องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 870

สำหรับฉีเฟยอวิ๋น กลิ่นเลือดเป็นสิ่งที่หาได้ง่ายที่สุดตรงหน้านาง ประการแรกคือนางได้รับการฝึกฝนมาในด้านนี้ ประการที่สองคือนางเป็นหมอ นางจะไม่มีความรู้สึกต่อกลิ่นเลือดได้อย่างไร

ฉีเฟยอวิ๋นลืมตาขึ้น：“ตรงนั้น”

ฉีเฟยอวิ๋นรีบตามไปอย่างรวดเร็ว และซูมู่หรงก็ตามหลังไป

หนานกงเย่เดินออกมาจากไม่ไกล เมื่อเห็นทั้งสองคนเดินจากไปพร้อมกันอย่างรวดเร็ว เขาก็เหลือบมองปู้เหวินที่อยู่ข้าง ๆ ：“กลับไปก่อน ข้าจะไปดูหน่อย”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ปู้เหวินรีบพาผู้คนกลับไปที่จวนอ๋องเย่ และหนานกงเย่ก็เดินตามไป

เมื่อฉีเฟยอวิ๋นมาถึงบ้านหลังใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า นางก็หยุด

ซูมู่หรงหยุดและเงยหน้าขึ้นมองบ้าน เขาถามฉีเฟยอวิ๋นว่า：“เจ้ารู้จักที่นี่หรือ？”

“ข้าเคยมาที่นี่ แต่ดูเหมือนว่าที่นี่จะอยู่ละแวกใกล้เคียงกับจวนอ๋องห้า หนานกงเซวียนเหอเป็นจงชินอ๋อง เขาเป็นผู้นำของจงชิน เขาถูกประหารชีวิตในข้อหาก่อกบฏ ที่นี่คือบ้านของเขา และคนในครอบครัวล้วนแต่ถูกตัดหัว

ส่วนบ้านหลังนี้ดูเหมือนจะว่างเปล่า เป็นไปได้หรือไม่ที่คนเหล่านั้นจะซ่อนตัวอยู่ที่นี่？

แต่ก็น่าแปลก ว่ากันว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องของจวนอ๋องสาม ทำไมตอนนี้ถึงวนกลับมา？”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย นางนึกถึงจวิ้นจู่ผู้นั้นที่ตายก่อนวัยอันควร และอดไม่ได้ที่จะสงสาร

มีกี่คนแล้วที่ต้องตายจากการก่อกบฏ？

ซูมู่หรงกล่าวว่า：“เจ้าอย่าเข้าไป ข้าจะเข้าไปดูเอง”

“ข้าจะเข้าไปกับท่านด้วย” ฉีเฟยอวิ๋นไม่สามารถปล่อยให้ซูมู่หรงไปตามลำพังได้ ตอนนี้เขาเป็นเช่นนี้ และง่ายที่สุดที่จะเกิดเรื่องขึ้น

“เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่ หากข้าเข้าไปครึ่งชั่วยามแล้วยังไม่ออกมา เจ้าก็จากที่นี่” หลังจากที่พูดจบ ซูมู่หรงก็กระโดดขึ้นไป เมื่อฉีเฟยอวิ๋นเห็นซูมู่หรงใช้วิชาตัวเบา นางก็รู้สึกหงุดหงิดใจ นางน่าจะตั้งใจวิชาตัวเบา

“ครูฝึก！” ฉีเฟยอวิ๋นเป็นกังวลและกระโดดจากต้นไม้ต้นหนึ่งไปอีกต้นหนึ่ง

นางยืนไม่มั่นคงและเกือบจะตกลงไป ซูมู่หรงหันกลับมาดึงนางไว้ และพยายามทรงตัวจนยืนได้

ซูมู่หรงจ้องไปที่ฉีเฟยอวิ๋นอย่างโกรธเคือง：“เจ้าลงไปเดี๋ยวนี้”

“ข้าจะปล่อยให้ท่านเข้าไปคนเดียวไม่ได้” ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองไปที่ลานบ้าน ข้างในมืดมิด

ฉีเฟยอวิ๋นกระโดดลงไปก่อน และซูมู่หรงก็ทำได้เพียงตามไป

ทั้งสองกระโดดลงไปที่พื้น ซูมู่หรงคว้าข้อมือของฉีเฟยอวิ๋น เขามองไปรอบ ๆ และถามว่า：“เจ้าสัมผัสอะไรได้บ้างหรือไม่？”

ฉีเฟยอวิ๋นหลับตาลง นางส่ายหัวและสัมผัสอะไรไม่ได้เลย

ซูมู่หรงดึงมือของฉีเฟยอวิ๋น และกดหัวของนางไปที่ผนัง ฉีเฟยอวิ๋นหลับตาลงและเอาหูแนบกับผนัง หลังจากนั้นไม่นาน นางก็ออกมาและมองไปที่ซูมู่หรง：“มีคนอยู่ข้างใน และไม่ใช่แค่คนเดียว”

“อืม”

ซูมู่หรงปล่อยมือและมองไปรอบ ๆ ทั้งสองคนไปอย่างรวดเร็วและเบา ๆ

ไม่นานพวกเขาก็มาถึงด้านนอกห้องโถงใหญ่ของบ้าน มีแสงไฟริบหรี่อยู่ข้างใน และมีคนเฝ้าอยู่ที่นอกประตู ทั้งสองคนนั่งยอง ๆ อยู่ข้างพงหญ้า เนื่องจากไม่มีคนอยู่นาน ลานบ้านจึงมีหญ้าขึ้นรก

ฉีเฟยอวิ๋นมองดูอย่างละเอียด：“ใครกันที่น่าจะอยู่ข้างใน！”

“เจ้าอยู่ที่นี่ ข้าจะเข้าไปดู” ซูมู่หรงกำลังจะจากไป แต่ถูกฉีเฟยอวิ๋นรั้งไว้

“พวกเขามีจำนวนมาก เราจะเข้าไปไม่ได้ ในเมื่อรู้แล้วว่ามีคนอยู่ที่นี่ เช่นนั้นเราก็ออกไปก่อน แล้วค่อยหารือกันว่าจะเข้ามาหาคนหรือไม่” ฉีเฟยอวิ๋นไม่อยากเสี่ยงอันตราย

“ออกไปก่อน ข้าจะไปดูหน่อย”

ชายชุดขาวยิ้มและกล่าวว่า：“นั่นไม่สำคัญแล้ว ผู้ที่กระทำการใหญ่จะไม่ใส่ใจกับเรื่องเล็กน้อย คนตายแค่คนสองคนไม่สำคัญอะไร หากฆ่าเจ้าแล้ว หนานกงเย่ก็คงจะตายเสียดีกว่ามีชีวิตอยู่？แล้วข้าก็จะได้แคว้นต้าเหลียงมาอย่างง่ายดาย”

ชายชุดขาวส่ายคาง และคนที่อยู่รอบ ๆ ก็กำลังจะก้าวมาข้างหน้า ซูมู่หรงมองไปที่คนเหล่านั้น：“พวกเจ้าคิดว่าพวกเจ้าเป็นคู่ต่อสู้ของพวกเรางั้นหรือ？”

“ใช่หรือไม่ อีกเดี๋ยวก็รู้แล้ว ข้าจะทำให้เจ้าไม่ได้กลับไปอีก”

ชายชุดขาวถอยหลังไป และคนเหล่านั้นก็เข้ามาโจมตี ฉีเฟยอวิ๋นและซูมู่หรงหันหลังชนกัน และต่อสู้กับคนเหล่านั้น ทั้งสองคนล้วนแต่มีฝีมือ

หลังจากต่อสู้อยู่สักพัก ฉีเฟยอวิ๋นก็เหนื่อย ซูมู่หรงคว้าแขนของนาง แล้วเหวี่ยงนางออกไปด้านนอก ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกได้ถึงพลังที่เหวี่ยงนางออกไป นางหันกลับไปมอง และมีคนตามมา ซูมู่หรงถูกแทงเข้าที่หลัง ฉีเฟยอวิ๋นจึงตะโกนเรียกเขา：“ครูฝึก！”

“ออกไปจากที่นี่！”

ซูมู่หรงถูกผู้คนโอบล้อมไว้ หนึ่งในนั้นยกดาบเล่มใหญ่ขึ้นมาและฟันลงไป ฉีเฟยอวิ๋นกระโดดลงไปและวิ่งเข้าไปหาซูมู่หรง นางขว้างหินลงไปสองสามก้อน และผู้คนที่โอบล้อมซูมู่หรงกกระจายออกไป ไม่นานฝูงอีกาก็มา พวกมันโอบล้อมเพื่อปกป้องซูมู่หรงไว้ เมื่อ ฉีเฟยอวิ๋นตกตะลึง หนานกงเย่มายืนอยู่ข้าง ๆ นาง เขาจับมือของนางและพานางออกไป

ชายชุดขาวมองไปที่ซูมู่หรง ดวงตาที่โกรธจัดของเขาเกือบจะถลนออกมาแล้ว เขากัดฟันและกล่าวว่า：“หนานกงเย่ เจ้ามาได้แล้วหรือ？”

หนานกงเย่ยกมุมปากขึ้น：“หงเสี่ยวตายด้วยมือของข้า ไม่เพียงเท่านั้น ตอนที่เขาตาย เขาทุกข์ทรมานและน่าสังเวชยิ่งนัก ข้าบดขยี้กระดูกของเขาจนเป็นเถ้าถ่าน เจ้าจะทำอะไรข้าได้？”

“หนานกงเย่！” ชายชุดขาวโกรธจนแทบจะบ้าคลั่ง ดวงตาของเขาเป็นสีแดงเลือด และผมของเขาก็ปลิวไสว

หนานกงเย่พาฉีเฟยอวิ๋นไปที่ข้าง ๆ ซูมู่หรงและปล่อยฉีเฟยอวิ๋นไว้ ชาชุดขาวขว้างตะเกียงในมือออกไปอย่างแรง：“ฆ่ามัน ฆ่าพวกมันให้หมด！”

แววตาของหนานกงเย่เป็นประกายเยือกเย็น：“อวิ๋นอวิ๋น พิษของเจ้าล่ะ？”

ทันใดนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ นางมองไปที่คนฝั่งตรงข้าม

ฉีเฟยอวิ๋นหยิบเข็มเงินออกมาหลายอันและขว้างออกไป ชายชุดขาวถอยหลังไป คนอื่น ๆ ก็รีบไปตรงหน้าเขาและขวางเข็มเงินไว้

ในชั่วพริบตาเดียวก็แข็งทื่อและล้มลงกับพื้น ชายชุดขาวก็ตกตะลึง！