับความโชคดี มู่เหมียนมีนิสัยรุนแรงมาตั้งแต่เล็ก ข้าคิดว่านางเหมาะสมที่สุดของท่านอ๋องเย่ แต่น่าเสียดายกลับถูกคนนั้นแย่งชิงไป แต่เมื่อมองดูตอนนี้ท่านอ๋องเย่ก็นับว่ามีความสุขเช่นกัน

ถึงตอนนี้ท่านอ๋องตวนก็สามารถทำให้วางใจลงได้ เหลือก็เพียงแต่จักรพรรดิ เช่นนั้นก็เหลือเพียงให้มู่เหมียนเข้าวังหลวง"

"พระพันปี......แต่ในใจของพระสนมหรงเต๋อไม่ใช่......"

"แม้ว่านางจะอายุยังน้อย ยังไม่ถึงเวลาที่จะเข้าใจอะไรได้มาก เพียงแค่โวยวายไปเท่านั้น หากเฉินอวิ๋นชูมีใจต่อนางบ้างก็ยังพอพูดได้ แต่นางไม่ชอบไม่ใช่หรือ?

เรื่องนี้ขึ้นอยู่กับจักรพรรดิ

ตอนนี้ลองดูไปก่อน หากไม่ได้ก็ค่อยคิดแผนการใหม่!"

ขณะนี้ที่หน้าประตูตำหนักหรงเต๋อมีคนรออยู่ และได้รับราชโองการก่อนหน้านี้แล้ว

จักรพรรดิอวี้ตี้เหลือบมองคนที่คุกเข่าอยู่ที่พื้นและก้าวเข้าไปในตำหนักหรงเต๋อ

วันนี้มู่เหมียนรู้สึกไม่ค่อยสบายและกำลังออกอาการตัวร้อน ปวดหัวกระสับกระส่ายและรู้สึกอึดอัด จักรพรรดิอวี้ตี้เดินเข้าไปข้างในก็เห็นใบหน้าของมู่เหมียนแดงและหอบ

"เป็นอะไรไปหรือ?" จักรพรรดิอวี้ตี้เดินไปที่เตียงของมู่เหมียน นางกำนัลจึงรีบกราบทูลรายงาน

"กราบบังคมทูลฝ่าบาท พระสนมเต๋อป่วยด้วยอาการหนาวสั่น จึงไม่สามารถให้หมอหลวงรักษาได้"

"ไร้สาระ ไปตามหมอหลวงมา" จักรพรรดิอวี้ตี้นั่งลงที่ข้างเตียงและรู้สึกผิดต่อมู่เหมียน

เมื่อเข้าวังหลวงมาก็เหมือนกับนกในกรง นิสัยของนางถูกบีบบังคับ จึงไม่เหมาะสมที่จะอยู่ในวังหลวง

มู่เหมียนลืมตาขึ้นมองใบหน้าของจักรพรรดิอวี้ตี้ แม้ว่าจะรู้สึกไม่สบายอย่างมาก แต่ก็มองเห็นได้อย่างชัดเจน

นางหันหลังให้กับจักรพรรดิอวี้ตี้ จักรพรรดิอวี้ตี้รู้สึกขบขัน "อารมณ์ของเจ้าไม่ธรรมดาเลยเชียว แถมยังไม่ไว้หน้าข้าอีกด้วย"

"เชอะ!"

มู่เหมียนไม่กลัว

จักรพรรดิอวี้ตี้ก็ทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงเฝ้ามอง

เมื่อหมอหลวงเข้ามาก็รีบทำการรักษา ใครจะไปรู้ว่ามู่เหมียนจะแสดงนิสัยออกมา โดยนางไม่ยอมลุกจากเตียงและทุบตีหมอหลวงแต่ไม่โดน จากนั้นจึงทุบตีจักรพรรดิอวี้ตี้

จักรพรรดิอวี้ตี้ทำสีหน้าบูดบึ้งและหันหน้าไป

ขณะนี้มู่เหมียนนั่งคุกเข่าลงและตกใจจนหอบลงมาจากเตียง จากนั้นจึงก้มหน้าลง

จักรพรรดิอวี้ตี้นั่งอยู่แต่ขยับตัวเล็กน้อยและมีสีหน้าที่เคร่งขรึมมาก "บังอาจ ข้าให้เกียรติกับเจ้าเช่นนี้"

จักรพรรดิอวี้ตี้ลุกขึ้น "ส่งคนมาที่นี่และนำตัวไปตำหนักเย็น!"

กว่าจะรู้เรื่องของมู่เหมียนก็เป็นเวลาเช้าตรู่เสียแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นเพิ่งจะลุกจากที่นอนและกำลังใส่เสื้อผ้า อาอวี่ก็รีบเข้ามาที่หน้าประตูและรายงานว่า "ท่านอ๋องขอรับ ในวังเกิดเรื่องขึ้นแล้วขอรับ"

หนานกงเย่กำลังจัดแต่งเสื้อผ้าให้กับฉีเฟยอวิ๋น เงยหน้าขึ้นมองที่ประตู "ใครเกิดเรื่องขึ้นหรือ?"

"เป็นพระสนมหรงเต๋อขอรับ!"

"เรื่องของมู่เหมียนให้อวิ๋นอวิ๋นไปดูจะดีกว่า ข้าจะไปตรวจสอบเรื่องต้ากั๋วจิ้ว" หนานกงเย่ตัดสินใจจากนั้นจับใบหน้าของฉีเฟยอวิ๋นและจูบลงไปบนปากของเธอ เมื่อคืนทั้งสองคนยังสนุกไม่เสร็จแต่เธอก็หลับไปเสียก่อน ใจของท่านอ๋องจึงรู้สึกทุรนทุรายและไม่พอใจ และคืนนี้ก็ต้องการจะเข้านอนเร็วเพื่อเป็นการชดเชย

เมื่อปล่อยฉีเฟยอวิ๋นออก หนานกงเย่ก็กล่าวว่า "ข้าจองไว้ก่อน คืนนี้จะกลับมาชดใช้ค่าเสียหายทั้งหมด

อวิ๋นอวิ๋นรีบกลับมาและพักผ่อนให้มากๆ เพื่อป้องกันไม่ให้ร่างกายอ่อนแรง"

เมื่อพูดจบหนานกงเย่ก็หันหลังเดินออกไปและทิ้งให้ฉีเฟยอวิ๋นต้องนั่งหน้าแดงด้วยความโกรธอยู่ในห้องเพียงคนเดียว

ไร้ยางอาย ช่างไร้ยางอายเสียจริง!

กลางวันแสกๆ ยังกล้าพูดเช่นนี้ ไม่กลัวฟ้าจะผ่าเอาหรืออย่างไร

ฉีเฟยอวิ๋นทำการจัดเตรียมเพื่อเข้าวังหลวง

หนานกงเย่ออกไปและทังเหอก็รีบเดินไป "ท่านอ๋องขอรับ!"

"ข้าจะไปจวนต้ากั๋วจิ้ว เจ้าไปที่กรมการคลังและนำรายการบัญชีในกรมการคลังมาให้ข้าทั้งหมด หากมีคนขัดขวางสามารถฆ่าได้ทันที หากเกิดอะไรขึ้นข้าจะรับผิดชอบเอง"

"ข้าน้อยจะทำให้สำเร็จเรียบร้อยขอรับ ท่านอ๋องวางใจได้ขอรับ" ทังเหอรอวันนี้มานาน ต้ากั๋วจิ้วมีความหยิ่งผยองและทะนงตัวอย่างไม่หวั่นเกรงใครใดๆ หากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าจะเข้ามาพัวพันกับจวนท่านอ๋องเย่ แต่หากท่านอ๋องยื่นมือออกมาจัดการเรื่องนี้ ก็สามารถหยุดการพูดของประชาชนนับร้อยพันเอาได้

เมื่อหนานกงเย่มาถึงหน้าจวนของต้ากั๋วจิ้วจึงได้สั่งให้คนเข้าไปเคาะประตู คนของจวนต้ากั๋วจิ้วออกมาและรีบเชิญให้หนานกงเย่เข้าไปข้างใน

แต่คนที่ออกมาพบหน้านั้นไม่ใช่ต้ากั๋วจิ้ว แต่กลับเป็นคุณชายใหญ่ของต้ากั๋วจิ้ว เสียนจวิ้นอ๋อง หวังเสียน

เมื่อเห็นหนานกงเย่ หวังเสียนก็ยกมือขึ้นมาเพื่อต้อนรับ ทั้งสองถึงแม้ว่าจะอายุเท่ากัน แต่สถานะของหนานกงเย่นั้นสูงส่ง เขาเป็นถึงผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ฉะนั้นจึงมีสถานะสูงส่งเช่นนี้ เขาจึงต้องเป็นฝ่ายเดินเข้ามาแสดงความเคารพ

"หวังเสียนยินดีต้อนรับท่านผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ และท่านผู้สำเร็จราชการโปรดอภัยให้ด้วยที่ไม่ได้ไปรับด้วยตัวเอง"

หนานกงเย่ก้มหน้าเล็กน้อย "เสียนจวิ้นอ๋องไม่ต้องเกรงใจหรอก ลุกขึ้นเถอะ!"

หวังเสียนขอบคุณจากนั้นจึงลุกขึ้นยืน