องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 73

ฉีเฟยอวิ๋นดูบัญชีสักพักพลันรู้สึกอยู่ไม่เป็นสุข

หนางกงเย่ถาม "มีอันใด?"

"ตอนเข้าวังวันก่อน ข้ารับปากเสด็จแม่ว่าจะเตรียมของให้เพคะ จึงต้องจัดหาเครื่องยาบางอย่าง แต่ตอนนี้ข้าไม่กล้าเดินเรื่อยเปื่อยเพคะ" แต่ไหนแต่ไรฉีเฟยอวิ๋นเป็นคนไปไหนมาไหนผู้เดียว ภพก่อนแม้นจะต้องเผชิญกับกระสุนดุจสายฝนโปรยปราย นางก็ไม่เคยหวาดหวั่นต่อสิ่งใด ทว่าบัดนี้ไม่เหมือนกัน มีคนกลุ่มหนึ่งจ้องจะดื่มเลือดสดของนางตาเป็นมัน

เมื่อวานเขารับปากว่าจะให้นางติดตามด้วย

ทว่ายามนี้นางมีภารกิจติดตัว เดินทางไม่สะดวก

นางกำลังวิงวอนผู้อื่นอยู่ ฉะนั้นจำต้องวางมาดลงเป็นเรื่องธรรมดา

อันที่จริงต่อหน้าเขา ท่าทีของฉีเฟยอวิ๋นทำให้มาดของนางร่วงหล่นขจรขจายไปไกล

กระทั่งตัวนางก็หาไม่เจอแล้ว

"คลังยาสมุนไพรของจวนไม่มีหรือ?" หนางกงเย่มีภารกิจต้องเตรียมพิธีแต่งตั้งพระชายา เรื่องที่เกี่ยวพันถึงหน้าตาศักดิ์ศรีของราชวงศ์ เขาไม่กล้าสะเพร่าแม้แต่น้อย

"ข้ายังไม่ได้ดูในจวน แต่คลังยาสมุนไพรในจวนแม่ทัพใกล้ถูกข้าหยิบใช้หมดเกลี้ยงแล้ว หากเป็นเยี่ยงนี้ต่อไป ข้าก็ไม่มีหน้ากลับไปอีก" ฉีเฟยอวิ๋นแลดูจนปัญญาจริงๆ

เดิมทีฉีเฟยอวิ๋นแค่พูดโดยไม่จริงจังหนึ่งประโยค ทว่าสีหน้าของหนานกงเย่กลับมืดครึ้ม "จวนอ๋องเย่ยากจนกระทั่งไม่มีปัญญาซื้อเครื่องยาหรือ ถึงขั้นให้พระชายาอ๋องกลับไปเอา?"

ถึงแม้ทุกครั้งที่ฉีเฟยอวิ๋นกลับจวนแม่ทัพจะนำเครื่องยากลับมาด้วยเสมอ ทว่าหนานกงเย่ก็ไม่ยอมรับเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นจวนอ๋องเย่จะเอาหน้าไว้ไหน

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกหงุดหงิด ทว่าไม่กล้ากล่าวสิ่งใด

ยามนี้นางต้องการการปกป้องจากหนานกงเย่ จึงไม่กล้าแย้งกับเขา

"ไม่ขนาดนั้นหรอกเพคะ ทว่าก็หยิบมาใช้ไม่มากก็น้อยอยู่เพคะ บวกกับก่อนออกเรือน ข้าได้ใช้เครื่องยาในจวนแม่ทัพไม่น้อย ซึ่งการเตรียมเครื่องยาไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตาย จวนแม่ทัพจึงไม่ได้จริงจังอะไรนัก ก่อนข้าออกเรือนก็เกิดเรื่องมากมาย ใครเล่าจะไปจดจำเรื่องคลังเครื่องยา ลืมเลือนไปหมดสิ้นแล้วเพคะ

อีกอย่างปกติข้าเป็นคนดูแลคลังเครื่องยาสมุนไพรของจวนแม่ทัพ คนอื่นไม่มีส่วนร่วมเพคะ

คำพูดของข้าเมื่อครู่ไม่สมควรจริงๆเพคะ ข้าแค่ร้อนใจกับภารกิจนี้ ท่านอ๋องเห็นแก่ความเป็นสามีภรรยาของพวกเรา อย่าได้ถือสาข้าเลยเพคะ" ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวจบพลันรอหนานกงเย่ตอบ

หนานกงเย่สังเกตสีหน้าของฉีเฟยอวิ๋นอย่างละเอียดลออ ดูแคลนนางไปจริงๆ ปากของนางราวกับทาน้ำมันไม่มีผิดเพี้ยน พูดลื่นไหลเหลือเกิน

"วันนี้ข้าไม่มีเวลา ช่วงอาหารกลางวันไปดูที่คลังเครื่องยา หากไม่มีค่อยว่ากันอีกที"

การรับปากของหนานกงเย่ไม่ทำให้ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกซาบซึ้งมากนัก ถึงแม้ยังไม่ได้ไปดูที่คลังเครื่องยาสมุนไพรก็รู้ว่าไม่มีสิ่งที่นางต้องการ

ทว่าหนานกงเย่พูดขนาดนี้แล้ว ฉีเฟยอวิ๋นจึงไม่ได้โพล่งสิ่งใดอีก

"ขอพระทัยท่านอ๋องเพคะ"

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวขอบคุณ พลางเดินไปอยู่อีกด้าน หนานกงเย่นึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานนางตื่นตกใจ บวกกับมีสถานะเป็นพระชายาอ๋อง การให้นางยืนเยี่ยงนี้คล้ายกับไม่สมควร จึงกล่าวว่า "ไปนั่งเถอะ ดูบัญชีด้วย ข้าเหนื่อยแล้ว ดูจนตาลายไปหมด"

"เพคะ"

ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปนั่งตรงข้าม จากนั้นก็ลุ่มหยิบบัญชีขึ้นมาดูหนึ่งเล่มด้วยท่าทางจดจ่อไม่เบา

หนานกงเย่จ้องมองนางพลันรู้สึกสบายใจเล็กน้อย

ฉีเฟยอวิ๋นดูเล่มหนึ่งจบก็เปลี่ยนไปดูอีกเล่มหนึ่ง ซึ่งดูเร็วมาก หนานกงเย่หยิบมาดูผ่านก็พบว่าไม่มีปัญหาอะไร ทว่าสัญชาตญาณของเขาบอกว่าฉีเฟยอวิ๋นคนนี้เปลี่ยนไป

นางเปลี่ยนตั้งแต่คืนที่แต่งเข้าจวนอ๋องเย่แล้ว

นึกถึงท่าทีของฉีเฟยอวิ๋นที่คลั่งไคล้ตัวเขาในอดีต ยามนี้กลับปฏิบัติต่อเขาเยี่ยงคนที่มีหรือไม่มีก็ได้ หนานกงเย่ก็รู้สึกหงุดหงิดโดยไม่ทราบสาเหตุ พลางโยนหนังสือบัญชีที่พึ่งสุ่มหยิบเมื่อครู่ทิ้ง "ดูใหม่"

ฉีเฟยอวิ๋นชะงัก เอาบัญชีขึ้นมาพลิกอ่าน คงจะดูพลาดไปมั้ง

ครั้งนี้ตั้งใจดูกว่าเดิม ทว่าดูอย่างไรก็ไม่พบปัญหาใดๆ

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกเศร้าโศก เห็นทีทำให้เขาเสียอารมณ์อีกแล้ว

ฉะนั้น ไม่มีอ่างถ่านไฟก็สมเหตุสมผลดี

ทว่าร่างกายฉีเฟยอวิ๋นอ่อนแอ สามารถประคับประคองร่างกายครึ่งวันก็ถึงขอบเขตขั้นสุดแล้ว บวกกับนางต้องนั่งแต่ที่เดิมโดยไม่ขยับเขยื้อนไปไหนด้วย

เลือดภายในร่างกายใกล้จะแข็งตัวอยู่รอมร่อ ลุกขึ้นมายืดเส้นยืดสายหน่อย พอเลือดไหลเวียนได้ดีก็จะอบอุ่นแล้ว

ไม่รู้ว่ายามไหน ตอนที่ฉีเฟยอวิ๋นหันกายพลันสบตาเข้ากับดวงตาที่คล้ายยามราตรี ปกคลุมไปด้วยความมืดมนของหนานกงเย่

หลังชะงักชั่วครู่ก็แทนที่ด้วยความตื่นเต้น ความรู้สึกหัวใจปั่นป่วนที่แปลกประหลาดผุดขึ้นมาอีกครั้ง

"ท่านอ๋อง" ฉีเฟยอวิ๋นย่อตัวทำความเคารพ กระทั่งตัวนางเองก็รู้สึกตะลึงงัน

ช่วงนี้เกิดความรู้สึกลักษณะนี้บ่อยมาก ไม่เพียงแค่หัวใจเท่านั้น เหมือนร่างกายของนางก็ถูกควบคุมเสียอย่างนั้น

"มานี่สิ"

หนานกงเย่เรียกนาง ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปอยู่ด้านหน้าของหนานกงเย่ หนานกงเย่ยกมืออยากจับมือของนาง ฉีเฟยอวิ๋นมีปฏิกิริยาไวมาก นางรีบเอาสองมือไปด้านหลัง จากนั้นก็ไขว้หลังไว้ นางทำหน้าเคร่งขรึมราวกับเจอโจทย์หนัก กระทั่งแววตายังสะท้อนความตื่นตระหนกออกมาด้วย

ใบหน้าหนานกงเย่บึ้งตึง มือเปล่าค้างอยู่กลางอากาศ มองนางด้วยความเดือดดาล "เอามา?"

ฉีเฟยอวิ๋นรับรู้ได้ถึงความโกรธขึ้งที่ท่วมท้นและไม่เจือความอบอุ่นสักนิดของเขา นางไม่กล้าขัดขืนอีก ยามพึ่งพิงเขาก็ควรเชื่อฟังเสียหน่อย

ค่อยๆเอามือออกมายื่นให้หนานกงเย่อย่างแช่มช้า ประหนึ่งขึ้นไปอยู่บนลานประหารก็ไม่ปาน หนานกงเย่จับมือข้างหนึ่งของฉีเฟยอวิ๋นได้ก็ใช้แรงดึง ฉีเฟยอวิ๋นจึงยืนไม่มั่นคงล้มลงไป

หนานกงเย่เอื้อมมือ ฉีเฟยอวิ๋นก็ไปนั่งบนตักของเขาเรียบร้อย ชั่วอึดใจนั้นใบหน้าของนางแดงระเรื่อไปหมด

หนานกงเย่ก้มหน้ามองฉีเฟยอวิ๋นหลุบตาลงพร้อมกับจับมือของเขาไว้แน่นขนัด หัวใจของนางเต้นตึกตักด้วยความตื่นเต้น

หนานกงเย่เชยคางนางขึ้น "ข้าอยากได้ เจ้ากล้าหลบหรือ?"