อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 261

ฟู่จาวหนิงกำลังคิดเรื่องเหล่านี้ บวกกับนางที่เดิมทีก็ทั้งเหนื่อยทั้งหิว เดินมาจนเมื่อยไปหมดแล้ว พอไม่ทันระวัง พอถูกเขาผลักเช่นนี้ก็ล้มลงไปนั่งบนพื้น

"ฮะๆ" จือเอ๋อร์เดิมทีคิดจะเข้ามาฟังว่าพวกเขาคุยอะไรกัน พอเห็นฟู่จาวหนิงถูกผลักจนล้มจ้ำเบ้าก็หัวเราะขึ้นมาทันที

"เจ้าเด้กสารเลวนี่ไม่ใช่คนดีเลย!"

นางร้องเชอะ สายตาที่มองเฮ่อเหลียนเฟยเองก็รังเกียจเช่นกัน

"พี่เฉินให้เจ้าดูอาการให้เขา แล้วเจ้าดูสิ ฟังนะ อย่าให้เขาตายไปก็พอแล้ว" จือเอ๋อร์เอ่ยขึ้นอีก

ฟู่จาวหนิงนั่งอยู่บนพื้น ไม่ได้รีบลุกขึ้นมา

นางมองเฮ่อเหลียนเฟย

ชายหนุ่มตอนที่ผลักนางเมื่อครู่ร้อนรนขึ้นมา ในดวงตาเผยอาการขอโทษ แต่ตอนที่นางมองเข้าไปเขาก็รีบก้มหน้าลงทันที

เขาควรจะเจ็บปวดจนทนแทบไม่ไหวแล้ว สีหน้าซีดขาว ทั่วร่างชุ่มด้วยเหงื่อ ริมฝีปากถูกกัดจนเกือบไหล

เขาบาดเจ็บหนักมาก ฟู่จาวหนิงต่อให้ไม่ตรวจสอบก็รู้แล้วว่าขาข้างนี้ถ้าไม่รีบจัดการอย่างทันท่วงที ต่อให้เขาจะแบกสังขารต่อไปไหว แต่ขาข้างนี้ภายหลังก็ใช้ไม่ได้แล้ว

การต้องเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งกลายเป็นคนพิการขาเป๋ นางรับไม่ได้จริงๆ

ชายหนุ่มคนนี้ไม่ได้แย่เลย อย่างน้อยเขาก็ยังเตือนนางมา ว่าตัวตนของเขาไม่สะดวกให้ช่วยเหลือ

"จ้าวเฉินตีขาเจ้าจนหักหรือ?" ฟู่จาวหนิงจู่ๆ ก็ถามขึ้น

"ท่านรู้ได้อย่างไรกัน?" จือเอ๋อร์ย้อนถามอย่างประหลาด จากนั้นจึงเท้าสะเอวเรียกขึ้นมา "นี่ เจ้าอย่ามาพูดจาเหลวไหลนะ พี่เฉินไม่ได้ตั้งใจเสียหน่อย!"

ซูเอ๋อร์เองก็เดินเข้ามาแล้ว บอกว่า "นั่นเพราะตอนที่พี่เฉินกำลังล่าเลียงผาจู่ๆ เขาก็โผล่ออกมา หินในมือพี่เฉินที่ฟาดลงไปแล้ว เก็บกลับมาก็ไม่ได้ จนทับไปที่ขาของเขา!"

"ใช่เลยใช่เลย พี่เฉินพอเห็นว่าฟาดผิดไปโดนคน ก็ไม่ได้ทิ้งไว้ที่นั่นไม่สนใจเสียหน่อย ยังพาเขาเดินาด้วยกัน เตรียมจะพากลับไปในเมืองหาหมอเทวดาหลี่อยู่"

พี่เฉินเป็นคนดีจริงๆ

ฟู่จาวหนิงมองขาที่บิดจนประหลาดของเฮ่อเหลียนเฟย นี่มันเป็นการฟาดอย่างไม่ตั้งใจหรือ?

ในดวงตาเฮ่อเหลียนเฟยมีประกายโกรธแค้น

จ้าวเฉินยังสามารถวางใจให้พวกนางอยู่ที่นี่คอยจับตาดูนางกับเฮ่อเหลียนเฟย

"ก็จริง เช่นนั้นก็ให้นางไปเถอะ อย่างมากพวกเราก็บอกว่านางหนีไปแล้ว พวกเรารั้งไว้ไม่อยู่" ซูเอ๋อร์พยักหน้า

อย่างมากก็ยอมให้จ้าวเฉินด่าพวกนางเสียหน่อย ยังดีกว่าที่จะทิ้งศัตรูหัวใจคนหนึ่งเอาไว้

ฟู่จาวหนิงผลักพวกนางออก ในมือยังสาดผงไร้สีออกไปเบาๆ ด้วย

"ข้าพันแผลให้เขาเดี๋ยวก็ไปแล้ว ไม่เช่นนั้นเขาจะตายเอา ข้าทนเห็นคนตายไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้หรอกนะ"

"ฮ่าๆ คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะเป็นพระโพธิสัตว์ตัวน้อย?" จือเอ๋อร์อดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้อีกครั้ง สายตาที่มองฟู่จาวหนิงเหมือนมองคนโง่คนหนึ่ง

ซูเอ๋อร์กุมท้อง "ได้ได้ได้ เจ้าพันแผลให้เขาเสีย จือเอ๋อร์ ข้าปวดท้อง เจ้าไปทำธุระเป็นเพื่อนข้าหน่อย"

"เจ้านี่เรื่องมากจริง"

ซูเอ๋อร์พอพูดจบจู่ๆ ก็กุมท้องขึ้นมา หน้าเปลี่ยนสี "ข้าทำไมถึงปวดขึ้นมาด้วยเหมือนกัน?"