องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 553

“ท่านราชครู ข้าจำใจต้องทำเช่นนี้จริง ๆ เมื่อวานข้าดื่มไปหลายจอก และในตอนนั้นข้าก็ถูกคนตีจนสลบไป

ข้าไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำร้ายข้า จึงวางแผนเพื่อดูสถานการณ์ และแสร้งทำเป็นหมดสติ ใครจะรู้ว่าจะเป็นคนของจวนราชครู

ข้าถูกคนพามาที่นี่ คุณหนูสามเป็นคนลงมือจัดการกับข้า ข้าจึงแสร้งทำเป็นเมา แต่นางไม่ลงมือ และค่ำคืนนั้นก็ผ่านไป

ข้าคิดว่านางล้มเลิกแล้ว แต่ไม่นึกเลยว่านางจะไปหาพระชายา และเรื่องก็วุ่นวายจนกลายเป็นเช่นนี้”

ฉีเฟยอวิ๋นพบว่ามีบางอย่างที่น่าแปลก หากรู้ว่าถูกตีจนสลบแล้ว ด้วยนิสัยของหนานกงเย่ เขาจะยอมให้ผู้อื่นครอบงำหรือ？

ราชครูจวินยิ้มอย่างใจเย็น：“ในเมื่อเรื่องเป็นเช่นนี้แล้ว คนที่ควรจะจัดการก็ใกล้จะจะตายแล้ว และคนในจวนราชครูก็มากันหมดแล้ว กระหม่อมก็ขอโทษแล้วเช่นกัน ขอถามผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ว่าต้องการอะไรอีกหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ？”

“……” ประโยคหลังดูเหมือนจะมีความลับอะไรที่ไม่สามารถบอกได้？

หนานกงเย่เดินออกมาข้างหน้า และเมื่อมาถึงตรงหน้าฉีเฟยอวิ๋น เขาจงใจเรอกลิ่นเหล้าออกมา ฉีเฟยอวิ๋นโบกมือ：“ท่านอ๋องทรงดื่มไปเยอะแค่ไหนเพคะ？”

“ไม่มากหรอก แค่ไหเดียวเอง”

ฉีเฟยอวิ๋นพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ไหใหญ่แค่ไหน？

หนานกงเย่หันกลับไปมองราชครูจวิน：“ท่านราชครู ข้าเชื่อว่าเรื่องในวันนี้ไม่เกี่ยวข้องกับท่านราชครู แต่ความโกรธของข้านั้น ท่านราชครูต้องรับไว้ หากเป็นอย่างที่ฮูหยินท่านนี้กล่าวว่าอมรมสั่งสอนแล้วแต่ไม่เชื่อ！”

ฮูหยินของคุณชายรองรีบกล่าวว่า：“หม่อมฉันเป็นอนุภรรยาของพ่อจวินซือซือ นางไม่ได้รับการอบรมที่ดี เป็นเพราะข้าเองที่อบรมสั่งสอนได้ไม่ดี ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ได้โปรดลงโทษด้วยเพคะ”

หนานกงเย่ยกมือขึ้น เพื่อบอกใบ้ให้ฮูหยินของคุณชายรองหยุดพูด แน่นอนว่าฮูหยินของคุณชายรองไม่กล้าพูดอะไรอีก หนานกงเย่มองไปที่ราชครูจวิน：“ท่านราชครูเป็นผู้ที่สอนให้เด็ดขาดและยุติธรรมมาโดยตลอด แต่ในตอนนี้กลับเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ตนเองเป็นถึงครูขององค์จักรพรรดิ ไร้เหตุผล ไร้กฎระเบียบ ท่านราชครู……ว่าอย่างไร？”

สีหน้าของราชครูจวินทรุดลง และส่งเสียงฮึอย่างเย็นชา：“กระหม่อมไม่อาจไม่ยอมรับได้ ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์เป็นผู้ที่ผูกพยาบาทคนหนึ่ง”

“ข้ามิกล้า！”

หนานกงเย่กล่าวเบา ๆ แต่แววตาของเขาคมราวกับอาวุธ

ราชครูจวินเดินไปหาฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นทำอะไรไม่ถูก และไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

เมื่อราชครูจวินเดินมาถึงตรงหน้าฉีเฟยอวิ๋น เขาก็ยกเสื้อคลุมขึ้นและกำลังจะคุกเข่าลง ฉีเฟยอวิ๋นจึงรีบพยุงราชครูจวินไว้ และเข้าใจขึ้นมาในทันที

หนานกงเย่กำลังเอาเรื่องในคุกมาสร้างความยุ่งยากให้ผู้อื่น

“ท่านราชครู ไม่ได้นะ！”

ไม่ต้องพูดถึงว่าฉีเฟยอวิ๋นไม่ชอบให้ใครคุกเข่าให้นางเลย และต่อให้นางจะชอบ แต่ราชครูเป็นครูของฝ่าบาท ตำแหน่งและสถานะในราชสำนักก็ไม่อนุญาตให้นางรับการคุกเข่านี้ได้

ในขณะที่ราชครูจวินกำลังจะคุกเข่าลง ฮูหยินรองก็รีบเดินมาและต้องการจะคุกเข่าลงเช่นกัน ฉีเฟยอวิ๋นจึงรีบพยุงทั้งสองคนไว้ และต้องออกแรงเล็กน้อย ไม่เช่นนั้นก็จะคุกเข่าลงไป

ฮูหยินของคุณชายรองนิ่งสงบ นางรู้สถานะของตนเองดี จึงคุกเข่าลง และจวินเจิ้งหนานก็คุกเข่าลงเช่นกัน

เวยฉือรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย จงใจจะทำให้เขาเห็นเรื่องนี้

“ท่านราชครู ท่านรีบลุกขึ้นเถิด อย่าทำเช่นนี้เลย” ฉีเฟยอวิ๋นยืนกรานที่จะช่วยพยุงให้ราชครูจวินลุกขึ้น สีหน้าของราชครูจวินยังคงเย็นชา และสายตาของเขาก็ยังคงดูถูกเหยียดหยาม

ฉีเฟยอวิ๋นรู้ว่าราชครูจวินไม่พอใจ

ฮูหยินรองก็ถูกพยุงขึ้นมาเช่นกัน

ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองไปที่หนานกงเย่อย่างไม่สบอารมณ์：“ท่านอ๋อง พระองค์จะทำอะไรเพคะ？”

ฉีเฟยอวิ๋นยังคงไว้หน้าหนานกงเย่ ต่อหน้าคนนอก โดยเฉพาะอย่างยิ่งต่อหน้าราชครูจวิน ฉีเฟยอวิ๋นจะแสดงความไม่พอใจและตำหนิมากนักไม่ได้ นางจะต้องให้เกียรติหนานกงเย่

แน่นอนว่าหนานกงเย่ภาคภูมิใจ ที่บ้านก็คือที่บ้าน แต่เมื่ออยู่นอกบ้านจะต้องให้เกียรติผู้ชาย

หนานกงเย่เดินไปตรงหน้าราชครูจวิน：“ท่านราชครู ข้าล่วงเกินแล้ว”

หนานกงเย่ดึงฉีเฟยอวิ๋นออกไป

สีหน้าของฉีเฟยอวิ๋นดูงุนงงและเดินตามฉีเฟยอวิ๋นออกไป จิ้งจอกหางสั้นที่วนเวียนอยู่ข้างหลังก็จากไปอย่างรวดเร็ว

มีรถม้าอยู่ข้างนอก ฉีเฟยอวิ๋นตามขึ้นไปนั่งบนรถม้าอย่างงุนงง

จากนั้นอาอวี่ก็ขึ้นมาบนรถม้า และกลับไปที่จวนอ๋องเย่ด้วยกัน

เมื่อเวยฉือเห็นว่าเรื่องนี้ได้รับการแก้ไขแล้ว เขาจึงเดินไปคำนับราชครูจวิน：“ท่านราชครู ผู้น้อยยีงมีเรื่องต้องทำ ขอตัวกลับก่อนขอรับ”

ในเวลานี้ราชครูจวินไม่ได้อารมณ์ไม่ดี แม้ว่าพบกับเรื่องที่ไม่ควรพบก็ตาม แต่ฮูหยินรองกลับไม่ได้ดีใจมากนักและกล่าวว่า：“เช่นนั้นก็เอาตามนี้ เป็นฮูหยินรองมาหลายปีแล้ว ไม่ต้องสนใจ……”

“เจ้าไม่ต้องสนใจหรอก ตอนนั้นที่ข้าอยู่ด้วยกันกับเจ้า หากเจ้าสนใจสักนิด ภรรยาเอกก็คงเป็นเจ้า เจ้าคิดว่าข้าเป็นท่อนไม้หรือ？

ฮึ……ตอนนี้ไม่สนใจ ก็ต้องรอให้ข้าตายก่อน แล้วอีกร้อยปีข้างหน้า ชีวิตในจวนของเจ้าก็คงจะดีขึ้น？

สิ่งที่เจ้าให้กำเนิดออกมานั้นไร้ประโยชน์ แล้วยังไม่กล้าหาญและฉลาดเท่ากับลูกสะใภ้ของเจ้า”

ฮูหยินรองก้มหน้าลงและหลั่งน้ำตา

เป็นเวลาหลายปีแล้วที่ฮูหยินรองไม่กล้าพูดอะไร และไม่คิดว่าจะมีวันนี้ในตอนที่แก่ชราแล้ว

“หากท่านราชครูไม่อยู่แล้ว ข้าน้อย……”

“เจ้าพูดว่าอะไรนะ？” ราชครูจวินไม่ค่อยพอใจ

ฮูหยินรองจึงรีบเปลี่ยนคำพูด：“ข้าก็จะไม่อยู่อย่างโดดเดี่ยว”

ราชครูจวินมองไปที่ฮูหยินรองและกล่าวอย่างโกรธเคืองว่า：“พูดหลอกลวงข้าให้น้อย ๆ หน่อยเจ้าคิดว่าข้าเป็นเด็กหนุ่มที่โง่เขลาหรืออย่างไร ที่ไม่ว่าเจ้าจะพูดอะไร ข้าก็เชื่อ？”

“……” ฮูหยินรองไม่พูดอะไรอีก ฮูหยินของคุณชายรองเห็นทุกอย่าง นางปลื้มอกปลื้มใจที่มีพ่อสามีเช่นนี้

หากแม่สามีเป็นคนโปรดเพียงคนเดียวของพ่อสามี หากนางไม่ทำอะไรผิดพลาดก็คงไม่เกิดอะไรขึ้น

เมื่อเข้าประตูไปแล้ว ฮูหยินของคุณชายรองก็กล่าวว่า：“ท่านพ่อ เป่าจวิ๋นอ๋องผู้นี้ช่างน่าโมโหเสียจริง เขาเลี้ยงดูนางโลมไว้ข้างนอกสองคน และไม่ได้กลับมานานแล้ว”

“งั้นหรือ？” ราชครูจวินถอนหายใจและเหลือบมองจวินซือซือที่อยู่บนพื้น จวินซือซือจ้องมองไปที่ราชครูด้วยความโกรธแค้น นางเกลียด！

ราชครูจวินกล่าวว่า：“จะเก็บผู้หญิงคนนี้ไว้ไม่ได้ เก็บไว้ก็มีแต่หายนะ”

ฮูหยินรองเฝ้ามองอยู่นาน ก่อนที่จะละสายตา แต่นางก็ไม่ได้พูดอะไร

ราชครูจวินมองไปที่ฮูหยินรองและถามว่า：“เจ้าต้องการจะเก็บนางไว้？”

ฮูหยินรองไม่พูด แววตาของนางดูมีพลัง และเป็นประกายเหมือนตอนสาว ๆ จึงไม่ยากที่จะได้เห็นความงดงามในวัยสาวของนาง