องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 533

ศพถูกตากแดดเป็นเวลาสามวัน และหน้าตาเปลี่ยนไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

เมื่ออวิ๋นหลัวฉวนฟื้นขึ้นมา นางก็เหม่อลอย

อ๋องตวนกล่าวอย่างโกรธเคืองว่า：“เจ้ามีใจให้เขางั้นหรือ？”

ในเวลานี้อวิ๋นหลัวฉวนอารมณ์ไม่ค่อยดี เป็นอย่างที่ทุกคนกล่าวกันว่าจงชินอ๋องเป็นคนเลว แต่เขาก็ไม่ได้ชั่วร้าย เพียงแค่เขาไม่พอใจกับคำตัดสินของราชสำนัก

และไม่ว่าจงชินอ๋องจะปฏิบัติต่อผู้อื่นอย่างไร แต่เขาก็ปฏิบัติต่อนางเป็นอย่างดี

ในตอนนี้เขาถูกอ๋องเย่ฆ่าตาย และศพของเขาก็ถูกแขวนให้ตากแดดอยู่บนกำแพงเมือง แน่นอนว่านางรู้สึกไม่ดี

นี่เป็นเหมือนการสูญเสียเพื่อนสนิทไป นางจึงรู้สึกไม่สบายใจ

อ๋องตวนเรียกอวิ๋นหลัวฉวน แต่นางไม่ตอบโต้ และกลับร้องไห้ออกมา

เมื่อเห็นอวิ๋นหลัวฉวนร้องไห้ อ๋องตวนก็โกรธมากยิ่งขึ้น

“เจ้ามีใจให้เขาจริง ๆ เจ้าเป็นพระชายาของข้า เจ้าเอาข้าไปไว้ที่ไหน？” อ๋องตวนตะโกนด้วยความโกรธ

อวิ๋นหลัวฉวนกล่าวว่า：“หม่อมฉันจะไปหาเขา”

อวิ๋นหลัวฉวนลุกขึ้นจากเตียงและต้องการจะออกไป แต่ถูกอ๋องตวนขวางไว้：“หากเจ้ากล้าออกไป ข้าจะหย่ากับเจ้า！”

อวิ๋นหลัวฉวนหันกลับไปมองอย่างคับข้องใจ：“เช่นนั้นก็เชิญท่านอ๋องหย่ากับหม่อมฉันเลยเพคะ：“

อวิ๋นหลัวฉวนก้าวออกไป อ๋องตวนก็กล่าวออกไปแล้ว และไม่สามารถเอากลับมาได้อีก

เมื่อเห็นว่าอวิ๋นหลัวฉวนออกไปแล้ว อ๋องตวนก็เดินตามออกไป และส่งสัญญาณให้คนในจวนขัดขวางอวิ๋นหลัวฉวนไว้ ถึงแม้ว่าจะเป็นเวลาเพียงไม่กี่เดือน แต่อำนาจในจวนของอวิ๋นหลัวฉวนก็มีมากกว่าอ๋องตวน จึงไม่มีใครเข้าไปขัดขวาง

อวิ๋นหลัวฉวนไม่ได้ออกไปในทันที นางปล่อยตงเอ๋อร์ออกมาจากห้อง

ตงเอ๋อร์ไม่เป็นไร เพียงแต่ถูกขังอยู่ในห้อง

ตงเอ๋อร์ออกมาอย่างงุนงง ในขณะนี้อวิ๋นหลัวฉวนสงบนิ่งมาก：“ท่านอ๋องตวนต้องการหย่ากับข้า เราไปกันเถอะ หลังจากจากไปแล้วก็ไม่ต้องโกรธ ปากบอกว่าชอบข้า แต่ข้าไม่เคยรับรู้ได้ถึงความชอบของเขาเลย จวินฉูฉู่วางอำนาจบาตรใหญ่ในจวน แต่นางก็ไม่เคยถูกกักขังเลย？แล้วข้าทำอะไรผิด เขาถึงได้ต้องการจะกักขังข้า？”

อวิ๋นหลัวฉวนรู้สึกเสียใจ และยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกน้อยใจ

อ๋องตวนยืนอยู่ข้าง ๆ กล่าวอย่างโกรธเคืองว่า：“ข้ากักขังเจ้าตั้งแต่เมื่อไรกัน？”

“ท่านอ๋องตวนไม่ได้กักขัง เป็นหม่อมฉันที่กักขังตัวเองไว้ ไปไหนก็ไม่ได้ ออกจากประตูก็ไม่ได้？” อวิ๋นหลัวฉวนก็ตะโกนด้วยความโกรธเช่นกัน

ในระยะนี้ตงเอ๋อร์ได้เริ่มทำความรู้จักกับอ๋องตวนแล้ว เขาไม่ได้มีเจตนาไม่ดี เพียงแค่ไม่รู้ว่าจะชอบจวิ้นจู่อย่างไรดี

ครั้งนี้ตงเอ๋อร์ไม่พูดอะไร เพียงแค่เฝ้ามองอ๋องตวนและอวิ๋นหลัวฉวน

อวิ๋นหลัวฉวนร้องไห้ อ๋องตวนก็ยิ่งโกรธมากขึ้นและอยากจะตะโกนใส่นาง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร

อวิ๋นหลัวฉวนถามอ๋องตวนอย่างไม่เต็มใจว่า：“ท่านอ๋องทรงรู้ได้อย่างไรว่าจวินฉูฉู่ชอบท่านอ๋องเย่？รู้แล้วท่านอ๋องเคยห้ามจวินฉูฉู่ไม่ให้ไปชอบหรือไม่ ไม่ห้ามและไม่พูด แถมยังปล่อยจวินฉูฉู่ทำร้ายผู้อื่น จวินฉูฉู่ตายไปแล้ว แต่ท่านอ๋องก็ยังไม่เคยลืมนาง แล้วหม่อมฉันล่ะ？

ท่านอ๋องทรงปฏิบัติต่อหม่อมฉันอย่างไร？”

อวิ๋นหลัวฉวนยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ และในขณะที่พูดก็ร้องไห้

อ๋องตวนก็โกรธเช่นกัน：“ข้าเปลี่ยนไปแล้ว เหตุใดเจ้ายังต้องพูดถึงอีก？”

อวิ๋นหลัวฉวนจ้องมองไปที่อ๋องตวน โดยไม่พูดอะไรสักคำ

อ๋องตวนมองไปและรู้สึกว่าสิ่งที่พ่อบ้านหล่าวนั้นมีเหตุผล เรื่องนี้คงต้องขอความช่วยเหลือจากคนในจวนกั๋วกงแล้ว

เรื่องนี้ควรจัดการโดยเร็วที่สุด อ๋องตวนจึงให้พ่อบ้านไปแจ้งฮูหยินใหญ่กั๋วกงที่จวนกั๋วกงในทันที จากนั้นเขาก็ออกไปที่ประตูนอกเมือง

อวิ๋นหลัวฉวนไปถึงประตูเมืองแล้ว นางยืนอยู่ข้างล่างประตูเมืองอย่างเหม่อลอย ตงเอ๋อร์รู้ว่าเรื่องนี้มีความสำคัญ นางกลัวว่าอวิ๋นหลัวฉวนจะขึ้นไปศพลงมา และเช่นนั้นก็จะยุ่งยาก ไม่ต้องพูดถึงพวกนางนายบ่าวเลย แม้แต่จวนกั๋วกงก็ไม่สามารถรักษาไว้ได้

“จวิ้นจู่ ได้ยินมาว่าพระชายาเย่ยังไม่ฟื้น และที่ท่านอ๋องเย่ทรงฆ่าจงชินอ๋องก็เป็นเพราะจงชินอ๋องก่อความวุ่นวาย มิเช่นนั้นเรื่องก็คงจะไม่จบลงเช่นนี้ ท่านว่าใช่หรือไม่？”

อวิ๋นหลัวฉวนจ้องไปที่ศพอย่างเหม่อลอย

ตงเอ๋อร์ดึงอวิ๋นหลัวฉวนให้ไปอีกด้านหนึ่ง อวิ๋นหลัวฉวนจึงกล่าวว่า：“ตงเอ๋อร์ เจ้าคิดว่าหลังจากที่ศพถูกตากแดดแล้วจะเป็นอย่างไร？”

“ในตอนนี้เป็นฤดูหนาว เดือนสิบสองตามปฏิทินจันทรคติมีตากแดดที่ไหนกัน จวิ้นจู่ ท่านดูไม่ออกหรือ ข้างใต้นั้นเป็นเกล็ดน้ำแข็งเล็ก ๆ และมันก็กลายเป็นน้ำแข็ง”

ตงเอ๋อร์ทำให้อวิ๋นหลัวฉวนดูโง่เขลาอย่างพูดไม่ออก บนพื้นเต็มไปด้วยหิมะ จะมีแดดมาจากไหน ต้องเป็นวันที่อากาศร้อนมากจึงจะมีแดด และในตอนนี้อากาศก็ไม่ร้อน บอกว่าเป็นแดดก็จะเป็นแดดอย่างนั้นหรือ？

ในตอนนี้อากาศหนาวเย็น แต่ก็ไม่ได้หนาวจัด？

อวิ๋นหลัวฉวนพยักหน้า：“เข้าใจแล้ว ตงเอ๋อร์ เจ้าไปเตรียมเสื้อผ้าและอาหารมาให้ข้า ข้าอยากจะส่งเขาที่นี่เป็นครั้งสุดท้าย”

อวิ๋นหลัวฉวนมองไปทางตงเอ๋อร์ และนึกถึงบางอย่างขึ้นได้：“เตรียมกระดาษเงินกระดาษทองและธูปเทียนมาด้วย อย่าปล่อยให้เขาจากไปอย่างแร้นแค้น ชีวิตของเขาสั้นนัก แต่เขาก็มาพร้อมกับความเจริญรุ่งเรืองและความมั่งคั่ง หากเขาต้องเดินทางไปยังยมโลก ผีน้อยพวกนั้นจะได้ไม่รังแกเขา？”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ตงเอ๋อร์ก็อยากจะร้องไห้ นางเช็ดน้ำตาและรีบกล่าวว่า：“จะไปเดี๋ยวนี้ จวิ้นจู่ต้องรอข้ากลับมานะเจ้าค่ะ”

“ไปเถอะ ข้าจะรอเจ้า”

ตงเอ๋อร์หันหลังจากไป อวิ๋นหลัวฉวนยืนอยู่ข้างล่างกำแพงเมือง และยืนต้านลมหนาว ลมพัดหิมะตกลงมาจากท้องฟ้า อวิ๋นหลัวฉวนนึกถึงเรื่องราวในวัยเด็ก และนึกถึงเรื่องของจงชินอ๋อง