องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 525

ฉีเฟยอวิ๋นมาที่พระตำหนักเฉาเฟิ่งกับหนานกงเย่ ไห่กงกงกราบทูลให้ทั้งสองเข้าเฝ้าพร้อมกันได้เลย

“หม่อมฉันถวายบังคมเสด็จแม่เพคะ”ฉีเฟยอวิ๋นทำความเคารพพร้อมกับหนานกงเย่

ครั้งนี้พระพันปีเห็นพวกเขาก็เกิดความโมโห กล่าวว่า“พอแล้ว ขึ้นมาเถิด ดูเจ้าเด็กน้อยนี่สิว่าเป็นอะไร ตั้งแต่เมื่อคืนก็เป็นเช่นนี้แล้ว หมอหลวงมาแล้ว ก็ดูไม่ออกว่าสาเหตุมาจากอะไร”

พอฉีเฟยอวิ๋นได้ยินว่าเกิดเรื่องกับลูกชาย ก็เร่งฝีเท้าเดินขึ้นไป

ถึงตรงหน้าของพระพันปีฉีเฟยอวิ๋นจึงได้ถอนสายบัว และอุ้มลูกน้อยขึ้น

เมื่อเจ้าห้าอยู่ในอ้อมกอดของแม่ตนเอง ก็ได้เบิกตาลืมขึ้นมามอง ฉีเฟยอวิ๋นจับแมะคลำชีพจร ก็ไม่สามารถแมะเจอสิ่งใดเลย ฉีเฟยอวิ๋นรู้เลยว่าลูกของตนกลั่นแกล้ง เลยไม่ได้พูดอะไร จำใจต้องพูดว่าเป็นโรคเก่าของเขา

“โรคเก่าหรือ?”พระพันปีกล่าวด้วยความแปลกใจอีกว่า“เหตุใดเมื่อวานไม่ได้ยินว่าเขามีโรคเก่าด้วย!”

“พอไม่มีความสุขก็จะกลั่นแกล้งมีอารมณ์ หลังจากนั้นก็มิสนใจผู้ใดเพคะ “ฉีเฟยอวิ๋นได้ตอบตามความจริง

เดิมพระพันปีอยากจะเอาหลานน้อยไว้ ตอนนี้เห็นเป็นเช่นนี้ก็ไร้หนทางที่จะเอาไว้แล้ว

“ข้าตกใจหมดเลย เช่นนี้ก็กลับกันไปเถิด”

พระพันปีก็เหนื่อยแล้ว ถูกทำให้ตกใจตั้งแต่เช้า เลยโบกมือเพื่อแสดงเจตนารมณ์ว่ากลับกันได้แล้ว จากนั้นได้หมุนตัวไปหวีผมแต่งตัว

ฉีเฟยอวิ๋นคล้ายดั่งรู้สึกผ่อนคลายลง เลยอุ้มลูกน้อยกลับไป

พอออกมาจากพระราชวังฉีเฟยอวิ๋นได้นั่งบนรถม้า เจ้าห้าก็ได้เบิกตาขึ้นมอง มือน้อยๆได้นำปิ่นสีชาดที่อยู่ในมือมอบแก่ฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นเห็นปิ่นสีชาดก็ชะงักงัน เธอหยิบมาใบหน้าเต็มไปด้วยความตื้นตัน ก้มศีรษะจูบสัมผัสลูกน้อย เจ้าห้ามีความพึงพอใจอย่างมาก แววตาอบอุ่นขึ้นมามากพอสมควร ก็มีเพียงกับฉีเฟยอวิ๋นที่จะสามารถทำให้เขามีแววตาเช่นนี้ได้

หนานกงเย่อิงแอบอยู่อีกด้านคิดไม่ถึงเลยว่าจะไร้ชีวิตจิตใจ ความรู้สึกเขาก็คือศิลปะทางอารมณ์สุนทรีอย่างหนึ่ง

ฉีเฟยอวิ๋นเก็บปิ่นสีชาดไว้ แล้วก็อุ้มลูกชายตัวน้อยเล่นอย่างสนุกสนาน

หนานกงเย่ถามเกี่ยวกับเรื่องของมู่เหมียนไม่กี่ประโยค ฉีเฟยอวิ๋นเห็นเขาโกรธ เลยขี้เกียจที่จะพูดคุยอะไรกับเขา

พอกลับมาถึงจวนอ๋องเย่ฉีเฟยอวิ๋นได้ออกตัวไปพักผ่อนก่อน

ตื่นมาก็เข้าช่วงเที่ยงแล้ว หนานกงเย่ออกไปตั้งนานแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นเล่นกับลูกๆอยู่สักพักหนึ่ง ออกมาจากเรือนจวินจื่อแล้วได้กลับไปที่สวนดอกกล้วยไม้

จนตกถึงตอนเย็นหนานกงเย่ก็ยังไม่กลับมา ฉีเฟยอวิ๋นมีความรู้สึกที่นั่งอยู่ไม่ติด

“อาอวี่ ออกไปเดินเป็นเพื่อนข้าหน่อย”ฉีเฟยอวิ๋นออกมาจากจวนอ๋องเย่แล้วไปเดินบนท้องถนน

ฟ้ามืดเมืองหลวงมีความคึกครื้น ทุกครัวเรือนมีคนเข้าออก แม้แต่ถนนก็เริ่มพลุกพล่านแล้ว

เกิดในเมืองหลวงก็เป็นเช่นนี้ เมื่อเทียบกันแล้วเหล่าอาณาประชาราษฎร์ที่อยู่ในเมืองหลวงจะไม่ความสนุกครึกครื้นในชีวิตประจำวันมากกว่าด้านนอก

ฉีเฟยอวิ๋นกับอาอวี่เดินผ่านฝูงชน เพื่อไปจวนกั๋วกง

ประตูหน้าจวนกั๋วกงเต็มไปด้วยการจราจรติดขัดรถม้าวิ่งขวักไขว่ กล่องแต่ละกล่องได้บรรจุวางบนรถม้าเรียบร้อยแล้ว คนของจวนกั๋วกงยืนสิ้นหวังที่ประตู บางคนกำลังดูความตื่นเต้นคึกครื้น แต่ส่วนใหญ่ก็ถูกไล่แตกกระเจิงกัน

อาอวี่กล่าวด้วยเสียงแผ่วเบาว่า“ทรัพย์สินฐานะของจวนกั๋วกงมั่งคั่ง บนรายงานกล่าวว่า ค่ำคืนนี้สิบรถม้า ตอนเช้ายังมีสิบรถม้าด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

ฉีเฟยอวิ๋นชำเลืองมองอาอวี่ และมองไปทางหน้าประตูจวนกั๋วจิ้ว

รถม้าสิบคันขบวนออกไป ทิศทางคือท้องพระคลังนั่นเอง

รถม้าเคลื่อนตัวออกไปและมีทหารร่วมเดินทางไปด้วยส่วนหนึ่ง เมื่อเดินหันเข้าไปด้านหน้าและส่องเข้าไปภายในจวนกั๋วจิ้วได้มีเสียงคร่ำครวญพยาบาทดังสนั่น โดยเฉพาะหญิงจำนวนหนึ่ง กำลังนั่งร่ำไห้อยู่ทางด้านใน คล้ายดั่งฟ้าล่วงหล่นลงมา

“ไปเถิด”มองดูแล้วฉีเฟยอวิ๋นก็ไป ตอนที่เดินทางได้พบรถม้าของราชครูจวิน เดิมทีเธออยากจะแอบ แต่เพิ่งผ่านเธอก็ได้ถูกคนในรถม้าเรียกไว้ ฉีเฟยอวิ๋นหมุนตัวมองคนที่กำลังออกมาจากรถม้ามิใช่ราชครูจวิน ยังจะมีผู้ใดหรือ?

ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปถอนสายบัวให้ราชครูจวินเยี่ยงคนมีมารยาท จากนั้นกล่าวว่า“ราชครู”

“พระชายาเย่จะไปที่แห่งใดหรือ?”ราชครูจวินถามเธอ

โรคของต้ากั๋วจิ้ว เป็นอารมณ์จิตใจที่ก่อให้เกิดขึ้น

ราชครูจวินเห็นต้ากั๋วจิ้วจึงได้ทำความเคารพกล่าวว่า“ท่านกั๋วจิ้ว”

หวังฮวายเต๋อเห็นราชครูจวิน จึงกล่าวอย่างเฉื่อยชาว่า“เจ้ามาได้อย่างไร?มาดูความตลกขบขันหัวเราะเยาะข้าหรือ?”

“ที่ไหนกันเล่า”ราชครูจวินยิ้ม และมองบริเวณโดยรอบ

ฉีเฟยอวิ๋นมาหยุดยืนอยู่อีกด้าน เธอถูกเชื้อเชิญร่วมเดินทางมาด้วย แน่นอนว่าไม่ได้พูดมากอยู่แล้ว

หวังฮวายเต๋อมองฉีเฟยอวิ๋นด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่เหมือนกับเมื่อก่อนที่ฉีเฟยอวิ๋นคิดเลย

ความรู้สึกที่ให้เธอคือหวังฮวายเต๋อไม่มีค่าควรแก่การที่จะมาคิดเล็กคิดน้อยกับเธอ

ราชครูจวินกล่าวอย่างราบเรียบว่า“ท่านอ๋องเย่ได้ค้นเรือนและยึดทรัพย์แล้ว ทรัพย์สินตระกูลของท่านลากไปได้แล้วยี่สิบรถม้า พอรวบรวมแล้ว สิบล้านตำลึงจีนเชียวนะ”

ราชครูจวินกล่าวถึงเรื่องค้นเรือนยึดทรัพย์และตั๋วเงิน หวังฮวายเต๋อหัวเราะอย่างเยือกเย็นกล่าวว่า “ตั๋วเงินนั่นเป็นข้าที่หามา อย่างไร?ไม่ได้หรือ?”

“ได้หรือไม่ได้นั้นแน่นอนว่าต้องดูหลักฐาน ในเมื่อท่านอ๋องเย่สามารถค้นเรือนยึดทรัพย์ แน่นอนว่าต้องมีเหตุผล”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”หวังฮวายเต๋อยังคงกำเริบเสิบสาน

ราชครูจวินไม่ได้ใส่ใจ กล่าวว่า “วันนี้ที่มาเพราะมีรับสั่ง ความหมายของฝ่าบาทคือเชิญท่านลาออก และจะเก็บท่านไว้ที่เมืองหลวงใช้ชีวิตวัยเกษียณ”

หวังฮวายเต๋อไม่ตอบตกลง นั่งแล้วมองราชครูจวิน จากนั้นกล่าวว่า“เชิญราชครูจวินกลับเสียเถิด”

ราชครูจวินมองฉีเฟยอวิ๋น และกล่าวว่า “ควรจะเป็นท่านแล้ว!”

ราชครูจวินพูดจบก็เดินไป ทิ้งฉีเฟยอวิ๋นไว้ลำพังในคุก ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกว่าถูกหลอกเสียแล้ว!