องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 922

ทั้งสองต่อสู้กันขึ้น มองดูแล้วหนานกงอวิ๋นเยียนคล้ายดั่งคนที่อ่อนแอ แต่ทว่าพอสู้กันขึ้นมาอย่างกับสายฟ้าฟาด มู่เหอไร้เรี่ยวแรงที่จะต้านทาน หนานกงอวิ๋นเยียนรุกไม่กี่ครั้ง มู่เหอก็แพ้ราบคราบแล้ว

มู่เหอล้มลง แล้วอาเจียนกระอักเลือดออกมา

หนานกงอวิ๋นเยียนมองด้วยสายตาเย็นชา คล้ายกับว่าเปลี่ยนเป็นคนหนึ่งแล้ว

ดาบที่อยู่ในมือมีเลือด มันชี้ลงและมีเลือดหยดไหลลงซิบๆ

นางใช้เพียงมือข้างเดียว มืออีกข้างหนึ่งไขว้อยู่ด้านหลังไม่ได้นำออกมาใช้

เฟิ่งหลิงอวิ๋นกล่าวว่า “ใครสอนดาบไร้ใจแก่เจ้า นั่นคือวิชาความรู้ที่หายสาบสูญไปขององค์จักรพรรดิณีแคว้นเฟิ่ง”

“ท่านพ่อของข้า ท่านพ่อของข้าบอกว่าท่านแม่ของข้าคือองค์รัชทายาทของแคว้นเฟิ่ง นางเป็นผู้เอาดาบไร้ใจไว้ให้ข้า

ตั้งแต่วัยเยาว์ข้าก็เรียนรู้ด้วยตนเอง”

เฟิ่งหลิงอวิ๋นถูกหนานกงอวิ๋นเยียนตลกขบขันกำเริบเสิบสานเข้าแล้ว

มู่เหอปีนป่ายขึ้นมา เดินไม่กี่ก้าวก็ล้มลง

มู่ชิวเหลียนรีบลุกขึ้นยืน หันเดินไปทางหนานกงอวิ๋นเยียน จากนั้นกล่าวขึ้นว่า“ทหาร จับไว้ให้ข้า!”

“ข้าจะดูสิว่าผู้ใดมันกล้า!”อวิ๋นเลี่ยเดินมาขวางตรงหน้าหนานกงอวิ๋นเลี่ยไว้ ด้วยแววตาเย็นชา

เฟิ่งหลิงอวิ๋นลุกขึ้น กล่าวว่า“ยอมรับความพ่ายแพ้ แคว้นเฟิ่งของข้ายอมรับความพ่ายแพ้ได้ อีกอย่างหนานกงอวิ๋นเยียนคือบุตรสาวของท่านพี่ข้า ตัวของนางมีความรู้วิชาที่หายสาบสูญไปขององค์จักรพรรดิณีด้วย นี่ก็เป็นบุคคลขององค์จักรพรรดิณี มู่เหอกระทำการสุ่มสี่สุ่มห้า การต่อสู้ล้มเหลว ตัวของเจ้าเป็นแม่มีความรับผิดชอบอันยิ่งใหญ่ อำนาจทางการทหารวางไว้ในมือพวกเจ้า ข้าจะวางใจได้ที่ไหนกัน

ทหาร เอาทั้งสองคนไปที่คุก ทำการสอบสวนและลงโทษเสีย!”

ทหารองครักษ์ก้าวมาด้านหน้า ไม่นานก็ได้นำมู่เหอแม่ลูกลงไป เฟิ่งหลิงอวิ๋นหยิบตราประจำตำแหน่งอำนาจทางการทหารมอบแก่หนานกงอวิ๋นเยียน“เอาไปเถิด มู่เหอแม่ลูกแพ้ไม่ได้ แต่ข้าแพ้ได้”

“ขอบพระทัยเพคะ”หนานกงอวิ๋นเยียนหยิบตราประจำตำแหน่งอำนาจทางการทหารให้เฟยอิง และถือโอกาสเอาตราประทับของนางให้เฟยอิงด้วย

เฟยอิงเก็บเรียบร้อยแล้วได้ปาดเหงื่อ

เฟิ่งหลิงอวิ๋นเหลือบมองเขา ก็รู้เลยว่าตราประจำตำแหน่งการระดมกำลังได้สองแสนนั้นเป็นของปลอม

ต่อให้หนานกงเย่จะรักทะนุถนอมบุตรสาว ก็ไม่มีทางนำอำนาจทางการทหารมาล้อเล่น เขาเต็มใจ และยังกังวลว่าจะมีคนมาทำร้ายบุตรสาวของเขา

เฟิ่งหลิงอวิ๋นหมุนตัวออกไป หนานกงอวิ๋นเยียนเลยกล่าวว่า“เช่นนั้นอวิ๋นเลี่ยล่ะ?”

“เขาเป็นอิสระแล้ว”เฟิ่งหลิงอวิ๋นหัวเราะยิ้มครู่หนึ่ง แล้วทอดถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

หนานกงอวิ๋นเยียนมีความชำนาญการสู้รบ ตื่นตะลึงทั้งสี่ทิศ ไม่นานข่าวนี่ก็ได้ถึงหูหนานกงเย่ที่อยู่ทางด้านต้าเหลียง

เป็นเวลานานองค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้ถึงได้ถามหนานกงเย่บนท้องพระโรงว่า“อุปราช นี่คือกลอุบายของเจ้าใช่หรือไม่?”

หนานกงเย่เหลือบมององค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้ ถึงได้กล่าวว่า“กระหม่อมไม่ได้ไร้สาระอย่างนั้น”

“เจ้านี่ยิ่งหยิ่งจองหองขึ้นเรื่อยๆ ข้าไม่ชอบ แต่ข้าจะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเจ้า”

องค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้มองไปทางเหล่าของแม่ทัพฉี ตรัสขึ้นว่า“อ้ายชิงท่านอื่น คิดเห็นอย่างไรกับเรื่องนี้?”

“แคว้นเฟิ่งน่าจะมีจุดมุ่งหมายที่ชัดเจน ยินยอมที่จะศิโรราบ”

“อย่างน้อยองค์รัชทายาทแคว้นเฟิ่งก็ยินยอมที่จะร่วมมือ”

คนหมู่มากเริ่มถกกัน องค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้แกล้งทำไปอย่างนั้นแหละ พอเลิกการเข้าเฝ้าแล้วสองพี่น้องจึงได้ไปปรึกษาหารือกันเรื่องของแคว้นเฟิ่งที่พระตำหนักเฟิ่งอี๋

“ไม่ต้องส่งคนไป ข้าเชื่อใจในความสามารถของอวิ๋นอวิ๋น ในเมื่อได้ตราประทับอำนาจทางการทหารมาแล้ว ก็จะต้องอยู่ได้แน่นอน”หนานกงเย่มั่นใจอย่างหาอะไรเปรียบมิได้

องค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ถึงได้ตรัสว่า“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็วางใจ”

แววตาที่หนานกงเย่มององค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้นั้นดูถูกหยามเหยียดเป็นอย่างมาก

ออกมาจากพระราชวังแล้วหนานกงเย่จึงกลับไปที่จวนอุปราช เข้ามาก็เจออาอวี่ ตอนนี้อาวี่เป็นพ่อลูกสามแล้ว เห็นหนานกงเย่อาอวี่เลยรีบเดินมาหาหนานกงเย่“ท่านอ๋อง”

“ไม่ใช่สองวันนี้เจ้าหยุดพักหรือ เหตุใดถึงได้มาที่นี่?”

“ท่านอ๋อง อาอวี่ไม่ได้มีความกล้าหาญอย่างนี้ วันนี้ตอนที่อาอวี่กลับเรือน ก็เห็นรถม้าตรงประตูแล้ว พอเข้าไปเห็นราชครูจวินตกใจเป็นอย่างมาก ราชครูจวินสั่งให้ไปที่จวนอุปราช อาอวี่ทำได้เพียงฟังคำสั่งพ่ะย่ะค่ะ”อาอวี่กล่าวออกมาด้วยความเศร้าใจไม่เป็นธรรม

หนานกงเย่มองรถม้าที่ไกลออกไปแล้ว ถึงได้หมุนตัวจากไป

เฟิ่งหลิงอวิ๋นนอนสักพักหนึ่ง ข้างหูได้ยินเสียงของหนานกงอวิ๋นเยียนเขียนอักษร ตรงประตูมีคนเดินเข้ามา แต่หลังจากที่เข้ามาได้หยุดลง

หนานกงอวิ๋นเยียนมองอวิ๋นเลี่ย กล่าวถามว่า“มีเรื่องอันใดหรือ?”

“ออกไปเดินกัน วันนี้ได้เอาของมาให้ท่านด้วย องค์รัชทายาทพักผ่อนแล้ว อย่ารบกวนองค์รัชทายาทเลย”อวิ๋นเลี่ยมองเฟิ่งหลิงอวิ๋นที่หลับตาอยู่

หนานกงอวิ๋นเยียนกล่าวว่า“วันนี้ข้าไม่อยากออกไป ท่านไปเถิด”

“......”อวิ๋นเลี่ยสีหน้าจนปัญญา เด็กน้อยผู้นี้ไม่ง่ายต่อการเอาใจเสียจริง เดือนนี้เขารอนางทุกวัน นางก็ยังคงไม่เข้าใจสิ่งใดเลย

“อวิ๋นเอ๋อร์.......”อวิ๋นเลี่ยกล่าวเรียกอย่างไม่ยอมลดละ

หนานกงอวิ๋นเยียนกล่าวว่า“วันนี้ข้าไม่อยากออกไป ท่านกลับไปก่อน”

อวิ๋นเลี่ยจนปัญญาเลยจำใจต้องหมุนตัวออกไป เฟิ่งหลิงอวิ๋นลืมตาขึ้น หันไปมองทางหนานกงอวิ๋นเยียน จากนั้นเรียกนางว่า“อวิ๋นเอ๋อร์!”

หนานกงอวิ๋นเยียนวางพู่กันลง กล่าวว่า“ข้ารู้ว่าท่านแม่ไม่ได้พักผ่อน”

“รู้แล้วอย่างไร?ไม่ได้จงใจสักหน่อย เพียงแค่ไม่อยากรบกวนพวกเจ้าเท่านั้นเอง ข้าได้ยินว่าพวกเจ้าเล่นกันสนุกไม่เลวทีเดียวเชียว เหตุใดวันนี้ถึงไม่ไปล่ะ?”

“เขามักจะถามเรื่องหมั้นหมายกับข้า ข้าไม่ชอบเลยท่านแม่!”หนานกงอวิ๋นเยียนนั่งลงดื่มน้ำ

“เพราะเหตุใดล่ะ?”

“ไม่เพราะเหตุใด ข้าเพิ่งจะอายุสิบขวบ เหตุใดต้องหมั้นหมาย?ท่านพ่อบอกว่าข้านั้นยังเป็นเด็ก”

“อืม”เฟิ่งหลิงอวิ๋นยังคงปลื้มใจ สมัยโบราณแต่งงานเร็วไม่ได้มีผลดีต่อผู้หญิง วิธีการของหนานกงเย่ถูกต้องแล้ว

เพียงแต่เธอก็ไม่เข้าใจ ว่าเมื่อไหร่พวกเธอจะได้กลับไปอยู่ข้างกายเขา！