องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 61

หนานกงเย่มองไปที่ไข่มุก “โทษประหารนั้นสามารถยกเว้นได้ แต่ยากที่จะหลบหนีความทุกข์ทรมาน ตามกฎของจวนแล้ว ต้องตัดเส้นเอ็นมือและเท้า จึงจะสามารถปล่อยคนผู้นั้นไปได้”

“เช่นนั้นไม่ใช่การเอาชีวิตหรอกหรือ?” ฉีเฟยอวิ๋นโกรธ

ฆ่าคนก็แค่หัวตกถึงพื้นเท่านั้น ตัดเส้นเอ็นมือและเท้าก็เท่ากับเป็นคนพิการ แล้วอาอวี่จะมีชีวิตอยู่อย่างไร?

หนานกงเย่ลุกขึ้นไปบนเตียง：“เขาเป็นผู้เลือกทางเดินนี้เอง ข้าไม่ได้เป็นผู้ให้ จะโทษข้าไม่ได้”

“แต่อาอวี่ไม่ได้เป็นคนทำ เป็นอาซิวต่างหาก!”

“ฮึ รู้ไม่น้อยเลยนะ ถ้าหากอาอวี่ไม่ร่วมมือกับอาซิว เขาจะทำได้เหรอ?” สีหน้าของหนานกงเย่ดูเคร่งขรึม และไม่พอใจกับความโง่เขลาของฉีเฟยอวิ๋น ถูกคนอื่นหลอกใช้แล้วยังไม่รู้ตัว แถมยังกล้าที่จะอธิบายอย่างไม่รู้สึกกระดากอาย

ฉีเฟยอวิ๋นใช่ว่าจะดูไม่ออกว่าหนานกงเย่ไม่พอใจ แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับอาอวี่ และสิ่งที่นางพูดก็เป็นความจริง

“อย่างไรก็ตาม หม่อมฉันเชื่อว่าอาอวี่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ทุกอย่างเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ

ยิ่งไปกว่านั้น หม่อมฉันทำร้ายน้องสาวของอาอวี่ ต่อให้นี่เป็นการแก้แค้นหม่อมฉันก็ถือว่าเป็นสัจธรรมที่มิอาจเปลี่ยนแปลงได้ ไม่มีอะไรที่ไม่ถูกต้อง อีกอย่างถ้าหม่อมฉันตาย ท่านอ๋องก็จะได้สบายพระทัย พวกเขาทำเรื่องดีเช่นนี้ ท่านอ๋องควรจะพระราชทานรางวัลถึงจะถูกเพคะ” ฉีเฟยอวิ๋นไม่เพียงแต่จะไม่ยอมแพ้ แต่ยังพูดอย่างมีหลักการ

แต่หนานกงเย่ที่ดูน่าเกรงขามก็ไม่ใช่คนที่ดีนัก เขาถามกลับว่า：“กล่าวเช่นนี้ เจ้ายังไม่ตาย ข้าก็ต้องลงโทษพวกเขา?”

สีหน้าของหนานกงเย่ดูเย็นชา และฉีเฟยอวิ๋นก็เงียบไปชั่วขณะหนึ่ง

เถียงสู้ไม่ได้!

หนานกงเย่เหลือบมองฉีเฟยอวิ๋นอย่างไม่สบอารมณ์ และกล่าวอย่างหงุดหงิดว่า：“เอาล่ะ ข้าเหนื่อยแล้ว กลับไปเถอะ”

หนานกงเย่เปิดผ้าห่มขึ้นแล้วนอนลง ฉีเฟยอวิ๋นยังคงยืนอยู่ตรงนั้น นางไม่ยอมจากไป

หนานกงเย่หรี่ตามองอยู่ครู่หนึ่ง แล้วลืมตาขึ้นมองฉีเฟยอวิ๋น นางไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้เช่นนี้：“ท่านอ๋องได้โปรดช่วยสนับสนุนด้วยเพคะ อาอวี่ไม่ได้เจตนา น้องสาวของเขาต้องมาตายก็น่าสงสารมากแล้ว หากท่านอ๋องฆ่าเขา เขาก็จะขาดผู้สืบทอดเชื้อสายนะเพคะ”

“ฮึ! ขาดผู้สืบทอดเชื้อสายแล้วเกี่ยวอะไรกับข้าด้วย?”

“นี่……”

ฉีเฟยอวิ๋นไม่เชื่อว่าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน

หนานกงเย่กล่าว：“ออกไปเถอะ”

“ท่านอ๋อง ท่านจะปล่อยอาอวี่ไปได้อย่างไร？” ในเมื่อขอร้องเขาไม่ได้ ฉีเฟยอวิ๋นจึงต้องบีบบังคับ

หนานกงเย่ลืมตาขึ้นและมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นอย่างหงุดหงิดใจ：“ข้าชักหมดความอดทนกับเจ้าแล้วนะ？”

“เช่นนั้นท่านอ๋องก็เฆี่ยนหม่อมฉันเลยเพคะ ระบายโทสะ แล้วปล่อยอาอวี่ไป หรือไม่ก็ตัดเส้นเอ็นหม่อมฉัน…” ฉีเฟยอวิ๋นเสียใจ คำพูดของนางเต็มไปด้วยความยอมจำนนต่อผลกรรม

หนานกงเย่ลุกขึ้นและกล่าวว่า：“นำมีดมาสิ ข้าจะตัดเส้นเอ็นมือและเท้าของเจ้า แล้วจะปล่อยอาอวี่ไป”

“……” ฉีเฟยอวิ๋นสีหน้าเปลี่ยน ช่างไร้มนุษยธรรมเสียจริง

เมื่อเห็นว่านางลังเล หนานกงเย่ก็นึกสนุกขึ้นมา：“ยังไม่นำมีดมาให้ข้าอีก？”

ฉีเฟยอวิ๋นกัดฟัน และหยิบมีดโยนไปให้หนานกงเย่ นางเดินไปที่เตียงและนั่งลง จากนั้นก็ยกข้อเท้าขึ้น：“เริ่มจากที่เท้าก่อนแล้วกัน ท่านอ๋องได้โปรดรักษาคำพูดด้วยนะเพคะ”

ฉีเฟยอวิ๋นไม่มีทางเลือกอื่น ยอมเจ็บตัวดีกว่าตาย

หนานกงเย่เหลือบมองมีดที่อยู่บนเตียง และมองไปที่ข้อเท้าของฉีเฟยอวิ๋น เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าผิวของผู้หญิงคนนี้ละเอียดและเกลี้ยงเกลา ราวกับหยกใสที่สวยงาม

หนานกงเย่จับที่ข้อเท้าของฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นหดตัวลง หนานกงเย่เงยหน้าขึ้นมองฉีเฟยอวิ๋น จากนั้นฉีเฟยอวิ๋นหันหน้าหนี

นางเคยจับมีดผ่าตัดมามาก ฆ่าคนก็เคยทำ ตัวนางเองก็ไม่รู้ว่ามือคู่นี้เปื้อนเลือดมามากน้อยแค่ไหนแล้ว วิ่งฝ่ากระสุนปืนนางก็ไม่กลัว แต่วันนี้นางกลับกลัวความเจ็บปวดจากการตัดเส้นเอ็น และกลัวว่าจะไม่สามารถเดินได้อีก

แม้ว่ายาชีวภาพจะอยู่ในร่างกายของนาง แต่คราวนี้ก็ยังไม่แน่ว่าจะได้ผล ถ้ามีอะไรผิดพลาด นางก็คงต้องเป็นคนพิการ

คนพิการคนหนึ่งมีชีวิตอยู่ในที่ที่อันตรายเช่นนี้ ไม่อยากจะคิดถึงจุดจบเลย

คนที่โหดเหี้ยมเช่นนั้น คงจะเคี้ยวนางจนเหลือแต่กระดูก

“เจ้ากลัวเป็นด้วยหรือ？” หนานกงเย่นึกถึงฉากก่อนหน้านี้ และใช้นิ้วมือลูบไปที่ข้อเท้าของฉีเฟยอวิ๋นเบา ๆ

มีกระแสไฟฟ้าไหลผ่านปลายนิ้วของเขา น่าแปลกมาก

หนานกงเย่เปลี่ยนเป็นอีกมือหนึ่ง และยังคงลูบต่อไป ฉีเฟยอวิ๋นหลับตาแน่น：“เร็วเข้าสิ”

“ข้าไม่รีบ เจ้าจะรีบร้อนอะไร？” พูดจบหนานกงเย่ก็เอามือออก เขาหันหน้าหนีและกล่าวว่า：“ออกไปเถอะ อย่าทำให้เตียงของข้าเลอะเทอะ ช่วงนี้ข้าไม่ชอบการเข่นฆ่า เก็บสองมือสองเท้าของเจ้าไว้ให้ข้าก่อนแล้วกัน รอให้ข้าอารมณ์ดีแล้วค่อยว่ากัน”

ฉีเฟยอวิ๋นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อนางหันหน้าไปมอง หนานกงเย่ก็ล้มตัวลงนอนแล้ว นางโยนมีดออกไปกระแทกเข้ากับขอบประตู จนเกิดเสียงดังอึกทึก

“ข้าต้องการพบอาอวี่ และพาตัวเขาไป”

“พระชายาทรงมีศาสน์หรือป้ายคำสั่งจากท่านอ๋องหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ？”

องครักษ์ที่เฝ้าประตูไม่ยอมปล่อยคนไป ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่พ่อบ้านอย่างจนปัญญา พ่อบ้านจึงกู้หน้าให้ในทันที：“พระชายาทรงประทับอยู่ที่นี่ แน่นอนว่าถ้าหากเกิดอะไรขึ้นพระชายาจะทรงชี้แจ้งให้ท่านอ๋องฟังด้วยพระองค์เอง”

ฉีเฟยอวิ๋นหัวเราะเหอะเหอะ ชี้แจ้ง?

นางต้องชี้แจ้ง?

พ่อบ้านไม่กระดากใจเลยจริง ๆ

“พ่อบ้านพูดถูก ข้าจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง” ฉีเฟยอวิ๋นไม่รู้สึกสะดุ้งสะเทือน นางกับหนานกงเย่ไม่ใช่รู้จักกันแค่วันสองวัน

ไม่สำคัญว่าจะมากหรือน้อย

องครักษ์คิดว่าความตายของฉีเฟยอวิ๋นอยู่ไม่ไกล

“พระชายาเชิญเสด็จพ่ะย่ะค่ะ”

องครักษ์หลีกทางให้ฉีเฟยอวิ๋นเข้าไปข้างใน

ข้างในมืดมาก รอบ ๆ ไม่มีหน้าต่างเลย เมื่อเข้าไปข้างในจึงต้องนำตะเกียงไปด้วย

องครักษ์ยื่นตะเกียงให้ฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นยกกระโปรงขึ้น และเข้าไปหาคนข้างใน หลังจากที่เข้าไปไม่ไกล นางก็เห็นคนสองคนถูกแขวนอยู่ที่กำแพง

หนึ่งในนั้นคืออาอวี่ และอีกคนหนึ่งฉีเฟยอวิ๋นไม่รู้จัก แต่นางจำคนที่ขับรถม้าเข้าไปในวังวันนั้นได้ว่าคือคนคนนี้

อาซิว?

ฉีเฟยอวิ๋นนึกถึงคนคนนี้

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่อาซิวอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เดินไปหาอาอวี่

อาอวี่มีบาดแผลตามร่างกาย เป็นบาดแผลที่ถูกทุบตี บาดแผลแล้วยังต้องทนหิวอีก ไม่ว่าร่างกายจะแข็งแรงสักแค่ไหนก็ยากที่จะทนไหว

ฉีเฟยอวิ๋นบีบปากของอาอวี่แล้วใส่ยาเข้าไปในปากของเขาหนึ่งเม็ด อาอวี่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น และมองคนที่อยู่ข้างหน้าอย่างสะลึมสะลือ