องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 635

วันนี้ต้องอยู่ต่อเพื่อปรับปรุงเมืองและจัดการเรื่องอื่น ๆ

ฉีเฟยอวิ๋นไปดูเด็ก ๆ เหล่านั้น และถือโอกาสพาพวกเขาไปเยี่ยมชายชราที่โดดเดี่ยวและป่วยหนักอยู่ในเมือง

ฉีเฟยอวิ๋นเช่าห้องไว้เป็นที่นั่งฌานชั่วคราว ในตอนแรกไม่มีใครมาตรวจโรค และคิดว่าฉีเฟยอวิ๋นเอาชนะใจคนด้วยเงิน และยังต้องการจะทำร้ายเด็กเหล่านั้น

ถึงอย่างไรก็เป็นคนต่างแคว้น ราษฎรในพื้นที่ต่างคิดว่าต้าเหลียงจะทำร้ายพวกเขา

หลังจากที่กลับมา เด็ก ๆ ก็พูดไปพลางหัวเราะไปพลาง บางคนบอกว่าเมื่อเติบโตขึ้นจะเป็นขุนนางระดับสูง หากได้เป็นขุนนางระดับสูงก็จะมีความมั่งคั่งมากมาย

และมีเด็กบางคนบอกว่าโตขึ้นจะเป็นครูและสอนหนังสือ

ไม่ว่าพูดอะไรก็มีทุกอย่าง ทันใดนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็พบว่าเด็กเหล่านี้ล้วนแต่ไม่อยากเป็นหมอ

เสี่ยวเฉียวเอามือของฉีเฟยอวิ๋นออก นางสามารถเดินเองได้ นางฉลาดและงดงามมาก

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่เสี่ยวเฉียว และอดไม่ได้ที่จะอยากจะอุ้ม

“พวกเจ้าพาเด็ก ๆ กลับไปก่อน ข้าจะไปดูอามู่”

ฉีเฟยอวิ๋นเชื่อใจเสี่ยวเฉียว และพาเสี่ยวเฉียวไปพบอามู่

อามู่เชื่อฟังมากขึ้นเรื่อย ๆ หลังจากไม่ได้เจอเพียงไม่กี่วัน เขาก็ละเอียดอ่อนขึ้นมาก ฉีเฟยอวิ๋นไม่ต้องการให้อามู่เสียเวลา จึงให้คนมาสอนให้เขาอ่านและเขียน

ครั้งนี้เมื่อฉีเฟยอวิ๋นเข้ามา อามู่ก็กำลังอ่านหนังสืออยู่ เขาสวมชุดสีฟ้าที่มีปลายแขนกว้างและทำจากขนสัตว์

เขามวยผมขึ้นสูงและแตกต่างไปจากเดิม

เมื่อได้ยินเสียงคนเข้ามา อามู่ที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ก็หันกลับมามอง และเห็นฉีเฟยอวิ๋นเดินเข้ามา：“ท่านอาจารย์”

“อืม”

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่เสี่ยวเฉียว：“อามู่ เป็นศิษย์ของข้า เจ้าเรียกเขาว่าศิษย์พี่ก็ได้ เจ้าเป็นบุตรสาวบุญธรรมของข้า ดังนั้นก็ถือว่าพวกเจ้าเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องกัน”

“ศิษย์พี่ ข้าชื่อเสี่ยวเฉียว อายุห้าขวบ”

เสี่ยวเฉียวรู้จักมารยาทมาก อามู่มองไปที่เสี่ยวเฉียวแล้วยิ้ม

ฉีเฟยอวิ๋นให้เด็กทั้งสองคนเล่นด้วยกัน แต่อามู่ยังคงลังเลที่จะเล่น เขาถือหนังสือไว้อย่างไม่ยอมวาง ราวกับว่าได้รับของล้ำค่า เสี่ยวเฉียวมองแล้วบอกว่านางอ่านออก แถมยังสอนอามู่อ่านหนังสือด้วย

ฉีเฟยอวิ๋นนั่งมองดูเด็กทั้งสองอยู่ข้าง ๆ พวกเขาเล่นกัน และฉีเฟยอวิ๋นก็เล่นเป็นเพื่อนพวกเขา

ท้องฟ้ามืดแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นจึงพเสี่ยวเฉียวจากไป

ฉีเฟยอวิ๋นกลับมาตอนมืด หลังจากทำงานเสร็จ หนานกงเย่ก็ออกมาจากค่ายทางใต้ และเห็นนางจากไกล ๆ เขาจึงรู้สึกสบายใจมากขึ้น

ในภาวะสงคราม ฉีเฟยอวิ๋นไม่เหมาะที่จะพาเด็กเดินไปเดินมาที่นี่

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อรู้ว่าผู้คนที่นี่เห็นว่าหมอหญิงมีสถานะที่ต่ำต้อย หนานกงเย่ก็ยิ่งกังวลมากขึ้นไปอีก เขาให้คนสองสามคนแอบตามไปด้วย จึงรู้สึกวางใจ

“กลับมาแล้วหรือ？” เมื่อหนานกงเย่เห็นฉีเฟยอวิ๋น เขาก็จับมือของฉีเฟยอวิ๋นมา ฉีเฟยอวิ๋นหน้าแดง

“รักษาภาพลักษณ์ด้วยเพคะ” ฉีเฟยอวิ๋นนดึงมือกลับมา และจูงมือเสี่ยวเฉียวกลับไป

หนานกงเย่เดินตามหลังไป และทั้งสามก็เดินไปพร้อมกัน ฉีเฟยอวิ๋นถามเรื่องในเมือง และหนานกงเย่ก็พูดเพียงสองสามคำ

ฉีเฟยอวิ๋นนึกบางอย่างขึ้นได้และถามว่า：“แม่ทัพซานเต๋อเป็นอย่างไรบ้างเพคะ？”

“ไม่ยอมให้ความร่วมมือ”

“แล้วท่านอ๋องทรงคิดอย่างไร？”

“ลองดูไปก่อน แล้วค่อยว่ากัน”

หนานกงเย่กลับไปที่กระโจม และฉีเฟยอวิ๋นก็ตามไป และให้เสี่ยวเฉียวกลับไปที่กระโจมกับเหล่าตู้

เป็นสามีภรรยากันมานาน นางมองหนานกงเย่มองเพียงแค่แวบเดียวก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“ข้าน้อยอยู่นี่”

หวาชิงหันตัวลงจากหลังม้า หนานกงเย่หยิบป้ายคำสั่งที่ตัวโยนไปให้หวาชิง：“ขอเพียงแค่มีชัยชนะ เจ้าต้องอะไร ข้าล้วนแต่ตอบตกลงทุกอย่าง เพียงแต่……เจ้าอย่ากระทำการบุ่มบ่าม ตายได้แต่อย่าให้ได้รับบาดเจ็บ

เจ้าเป็นคนในตระกูลสูงศักดิ์ ข้าแบกรับไม่ไหว”

หวาชิงยกมุมปากขึ้น นางรับป้ายคำสั่งและกล่าวว่า：“ข้าน้อยน้อมรับคำสั่ง！”

“นอกจากนี้ อย่ารีบร้อนให้เห็นผลสำเร็จในทันที ข้ายังต้องยึดอีกหกเมืองติดต่อกัน และแคว้นอู๋โยวจะเลวร้ายจนไม่อาจแก้ไขได้

เจ้าอย่ากระหายความสำเร็จมากจนเกินไป มิเช่นนั้นข้าจะตัดหัวเจ้า！”

“ข้าน้อยเข้าใจแล้ว”

หนานกงเย่มองไปที่แม่ทัพหวา：“แม่ทัพหวา ดูแลแม่ทัพน้อยของบ้านท่านให้ดี ข้าหวังว่าตอนที่กลับไปจะไม่เห็นคนผมขาวต้องมาส่งศพคนผมดำ แม่ทัพน้อยไม่ได้ตายในมือของศัตรู แต่กลับต้องถูกข้าตัดหัว”

แม่ทัพหวาเหงื่อตก เขาไม่คิดว่าอ๋องเย่จะเด็ดขาด และต้องการจะฆ่ากองทัพแนวหน้า！

“ข้าน้อยน้อมรับคำสั่ง！”

ในเวลานี้หนานกงเย่ก็สั่งว่า：“อันเสี่ยวฮวนรับคำสั่ง！”

“ผู้น้อยอยู่ที่นี่” ฉีเฟยอวิ๋นอยู่ข้าง ๆ หนานกงเย่

“เสบียงอาหาร ฟืนไฟ ด้านการแพทย์ กองทัพแนวหลัง มอบให้เจ้าดูแลจัดการ หากใครฝ่าฝืน ให้ฝังในทันที！”

“ขอรับ”

ฉีเฟยอวิ๋นรู้ดีว่าต้องแบ่งคนเพื่อขนส่งของ และเอาเสบียงเข้ามาที่กองทัพแนวหลังนั้นง่ายมาก ดังนั้นนางจึงบอกว่าจะทำเอง

ส่วนทรัพย์สินที่ค้นพบได้เหล่านั้น สามารถใช้ได้อย่างสะดวกสบาย

แผนการของหนานกงเย่สามารถที่จะปิดหูปิดตาผู้คนได้