องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 908

เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้วที่ฉีเฟยอวิ่นลืมตาแล้วก็สามารถมองเห็นเฟิ่งไป่ซูและซูอู๋ซินทั้งสองคนได้ เนื่องจากเรื่องการอุ้มเด็กทั้งสองคนก็มักจะแย่งชิงกันไปมาอยู่เสมอ

แต่ทุกครั้งก็เป็นซูอู๋ซินที่พ่ายแพ้ ต่อหน้าเฟิ่งไป่ซูซูอู๋ซินนั้นพ่ายแพ้ตลอดกาล

“เจ้าว่าชื่ออะไรดีนะ?” เฟิ่งไป่ซูลูบใบหน้าอันอ่อนโยนของฉีเฟยอวิ่นพร้อมกับถามไปด้วย

ซูอู๋ซินนั่งอยู่ตรงฝั่งหนึ่งและกุมมือเล็กๆของฉีเฟยอวิ๋นเอาไว้

"หลิงอวิ๋นเถอะ เฟิ่งหลิงอวิ๋นดีไหม?" ซูอู๋ซินคิดถึงลูกสาวคนนั้นในใจก็เต็มไปด้วยความโศกเศร้ากระทั่งถึงตอนนี้ก็ยังรับไม่ได้ เดิมทีเขาคิดว่าด้วยความโกรธจึงต้องการทำลายเมืองต้าเหลียงให้สิ้นซาก แต่เขาได้ไปที่นั่นแล้วคนผู้นั้นผมหงอกเต็มหัวหมดแล้ว ว่ากันว่าเนื่องจากให้กำเนิดบุตรสาวถึงได้คลอดลำบากแล้วเขาจะว่าสิ่งใดได้อีก?

เฟิ่งไป่ซูถามว่า: "ท่านซึ่งเป็นบุรุษผู้หนึ่งจะให้ลูกสาวใช้สกุลตามข้าหรือ?"

“ของผู้ใดแล้วเช่นไร ยิ่งตอนนี้แคว้นเฟิ่งก็มีเด็กผู้นี้เพียงคนเดียว ข้าก็อายุปูนนี้แล้วยังคาดหวังว่าจะให้กำเนิดอีกหรือ ความรักทั้งหมดของเรามอบให้นางเถอะ”

ซูอู๋ซินอุ้มฉีเฟยอวิ่น: "หลิงอวิ๋น พ่อหวังว่าลูกจะเป็นหลิงอวิ๋นผู้นั้น"

ฉีเฟยอวิ่นหลับตาลงอย่างจนปัญญา ในใจเกิดความคิดนับพันนับหมื่น ซูมู่หรงเจ้าผู้ฆ่าคนนับพันด้ดวยมี เจ้ารอก่อน ชาตินี้อย่าได้พบเจอกันอีกมิเช่นนั้นก็จะไม่อยู่ร่วมใต้ฟ้าเดียวกัน

อวิ๋นหลัวฉวนจามทีหนึ่งแล้วรู้สึกว่าเจ้าสิ่งนี้ในท้องเคลื่อนไหวเล็กน้อยจึงก้มหน้ามองลงไปยังท้องอันพองใหญ่ อวิ๋นหลัวฉวนรู้สึกเศร้าสร้อยอยู่บ้างแล้วเหลือบมองไปยังบุตรสาวซึ่งกำลังถูกแม่นมอุ้มไว้ในอ้อมอกจากนั้นก็ลุกยืนขึ้นมา

“เหล่าซื่อจื่อและจวิ้นจู่มาหรือ?”

“มาแล้ว อยู่ที่ตำหนักของไทเฮาเพคะ” แม่นมตอบแล้วอวิ๋นหลัวฉวนก็เดินไปทางด้านตำหนักของไทเฮา

วันนี้อวิ๋นจิ่นมาแล้วโดยกำลังอุ้มเด็กคนหนึ่งอยู่ในอ้อมแขน

อวิ๋นหลัวฉวนเข้าประตูไปอวิ๋นจิ่นย่อกายถวายความเคารพแล้วอวิ๋นหลัวฉวนก็เดินเข้าไปอุ้มเด็กไว้ในอ้อมแขน เมื่อเห็นเข้าเสี่ยวอวิ๋นก็ยิ้ม: "เสี่ยวอวิ๋นเชื่อฟังหรือเปล่า คิดถึงน้าหรือไม่นะ?"

อวิ๋นจิ่นกล่าวว่า: "วันนี้เชื่อฟังยิ่งนักไม่ร้องไห้โวยวายเลย พี่ชายทั้งหลายก็ปกป้องกันทั้งนั้น"

“อืม” อวิ๋นหลัวฉวนชำเลืองมองไปโดยรอบสองครั้ง เด็กๆทั้งหลายอยู่กันทั้งนั้น นางไปน้อมทักทายไทเฮาและพูดคุยกับเด็กๆทั้งหลายขึ้นมา

“เจ้าห้า เจ้ามานี่ เจ้าว่าในท้องของน้าเป็นน้องสาวหรือน้องชายนะ?”

เจ้าห้าเหลือบมองแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย

อวิ๋นหลัวฉวนแปลกใจ: "ว่าอย่างไร?"

"เป็นน้องชาย"

“จริงเหรอ?” อวิ๋นหลัวฉวนนั้นเชื่อ หมอหลวงก็บอกเช่นนี้เหมือนกัน

อยู่ดีๆเจ้าห้าก็จึงกล่าวว่า: "ท่านแม่ภรรยา เรากลับกันเถอะ"

อวิ๋นจิ่นฟังพวกเด็กๆเสมอมาและรู้ว่าพวกเขาไม่ชอบเข้าวังจึงลุกขึ้นแล้วลากลับแล้วก็อุ้มเสี่ยวอวิ๋นไปด้วย

ระหว่างทางกลับไปเจ้าห้าก็เงียบไม่พูดไม่จา เมื่อกลับไปถึงจวนอ๋องเย่ก็เข้าไปด้านในของสวนดอกกล้วยไม้

ประตูเปิดออกเจ้าห้ามองไปยังชายผมขาวทั้งศีรษะแล้วเดินเข้าไป

"ท่านพ่อ!"

หนานกงเย่เงยหน้าขึ้นช้าๆด้วยแววตาแข็งทื่อไร้ความรู้สึก: “อืม”

“ครูฝึกผู้นั้นของท่านแม่ มาแล้ว”

แววตาที่ไร้ความรู้สึกเป็นเวลาหลายเดือนถูกปะปนด้วยประกายแห่งความประหลาดใจแล้วหนานกงเย่ก็มองไปยังบุตรชาย: "ว่ามา"

เจ้าห้ากล่าวว่า: "แต่เขาอยู่ในครรภ์ของท่านน้า"

“……”

องค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้ทรงชะงักไปครู่หนึ่ง เรื่องราวแปลกประหลาดจึงทรงตรัสขึ้นในทันทีว่า: “พยุงฉางกงกงขึ้นมาแล้วไปสำนักหมอหลวง”

ฉางกงกงตกใจซะจนเกิดเสียงดังขึ้นในสมอง แล้วก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องใดขึ้นและถูกคนลากตัวไป

เมื่อผู้คนจากไปแล้วองค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้ก็ทรงถามว่า: “เรื่องเป็นเช่นไร?”

“เจ้าห้าบอกข้าว่าผู้ที่อยู่ในพระครรภ์ของฮองเฮาคือซูมู่หรง”

“……”

องค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้ออกจะไม่ทรงเชื่อแล้วทอดพระเนตรหนานกงเย่ครู่หนึ่งจึงได้กล่าวว่า: "คำพูดของเด็กก็ไม่อาจเชื่อได้หมด แม้ว่าเจ้าห้าจะเป็นเด็กที่เก่งกาจแต่เจ้ากล่าวเช่นนี้ข้าก็ยังไม่สามารถเชื่ออยู่บ้าง เจ้าก็อย่าได้เชื่อง่ายดายเช่นนี้"

“ข้าเชื่อ” กล่าวจบหนานกงเย่ก็จากไปโดยที่องค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้ทรงเสด็จตามออกไป ผลสุดท้ายเห็นเงาสีดำและสีเหลืองต่อสู้กันอยู่ตรงด้านหน้าของพระตำหนักบำรุงฤทัยขึ้น สู้กันไปตลอดทางจนถึงตำหนักเฟิ่งอี๋ทำให้ไทเฮาทั้งสองตำหนักทรงตกพระทัย

พระมเหสีหวาในตอนนี้ได้ขึ่นเป็นหวาไทเฮาแล้ว ได้ยินมาว่ากำลังจะลงมือกับอวิ๋นหลัวฉวนจึงรีบไปหาพระพันปี เมื่อพบพระพักตร์แล้วยังไม่ทันกล่าวพระพันปีก็ทรงตรัสว่า: "หยุดพูดจาไร้สาระ รีบไปเร็ว!"

ไทเฮาทั้งสองตำหนักมาถึงตำหนักเฟิ่งอี๋แล้ว ส่วนอวิ๋นหลัวฉวนกำลังยืนอยู่ในลานซึ่งมองดูหนานกงเย่และองค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้อย่างตกอยู่ในภวังค์ องค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้ถือดาบเล่มยาวคุ้มครองอวิ๋นหลัวฉวนซึ่งอยู่ด้านหลัง หนานกงเย่ในขณะนี้ยืนอยู่ในลานโดยถูกคนล้อมเอาไว้

เพื่อที่จะปกป้องวังหลวงองค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้มีองครักษ์ของพระองค์เอง และทุกคนก็เป็นผู้ที่สวมชุดเกราะทั้งนั้น คนพวกนี้ฟังพระองค์กันหมด

“เจ้าสาม ข้าไม่อยากเสียเวลาคุยกับเจ้า แต่วันนี้เจ้าเป็นบ้าต้องการจะสังหารโอรสของข้าข้าก็จะไม่จบสิ้นกับเจ้า หากว่าเจ้ายังมีความเป็นคนอยู่ ก็จากไปซะ มิเช่นนั้นวันนี้ข้าจะไม่ไว้หน้าเจ้าเด็ดขาด!"

“ข้าไม่ต้องการหน้าต้องการชีวิตของเขา!” หนานกงเย่เดินไปทางองค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้จากนั้นองค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้ทรงรับสั่งผู้คนโดยรอบก็ลงมือกันหมด ในเวลานี้ผู้มีฝีมือร้ายกาจสิบสองคนรวมทั้งเฟยอิงก็ลงมาอยู่ในลานทันทีเพื่อคุ้มครองหนานกงเย่

หนานกงเย่ชะงักครู่หนึ่งแล้วมองไปยังเฟยอิงข้างกาย

เฟยอิงเหลือบมองหนานกงเย่: "ก่อนที่พระชายาจะจากไปได้ฝึกฝนพวกเราอย่างหนักให้พวกเราคุ้มครองท่านอ๋อง แล้วยังบอกว่าท่านอ๋องจะต้องรอจนกว่านางจะกลับมาให้ได้"

เฟยอิงก็ไร้ซึ่งหนทาง ในตอนนี้หนานกงเย่บ้าๆบอๆ หากเขาไม่กล่าวเช่นนี้วันนี้คุ้มครองได้พรุ่งนี้ก็ต้องตาย!