อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 388

"พระชายา ข้าน้อยมาช่วย"

ตอนที่เสียงเล็กของหงจั๋วพูดกับฟู่จาหนิง ป้าหวางเองก็ตึงเครียดหวาดกลัวจนมึนไปแล้ว ยังฟังไม่ออกถึงคำพูดของหงจั๋ว ไม่เช่นนั้นนางก็เหมือนได้ยินคำเรียกว่าพระชายา

"ได้ เจ้าประคองตัวป้าหวางไปเตรียมน้ำร้อนเถอะ" ฟู่จาวหนิงไม่เงยหน้าขึ้น "แล้วก็ช่วยดูให้หน่อยว่ามีสุราแรงๆ ไหม ถ้าในบ้านพวกเขาไม่มี เจ้าก็ให้เฉินซษนไปเอาที่บ้านตระกูลฟางมาไหหนึ่ง"

"เจ้าค่ะ"

หงจั๋วเห็นฟู่จาวหนิงไม่พูดอะไร จึงกำชับเรื่องที่ตนเองต้องทำ ในใจกลับยิ่งดีใจขึ้นมา

นางรีบประคองป้าหวังออกไปทำงาน

หลัจากพวกนางออกไป ฟู่จาวหนิงก็เปิดผ้าของผู้เฒ่าหวางออกเพื่อตรวจดูบาดแผลเขา นางพบว่าบาดแผลอันที่จริงไม่ลึกมาก แต่ว่าริมบาดแผลมีอาการบวมขึ้นมา ยิ่งไปกว่านั้นยังม่วงคล้ำไปแล้วด้วย

ผู้เฒ่าหวางตอนนี้แม้จะไม่อาเจียนแล้ว แต่กำลังวังชาก็ยังไม่มี หัวมึนๆ งงๆ แรงที่จะลืมตามองนางให้ชัดก็ยังไม่มี

"ท่าน ท่านหมอ ข้าจะตายไหม?"

ผู้เฒ่าหวางเอ่ยถามฟู่จาวหนิงอย่างอ่อนแรง เมื่อครู่เขาอาเจียนจนฟ้าหมุนไปขนาดนั้น ตอนนี้รู้สึกเหมือนตัวเองนอนอยู่บนกระดานที่ลอยได้ ถูกน้ำพัดไหลหมุนไปเวียนมา ทรมานสุดๆ

เขาเองก็ไม่รู้ว่าฟู่จาวหนิงเป็นใคร แต่ตอนนี้นางกำลังรักษษให้เขาอยู่จะต้องเป็นหมอแน่

"ผู้เฒ่าหวาง ท่านผ่อนคลายหน่อย ข้ากำลังตรวจอาการให้ท่าน"

น้ำเสียงฟู่จาวหนิงนำพลังการปลอบประโลมเข้ามาด้วย

นิ้วของนางกดลงไปเบาๆ ที่ริมแผลของเขา

"ตอนนั้นกลิ้งตกเขา กระแทกเข้ากับหินไปทีหนึ่ง รู้สึกว่ากระแทกแรงมากไหม?" ฟู่จาวหนิงถามขึ้นพลางวาดภาพนั้นขึ้นในสมอง ลองนึกว่าเขากระแทกอย่างไร

"ใช่ หินก้อนนั้นใหญ่มาก ตอนนั้นข้าคิดจะหลย แต่ก็หลบไม่พ้น หัวเลยกระแทกเข้าไป"

ถ้าหากเป็นไปได้ สถานการณ์ของเขาตอนนี้ไปแสกนหัวที่แผนกสมองจะดีที่สุด แต่ที่นี่ไม่มี ฟู่จาวหนิงเองก็ตรวจสอบได้แค่จากประสบการณ์ของตนเอง

นางมีความสามารถที่คนอื่นไม่มี อาจารย์เคยบอกว่าน่าจะเป็นพรสวรรค์ที่น่าตกตะลึงของนางเอง เพราะนิ้วของนางเวลาวัดชีพจรอย่างละเอียดยังสามารถจับกระแสเลือดลมได้อย่างน่ามหัศจรรย์

"ผู้อาวุโสจี้ ให้ท่านอ๋องของข้าเข้าไปดูพระชายารักษาคนป่วยไม่ได้หรือ? ท่านอย่างคอยรั้งเขาไว้เลย"

ผู้อาวุโสจี้ก่อนหน้านี้เอาแต่ขวางไม่ให้คนเข้าไปรบกวนฟู่จาวหนิง แต่ว่าเขาก็ไม่คิดว่าตนเองรวดเร็วอย่างกับเทพเจ้าอัสนี แต่เซียนหลันยวนก็ยังผ่านตัวเขาเข้าไปแล้ว

รอจนเขาจะเข้าไปขวาง ชิงอีก็พัวพันเข้ามา

พูดนั่นพูดนี่ และท้ายสุดประโยคนี้ก็หยุดผู้อาวุโสจี้ไว้ได้

ผู้อาวุโสจี้ร้องเฮอะขึ้นไม่พูดจา

ก็ดีเหมือนกัน ให้อ๋องเจวี้ยนไปดูว่าวิชาของลูกศิษย์เขาคนนี้ร้ายกาจแค่ไหน ให้เขาให้นับถือศรัทธา! ย่าคิดว่าเป็นอ๋องคนหนึ่งแล้วจะสูงส่งค้ำฟ้า ศิษย์รักของเขาเองก็ยอดเยี่ยมมากด้วยเถอะ

ผู้อาวุโสจี้หันหน้าเหลือบมอง ก็เห็นเซียวหลันยวนยืนอยู่ที่ปากประตูไม่เข้าไป จึงวางใจขึ้นมา

แล้วเขาก็มองไปที่ซือถูไป๋

"ดูแล้ว ที่ผู้เฒ่าหวางบอกจำไม่ได้ว่าที่ไหนน่าจะไม่ใช่มาล้อพวกเราเล่นแล้ว สือถูน้อยเอ๋ย เจ้าก็อย่ามาอยู่เสียเวลาที่นี่เลย กลับไปตระกูลซือถูของเจ้าเถอะ"