อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 262

ที่นี่ยังมีเฮ่อเหลียนเฟยอยู่นะ ซูเอ๋อร์พวกนางถึงแม้จะแต่งเป็นชาย แต่จะมองเป็นผู้ชายจริงๆ ก็ไม่ได้

ทั้งสองคนถึงแม้จะอยากคอยจับตาดูฟู่จาวหนิงกับเฮ่อเหลียนเฟย แต่ท้องก็เอาแต่อาละวาด ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ร้อนรนจนหน้าเปลี่ยนสีไปแล้ว

"สกัดจุดพวกเขาทั้งสองคนเอาไว้ก่อน!" ซูเอ๋อร์คิดวิธีออกแล้ว

"ได้!"

ซูเอ๋อร์เข้ามา ยื่นมือกดไปที่จุดชีพจรของฟู่จาวหนิงกับเฮ่อเหลียนเฟย

แค่นี้พวกนางก็วางใจได้แ้ว

"เร็วๆๆ"

ทั้งสองคนกุมท้องพุ่งไปที่ป่าข้างๆ

เพราะท้องอาละวาดอย่างรุนแรง พวกนางเองก็กลัวจะเคลื่อนไหวมากเกินไป ดังนั้นจึงไม่กล้าอยู่ใกล้นัก รีบวิ่งห่างออกไปหน่อย ถึงอย่างไรพอคิดว่ากดจุดชีพจรฟู่จาวหนิงเอาไว้แล้วก็ไม่ต้องกังวล

ตอนที่พวกนางวิ่งเข้าไปในป่า ฟู่จาวหนิงก็มองไปทางเฮ่อเหลียนเฟย

"เจ้าคือคนจากเผ่าเฮ่อเหลียน แล้วมายังเมืองหลวงแคว้นเจาทำไมหรือ?"

เฮ่อเหลียนเฟยเม้มปาก มองนางนิ่ง

"ข้าไม่รุ้ว่าเชื่อใจท่านได้ไหม"

เด็กคนนี้

ฟู่จาวหนิงรู้สึกขบขัน ไม่รู้ว่าจะเชื่อใจนางได้ไหม ก็ตัดสินใจที่จะไม่สนใจอาการบาดเจ็บของตัวเอง แล้วเตือนให้นางอย่ามาช่วยชีวิตเขาส่งเดชแล้วหรือ?

"เจ้าไม่พูดก็ไม่พูด แต่ว่า ข้าเตรียมจะไปแล้วนะ พวกเขาต้านฝูงหมาป่าไม่ไหวหรอก"

เฮ่อเหลียนเฟยรู้สึกประหลาด "ท่านรู้ว่ามีฝูงหมาป่าหรือ?"

"หมาป่าปกติไม่เคลื่อนไหวตามลำพัง"

"ข้ามาเมืองหลวงแคว้นเจาเพื่อหาคน!" เฮ่อเหลียนเฟยเหมือนจะตัดสินใจมาแล้ว เอ่ยกับนางว่า "แต่ว่ามาหาใครตอนนี้ข้ายังบอกท่านไม่ได้"

มาหาคนสินะ

ฟู่จาวหนิงมองสีหน้าของเขาอยู่ตลอด รู้สึกว่าเขาไม่ได้พูดโกหก

"ท่านไม่ใช่ถูกกดจุดชีพจรอยู่หรือ หนีได้ด้วย?"

เฮ่อเหลียนเฟยคิดว่านางคงไม่มีเงิน ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็ฉีกชุดคลุมของตนเองออก ด้านในมีถุงก้อนเงินใบเล็กใบหนึ่งเย็บเอาไว้

เขายัดถุงก้อนเงินไปให้ฟู่จาวหนิง

"รับไว้ รีบไปเถิด ถึงอย่างไรข้าก็ไม่ได้ใช้แล้ว"

สีหน้าของเด็กชายดูสิ้นหวัง ก้มหน้าลงมองขาที่บาดเจ็บของตนเอง รู้สึกว่าตนเองคงไม่รอดแล้ว ยังมาเจอคนที่เขารู้สึกถูกชะตาด้วยที่นี่ สู่ส่งถุงทองให้นางไปเลยดีกว่า

ฟู่จาวหนิงเก็บถุงทองนั้นลงมา

หยิบเข็มเงินปักเข้าไปที่จุดชีพจรขาของเขาอย่างรวดเร็ว

"ในเมื่อเก็บค่ารักษาเจ้ามาแล้ว เช่นนั้นเจ้าก็เป็นผู้ป่วยของข้า ข้าจะช่วยชีวิตเจ้าเอง"

นางหยิบยาลูกกลอนออกมาอีก ยื่นส่งไปข้างปากเขา "กินเสีย"

เฮ่อเหลียนเฟยฟังคำพูดนางอย่างงงๆ ด้วยสัญชาตญาณแล้วกลืนยาลูกกลอนลงไป

เพียงไม่นานเขาก็สัมผัสได้ว่าขาของเขาเหมือนไม่ปวดแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นร่างกายยังอุ่นขึ้นมาอีกด้วย ฟู่จาวหนิงประคองเขาขึ้นมา ผลักไปบนหลังม้าตัวหนึ่ง ม้าตัวนั้นยังผูกเลียงผาไว้ตัวหนึ่งด้วย

นางจูงม้า "ไปกันเถอะ!"