องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 535

อ๋องตวนไปหยุดอยู่ข้าง ๆ ฮูหยินใหญ่กั๋วกง และอวิ๋นหลัวฉวนก็เดินกลับเช่นกัน

เมื่อเห็นอ๋องตวน อวิ๋นหลัวฉวนก็กล่าวว่า：“ขอบพระทยท่านอ๋องตวนเพคะ”

อ๋องตวนกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชาว่า：“ข้าไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยกับคนที่ตายไปแล้วอย่างเขา แต่เจ้าเป็นพระชายาของข้า แต่กลับโศกเศร้าเสียใจเพราะชายอื่น เจ้าอยากให้ข้าโกรธมากนักหรือ ถึงได้โศกเศร้าเสียใจเช่นนี้”

ฮูหยินใหญ่กั๋วกงเหลือบมองทั้งสองคนและกล่าวว่า：“ฉวนเอ๋อร์ สิ่งที่เจ้าต้องการ ข้าเตรียมไว้ให้เจ้าหมดแล้ว เจ้าไม่ควรจะยืนอยู่ที่นี่ ท่านอ๋องเย่จะได้ไม่มาคิดบัญชีกับเจ้า ในตอนนี้พระชายาเย่ยังไม่ฟื้น หากเจ้าจะสนใจคนตายแล้วไม่สนใจคนเป็น คงไม่ใช่เรื่องดี

รถม้าอยู่ข้าง ๆ เจ้าไปก่อนเถอะ สิ่งที่คุณต้องการอยู่ข้างล่างรถม้า หากหนาวเจ้าก็ไปนั่งบนรถม้า ย่าอายุมากแล้ว จึงไม่สามารถไปเป็นเพื่อนเจ้าได้ และไม่สามารถอยู่เป็นเพื่อนขุนนางกบฏผู้นี้ได้เช่นกัน พวกเจ้าเป็นเพื่อนกัน เขาตายแล้ว เจ้าจะมาที่นี่เพราะความเป็นเพื่อนก็ไม่ได้ผิดอะไรมากนัก ย่าไม่ห้ามเจ้า ย่ากลับจะไปก่อน”

หลังจากที่พูดจบฮูหยินใหญ่กั๋วกงก็จากไป อวิ๋นหลัวฉวนเฝ้ามองผู้คนของจวนกั๋วกงจากไป จากนั้นก็กลับเข้าไปในรถม้า

อ๋องตวนมองดูอวิ๋นหลัวฉวนเข้าไปที่รถม้า จากนั้นเขาก็ตามเข้าไปในรถม้าเช่นกัน

อวิ๋นหลัวฉวนนั่งอยู่ข้าง ๆ และไม่ให้อ๋องตวนเข้าใกล้ นางคิดดีแล้วว่านางจะหย่ากับอ๋องตวน

หากหย่าแล้วก็จะเป็นผลดีต่อนาง

อ๋องตวนเข้ามานั่งใกล้ ๆ อวิ๋นหลัวฉวนจึงกล่าวว่า：“ท่านอ๋องตวน ทรงอย่าเข้ามาใกล้เลยเพคะ หลังจากเสร็จสิ้นเรื่องนี้แล้ว พระองค์กับหม่อมฉันก็หย่ากันเถอะเพคะ หากท่านอ๋องตวนทรงคิดว่าการหย่าจะทำให้พระองค์ต้องขายหน้า เช่นนั้นพระองค์ก็ขอหย่ากับหม่อมฉัน”

อ๋องตวนทำหน้าตาบึ้งตึง：“ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังพูดอะไร ข้าหูหนวก！”

เขาโกรธและไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร จึงเล่นลูกไม้ตลบตะแลง

อวิ๋นหลัวฉวนมองไปที่อ๋องตวนด้วยความงุนงง และไม่รู้จะพูดอะไรดี

อ๋องตวนมองอวิ๋นหลัวฉวนอย่างเย็นชา：“ข้าไม่สามารถรับรองเรื่องในวันข้างหน้าได้ แต่ข้าสามารถบอกเจ้าได้ว่าตราบใดที่ข้ายังมีชีวิตอยู่และเจ้ายังอยู่ พระชายาตวนก็ต้องเป็นเจ้าเพียงผู้เดียวเท่านั้น”

อวิ๋นหลัวฉวนตกตะลึง และมองไปที่อ๋องตวนอย่างงุนงง อ๋องตวนกล่าวอย่างเย็นชาว่า：“ข้ารู้ว่าเจ้าดูถูกข้า และคิดว่าข้าไม่คู่ควรกับเจ้า แต่ข้าก็ไม่ได้เลวร้ายเหมือนเช่นขุนนางกบฏผู้นั้น หากในตอนนี้เขายังมีชีวิตอยู่ ข้ารับรองว่าข้าจะทำให้เขาต้องย่อยยับ”

อวิ๋นหลัวฉวนเหลือบมองออกไปข้างนอกรถม้า นางนั่งข้าง ๆ และไม่พูดอะไรอีก

“……” อ๋องตวนต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็พูดไม่ออก

อวิ๋นหลัวฉวนนั่งขดตัวอยู่ตรงนั้น และอ๋องตวนก็นั่งมองอยู่ข้าง ๆ

อวิ๋นหลัวฉวนคิดเรื่องต่าง ๆ มากมาย นางลงมาจากรถม้ากลางดึก และเอากระดาษเงินกระดาษทองไปเผาในที่ลับตาคน

ในขณที่เผากระดาษเงินกระดาษทอง อวิ๋นหลัวฉวนก็กล่าวว่า：“ท่านไปอยู่ในยมโลกแล้วต้องประพฤติตัวให้ดี ๆ พญายมจะพาเจ้าไปยังที่ที่ดี หากชีวิตหน้าได้เกิดเป็นคนก็อย่าทำเช่นนี้อีก

ชีวิตหน้าขอให้ท่านกลับชาติมาเกิดใหม่ ท่านจะได้ไม่ต้องเป็นจงชิน และจะได้นำพรสวรรค์ของท่านไปใช้ให้เป็นประโยชน์

หากท่านได้กลับชาติมาเกิดใหม่ ข้าจะเป็นอาจารย์ของท่าน และสอนท่านในสิ่งที่ท่านสอนข้า ความลำบากของท่านจะได้ไม่สูญเปล่า

สักวันหนึ่ง ข้ากับท่านคงจะได้อยู่ในสนามรบ และร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่ ความฝันของท่านจะได้เป็นจริง！”

ในขณะที่พูด อวิ๋นหลัวฉวนก็ร้องไห้ออกมา อ๋องตวนยืนเลิกคิ้วอยู่ข้าง ๆ ด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก และคิดว่าทำไมถึงไม่ใช่เขากับอวิ๋นหลัวฉวนที่เป็นคู่รักในวัยเด็ก

เขาโกรธ สวรรค์ไม่ยุติธรรม

หากเขาได้รู้จักกับอวิ๋นหลัวฉวนเร็วกว่านี้ ก็คงจะมีทุกอย่างแล้ว

หลังจากที่เผากระดาษเงินกระดาษทองแล้ว อวิ๋นหลัวฉวนก็ลุกขึ้นและมองไปศพ นางถามตงเอ๋อร์ว่า：“เป็นเวลาสามวันหรือ？”

“สามวันเจ้าค่ะ”

“แล้วนี่มันกี่วันแล้ว？” สีหน้าของอวิ๋นหลัวฉวนดูจริงจังและเคร่งขรึม

“อ๋องตวน กองสอดแนมให้มาเชิญเจ้า”

อ๋องตวนประหลาดใจ：“เชิญข้า？”

อ๋องตวนไม่เคยแทรกแซงเรื่องเหล่านี้ และไม่ยุ่งเกี่ยวกับกองสอดแนม แต่กองสอดแนมต้องการพบเขา เขาจึงรู้สึกประหลาดใจมาก

หวังฮวายอันไม่รู้จะพูดอย่างไรดี มาหาอ๋องตวนก็ไม่มีอะไร เป็นฮูหยินกั๋วกงที่ให้เขามารั้งอ๋องตวนไว้ เพื่อไม่ให้พระชายาตวนจไปเก็บชิ้นส่วนศพ

กั๋วจิ้วเยผู้สูงส่ง ทำเรื่องเช่นนี้ เขาย่อมไม่สามารถเงยหน้าขึ้นมาได้ และไม่ยอมที่จะไปทำเรื่องเช่นนั้น ถึงอย่างไรเขาก็ได้รับการสนับสนุนจากฮูหยินกั๋วกง เขาจึงต้องเชื่อฟัง

อ๋องตวนหันกลับไปมอง เขากังวลเรื่องที่จะตามไป หวังฮวายอันต้องการให้เขาไปพบกองสอดแนม ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงแค่ตามไป

เมื่ออวิ๋นหลัวฉวนมาถึง ไม่นานตงเอ๋อร์ก็กลับมา

“จวิ้นจู่ ศพถูกโยนลงไปในหลุมฝังศพหมู่ แต่กระจัดกระจายไปหมดแล้ว”

“เจ้าไปหาผ้าแดงมาก่อน แล้วไปเอาโลงศพเล็ก ๆ ที่ร้านโลงศพมา”

ตงเอ๋อร์ไม่กล้าไม่ทำตาม และหันหลังเดินจากไป อวิ๋นหลัวฉวนเก็บชิ้นส่วนศพเด้วยตนเอง มีมีดมากกว่าสามพันเล่ม และนี่ก็เป็นชำแหละศพ

เมื่ออวิ๋นหลัวฉวนเก็บเสร็จแล้ว ตงเอ๋อร์ก็กลับมา

ตงเอ๋อร์เป็นกังวลมาก นางกลัวว่าอวิ๋นหลัวฉวนจะร้องไห้จนทรุดลงไป แต่เมื่อนางกลับมาก็พบชิ้นส่วนของศพถูกเก็บเรียบร้อยแล้ว เนื่องจากเป็นฤดูหนาว ดังนั้นจึงไม่มีเลือด แต่มือของอวิ๋นหลัวฉวนร้อน และมีเลือดแข็งอยู่บนชิ้นส่วนศพ ความร้อนจึงทำให้เลือดละลาย มือและกระโปรงของนางจึงเต็มไปด้วยเลือด

ตงเอ๋อร์ร้องไห้ออกมาด้วยกังวลและรู้สึกว่าอวิ๋นหลัวฉวนชอบจงชินอ๋องจริง ๆ

เพียงแต่นางเสียใจที่จงชินอ๋องมีความทะเยอทะยานมากเกินไป ถึงได้มีจุดจบเช่นนี้